ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ

    

   Ο συλλογισμός που επικαλείται η κυβέρνηση για να στηρίξει τις επιλογές και ενέργειές της είναι πολύ απλός. Το κράτος  βρίσκεται σε οικονομικές δυσχέρειες, αναγκάζεται να  καταφύγει σε δανειστές κι  επομένως οφείλει να παρουσιάσει σ’ αυτούς τον ισολογισμό της.  Συμπέρασμα: Πρέπει να λογοδοτούμε στην τρόικα.

    Κι ενώ διατείνεται σ’  όλους τους τόνους ότι επιβιώνουμε ως κράτος χάρη στους δανειστές μας,  απαιτεί στον  ισολογισμό  αυτό  να συνεισφέρει πρωτίστως  και κυρίως ο λαός.  Τον προηγούμενο όμως συλλογισμό της δεν τον συμπληρώνει με το συμπέρασμα, ότι θα πρέπει και στο λαό να παραχωρήσει  δικαιώματα στην εξουσία, γιατί  θεωρείται ότι σ’ ἐνα δημοκρατικό καθεστώς ο λαός είναι στην εξουσία.

    Παρακάμπτεται βέβαια η διαπίστωση του δημοκρατικού ελλείμματος που είναι ακριβώς συνέπεια της αίσθησης των πολιτών ότι δεν υπάρχει πια πραγματική δυνατότητα για ουσιαστική συμμετοχή στη λήψη σημαντικών αποφάσεων. Και επιπλέον, δεν ενδιαφέρει κανένα ότι δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει όχι μόνο χωρίς την ενεργό συμμετοχή του λαού στη  λήψη αποφάσεων για τα συλλογικά ζητήματα αλλά ούτε με την ελλιπή και πολλές φορές διαστρεβλωμένη  πληροφόρησή του.

   Η κυβέρνηση  όχι μόνο έχει απολέσει την ικανότητα να διαμορφώσει τη συζήτηση γύρω από την οικονομική και πολιτική κατάσταση  της χώρας και τις δέουσες ενέργειές  της αλλά  αρκείται  με τις εν κρυπτώ αποφάσεις της και επιλογές της να  διασφαλίζει μόνο τις αναγκαίες συνθήκες για την ομαλή λειτουργία της αγοράς, όπως της υποδεικνύεται.

    Η κυβέρνηση αρνείται να εγκύψει  στα προβλήματα που έχουν παρουσιαστεί με το μνημόνιο, με τον ισχυρισμό ότι οι εξελίξεις αυτές είναι νομοτελειακές, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή απέναντι  σ’ αυτήν που εφαρμόζει κι ενώ έχει διαπιστωθεί η ανεπάρκεια αμφοτέρων, κυβέρνησης και μνημονίου, συνεχίζεται  η κυριαρχία τους. Αφήνει να σέρνονται σενάρια για αναδιάρθρωση, όπως άφηνε πέρυσι τέτοιο καιρό σενάρια για προσφυγή στο ΔΝΤ,   ίσως όχι τόσο  γιατί  δεν τα ελέγχει όσο γιατί  ίσως πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο είναι ευκολότερο  να γίνουν αποδεκτά από μεγάλη μερίδα του λαού.

   Ο Παπανδρέου με τις εκλογές του 2009 έδωσε κάποιες ελπίδες σε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού – ένδειξη γι’ αυτό το «κίνημα των αποδείξεων» πέρυσι το χειμώνα.

    Φέτος θα μπορούσαμε πια να μιλούμε για «πολιτική αποξένωση» των λαϊκών μαζών. Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την πολιτική  και συνδικαλιστική εξουσία,  εξαιτίας της  ομολογούμενης  αδυναμίας τους για έλεγχο της  οικονομίας της αγοράς, η  απαξίωση της πολιτικής συμμετοχής, η προβολή ως αυτονόητου μονόδρομου της εξυπηρέτησης  των αγορών, οδηγούν σχεδόν το σύνολο του λαού  στην συνειδητοποίηση του ανέφικτου κάθε αντίστασης  στην κύρια αποστολή που έχει αναλάβει η κυβέρνηση και ανομολογήτως μεγάλο μέρος των  συνδικαλιστικών εκπροσώπων δηλ. την εξυπηρέτηση των αγορών κεφαλαίου και επιχειρηματικών δικτύων.

    Κι ενώ φαίνεται να επιδιώκεται η «απολιτικοποίηση της πολιτικής»  δεν προβλέφτηκαν οι παρενέργειές της  που μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο.

       Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής αφιερώνεται μια σελίδα  για το «παράλυτο Κράτος και τους παραιτημένους υπουργούς»  για να υπογραμμιστεί η ανικανότητα της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού. Τελικά η κυβέρνηση Παπανδρέου πέτυχε σε ένα μεγάλο βαθμό,   είτε επικαλούμενη την ιστορία του ΠΑΣΟΚ  και του ονόματος Παπανδρέου είτε αποκλείοντας σχεδόν το σύνολο του λαού από τον έλεγχο των επιλογών της, να εγκλωβίσει μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού σε μια απολίτικη, ουδέτερη παθητική στάση η οποία οδηγεί στην αδράνεια.

     Οποιεσδήποτε  όμως αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας για να υλοποιηθούν χρειάζονται την ενεργό  συμμετοχή  μεγάλου τμήματος του λαού, που φαίνεται όμως να αδιαφορεί, μη πιστεύοντας  ότι η πολιτική της κυβέρνησης εκπροσωπεί το γενικό συμφέρον. Έχοντας η δημοκρατία μας μεταβληθεί σε συνώνυμο με την κυριαρχία της μονοπολικής παγκόσμιας  ηγεμονίας οδηγεί στην απαξίωση  συνολικά του δημοκρατικού ιδεώδους και στην νάρκωση της  θέλησης των πολιτών να δραστηριοποιηθούν για την υπεράσπισή  της.

   Η πολιτική ηγεσία  ανίκανη πια να πείσει ή να εμπνεύσει περιορίζεται στην διεκπεραίωση αποφάσεων της τρόικας ενώ ένας λαός ….περιμένει.

    Μήπως τελικά  η απροθυμία μας για συνεργασία στην  υλοποίηση των αποφάσεων λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για τους κυβερνώντες, ένθεν κακείθεν, και η αποτυχία της εφαρμογής  του προγράμματος τους  δρομολογήσει τη ρήξη με το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα που θα μας αφυπνίσει;

   Και τότε τα μετρήσιμα μεγέθη δεν θα έχουν καμιά σημασία…