Υποσημειώσεις στο περιθώριο της δίκης των νεαρών που κατηγορούνται για συμμετοχή στην οργάνωση «Πυρήνες της Φωτιάς»
" Η δίκη έχει ως αποστολή να ρυθμίζει τις αντιφάσεις μεταξύ ατόμων και κοινωνιών με τη συμφωνία (η τουλάχιστον τη συγκατάθεση) των ίδιων την κατηγορουμένων. Πίσω από τα μεγάλα λόγια, άμυνα της κοινωνίας, σωφρονισμός, επανένταξη, συγχώρηση, ανάγκη δοκιμασίας, η κοινωνία στοχεύει στην ανάκτηση των άσωτων τέκνων της. Και το πιο σοβαρό λάθος που ένας δικαστής μπορεί να διαπράξει είναι να μπερδέψει έναν γιο καλής οικογενείας με έναν εχθρό των νόμων. Προδίδει τότε το ρόλο του, που είναι να επιτρέψει στον κατηγορούμενο να παραδοθεί αποκαλύπτοντας του τι είναι ο εαυτός του……..
Όμως συμβαίνει επίσης να αναπτύσσονται απειλητικές δυνάμεις στους κόλπους του Κράτους ως ξένα σώματα. Επιδιώκουν, αντί να το τροποποιήσουν, να καταστρέψουν την καθεστηκυία τάξη και να την υποκαταστήσουν με μια νέα τάξη. Πρόκειται για αντιφάσεις που αποκλείουν κάθε συμβιβασμό. Οσο δεν καταλήγουν στον εμφύλιο πόλεμο και στα μέτρα συλλογικής καταστολής, το λειτούργημα της Δικαιοσύνης συνίσταται στο να προσπαθεί να τις επιλύσει με τα μέσα που διαθέτει, όχι χωρίς επιτυχία, διότι ο κατηγορούμενος δεν έχει πάντα συνειδητοποιήσει τον καινούργιο κόσμο που προαναγγέλλει. Αποδέχεται συχνά να συναντηθεί με τους δικαστές του στο πεδίο των παλαιών νόμων, κυρίως όταν, ειρωνεία της Ιστορίας, φαίνονται ότι οι νόμοι του είναι, προσωρινά, ευνοϊκοί…………….
Η βασική διάκριση που προσδιορίζει τη μορφή της ποινικής δίκης είναι η στάση του κατηγορουμένου έναντι της δημόσιας τάξης. Αν την αποδέχεται, η δίκη είναι δυνατή, συνιστά ένα διάλογο ανάμεσα στον κατηγορούμενο που δίνει εξηγήσεις στο δικαστή, του οποίου οι αξίες είναι σεβαστές. Αν την αρνηθεί, ο δικαστικός μηχανισμός αποσυντίθεται, είναι τότε μια δίκη ρήξης…………..
Οι σημερινοί πολιτικοί μας θα έπρεπε να στοχασθούν με βάση τις παλιές δίκες. Θα μάθαιναν με ποιο τρόπο ένας κατηγορούμενος μπορεί να οδηγηθεί σε μια δύσκολη νίκη, φθάνει να έχει μια ξεκάθαρη ιδέα το στόχου που επιδιώκει να επιτύχει….
Ποιος είσθε; Τι εκπροσωπείτε; Ποιος είναι ο ιστορικός λόγος ύπαρξής σας; Ρωτούσε το 1925 ο κομουνιστής κατηγορούμενος Ρακόζι τους δικαστές του αντιβασιλέα Χόρθυ. Αυτές είναι ερωτήσεις τις οποίες δικαστές, εισαγγελείς και κατηγορούμενοι θα έπρεπε να θέτουν στους εαυτούς τους πριν από κάθε δίκη…..
Οι διαμαρτυρίες κατά της αναπόφευκτης βίας που ασκούν τα Κράτη σε όσους επιβουλεύονται τη δημόσια τάξη τους είναι υποκριτικές όσο και μάταιες. Δεν υπάρχει αθώος στον πολιτικό αγώνα. Η υπεράσπιση της δημόσιας τάξης ή η επίθεση εναντίον της προϋποθέτει πάντα ανθρώπινες θυσίες. Από τη στιγμή που, είτε από τη θέση του υπουργού είτε από τη θέση του αγωνιστή, δεχόμαστε να θέσουμε σε κίνδυνο τη ζωή του άλλου, πως μπορούμε να αγανακτούμε επειδή κάποιος άλλος μπορεί να έχει στα χέρια του τη δική μας ζωή;….
Το παράδοξο που χαρακτηρίζει τις δίκες ρήξης είναι ότι, ενώ το άτομο κάνει το παν για να εξαφανιστεί , ταυτόχρονα, για τη σημασία του εγχειρήματος του, πρέπει να μην το κατορθώσει τελείως. Μέσω του ατόμου η ιδεολογία της οποίας είναι εκπρόσωπος, η πράξη της οποίας είναι φορέας, αποκτούν ανθρώπινο περίγραμμα και παραδειγματική αξία, και η δίκη είναι σε θέση να εκφράσει τη διαλεκτική των σχέσεων ατόμων-κοινωνίας, που συνιστά τον ίδιο της τον προορισμό."
Jacques Verges , H στρατηγική της δίκης, εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου