Διαβάζοντας τo κύριο άρθρο του Κυριακάτικου Βήματος της 30ης Ιανουαρίου που καταλήγει « …Αν σήμερα υπάρχει ανεργία, εν πολλοίς αυτή οφείλεται στο ότι εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαποί απασχολούνται σε κάθε είδους εργασία –κατά προτίμηση στα αληθώς βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Πρέπει κάποια στιγμή να σοβαρευτούμε. Δεν γίνεται και το κρέας απείραχτο και ο σκύλος χορτάτος…» αναρωτιέται κανείς γιατί βάλθηκαν όλοι να ψάχνουν το αυγό του φιδιού και αγνοούν το ίδιο το φίδι που κυκλοφορεί ολοένα και πιο απροκάλυπτα ανάμεσά μας.
Οι εκφραστές της εξουσίας, αλλά ακόμα κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι της αντιστέκονται, αρνούμενοι ακόμα και τώρα την ιδεολογικοποίηση των προβλημάτων, την ένταξή τους σε μια σφαιρική προοπτική, σ’ ένα σύστημα ερμηνείας αναζητούν ψεύτικες λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα που το μόνο που κάνουν είναι να ισχυροποιούν περισσότερο το σύστημα και την ιδεολογία του.
Η έντονη καταδίκη από την πολιτική ηγεσία, με προεξάρχουσα την υπουργό Διαμαντοπούλου, των γεγονότων της Νομικής με τους μετανάστες απεργούς πείνας σε συνδυασμό με την απόρριψη, ως μέσου αντίδρασης, της άρνησης για πληρωμή διοδίων ή εισιτηρίων αποκαλύπτει το οπλοστάσιο όσο και τους φόβους της παρούσας διακυβέρνησης.
Τα γεγονότα της Νομικής, που τελικά η διαχείρισή τους τα μετέτρεψε σε happening χωρίς να αγγίζει τον σκληρό πυρήνα του προβλήματος, ανέδειξε όχι μόνο τις οργανωτικές αδυναμίες των υπερασπιστών «της γης των κολασμένων», όπως χαρακτηρίζονται, αλλά και τους συγκεχυμένους στόχους τους με τις άδηλες προοπτικές τους.
Οι μετανάστες που έχουν φτάσει μέχρις εδώ, ξεπερνώντας αντίξοες συνθήκες, εκ των πραγμάτων έχουν αποδείξει ότι τολμούν και επιμένουν, με όποιο κόστος, να αλλάξουν τη ζωή τους. Η δύναμή τους είναι πολύ μεγαλύτερη και απ’ αυτούς που τους εκμεταλλεύονται και από αυτούς που τους υπερασπίζονται. (Η μόνη τους αδυναμία οι συνθήκες. Αν τις αλλάξουν; Μήπως τελικά αυτός είναι ο φόβος; )
Όλοι αυτοί που οργάνωσαν αυτό που πήρε από τα ΜΜΕ τη μορφή happening στη Νομική φάνηκε ότι φιλοδοξούσαν απλώς να φέρουν στο προσκήνιο το μεταναστευτικό με ελάχιστη όμως ανατρεπτική διάθεση. Φάνηκαν τόσο διστακτικοί κι αναποφάσιστοι, ώστε επέτρεψαν την εκμετάλλευση τους για ν’ αναδειχτούν θέματα τελείως διαφορετικά και σε διαφορετική βάση, όπως το άσυλο. Εμφανίστηκαν οι μετανάστες ότι δεν μπορούν ούτε καν να αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, αλλά χρειάζεται να αντιπροσωπεύονται. Οι αντιπρόσωποι αυτοί εμφανίστηκαν ως προστάτες που τους προστατεύουν από τους άλλους που είτε είναι εχθρικοί ή δεν καταλαβαίνουν. Οι περισσότεροι μάλιστα από τους θεωρητικούς που τους υπερασπίζονται φάνηκε πως δεν οραματίζονται ένα διαφορετικό μέλλον και ούτε δίνουν μια πολιτική προοπτική ριζικά διαφορετική από την επικρατούσα.
Όταν όμως η βαθειά δυσπιστία απέναντι στα κρατικά όργανα συνδυάζεται με συμφωνία με τη νομιμοποιητική αρχή που στηρίζει την κοινωνία, όταν το μεταναστευτικό δεν εντάσσεται στο συνολικό πλαίσιο που τονίζει την αλληλεξάρτηση όλων των φαινομένων, όταν οι ίδιες οι πράξεις συμπαράστασης στους μετανάστες δεν θέτουν σε αμφισβήτηση τα θεμέλια της κοινωνικής τάξης ,τότε σε μια ήδη δομημένη κοινωνία, με οικονομικά μάλιστα προβλήματα, με ποιο τρόπο και σε ποια κοινότητα οι μετανάστες θα μπορέσουν να ενταχθούν;
Βέβαια, η επικρατούσα εξουσία και οι εκφραστές της έσπευσαν να καταφύγουν στο στερέωμα των καθαρών ιδεών, να δηλώσουν πανηγυρικά την προσήλωσή τους στις μεγάλες αρχές, τον αποτροπιασμό τους για τον ρατσισμό και να τονίσουν την αποφασιστικότητά τους για την υπεράσπιση της εννόμου τάξης.
Και ύστερα ήλθε το κύριο άρθρο του Βήματος. Μας δείχνει το πρώτο πρόχειρο όπλο που η εξουσία, μεγάθυμη, διαθέτει, για να δειχνει ότι αγωνίζεται για βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
2 σχόλια:
Πάρα πολύ καλή ανάλυση. Σας διαβάζουμε ανελειπώς και είναι κρίμα που δεν αναρτάτε τις αναλύσεις σας πιο συχνά. Στη σημερινή συγκυρία είναι απαραίτητη η ανάδυση ενός ερμηνευτικού σχήματος (όπως άλλωστε και εσείς επισημαίνετε) και εσείς συμβάλλεται προς αυτή την κατεύθυνση.
Συχγαρητήρια
Και οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες αποφεύγουν να θίγουν τα πραγματικά επίμαχα θέματα. Οι συμπεριφορές μας δεν συνδέονται με την κοινωνική τάξη, την μακροοικονομία και αποσπασμτικές και περιορισμένες "εξαερώνονται" πολυ γρήγορα. Το πρόβλημα είναι ότι μας περισσεύουν οι "διαγνώσεις" αλλά λείπει εκείνη η ερμηνεία που θα δώσει προοπτική και στόχο στη δράση. Μήπως να ξαναδιαβάζαμε Μαρξ;
Δημοσίευση σχολίου