ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ;

 

Στη χώρα μας από τη μια οι φοιτητές συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους με συλλαλητήρια, διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολών ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, με το σύνολο σχεδόν των συνταγματολόγων μας να μένει άλαλο μπροστά στην παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Από την άλλη, οι αγρότες, και ιδιαίτερα στον κάμπο της Θεσσαλίας, έχουν ξεκινήσει τις δικές τους κινητοποιήσεις, για ικανοποίηση των αιτημάτων τους σχετικά με το υψηλό κόστος παραγωγής και τις χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων, αλλά και την Κοινή Αγροτική Πολιτική που κινητοποιεί και τους αγρότες σε άλλες χώρες της Ε.Ε.  Στην Ουκρανία συνεχίζεται ο πόλεμος, με τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη να  ανανεώνει την υποστήριξή του «τόσο διμερώς όσο και στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ» με τηλεφώνημά του στον πρόεδρο της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι, ελπίζοντας αυτή η προθυμία να εκτιμηθεί δεόντως από τη μεγάλη …φίλη, τις ΗΠΑ. Και βέβαια τα εγκλήματα των Ισραηλινών στη Γάζα συνεχίζονται. Και η χώρα μας με τη μικρομέγαλη αστική μας τάξη, την οποία επάξια εκπροσωπεί αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη,  στέλνει φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα για υποστήριξη στις επιθέσεις εναντίον της Υεμένης, δέχεται να αναλάβει η βάση της Σούδας επιτελικό ρόλο στην υποστήριξη της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, μετατρέπει την  112 πτέρυγα μάχης στην Ελευσίνα σε στρατιωτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ.

           Και όλη η Δύση μνημονεύει το Ολοκαύτωμα του παρελθόντος, ενώ συμμετέχει σύσσωμη ζητωκραυγάζοντας στο παρόν Ολοκαύτωμα του παλαιστινιακού λαού. Αντί να επιβάλλουν εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων στο Ισραήλ πολλές Δυτικές κυβερνήσεις κόβουν τη χρηματοδότηση στην Unrwa, τη μεγαλύτερη οργάνωση αρωγής στη Γάζα, ευθυγραμμιζόμενες με τις απαιτήσεις του Ισραήλ που ισχυρίζεται ότι 12 από τους 30.000 εργαζομένους της οργάνωσης συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στις επιθέσεις της Χαμάς στης 7 Οκτωβρίου. Πολλές κυβερνήσεις όπως των ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου, Αυστραλίας, Καναδά, Φινλανδίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Κάτω Χωρών, Ελβετίας  που σταμάτησαν να χρηματοδοτούν  τη βοήθεια είναι τόσο ένοχοι όσο και εκείνοι οι έποικοι που σε βίντεο φαίνονται να προσπαθούν να σταματήσουν φορτηγά ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ που εισέρχονται στη Γάζα. Όλοι αυτοί εργάζονται ενεργά για τη δολοφονία παιδιών από την πείνα. Και μοιάζει τόσο υποκριτικό να ισχυρίζονται ότι τιμούν την ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος! 

       Το  Ισραήλ στρέφεται με αλαζονεία και εναντίον του ΟΗΕ και εναντίον του Διεθνούς Δικαστηρίου του κατηγορώντας το για αντισημιτισμό. Κι αυτό γιατί το Διεθνές Δικαστήριο δεν δέχτηκε το αίτημα του Ισραήλ να απορρίψει την υπόθεση γενοκτονίας που κατέθεσε εναντίον του η  Νότια Αφρική, αποφασίζοντας με μεγάλη πλειοψηφία ότι η υπόθεση θα προχωρήσει και έδωσε εντολή στο Ισραήλ να απόσχει από ενέργειες που βλάπτουν τους  Παλαιστίνιους στο ενδιάμεσο. Κι ενώ το Δικαστήριο ούτε καν απαίτησε κατάπαυση του πυρός, προσπαθώντας, χωρίς να αυτοαναιρεθεί, να κρατήσει ισορροπίες, όπως ήταν αναμενόμενο, ο υπουργός Εθνικής Ασφαλείας του Ισραήλ Μπεν Γκβιρ, δήλωσε ότι αυτό το δικαστήριο δεν επιδιώκει τη δικαιοσύνη, αλλά διώκει τον εβραϊκό λαό. Αυτή η εξέλιξη με  το δικαστήριο φυσικά και δεν είναι καθοριστική στην έκβαση αυτής της φρίκης, είναι όμως μια ένδειξη ότι ο διεθνής παράγοντας, δηλ. οι ΗΠΑ και οι συν αυτοίς, ακόμα αμφιταλαντεύονται αν θα μεθοδεύσουν την «τελική» λύση για τους Παλαιστίνιους. Κι εδώ είναι που το απανταχού λαϊκό κίνημα μπορεί να παίξει με τις κινητοποιήσεις του καθοριστικό ρόλο.

            Οι Ισραηλινοί με θράσος καταφέρονται εναντίον των διεθνών οργανισμών που δεν επιδοκιμάζουν τις ενέργειές τους.  Όλοι οι διεθνείς θεσμοί, όπως ΟΗΕ, Διεθνές Δικαστήριο, κλπ.  που προορίζονταν για τη διατήρηση του διεθνούς δικαίου δέχονται από το Ισραήλ και τους υποστηρικτές του  μια άνευ προηγουμένου επίθεση, με βάση τους ίδιους τους νόμους και τις αρχές που δημιουργήθηκαν για να τους υπερασπίζονται και να εκπροσωπούν. Είναι που θέλουν να ανατρέψουν τους κανόνες και να αλλάξουν την κατάσταση, ώστε οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν κουρελιάζοντας το διεθνές δίκαιο και διαλύοντας  τα ψήγματα ελπίδας  που είχαν απομείνει για το κύρος και την εμβέλεια των θεσμών.  

           Η εκστρατεία από τα καθεστώτα του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον και των συμμάχων τους κατά της υπηρεσίας αρωγής του ΟΗΕ για τους Παλαιστινίους πρόσφυγες, που είναι ο κύριος πάροχος βασικών υπηρεσιών παιδείας, υγείας κλπ. για πάνω από τρία εκατομμύρια Παλαιστίνιους πρόσφυγες μοιάζει να είναι μέρος ενός σχεδίου για την εκκαθάριση της παλαιστινιακής υπόθεσης και της εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού. Ο υποτιθέμενος ελεύθερος κόσμος που υπόσχεται την ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα Ποτέ Ξανά, συμμετέχει και οργανώνει ένα νέο ολοκαύτωμα, μια ακόμα τελική λύση για έναν ακόμα λαό. Και είναι τόσο οδυνηρό το Ισραήλ να  εκμεταλλεύεται τη Διεθνή Μέρα Μνήμης των θυμάτων Ολοκαυτώματος, την 27^η Ιανουαρίου, για να χρησιμοποιήσει τα συναισθήματα συμπάθειας προς τους καταδιωκόμενους  από το Γερμανικό Γ Ράϊχ Εβραίους ως όπλο που δικαιολογεί τις δικές του μαζικές φρικαλεότητες επί δεκαετίες στη γη της Παλαιστίνης.

            Κι αυτή η ημέρα Μνήμης,  καθώς στη χώρα μας μέρες τώρα κυρίαρχο θέμα έχει γίνει το νομοσχέδιο για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, υπενθυμίζει τις δράσεις και ενέργειες για την εδραίωση μιας συλλογικής ομοφυλοφιλικής μνήμης βασισμένης στις διώξεις που οι ομοφυλόφιλοι  υπέστησαν από το ναζισμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ομοφυλοφιλικές ενώσεις μεταπολεμικά κατάφεραν και έκαναν το δικαίωμα της μνήμης και της αναγνώρισης των διώξεων, συνολικά μάλλον αντιπροσώπευαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάπου το 1% των κρατουμένων, κυρίαρχο στοιχείο για το κίνημά τους και σταδιακά κατάφεραν να κερδίσουν. Η εστίαση στους τρόπους κατασκευής μιας συλλογικής ομοφυλοφιλικής μνήμης μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο μια κοινωνική ομάδα, αρχικά στιγματισμένη, κατάφερε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να αντιστρέψει την εικόνα της μέσα στην ίδια κοινωνία και να ενσωματωθεί στον κυρίαρχο λόγο. Η προσφυγή της ομοφυλοφιλικής κοινότητας σε ένα εβραϊκό μοντέλο μνήμης από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια επιβεβαιώνει την επιθυμία να επωφεληθεί από παρόμοια αναγνώριση, προκειμένου να θεωρείται αποδεκτή και η ομοφυλοφιλική μορφή ζωής. Αποτίοντας δημόσια φόρο τιμής στα θύματα της ομάδας δεν είναι πλέον οι ομοφυλόφιλοι οι εγκληματίες που ήταν ενώπιον του νόμου και της ηθικής, που έπρεπε να ζήσουν κρύβοντας τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, αλλά έκαναν ορατό αυτό που προηγουμένως ήταν κρυφό ζήτημα ιδιωτικής ζωής.

        Κι αν για τους ομοφυλόφιλους  οι ναζιστικές διώξεις διευκόλυναν την αποδοχή νέων μοντέλων οικογένειας και αναπαραγωγής, προκαλώντας παράλληλα μ’ αυτές τις αξιώσεις αμφισβητήσεις και προβληματισμό για την χρησιμοποίησή τους από την κυρίαρχη εξουσία, στους Εβραίους το Ολοκαύτωμα υπήρξε καθοριστικό για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Και αντιστρέφεται ο ρόλος του Εβραίου, από θύμα σε θύτης,  με την πολιτική του Ισραήλ. Το οποίο όμως από την ίδρυση του φαίνεται  να εφαρμόζει στους Παλαιστίνιους τις ναζιστικές πρακτικές που εξόντωσαν τους Εβραίους.

          Μοιάζει ο απόηχος του ναζισμού να είναι ακόμη παρών.