ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

 

Και όλες αυτές τις ημέρες  ο ΣΥΡΙΖΑ,  μετά την εκτόξευσή του σε κυβέρνηση του τόπου μέσα από ανέφικτες υποσχέσεις και τερατώδη ψέματα και την καταβαράθρωσή του σε συρρικνωμένη αξιωματική αντιπολίτευση, συμπληρωματική της κυβέρνησης, προσπαθώντας να αποκτήσει πρόεδρο αποκαλύπτει την καφενόβια πολιτική του, τον ατομισμό που χαρακτηρίζει τα μέλη του, τη θεωρητική σύγχυση που προσπαθούσε δεκαετίες τώρα να αποκρύψει τους πραγματικούς του στόχους. Ήθελε να παριστάνει ότι αγωνιζόταν για την επίτευξη των συμφερόντων των εργαζομένων,  όταν όλη του η πολιτική λειτουργούσε για λογαριασμό του κεφαλαίου εκτρέποντας και παρεμποδίζοντας ταξικούς αγώνες.  

          Πολιτικοί και διανοούμενοι αυθεντίες, που λειτουργούσαν κάτω από μια υποτιθέμενη αριστερή και ριζοσπαστική μεταμφίεση, αφού αποδείχτηκαν με τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πόσο πιο επικίνδυνοι και αποτελεσματικοί είναι στην παγίωση της δημόσιας αποδοχής κάθε καπιταλιστικού συμφέροντος και στην ενίσχυση των εκστρατειών προπαγάνδας εναντίον των ταξικών συγκρούσεων, τώρα στην αναζήτηση αρχηγού άγγιξαν τα όρια της αυτοακύρωσής τους. Αφού για χρόνια κατακεραύνωναν κεφάλαιο, καπιταλιστές και μικροαστούς, προπάντων αυτούς, μένουν εκστατικοί μπροστά στον εξ Αμερικής ορμώμενο τριανταπεντάρη που είδε φως και ανέβηκε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, είπε να βάλει και υποψηφιότητα για πρόεδρος, αφού τόχει όλο το πακέτο να αντιπαραταχθεί στον Κ. Μητσοτάκη. Ξέρει καλύτερα αγγλικά απ’ αυτόν, έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς, είναι όμορφος και γυμνασμένος, είναι αυτοδημιούργητος, είναι πλούσιος είναι και ομοφυλόφιλος. Τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης ξεκίνησαν πάρτι αναδεικνύοντας την εικόνα του Σ. Κασελάκη, ακόμα και μέσα από αρνητικές κριτικές,  ο οποίος πέρα  από κάποιες φράσεις σε μορφή συνθήματος  ποιεί την νήσσαν για την πολιτική του ταυτότητα. Και το κόμμα της πάλαι ποτε διαφημιζόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς κατάντησε να περιορίζει τις επιλογές του για αρχηγό του ανάμεσα σε μια πρώην υπουργό που αλύπητα χτύπησε με νόμους της τους εργατικούς αγώνες και έναν νεαρό, αγνώστου πολιτικής ταυτότητας που ταύτισε την πολιτική με την επικοινωνία, δεύτερος αυτός μετά τον νυν πρωθυπουργό.

           Είναι που καθώς έρχονται μήνες οργισμένοι, το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο προσπαθεί να κάνει τα κουμάντα του. Με μια κυβέρνηση που έφτασε την επικοινωνιακή πολιτική της στα άκρα, εξαφανίζοντας από την επικαιρότητα  τις τραγικές καταστάσεις που βιώνουν κάτοικοι αυτής της χώρας, με ανύπαρκτη την αξιωματική αντιπολίτευση η συσσωρευτική αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας θα πρέπει να βρεί διεξόδους διοχέτευσης. Κι επειδή με την χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας σε όλες τις μορφές της, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ο κίνδυνος για την άρχουσα τάξη να έρθει στο προσκήνιο το κομμουνιστικό κόμμα ως μόνη δύναμη που μπορεί να εκφράσει τις αγωνίες και ελπίδες των εργαζομένων μπορεί να πάψει να είναι υποθετικός, με κάποιον τρόπο θα πρέπει να αναστηθεί ένα μέρος της αντιπολίτευσης και μάλιστα ως φορέας ρήξης. Γιατί μπορεί σε περιόδους οικονομικής σταθερότητας να είναι πιο εύκολο για την αστική τάξη να διαθέτει τρόπους  για να ενσωματώνει στρώματα εργαζομένων στο σύστημα, όμως σε περιόδους οικονομικής κρίσης πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις που μπορούν να ενταχθούν σε φορέα ρήξης. Έτσι ο Σ. Κασελάκης  προσπαθεί να πείσει για την ρηξικέλευθη πολιτική του μ’ έναν κονσερβοποιημένο λόγο επαναστατικής ρητορικής που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, όπως κεφάλαιο και εργασία σε αγαστή συνεργασία για την ευημερία του εργαζόμενου, και να στηρίξει τη ρήξη πάνω στα δικαιώματα και την πολιτική των ταυτοτήτων. Γιατί μια κατακερματισμένη κοινωνία με περιχαρακωμένα υποκείμενα παγιδευμένα σε ιδεαλιστικές ταυτότητες που ποτέ δεν συσπειρώνονται σε κοινούς αγώνες  για αντικειμενικά προβλήματα δεν φοβίζει καμιά άρχουσα τάξη.

           Και όσο όλος ο αστερισμός των επικοινωνιακών μέσων γυρίζει μέρες τώρα γύρω από τον ευειδή νεαρό οι άνθρωποι στη Θεσσαλία συνεχίζουν να είναι βουλιαγμένοι στη λάσπη, με την κυβέρνηση να αρκείται σε βοήθεια ελεημοσύνης και  να συνεχίζει ακάθεκτη το νομοθετικό της έργο που θέλει  να δέσει χειροπόδαρα τους εργαζόμενους, χωρίς προοπτική αντίδρασής τους στην καπιταλιστική της επίθεση.

         Το τελευταίο αντεργατικό της νομοσχέδιο που φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση  και για το οποίο γίνεται η απεργία της 21^ης Σεπτεμβρίου υλοποιεί τις οδηγίες 2003/88 και 2019/1152 της ΕΕ. Γιατί η ΕΕ ασκεί  αντεργατική πολιτική και δεν είναι αποκλειστικότητα του Κ. Μητσοτάκη αλλά της καπιταλιστικής τάξης που αυτός υπηρετεί και κανένας από τους υποψήφιους προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβήτησε.  Η Ε. Αχτσιόγλου εμπράκτως το απέδειξε κατά την υπουργική της θητεία ο δε διάττων πολιτικός αστέρας ως διαφημιζόμενος αντισυστημικός το μόνο που υπόσχεται είναι  προστασία των πολιτών από την «ακόρεστη δίψα των αγορών». Με το νομοσχέδιο καθιερώνεται η εργασία μέχρι και 13 ώρες την ημέρα και 78 ώρες τη βδομάδα, σε πολλούς εργοδότες, η κατάργηση της 5μερης εργασίας, με δουλειά  για 6 ακόμη και 7 ημέρες τη βδομάδα, γενικεύοντας την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Προβλέπονται απολύσεις των εργαζομένων στο 6μηνο χωρίς αποζημίωση, με την δικαιολογία της «δοκιμαστικής περιόδου», ενώ εισάγονται οι «συμβάσεις εγγυημένων και μη ωρών απασχόλησης». Δηλ. η πιο άθλια μορφή ευέλικτης εργασίας, όπου δεν καθορίζεται ωράριο εργασίας, ο εργαζόμενος δουλεύει μόνο όταν έχει ανάγκη η επιχείρηση και πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάστηκε.  

         Η καπιταλιστική επίθεση στους εργαζόμενους γίνεται ολοκληρωτική και στα μέσα ενημέρωσης γίνονται ρεπορτάζ για το σπίτι του Κασελάκη, ενώ και ο ίδιος δεν δίστασε να καπηλευτεί, με την ελπίδα κάποιων ψήφων, τα μαρτύρια των αγωνιστών με το βίντεό του στη Μακρόνησο.

           Η συμπόρευση, η στήριξη, η ταύτιση της αριστεράς παλιότερα με το ΠΑΣΟΚ και στα τελευταία χρόνια  με το ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε την αριστερά ως πολιτική δύναμη και συκοφάντησε μέσα στην κοινωνία  την προοπτική του μετασχηματισμού, επιβάλλοντας ως τη μόνη κυρίαρχη προοπτική τον καπιταλισμό. Ιδεολογικά και κοινωνικά στηρίγματα ήταν ένας λαϊκισμός που παραποιούσε λαϊκά αιτήματα και συμπεριφορές και μικροαστοί με μικρομεσαίους που απειλήθηκαν με αφανισμό και ταυτίστηκαν με το λαό. Προσπάθησε ο Α. Τσίπρας με υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις για αδυναμία ύπαρξης εναλλακτικής να εξισορροπηθούν ορισμένες  αρνητικές για τους πολλούς συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης χωρίς να αμφισβητηθεί ο ρόλος του κεφαλαίου. Και ο τελικός απολογισμός αυτής της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας που απαρνήθηκε την ύπαρξή της ήταν αρνητικός. Τις νέες απαιτήσεις του κεφαλαίου βρέθηκε πρόθυμη να υλοποιήσει καθιστώντας τον εαυτό της πολιτικά και ιδεολογικά αφερέγγυα και την ιδεολογία της διάτρητη, απρόθυμη να προβάλλει στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο και τις παραμικρές ενστάσεις. Και συμβάλλοντας  για να περιέλθει μεγάλη μάζα των  εργαζομένων μικρομεσαίων και μικροαστών σε μια κατάσταση απόλυτης απάθειας και πολιτικής ανικανότητας. Για να ξαναπέσουν στις ίδιες αυταπάτες αναζητώντας αντισυστημικότητα στον Κασελάκη. 

        Έχοντας μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ χωρίς πολιτική, ο προβληματισμός πια εντοπίζεται στο κατά πόσον η λογική της της προσαρμογής, με εξαθλίωση και υποσχέσεις ανάκαμψης, θα πρέπει να δώσει τη θέση της στη λογική της επίθεσης. Η   αποτυχία της σοσιαλδημοκρατίας να πείσει ότι μπορεί έστω να μετριάσει τις συνέπειες τις καπιταλιστικής επίθεσης φέρνει λογικά στο προσκήνιο εκείνες τις δυνάμεις που μιλούν  για οργάνωση αγώνα της  ανατροπής του καπιταλισμού, δηλ. τους κομμουνιστές. Είναι οι κομμουνιστές που δεν ικετεύουν για ψίχουλα ενώ λιμοκτονούν, που αγωνίζονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι μόνο για αριστερούς, αλλά για όλους όσους η καπιταλιστική επίθεση τους εξαθλιώνει, παρά την ιδεολογία τους. Είναι το ΠΑΜΕ η μόνη συνδικαλιστική δύναμη που τα μέλη της τρέχουν ακούραστα για την επιτυχία της  απεργίας όσο ριζοσπάστες, αναθεωρητές κλπ. στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «ξεκατινιάζονται» για μια καρέκλα στην αίθουσα αναμονής της αστικής εξουσίας.