ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ

 

Οι φωτιές ανά την Ελλάδα με την καταστρεπτικότερη εκείνη του Έβρου που αποτέφρωσε σχεδόν στο σύνολό του το δάσος της Δαδιάς και οι πλημμύρες στο Θεσσαλικό κάμπο που στις λάσπες τους βούλιαξαν χιλιάδες ζωές θα πρέπει να κλείσουν την ταφόπετρα των κάθε είδους ψευδαισθήσεων και αυταπατών, σχετικά με το πολιτικοοικονομικό σύστημα που στο επίκεντρο του βρίσκονται τα κέρδη  της άρχουσας τάξης. Η ανάλυση κόστους - οφέλους που εκτιμά τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις μιας  πολιτικής που είναι πάντα προσανατολισμένη στην αξιολόγηση του οικονομικού κέρδους για την άρχουσα τάξη επικρατεί ακόμα και σε καταστροφές του μεγέθους που προκάλεσαν οι πλημμύρες στο Θεσσαλικό κάμπο. Οι νέοι μάγοι της εξουσίας, σε όποια σχήματα δεξιάς, κεντροδεξιάς ή αριστεράς μορφής,  που τις τελευταίες δεκαετίες εκθρόνισαν τους φθαρμένους, αλλά πάντα παρόντες,  θιασώτες του Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια χτίζουν πάνω στις πλάτες μας, ακόμα και σε τέτοιας έκτασης καταστροφές,  το νέο πρότυπο, Οικονομία, Ανάπτυξη, Ατομισμός. Στην παρούσα συγκυρία έχει αναλάβει η Ν. Δημοκρατία να χειραγωγεί τις μάζες προσπαθώντας επικοινωνιακά  να μη χάνει συνολικά την υποστήριξή τους στην εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής.

            Έτσι για  τις καταστροφές στη Θεσσαλία τρομάζει το κόστος τους, γιατί της μεν κυβέρνησης πρωτίστως το ενδιαφέρον είναι η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, για τις δε τράπεζες η ανησυχία είναι για την αύξηση των κόκκινων δανείων. Κι επειδή θα πρέπει και από τις καταστροφές να εξασφαλιστεί το κέρδος κατά τα συμφέροντα και αυτών που κυβερνούν,  γι’ αυτό και ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χ. Σταϊκούρας με ανακοινώσεις  του στο συνέδριο του «Economist» στη Θεσσαλονίκη  εκδήλωσε την πρόθεση της κυβέρνησης να διευκολύνει τις απευθείας αναθέσεις, με πρόσχημα την επιτάχυνση των διαδικασιών αποκατάστασης.  Ενώ με το  ποσό των 50 εκατομμυρίων, μια μικρή ελεημοσύνη στην πραγματικότητα,  που προσφέρουν ως βοήθεια για την αποκατάσταση των ζημιών οι τέσσερις συστημικές τράπεζες επιχειρείται η συμμετοχή κι αυτών στο επικοινωνιακό σχέδιο για φιλολαϊκή δράση της άρχουσας τάξης.

            Η  κυβέρνηση έχει αποδείξει την ανεπάρκειά της, ή μάλλον την αδιαφορία της,  όχι μόνο στην πρόληψη ή έστω τον περιορισμό των καταστρεπτικών συνεπειών, αλλά και στη διαχείριση της καταστροφής.  Ενδεικτικό της αδιαφορίας της είναι  ότι κέντρο διαχείρισης της κρίσης στην περιοχή συστάθηκε τέσσερις μέρες μετά αφήνοντας στο έλεος των καιρικών φαινομένων τους κατοίκους των περιοχών. Συγχρόνως όλη η κυβερνητική κουστωδία μαζί με παρατρεχάμενους επιστήμονες χρεώνει στην κλιματική αλλαγή τις καταστροφές και την αδυναμία αντίδρασης της κεντρικής εξουσίας. Από τον υπουργό Επικρατείας  Μ. Βορίδη που αναρωτιέται αν έχει νόημα να γίνονται έργα αντιμετώπισης ενός φαινομένου που γίνεται μια φορά στα 400 χρόνια μέχρι τον καθηγητή στο ΤΕΙ Καβάλας Δ. Εμμανουλούδη που δήλωσε ότι τέτοιο φαινόμενο το ξαναπεριμένουμε μετά από 16000 χρόνια, το όρισε επακριβώς το  18023, γίνεται προσπάθεια  απόσεισης ευθυνών από την κυβέρνηση, αφού κανένα αντιπλημμυρικό έργο δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτό το πρωτοφανές φυσικό φαινόμενο. Και δεν είναι παράδοξο  που σ’ αυτήν την επικοινωνιακή επιχείρηση οι επιστήμονες χωρίς ιδιαίτερη σκέψη συμβάλλουν τα μέγιστα, αδιαφορώντας αν ακυρώνουν την ίδια την επιστήμη και τους εαυτούς τους, διαψεύδοντας για άλλη μια φορά το μύθο  της  πολιτικής ουδετερότητας και στους επιστήμονες.

           Όλες  αυτές τις ημέρες στα χωριά που πνίγηκαν στο νερό μόνο η αλληλεγγύη μεταξύ των κατοίκων τις πρώτες ώρες τους έσωσε,  αφού ο κρατικός μηχανισμός αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων, με τον περίφημο  αριθμό 112 στον Παλαμά να ηχεί τέσσερις ώρες μετά την καταστροφή. Η αλληλεγγύη από συλλογικότητες, νεολαίες, συνδικαλιστικές οργανώσεις κλπ. έδειξε ότι η κοινωνία δεν είναι άθροισμα ατόμων,  σύμφωνα με τον αντιδραστικό νεοφιλελευθερισμό,  αλλά  συνεχίζει να επιβιώνει η παράδοση των κομμουνιστών, της συλλογικής οργάνωσης,  από τη δεκαετία του 40. Και συνεχίζει η φωνή   του ΚΚΕ να είναι η πιο ισχυρή φωνή της αλληλεγγύης, του αγώνα, της συλλογικής διεκδίκησης.

          Μπορεί οι σεισμοί, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και άλλα παρόμοια φαινόμενα να θεωρούνται ως φυσικές καταστροφές, όμως ο τρόπος και το επίπεδο καταστροφής που προκαλούν τις περισσότερες φορές είναι κοινωνικά καθορισμένα. Οι φυσικές καταστροφές επιδεινώνουν την ανισότητα, κι αυτή η διαδικασία δεν είναι τυχαίο της φύσης. Ακόμα κι αν η καταστροφή από φυσικά φαινόμενα μοιάζει αδιάκριτη, να επηρεάζει τόσο τους πλούσιους όσο και τους φτωχούς, σε μια κοινωνία διαιρεμένη ταξικά οι πλούσιοι μπορεί να περιορίσουν τις καταστροφικές συνέπειες από τα φυσικά φαινόμενα και να ανακάμψουν γρήγορα. Η δε κεντρική εξουσία  σ’ ένα ταξικό κράτος προσπαθεί να ανακουφίσει τους πληγέντες από φυσικές καταστροφές, τόσο όσο να μην επηρεάσει τα δικά της συμφέροντα και  η οργή των πληγέντων να μη στραφεί εναντίον της.

            Σε όλες τις φυσικές καταστροφές η πολιτική μας ηγεσία  μετά εορτής θέλει να δείξει ότι ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους που η δική της ολιγωρία έχει καταστρέψει και ψάχνει να βρει λόγους  για να δικαιολογήσει την απουσία οποιασδήποτε  πολιτικής, την ανεπάρκεια στοιχειωδών προληπτικών μέτρων για την αντιμετώπιση του κακού. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη που πάνω στην τραγωδία στο Μάτι έστησε όλη την αντιπολιτευτική της τακτική για να πάρει την εξουσία αποδεικνύεται κάθε φορά εξίσου ανεπαρκής για τις ανάγκες του μεγάλου πληθυσμού και αλαζονική  για να προβλέψει και αδιάφορη για να κινητοποιήσει ή να συντονίσει. Κι αν μοιάζει δύσκολο να μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την κλιματική κρίση, αυτό δεν σημαίνει ότι  η επίκλησή της  σε κάθε  φυσικό φαινόμενο  δικαιολογεί την αδιαφορία μιας ηγεσίας να περιορίσει τις συνέπειές της. Η κλιματική κρίση δεν μπορεί να  αναιρεί το γεγονός ότι μετά από τέσσερα χρόνια παραμονής της Ν. Δημοκρατίας στην εξουσία δεν έγινε τίποτε από πλευράς πρακτικών μέτρων για την προστασία μας από τις συνέπειες ακραίων φαινομένων.  

         Κι όλοι είναι οργισμένοι μ’ ένα κράτος που επειδή δεν αντιμετωπίζεται ως ταξικό, θεωρείται ότι  δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο που έχει, την αποκατάσταση της ασφάλειας γύρω μας, την εξασφάλιση ποιότητας ζωής.   Και ο κυρίαρχος λόγος μη μπορώντας να δώσει ρεαλιστικές ερμηνείες των ενεργειών του και των παραλείψεών του, αυτές που δίνει  δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, είναι αναγκασμένος για  να επιδείξει  την εικόνα ενός δαμασμένου κόσμου να καταφεύγει στην παρουσίαση ενός άλλου κόσμου, ανύπαρκτου, που αυτός τελεί υπό έλεγχο. Αυτός ο κατασκευασμένος κόσμος επιχειρείται να γίνει αληθοφανής με τη σκηνοθεσία και την επανάληψη από τα Μέσα Ενημέρωσης.    

           Και το επικίνδυνο για τις μάζες των εργαζομένων είναι ότι η σημερινή κυρίαρχη εξουσία και η ιδεολογία της έχει έντονα διαχυθεί στη μικρομεσαία κοινωνία, έτσι ώστε να έχει γερά στηρίγματα για κάθε είδους απόφασή της, ακόμα κι όταν ξεκάθαρα στρέφεται εναντίον τους.