ΝΕΕΣ ΣΗΜΑΣΙΕΣ

Και η κυβέρνηση χαρακτηρίζει για επίτευγμα της συμφωνίας τον διαχωρισμό της δανειακής σύμβασης από το μνημόνιο, μιλά για  πρόγραμμα και όχι μνημόνια, αναφέρεται σε θεσμούς και όχι σε τρόϊκα προσπαθώντας να πείσει για την επιτυχία της τους εντός και εκτός  του ΣΥΡΙΖΑ και της συγκυβέρνησης. Και μένει ν’  αναρωτιέται κανείς για τη λογική βάση  των αντιδράσεων που προκάλεσε αυτή η συμφωνία, που έγινε στο γιούρογκρουπ, και η  λίστα των μεταρρυθμίσεων που έστειλε ο υπουργός Οικονομικών όπως του ζητήθηκε. Σαν όλα να συμβαίνουν σε  ένα παράλληλο σύμπαν από όπου η κοινή λογική έχει μεταναστεύσει.

      Όλα αυτά τα χρόνια μια νέα αντίληψη επιβλήθηκε σαν αντίληψη της πραγματικότητας δημιουργώντας μια νέα βάση, όπου εμφανίζονται σε γλωσσικό επίπεδο νέες σημασίες που πηγάζουν από μια πεντακάθαρη πρακτική σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο η οποία δικαιώνει τις επιλογές της άρχουσας τάξης. Η εισβολή ψευδών σημασιών που παγίωσε αλλαγές και στο επίπεδο της γλώσσας, σχηματίζοντας μια ψευδοβάση η οποία εδράζεται σε μια κατά το δοκούν της κυρίαρχης ιδεολογίας  ερμηνεία της κοινωνικής πραγματικότητας είναι ένα φαινόμενο που έχει ξεκινήσει κάποιες δεκαετίες. Από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ σφετεριζόταν τους αγώνες των κομμουνιστών της ματωμένης δεκαετίας του ’40 νέες σημασίες μπήκαν στο λεξικό και εντάσσονταν στο λεξιλόγιο επιφέροντας ένα θεαματικό μετασχηματισμό στη γλώσσα της εξουσίας που επεκτείνονταν και στην καθημερινότητα κι  ενώ ορίζονταν από την αλλοίωση της πραγματικότητας  συγχρόνως συντελούσαν σ’ αυτήν την αλλοίωση.  Οι παλιές σημασίες  έμειναν χωρίς αντικείμενο και οι υπάρχουσες λέξεις που τις εκφράζουν έχασαν την οποιαδήποτε σχέση μαζί τους. Το κυριότερο χαρακτηριστικό  της γλώσσας γίνεται η ασάφεια, σχηματίζοντας μια ψευδοβάση που χαρακτηρίζεται από μια ψευδή ερμηνεία της κοινωνικής πραγματικότητας. Ποια σημασία αποκτούν λέξεις όπως η αλλαγή, η αντίσταση, ο σοσιαλισμός …

 Κι απ’ αυτόν τον μετασχηματισμό της σημασίας των λέξεων, που πηγάζει από  καθαρά εξωγλωσσικούς παράγοντες, φτάσαμε τώρα σ’ ένα  στάδιο της γλωσσικής έκφρασης με την αποκλειστική εμφάνιση ψευδών, θεαματικών μεταφυσικών στοιχείων σ’ αυτή. Καταλήγει η γλώσσα να εκφράζει το μη υπαρκτό, το ψευδές και είναι ενδεικτική της υποταγής της νόησης σε μια ερμηνεία της πραγματικότητας που δεν υπάρχει. Χάσαμε σε όλα τα επίπεδα  το χώρο των αληθινών σημασιών, γιατί η αληθινή γλωσσική έκφραση  δεν αποτελεί τίποτε άλλο  πέρα από την έκφραση της αντίληψης που έχουμε για τον κόσμο. Οι προτάσεις που εκφέρονται δεν χαρακτηρίζονται από αυτονομία στο σημασιολογικό επίπεδο. Η σημασία τους καθορίζεται  από τη σχέση τους  με τον άπειρο αριθμό των προτάσεων που είναι σε θέση το ίδιο  μυαλό να δημιουργήσει από τη γενικότερη πραγματικότητα, και η πολλαπλότητα των σημασιών που επιλέγεται είναι ενδεικτική της αντίληψης που έχουμε για την πραγματικότητα. Η λειτουργία διαχωρισμού της πραγματικότητας από την γλωσσική της έκφραση δουλεύει ασταμάτητα το σχέδιο των αντεστραμμένων πραγματικοτήτων της κοινωνικής πραγματικότητας, δίνοντας στην κοινωνία ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της ταξικής εξουσίας  το κατάλληλο μοντέλο ζωής. Κι έτσι η αντεστραμμένη πραγματικότητα πυροδοτεί δράσεις που της αρμόζουν, δράσεις και ενέργειες για ψευδοομοιώματα της πραγματικότητας που μας επιβάλλονται σαν θέαμα και εκφράζονται με τη γλώσσα σαν τη μόνη πραγματικότητα και δεν καταλήγουμε πουθενά παρά σε μια κυκλική δράση μέσα στην πραγματικότητα του κενού, σε  αιτήσεις συγγνώμης για συνέργεια σε ψευδαισθήσεις.

Η γλώσσα της κυρίαρχης εξουσίας πέτυχε την καθολική της κυριαρχία σε κάθε ανθρώπινο βίωμα, στο σύνολο της σκέψης και της δράσης μας, αντικατέστησε  το θεό των χριστιανών που στη φεουδαρχία ταύτιζε την εκπλήρωση της προσωπικής ζωής με τη συμμετοχή στο παιχνίδι της άρχουσας τάξης γύρω από την πίστη σε μια ανώτερη δύναμη που την καταξίωνε. Κι εμείς γίναμε προσκυνητές του εμπορεύματος και της αστικής σκέψης και ξέρουμε να μιλάμε μόνο τη γλώσσα  που ο αστικός λόγος, σαν λόγος της πραγματικότητας,  επέβαλλε. Η εισβολή της κυρίαρχης σκέψης στην ίδια τη νόησή μας επιζητώντας μ’  αυτόν τον τρόπο την αφομοίωση μαζί της αναστέλλει κάθε ρήξη μαζί της, ορίζοντας σαν σημαντικό  σημείο αναφοράς εκείνο που είναι σημαντικό για την ίδια. Μιλώντας την κυρίαρχη γλώσσα κινούμαστε μέσα στη κυρίαρχη λογική, μέσα στις αντεστραμμένες πραγματικότητες του κόσμου, θεωρώντας τη ψευδή πραγματικότητα σαν δεδομένη πραγματικότητα.

Κι είναι κυρίως  ο προοδευτικός χαρακτηριζόμενος λόγος, ο αριστερός λόγος αμφισβήτησης  κάποιας μερικότητας της κοινωνικής πραγματικότητας που, υποκρινόμενος τον επαναστατικό, δημιούργησε  μια πλαστή πραγματικότητα κι επιδόθηκε σε μια προσπάθεια εξουδετέρωσης κάθε αγώνα ανατροπής της πραγματικής βάσης αυτής της κοινωνικής πραγματικότητας που είναι ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής.

Και αφού κατηγορήσαμε τον κομμουνιστικό λόγο για ξύλινο και  παρωχημένο πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί η ΕΕ δεν υποχώρησε στα χάπενινγκ των συλλαλητηρίων, τα ειρωνικά επιφωνήματα, τα χαλαρά φορεμένα πουκάμισα του υπουργού των Οικονομικών που βρίσκουν τη λογική τους έκφραση σε λέξεις όπως αξιοπρέπεια, αντίσταση, αλληλεγγύη, αριστερά,  επανάσταση…

 Γιατί  η γλώσσα που εκφράζει την ψευδή πραγματικότητα είναι για να μας παραπλανά, για να βαυκαλιζόμαστε με την επιφανειακή –φαινομενική σύγκρουση και να θεωρούμε παρωχημένη τη βασική σύγκρουση κι αντίθεση, την ταξική, πάνω στην οποία ο λόγος του ΚΚΕ στηρίζεται για να ερμηνεύσει την κοινωνική πραγματικότητα. Κι αυτό που δεν κατανοούμε είναι και ότι ο κυρίαρχος λόγος  πάνω σ’  αυτήν την αντίθεση οργανώνεται που όμως θέλει επιμελώς να κρύψει. Γι’  αυτό τελικά δεν κατανοούμε τίποτε και καταλήγουμε τόσο αδαείς όσο ο χωρικός του Μεσαίωνα που περίμενε το θαύμα από το Θεό. Εμείς το περιμένουμε από την καλή πρόθεση αυτών που ονομάζουμε  εταίρους, ποιών όμως, γιατί καθότι αριστεροί ορθολογιστές σε θαύματα του θεού δεν πιστεύουμε.