ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΕΤΑΙΡΩΝ

Οι μεταβολές που έχουν γίνει την τελευταία πενταετία στην ΕΕ και τη χώρα μας τόσο απότομα και ταχύτατα διαδέχονται η μια την άλλη και με τέτοιες αντιθέσεις, ώστε αισθάνεται κανείς δύσκολο να διεισδύσει σε όλες τις αφανείς  αιτίες που ενεργούν κάτω από τα φαινόμενα τα οποία  εμφανίζουν μεγάλες αντιθέσεις, όταν  επιμένει να πιστεύει ότι η ειρήνευση, συνεργασία και αλληλεξάρτηση είναι ο  ιδρυτικός μύθος της Ενωμένης Ευρώπης. Η πεποίθηση ότι η πολιτική προσδιορίζεται με την αρχή της διαπραγματευσιμότητας  και του διαλόγου και ότι στην Ενωμένη Ευρώπη παζαρεύουν εταίροι μας κάνει να αναζητούμε για να αξιολογήσουμε ποιες από τις μεταβολές ή μεταρρυθμίσεις έκαναν μεγαλύτερο κακό και υπήρξαν καταλύτες για την εξαθλίωσή μας για να τις βελτιώσουμε ή να περιορίσουμε τις συνέπειές τους.

 Μ'  αυτό το σκεπτικό, το μεγάλο πρόβλημα  εντοπίζεται στο δημοκρατικό έλλειμμα που  σημαδεύει την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που έχει  ως αποτέλεσμα τη μονοδιάστατη οικοδόμηση της Ευρώπης στη βάση οικονομικών δεικτών. Κι έτσι  στη ρητορική αριστερών κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σαν στρέβλωση η σύνδεση του χρηματιστικού και πολυεθνικού κεφαλαίου και η διαπλοκή  με κέντρα εξουσίας, με μέσα μαζικής πληροφόρησης που επιβάλλει στρατηγικούς προσανατολισμούς, πέρα και πάνω από κάθε έλεγχο, πέρα και πάνω από τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ και σαν αντιπολίτευση και σαν κυβέρνηση προωθεί  αυτήν την αντίληψη, στην οποία εσχάτως  προσχώρησαν και οι υπόλοιποι, ότι δηλ. η αιτία της εξαθλίωσης μας είναι η αντίθεση που αναπτύσσεται ανάμεσα  στους δημοκρατικούς θεσμούς και την πολιτική δράση από τη μια και σε ξένα  συμφέροντα και ιδεοληψίες πολιτικών από την άλλη που λειτουργούν  πάνω από δημοκρατικούς θεσμούς  επιδιώκοντας  τον ασφυκτικό περιορισμό και τον εκφυλισμό της πολιτικής χωρίς κοινωνική ευαισθησία.

Στα πλαίσια μιας τέτοιας αντίληψης τα αποτελέσματα του γιούρογκρουπ της Παρασκευής εύλογο ήταν να χαιρετιστούν από τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα σαν μια «αλλαγή πορείας εντός της Ευρωζώνης» η οποία έδειξε ότι αποτελεί πεδίο διαπραγμάτευσης και αμοιβαία βιώσιμων συμβιβασμών και όχι πεδίο εξόντωσης, υποταγής και τυφλής τιμωρίας. Δηλ. ό,τι αποφασίστηκε και πρέπει να εκτελεστεί εμφανίζεται σαν αποτέλεσμα κοινής διαπραγμάτευσης. Η  κυβέρνηση με μια εσωπολιτική ρητορική προσπαθεί να μας υπνωτίσει εκθειάζοντας τη δύναμη των εκλογικού αποτελέσματος και τις συγκεντρώσεις υποστήριξης  στις διαπραγματεύσεις την ίδια στιγμή  που σιωπηρώς για τις λαϊκές τάξεις ισχύει η μαφιόζικη αρχή της υποταγής ώστε μέσω αυτής της υποταγής να εξασφαλίζεται η προστασία για την επιβίωσή τους. Οι ταξικές διαιρέσεις οξύνονται.

Κι έτσι με την αμέριστη συμμετοχή  της «για πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς» ο καπιταλισμός βγαίνει και πάλι  από το κάδρο της κριτικής. Σε όλο πια το πολιτικό φάσμα της χώρας, και όχι μόνο, με εξαίρεση το ΚΚΕ, κυριαρχεί η αντίληψη ότι η ελεύθερη οικονομία της αγοράς είναι η επιστημονικά επικυρωμένη και πολιτικά επιβαλλόμενη αρχή πάνω στην οποία συγκροτείται η ενοποίηση της Ευρώπης. Όλα τα κράτη υποχρεώνονται πολιτικά και νομικά να υλοποιήσουν  αυτό το ιδανικό της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς και να απαλείψουν όλα τα δυσλειτουργικά  στοιχεία, και τα οποία είναι όσα ευνοούν τα συμφέροντα των εργαζομένων,  της κοινωνικής τους πολιτικής που εμποδίζουν την υλοποίηση αυτού του ύψιστου ιδανικού. Όλα τα κόμματα εξουσίας, του ΣΥΡΙΖΑ βέβαια περιλαμβανομένου, χρησιμοποιούν το κράτος, που προπαγανδίζεται ως κάτι ουδέτερο, και τους αντίστοιχους θεσμούς του για να εξυπηρετήσουν και προστατέψουν το κεφάλαιο, που μ’ αυτόν τον τρόπο νομιμοποιείται η δράση του στη συνείδηση μεγάλου μέρους των εργαζομένων.

 Αφού προσωποποιήθηκε, και από το ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην αντιπολίτευση, ο εχθρός στο δίδυμο Μέρκελ και Σόϊμπλε, τώρα πια γίνεται λόγος μόνο για διαπραγματευόμενους εταίρους και  για τη δυνατότητα μέσω διαπραγματεύσεων όλοι να βγουν κερδισμένοι.  Αφού εφαρμόστηκαν την προηγούμενη πενταετία οι πολιτικές εκείνες που ευνοούσαν το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την κρίση του, περνάμε τώρα  σ’ ένα δεύτερο στάδιο κατά το οποίο θα πρέπει να σταθεροποιηθεί η αποδοχή αυτών των πολιτικών. Γι’  αυτό προωθήθηκε η ώθηση των μαζών  στον αγώνα για μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που να περιλαμβάνει αριστερές δυνάμεις ακόμα  και κομμουνιστικά κόμματα. Η διέξοδος του έστω και ισχνού εργατικού κινήματος έπρεπε να δρομολογηθεί  έξω από χώρους δουλειάς και μαζικούς χώρους, μέσα στο κοινοβούλιο για να προωθηθεί  ο έλεγχος των αντικαπιταλιστικών  εργατικών αγώνων και η μετάφρασή τους σε εκλογική νίκη. Το πολιτικό σύστημα ευνοούσε  να επιβάλλει όχι μόνο η ευρύτερη αποκαλούμενη αριστερά αλλά και το κομμουνιστικό κόμμα  για  στρατηγικό στόχο την ανάληψη διακυβέρνησης, στα πλαίσια του καπιταλισμού,  με απώτερο στόχο την αναγκαία μετεξέλιξη τους  σε κυβερνητικό κόμμα αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων για να δημιουργηθούν νέες σχέσεις κόμματος και εργατικού κινήματος. Κι έτσι να μετατραπεί και το Κομμουνιστικό Κόμμα σε γενικό επιτελείο που η δράση του να αποσκοπεί στη σύνθεση της ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης της πλειοψηφίας του λαού, στη βάση μιας συμφωνίας όπου θα γίνεται αποδεκτό ότι ταυτίζονται λαϊκά και καπιταλιστικά συμφέροντα.

Η αναφορά του πρωθυπουργού  στο μήνυμά του για τα αποτελέσματα του γιουρογκρουπ «στην καθοριστική υποστήριξη του ελληνικού λαού", που βοήθησε να κρατήσουν την  «Ελλάδα αξιοπρεπή και όρθια» μοιάζει περισσότερο υπενθύμιση στα κέντρα εξουσίας για τη δυνατότητα της «για πρώτη φορά κυβέρνησης της Αριστεράς» να ελέγξει  και να προσανατολίσει  το λαϊκό   κίνημα επ’ ωφελεία του κεφαλαίου, παρά θωπεία του λαού. Συγχρόνως, η κομμουνιστογενής προέλευση πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τους επιτρέπει να επικαλούνται τους αγώνες των κομμουνιστών δίνοντας ηθικό κύρος σε κινήσεις συνδιαλλαγής και πλήρους υποταγής  στο κεφάλαιο και υποκατάστασης των ταξικών αγώνων από τη διαπραγμάτευση που καταλήγει σε λεκτικούς ακροβατισμούς.

Και τα εκβιαστικά διλήμματα επανέρχονται με άλλη μορφή, βάζοντας στο κάδρο την επικράτηση της Χρυσής Αυγής  σε περίπτωση αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ και θεωρώντας υπεύθυνο για όλα το Κομμουνιστικό Κόμμα. Γιατί όσο οι συνέπειες της κρίσης είναι πιο σκληρές για τις λαϊκές τάξεις  τόσο η ταξική διαίρεση θα γίνεται πιο έντονη, τόσο πιο επιτακτική ανάγκη θα είναι για την κυρίαρχη τάξη να αποτρέψει την οργάνωση τους, για την αποφυγή με κάθε τρόπο της αποφασιστικής σύγκρουσης με την καπιταλιστική εξουσία. Επομένως θα πρέπει πάση θυσία το ΚΚΕ να αποδυναμώνεται συνεχώς. Και τα εξ οικείων βέλη, ιδίως κομμουνιστογενών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούνται από την κυρίαρχη εξουσία ότι είναι πιο αποτελεσματικά γι’  αυτό τον σκοπό.