ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΤΕΛΕΙΕΣ

Σε συνέντευξή του ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης επισημαίνει ότι «αυτό που θέλει ο κόσμος δεν είναι χρήματα ή δουλειές είναι αξιοπρέπεια», ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει σχέδια για ανατροπή της νέας κυβέρνησης από συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης με συνεργασία του Α. Σαμαρά, ενώ ο Π. Λαφαζάνης σε συνέντευξή του ασκεί κριτική στον υπουργό Οικονομικών για τη συμφωνία με τους δανειστές κάνοντας λόγο για «ασάφειες και κρίσιμα προβλήματα του κειμένου» κι επαναλαμβάνει ότι «παρά τη συμφωνία θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας». 

       Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί μέσα από ένα περίπλοκο παιχνίδι εξισορροπήσεων εντός και εκτός κόμματος να συμβιβάσει προεκλογικές υποσχέσεις με κυβερνητικές δράσεις, πότε οξύνοντας τους αντιμνημονιακούς τόνους και στοχοποιώντας συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης και εγχώριες, πότε υποστέλλοντάς τους. Κι είναι κουραστικό στην επανάληψή του, το ίδιο το προ τριακονταετίας παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ, με το φόβητρο της Δεξιάς ή με τις αντικομφορμιστικές φωτοβολίδες, να προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει το αναγκαίο ψυχολογικό και πολιτικό κλίμα για οργανική και δυναμική συμπαράσταση από την πλειοψηφία, καλλιεργώντας το μύθο για τις προοδευτικές αριστερές δυνάμεις που αλλάζουν την Ευρώπη. Συγχρόνως, πολιτικές ομάδες και κινήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ, από αριστερούς που κάπου κάποτε αναζητούσαν τη σωστή αρίθμηση του δρόμου της αριστεράς για την εξουσία ή παθιάζονταν με τους μύθους του οικολογισμού ή και τριτοκοσμισμού ή υποστήριζαν άλλα νέα επαναστατικά υποκείμενα, φαίνεται πια να είναι διαθέσιμοι για το οποιοδήποτε ιδεολογικό και κομματικό βόλεμα. Κι ας βγάζουν κάποιες κραυγές ακόμα (πβ. Π. Λαφαζάνη) για να πείσουν και να πειστούν ότι καμιά έκπτωση δεν έγινε από τις προεκλογικές εξαγγελίες, αποφεύγοντας να εξηγήσουν πώς θα συμβιβαστεί η εφαρμογή της συμφωνίας με την εφαρμογή του προεκλογικού προγράμματος. Κι αν οι προεκλογικές υποσχέσεις συντέλεσαν στην άθροιση δυσαρεσκειών στο ίδιο ιδεολογικό νεφέλωμα για την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, η επιμονή, παρά τη διάψευση της πραγματικότητας, στη διατήρηση του μύθου για τη δυνατότητα, μέσα από τη διαπραγμάτευση, επιβολής κάποιων όρων εκ μέρους της κυβέρνησης, συντηρεί την αυταπάτη της σύμπλευσης όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με το ΣΥΡΙΖΑ για θετικά αποτελέσματα.     

          Ο λόγος της κυβέρνησης θέλει να μας πείσει για τις πρωτοβουλίες της υπέρ των λαϊκών στρωμάτων που προδιαγράφουν ηγεμονική παρουσία όχι μόνο στην ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή κοινωνία, επιδείχνοντας μερικά κουρέλια από παλιές σημαίες κρυμμένες στην τσέπη σε ακίνδυνες συνεντεύξεις ή σε κεντρικές επιτροπές. Θέλουν έτσι να πείσουν οι αριστεροί κυβερνώντες για την ικανότητά τους σε διαπραγμάτευση μέχρι σύγκρουσης, για την ανεξαρτησία τους και την ανιδιοτέλειά τους. Κι ενώ οι βουλευτές της συμπολίτευσης περηφανεύονται για το αριστερό ήθος και συμπεριφορά, γίνεται αναγκαίο να υπενθυμίζεται από τον πρόεδρό τους ότι οι διεκδικήσεις τους σχετικά με τα βουλευτικά αυτοκίνητα πατά στην πεπατημένη των παραδοσιακών προνομίων της διακυβέρνησης. Έχει κανείς την εντύπωση ότι ούτε καν από φιλοδοξία δεν επικαλούνται σοσιαλισμούς, αριστεροσύνη κλπ. τόσο η φιλοδοξία τους μοιάζει να είναι κοντόφθαλμη, να μην πηγαίνει παραπάνω από την άμεση ωφέλεια και ίσως την επανεκλογή τους. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν για χρόνια το ύφος πως πιστεύουν σε μια καινούργια κοινωνία. Μέσα σ’ ένα μήνα μοιάζει πως κάποιοι απ’ αυτούς, που ίσως άλλοτε να το είχαν πιστέψει, στην πραγματικότητα δεν σκέφτονται παρά πώς να ζήσουν από τα ξεφτίδια μιας κοινωνίας που πεθαίνει. Σαν ένας μυωπικός οπορτουνισμός να υπηρετεί έναν ηδονιστικό μηδενισμό. 

      Τα πάντα μεθοδικά γκρεμίζονται. Σε ένα μόλις μήνα, τις ελπίδες που η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε για αλλαγή πολιτικής διαδέχτηκε η σταθεροποίηση της ίδιας μνημονιακής πολιτικής με αλλαγμένο όνομα και η ανάκαμψη εκείνων των δυνάμεων υπέρ της καπιταλιστικής διάρθρωσης. Το κυβερνητικό πρόγραμμα στηρίζεται κι αυτό στην προτεραιότητα μιας αναζητούμενης ανάπτυξης για υποτιθέμενη έξοδο από την κρίση, και σ' αυτήν την προοπτική υποτάσσονται οι μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης της Αριστεράς που συμπίπτουν με εκείνες της προηγούμενης, κυβέρνησης της Δεξιάς. Η προσθετική αξία της τωρινής κυβέρνησης είναι ότι έχει πείσει ένα μεγάλο μέρος, ιδιαίτερα των μεσοστρωμάτων, πως εγκαινιάζεται αλλαγή της πολιτικής προς το συμφέρον τους ακόμα κι όταν υπογράφεται παράταση της συμφωνίας που προεκλογικά είχε καταγγελθεί.
        Η ιδεολογία και η στρατηγική της «για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς» διαποτίζεται από την προσπάθεια, μέσω υποσχέσεων, αποκατάστασης σχέσεων εκπροσώπησης με τους εργαζομένους, ώστε να αποφευχθεί η οργάνωσή τους για διεκδίκηση των συμφερόντων τους με αγωνιστικές κινητοποιήσεις και να περιοριστούν στην ανάθεση στην ίδια την κυβέρνηση, ώστε να ολοκληρωθεί η σκληρή και παρατεταμένη αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος. Απονευρώνοντας το νόημα του στρατηγικού στόχου, την αναγκαιότητα ταξικής οργάνωσης για αγωνιστικές κινητοποιήσεις με αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα καλλιεργούν τη ματαιότητα και το ευτελισμό τέτοιων αγώνων με αγωνιστικές προσκλήσεις για «ανάσα αξιοπρέπειας» 

          Κι ίσως δεν υπάρχει πιο ενδεδειγμένος για να ευτελίσει, σε πραγματικό και συμβολικό επίπεδο, την όποια ρήξη με πολιτικές δυνάμεις εγχώριες και ευρωπαϊκές που υπηρετούν την κυρίαρχη τάξη από τον ίδιο τον υπουργό των Οικονομικών τον Γιάννη Βαρουφάκη που άρχισε την επανάσταση από την κατάργηση του δεύτερου ν στο όνομά του, γιατί είχε «αισθητικό πρόβλημα». Στο βιογραφικό του συνωστίζονται συνεντεύξεις επι συνεντεύξεων. Οσο λιγότερα έχει να πεί τόσο μεγαλύτερη η μανία επίδειξης και η μονομανική αναζήτηση μιας άλλης γλώσσας με ρητορικά σχήματα που διανθίζουν την τεχνική γλώσσα και αναδεικνύουν τον ίδιο σε βεντέτα της πολιτικής. Ανάμεσα στην πολιτική και την επικοινωνία, την πραγματικότητα και τα σημεία, τη σκηνοθεσία και τα παρασκήνια, την εξουσία και τη γλώσσα μοιάζει να θέλει να μας πείσει πως δεν υπάρχουν σύνορα που να χωρίζουν το αυθεντικό από το τεχνητό.
           Μόνο που αυτό που βλέπουμε ένα μήνα τώρα στις τηλεοράσεις και τις πλατείες είναι η πολιτική - θέαμα για κατανάλωση που κρύβει το παρασκήνιο όπου διεξάγεται το ουσιώδες και όπου ο κος Βαρουφάκης και οι συν αυτώ της αριστερής διακυβέρνησης το μόνο ρόλο που έχουν είναι να εξασφαλίσουν το κατάλληλο περιτύλιγμα με μια δόση ονείρου ή ελπίδας για την συνεχιζόμενη καπιταλιστική επίθεση. Και όλα αυτά χωρίς αξιοπρέπεια.