ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Όλα αυτά τα χρόνια δεν βρισκόμαστε απλώς σε κρίση αλλά σε κρίσιμη κατάσταση. Διαπαιδαγωγημένοι όπως είμαστε να επαφιόμαστε στις καλές προθέσεις και διαθέσεις των κυρίαρχων της εξουσίας  και αντιπροσώπων τους πέφτουμε στην παγίδα  των εγγυήσεων για την επιτυχία, που πρακτικά σημαίνει  στην παγίδα συνταγών γενικής χρήσης για το μέλλον. Κι έτσι ανάγουμε τις ταξικές συγκρούσεις, τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε μαθηματικές εξισώσεις με σίγουρο αποτέλεσμα.

               Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη εποχή παρουσιάζεται ως ο πολιτικός φορέας που συνδέει τα λαϊκά στρώματα με τις αριστερές ιδέες. Έχοντας σαν προηγούμενο το ΠΑΣΟΚ που είχε εκμεταλλευτεί τον λαϊκό ριζοσπαστισμό της δεκαετίας του ’80 και του έδωσε φτερά να ανέβει στην εξουσία επιδιώκεται η επανάληψή του. Με τις εκλογές του ’81 τα οράματα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας περιορίστηκαν στο μετασχηματισμό «του γιου του κολίγα » σε αστό. Με τις αυριανές εκλογές είναι "ο γιος του κολίγα" και ο εγγονός του που αισιοδοξούν πως δεν θα ξαναγίνουν κολίγοι,  ελπίζοντας ότι μετά τις εκλογές  δεν θα είναι τεράστιο  το χάσμα που χωρίζει τις υποσχέσεις   από την πραγματικότητα, όπως δίνει δείγματα γραφής ότι θα τη διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

               Όλη αυτή την περίοδο, από τις προηγούμενες εκλογές, οι κυβερνώντες θέτοντας όλα τα  ζητήματα με όρους διλήμματος που αφορούσαν την ΕΕ και τη θέση της χώρας σ’  αυτή επιδίωκαν, και μέχρι ένα σημείο το πετύχαιναν, τη σιωπή και την αδράνεια μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος. Και τώρα στις εκλογές οι μετακινήσεις του εκλογικού σώματος  οφείλονται λιγότερο στον επαναπροσδιορισμό των θέσεων των πολιτικών κομμάτων και κομματιδίων με βάση τη διαμορφωμένη κοινωνική πραγματικότητα  και περισσότερο στην ανταπόκρισή τους  με τη  θέση της ΕΕ σε σχέση με την Ελλάδα. Γι’  αυτό και η αξιωματική αντιπολίτευση που αδημονεί να καταλάβει κυβερνητικές θέσεις ανακαλύπτει την κρυμμένη δυναμική  των αποφάσεων Ντράγκι («Σημαντική απόφαση, την οποία και θα αξιοποιήσει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση προς όφελος της χώρας») που της επιτρέπει να υποστηρίξει το βάσιμο των ελπίδων σχετικά με την αποδέσμευση από την πολιτική λιτότητας και την απεμπλοκή της χώρας, σε εύλογο αλλά μη καθορισμένο χρόνο, από μηχανισμούς στήριξης και απροσμέτρητη ύφεση.

               Σε αυτή τη συγκυρία των εκλογών, εκτός από καταγγελίες των οικονομικών μέτρων, ελπίδες για χαλάρωση τους και μια αόριστη ιδέα για μια άλλη ανάπτυξη στα πλαίσια μιας άλλης Ευρώπης όλα βρίσκονται στο σκοτάδι. Η καταγραφή στις δημοσκοπήσεις της υπερψήφισης  του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καταγραφή κάποιου αριστερού ρεύματος που να διατυπώνει στην κοινωνική του κίνηση την πρόθεση για μετασχηματισμό της κοινωνίας. Οι απογοητευμένοι και απελπισμένοι μικρομεσαίοι ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ του 4% στον άλλο πόλο, με αριστερές αποχρώσεις, του δικομματικού συστήματος, ένα άλλο καλό ΠΑΣΟΚ.  Στην πραγματικότητα, ιδεολογικά γίνεται προσπάθεια να φάμε από τα έτοιμα, να ξοδευτεί από παλιότερες φάσεις το παραγμένο ιδεολογικό κεφάλαιο. Δεν υπάρχει τώρα κανένα ρεύμα αριστερό ούτε κάν έστω  που να διατυπώνει αιτήματα βελτίωσης της κοινωνικής θέσης, όπως παλιότερα με το ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι κανείς ούτε τόσο αφελής, ούτε τόσο απερίσκεπτα αισιόδοξος που να μη βλέπει ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά σε κοινωνικό κίνημα που χαράζει ένα νέο κοινωνικό σχέδιο  Αν ξεπεράσουμε τους βερμπαλισμούς και την αριστερή ρητορική δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως ο κόσμος που έχει αποδεσμευτεί από τη Ν.Δ, περισσότερο απογοητευμένοι,  αποσπασματικά και μόνο αποσπασματικά υιοθετεί απαντήσεις που έρχονται σε αντίθεση με την αστική λογική. Και ο ΣΥΡΙΖΑ περιστασιακά, λεκτικά και  αποσπασματικά και μόνο αποσπασματικά αντικρούει την αστική λογική που συγκροτεί τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο. Χρησιμοποιώντας την αριστερή ρητορική με άρωμα επαναστατικότητας πολλές φορές επικαλούμενο και τον πρότερον κομμουνιστικό βίο πολλών στελεχών του προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την όποια λαϊκή διαθεσιμότητα μεταφράζοντάς τη απλώς σε εκλογική δύναμη που θα του δώσει την κυβέρνηση χωρίς καμιά διάθεση να την μετασχηματίσει σε αντικαπιταλιστική  και σοσιαλιστική συνείδηση, γιατί βεβαίως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το μετασχηματισμό της κοινωνίας. Στη βαθιά κρίση που περνά η κοινωνία η απάντηση του είναι μια εκδοχή  του αμερικάνικου ονείρου, όλα τα μπορούμε, μήπως και γίνει αποδεκτή πιο ομαλά η μπόρα της ανεργίας, της οικονομικής εξαθλίωσης.

               Από όλα τα κόμματα όλες οι  υποσχέσεις έχουν σίγουρα σαφή χώρο κοινωνικής αναφοράς γενικώς τους εργαζομένους, διανοούμενους, τμήματα των μεσαίων στρωμάτων χωρίς να συγκεκριμενοποιείται  περί τίνος ακριβώς πρόκειται, με το  ΣΥΡΙΖΑ να τονίζει τον προσανατολισμό προς τα αριστερά, αλλά να μην έχει πρόβλημα συνεργασίας ή και ενσωμάτωσης στα ψηφοδέλτιά του κόμματα και πρόσωπα που δηλώνουν  διαφορετικό προσανατολισμό. Και βέβαια διαγράφεται  με μια μονοκοντυλιά το ζήτημα του  ταξικού χαρακτήρα των πολιτικών επιλογών και ούτε βέβαια τίθεται στην πραγματικότητα ζήτημα  αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού του. Κι έτσι  ακυρώνεται στην πράξη κάθε δυνατότητα  προσανατολισμού προς την εργατική τάξη και τους πιθανούς συμμάχους της.  Με το ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του στην εξουσία εξαντλεί η αριστερά τα όριά της. Από την προπολεμική διαίρεση Λαϊκών –Φιλελευθέρων περάσαμε στην μεταπολεμική Αριστερά –Δεξιά που εξαντλείται με την «πρώτη φορά κυβέρνηση αριστερά». Κι αν στην πολιτική εκπροσώπηση ακόμα λειτουργεί αυτό το σχήμα, που …φιλοδοξεί να περιλάβει τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού (ακόμα και τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες μπορεί να μη απουσιάζουν) στην κοινωνία η ταξική διαίρεση βαθαίνει. Βιώνεται στην καθημερινότητά τους ο διαχωρισμός ανάμεσα σε μικρομεσαίους επιχειρηματίες, όσοι απέμειναν,  και  τους απλήρωτους  εργάτες τους,  ανάμεσα σε  ανώτερους υπάλληλους και τους κατώτερους, ανάμεσα σε  μικρομεσαίους εργολάβους  και άνεργους οικοδόμους κλπ. Διάφορα κοινωνικά στρώματα ελπίζουν να περισώσουν ό,τι τους έχει απομείνει από το μικροαστικό τους status και περιπλανώνται από ΠΑΣΟΚ σε Ν.Δ και ΑΝΕΛ,  μετά ΣΥΡΙΖΑ και ΠΟΤΑΜΙ.  Κι ένα σημαντικό τμήμα αλληθωρίζει προς τη Χ.Α. Και όλοι αυτοί υπόσχονται  μια  έξοδο από την κρίση με προγράμματα που υπαγορεύονται από το νόμο του κέρδους, το νόμο του κεφαλαίου, εφόσον μόνο αν υπάρξει κέρδος θα γίνουν επενδύσεις, κι επομένως πρέπει να μειωθούν τα μεροκάματα κλπ κι ένας ατέλειωτος φαύλος κύκλος.

Κι αν επιδιώκεται περιθωριοποίηση του ΚΚΕ είναι για να  μην οργανωθεί εργατικό κίνημα και να μην τεθεί το ζήτημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας,  ώστε  ο μόνος δρόμος που θα επιβληθεί να  είναι η καπιταλιστική ανασυγκρότηση χωρίς αντίπαλο. Η αγανάκτηση, απογοήτευση, απελπισία των μεγάλων μαζών θα μείνει τότε μια απλή κινητικότητα έωλη στις συνθηματολογίες και εκβιαστικά διλήμματα, θα μείνει μια ψυχολογική προδιάθεση. Και σ’ αυτούς τους μηχανισμούς, και οι εκλογές είναι μέρος τους,  στηρίζονται οι ελπίδες της κυρίαρχης τάξης για επιβίωση του συστήματός της  και αποτροπή της αντίστασης των εργαζομένων και των συνεπειών της

Και γι’ αυτό θα πρέπει να υπερψηφιστεί το ΚΚΕ. Η εκλογική υπερψήφιση του ΚΚΕ είναι ενίσχυση στο κόμμα της εργατικής τάξης, για να εξασφαλιστούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις που διασφαλίζουν τη συνοχή, οργάνωση και την προοπτική των κοινωνικών αγώνων.