Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Ήταν να μη το πει ο  …λαμπερός πρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Κέννεντυ, για να εμψυχώσει τους γερμανούς στο αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου, την περίφημη φράση «είμαι βερολινέζος» λίγα μέτρα από το τείχος του Βερολίνου πριν από παραπάνω από μισό αιώνα. Έκτοτε κάθε φορά  που η πολυδιαφημιζόμενη ελευθερία και δημοκρατία σε κάποια πόλη  των δυτικών χωρών  πνίγονται  στο αίμα γινόμαστε όλοι πολίτες της, εις εφαρμογήν της ομογενοποίησής μας.  Στην τελευταία περίπτωση γίναμε όλοι το σατιρικό περιοδικό του Παρισιού που ένοπλοι σκότωσαν μέσα στα  γραφεία του δημοσιογράφους του και σκιτσογράφους του. Κι ύστερα απλώθηκε ο φόβος, οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και τα κεράκια με τα λουλούδια στον τόπο της σφαγής και από παντού οι εκδηλώσεις αποτροπιασμού για το κακό. Και σαν ορθώς πολιτικά σκεπτόμενοι δεν στρεφόμαστε γενικά εναντίον των μουσουλμάνων, αλλά του φονταμενταλισμού, των τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Αλ Κάϊντα, που παρασέρνουν νέους για να γίνονται δολοφόνοι. Και όλοι υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της  ελευθερίας της έκφρασης και ελάχιστοι αναρωτιούνται γιατί αυτό περισσότερο να εντοπίζεται στις περιπτώσεις που χλευάζονται άνθρωποι, θρησκείες ή πολιτικές επιλογές που δεν έχουν εξουσία ή στηρίγματα σ’  αυτήν ή γιατί  η αντιπαράθεση  για την ελευθερία έκφρασης εφαρμόζεται σε κοινωνικές συγκρούσεις παρωχημένης μορφής, όπως  πριν από κανα δυο χρόνια  κατηγορούνταν από τη Δύση ο Πούτιν για  παραβίαση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης με την καταδίκη των  russy riot. Η μεταμοντέρνα θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων θέλει να βλέπει σε όλα μόνο πολιτισμικές αντιθέσεις.

               Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την ενσωμάτωση των χωρών του στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα,  και εν αναμονή του «τέλους της ιστορίας» που δεν ερχόταν, προσφέρθηκε σαν εναλλακτική λύση αιτιολογίας των συγκρούσεων που δεν έλεγαν να μετριαστούν ανά τον κόσμο οι  πολιτισμικές διαφορές. Και ουσιαστικά αυτές οι διαφορές περιορίζονταν ανάμεσα στον χριστιανικό και μουσουλμανικό κόσμο, που είχε το θράσος όχι μόνο να ζει και να  εργάζεται στην Ευρώπη με ισότιμα δικαιώματα με τους γηγενείς,  αλλά να θέλει να βρει σ’  αυτήν καταφύγιο και στα χρόνια της οικονομικής κρίσης ξεφεύγοντας από τους πολέμους της Μ. Ανατολής, που η Δύση πυροδοτούσε.

 Η βασική επιδίωξη ήταν  ο υπερτονισμός  του πολιτισμικού και η ενίσχυση του  θρησκευτικού παράγοντα για να εξαφανιστούν σε κάθε κίνημα αντίδρασης ή διαμαρτυρίας οι ταξικές του ρίζες και διαστάσεις,  μετατοπίζοντας το κέντρο βάρος της πολιτικής επιχειρηματολογίας και δράσης στο εποικοδόμημα, για να  μείνει  στη σκιά ή να θεωρηθεί  δεδομένη η οικονομική βάση, δηλ.  ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, ο ιμπεριαλισμός. Κι έτσι οι αντιθέσεις δεν αρθρώνονται πάνω στις ταξικές διαιρέσεις αλλά σε πολιτισμικές αξίες που έχουν την ισχύ του αιώνιου κι αναλλοίωτου. Κι έτσι η αστική ιδεολογία διατηρεί την υπεροχή της όταν διακηρύσσει την ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους, καλώντας όμως όλους αυτούς τους διαφορετικούς να προσαρμοστούν, ακόμα και στη χώρα τους,  προς τον τύπο του ανθρώπου της Δύσης που ενσαρκώνει η ίδια.

Μόνο που οι πολιτισμικές ή θρησκευτικές αντιθέσεις που διάφορα κινήματα ή οργανώσεις  εκφράζουν, και οι οποίες αντιθέσεις  φαίνεται μάλλον να τα ενισχύουν ενώ στο σκοτάδι μένει πώς δημιουργούνται και πότε εμφανίζονται, είναι σε τελική ανάλυση αποτέλεσμα της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, του τρόπου ζωής που επιβάλλει η ταξική κυριαρχία του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού. Οι κοινωνικές ανισότητες και συγκρούσεις που  το κεφάλαιο προκαλεί σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο δεν λαμβάνουν  παντού και πάντα εμφανώς ταξική μορφή και δεν εμφανίζονται μόνο ως πάλη  μεταξύ  κάποιων συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων ή ταξικών συμφερόντων, αλλά και ως συρράξεις εθνών, και ως διαμάχες μεταξύ κοινωνικών ομάδων διαφορετικής φυλετικής ή θρησκευτικής ταυτότητας. Εξάλλου οι ρίζες των φυλετικών διακρίσεων, του ρατσισμού  στις σύγχρονες κοινωνίας βρίσκονται στο ταξικό  και αποικιοκρατικό σύστημα που δημιούργησε η γένεση και  ανάπτυξη του καπιταλισμού. Παραμένοντας λοιπόν λανθάνουσα η ταξική αντίθεση δίνει το προβάδισμα σε άλλες αντιθέσεις που μπορεί να επηρεάζονται από τον τρόπο παραγωγής δεν μπορούν όμως να πάρουν τη μορφή των ταξικών συγκρούσεων. Κι έτσι εκδηλώνονται  σε μη προνομιούχες κοινωνικές ομάδες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φυλετική σύγκρουση στις ΗΠΑ,   τη θρησκευτική σύγκρουση όχι μόνο στις χώρες της Ανατολής αλλά και στις μητροπόλεις της Δύσης. Κι έτσι παίρνοντας οι αντιθέσεις χαρακτηριστικά θρησκευτικής ή φυλετικής σύγκρουσης δεν τίθεται επί τάπητος ο καπιταλιστικός  χαρακτήρας της παραγωγής χωρίς αυτό να πιστοποιεί τον αταξικό χαρακτήρα αυτής της σύγκρουσης, αλλά μάλλον την ταξική δύναμη του κεφαλαίου, που πολλές φορές υπάρχει η υποψία ότι βρίσκεται  και πίσω από ακραίες θρησκευτικές οργανώσεις.

               Γι’  αυτό και  το τριήμερο των δολοφονιών, της ομηρίας, των αστυνομικών επιχειρήσεων στο Παρίσι ελάχιστα συνδέθηκε με την πολιτική δράση ενάντια στην κοινωνική τάξη πραγμάτων που διαμορφώνει σε παγκόσμιο επίπεδο  ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Σχεδόν το σύνολο  πεπεισμένο για την υιοθέτηση μιας ανεκτικής πολυπολιτισμικής θεώρησης της κοινωνίας που μας επιτρέπει να ανεχόμαστε  όλες τις εκκλησίες και αιρέσεις, όλους τους τύπους  οικογενειακής οργάνωσης κλπ. και  ορίζοντας την κοινωνία σαν άθροισμα ατόμων που το καθένα ζει όπως του αξίζει στη δημοκρατία μας που εξασφαλίζει ευκαιρίες στους άξιους,  σ’ αυτές τις απελπισμένες ενέργειες δεν βλέπουμε παρά το έγκλημα και το φανατισμό. Και η άρχουσα τάξη μια καλή ευκαιρία μέσα από την υπεράσπιση αξιών όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία έκφρασης κλπ. να συσπειρώσει όλους γύρω από τα δικά της συμφέροντα που προβάλλει για διαχρονικά και παγκόσμια.

Ο φόβος, που σε απευθείας σύνδεση παγκοσμίως  παρέλυσε το Παρίσι, κυριεύει όλους τους λαούς της Δύσης. Οι πάνοπλοι αστυνομικοί, οι στρατιώτες και τα τανκς κινητοποιούνται για τη δική μας ασφάλεια. Κάθε είδους επέμβαση θεωρείται πια δικαιολογημένη, αφού έχουμε να κάνουμε με φανατικούς και με σωτηρία της ζωής των ανθρώπων. Ο εξυγιασμένος μας ρατσισμός που διατηρεί ανθρώπους στο σύστημα αλλά σαν υπανθρώπους σε προάστια και γειτονιές γκέτο στις μητροπόλεις της Δύσης ενώ τις χώρες προέλευσής τους τις ρημάζουν οι επεμβάσεις της Δύσης δεν έρχεται σε αντίθεση με τις διακηρύξεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι  ταυτίζεται με το φασισμό. Έχοντας στο μυαλό μας συνδεδεμένο το φασισμό με ωμές εικόνες δεν τον αναγνωρίζουμε στους σιδερόφρακτους αστυνομικούς που έρχονται να μας σώσουν,  στις εκκλήσεις για εθνική ενότητα μπροστά στον κίνδυνο,  στον φόβο που υποδεικνύει για εχθρό τον κακομοίρη περιθωριοποιημένο αλλόθρησκο που η απελπισία του βρίσκει παρηγοριά στην προσευχή προς το θεό του και η οργή του εγκλωβίζεται σε δράσεις, με τίμημα τη ζωή του,  που πολλές φορές κατευθύνουν οργανώσεις αγνώστου ταυτότητας.