ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 Ολοι αυτοί οι μικρομεσαίοι και μικροαστοί -υπάλληλοι δημοσίου, που θέλουν να θεωρούνται ανώτεροι, που τους μειώσανε του μισθούς και τους διεκδικούν, μισθωτοί επιχειρήσεων που τους κόψανε τα μπόνους κι ελπίζουν στην επιστροφή τους αν πεθάνουν στη δουλειά,  στελέχη επιχειρήσεων με καινοτόμες ιδέες που τρέμουν για την τύχη της επιχείρησης,  μικροεπιχειρηματίες με δυο ή τρείς υπαλλήλους που τους απέλυσαν για να μη κλείσει η επιχείρηση, ελεύθεροι επαγγελματίες που η μείωση πελατείας τους προβληματίζει πια για τη μονιμότητά της κλπ.- συνωστίζονται γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ με προβληματισμούς για το ΠΟΤΑΜΙ και ερωτηματικό για τη Ν.Δ.          

Μοιάζει σα νάμαστε μαρμαρωμένοι ανάμεσα στους αστερισμούς της  αντιδραστικής προοδευτικότητας και του επαναστατικού  βερμπαλισμού. Ακίνητοι περιμένουμε το φορέα ή τον άνθρωπο που θα μας σώσει, χωρίς τη δική μας συνδρομή.  Και στο μεταξύ, όσο δεν εμφανίζεται τη βγάζουμε με αρκετές υποσχέσεις. Αυτές τις μέρες  πουλιέται ελπίδα μέσα σ’ ένα βομβαρδισμένο πολιτικό σκηνικό όπου αναστηλώνονται ερείπια κομμάτων, ανοικοδομείται με προκατ η τρομοκρατία,  θεμελιώνεται η ομογενοποίηση κάθε είδους παραβατικότητας και ταύτιση με το κοινό έγκλημα, μπαίνουν ξανά και ξανά οι βάσεις για την  ευημερία των αριθμών. Κι αν οι παλιές συντηρητικές ιδέες για ησυχία, τάξη και ασφάλεια αναβιώνουν είναι γιατί δεν τις είχαμε ποτέ απαρνηθεί. Κι αν καγχάζουμε τον Ολάντ, καταγγέλουμε την Μέρκελ, κατηγορούμε  το Σαμαρά έχουμε όμως πειστεί, μια μεγάλη πλειοψηφία μικρομεσαίων, ότι οι  μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις,  και βέβαια οι επαναστάσεις, οδηγούν αναπόφευκτα σε τυραννίες.

Είχαμε όλο το χρόνο στην περίοδο της μεταπολίτευσης να  επανεφεύρουμε ηρωικά τις αξίες των μικροαστών του 19^ου αιώνα, να ονειρευτούμε  συστήματα κοινωνικών παροχών, προστασίας και ειρηνικής συνύπαρξης, να ενθουσιαστούμε ξανά  με την σπιτική ζωή, να αναδομήσουμε την  οικογενειακή κατάσταση, να περηφανευτούμε για τα ρίσκα των επιλογών μας,  ενώ φροντίσαμε να οργανώσουμε  σωστά τον ελεύθερο χρόνο,  να ενισχύουμε τους μικρούς και όχι τους  μεγάλους επιχειρηματίες, να δεθούμε με τις ρίζες μας αναστηλώνοντας τα  προγονικά μας σπίτια στην επαρχία και ν’ ανοιχτούμε με ψώνια, σπουδές, ταξίδια, επενδύσεις στη μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά,  χωρίς να πάψουμε να ανησυχούμε σοβαρά για την επερχόμενη κρίση ή την οικολογική καταστροφή. Περιμένοντάς τες περνούσαμε καλά,  ήσυχα, ζεστά, με τις οικολογικές ανησυχίες μας μετασχηματισμένες σε ηλιακό θερμοσίφωνα και βιολογικά προϊόντα, τις ιδεολογικές  σε θετικές προτάσεις  ζωής. Μισούσαμε την επιθετικότητα και προτιμούσαμε  το διάλογο, έχοντας τρυφερά αισθήματα για τη ζωή που θέλαμε να βασίζεται  στην αναζήτηση ενός νέου μοντέλου κατανάλωσης και ανάπτυξης που σέβεται το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Και κατά βάθος θα πρέπει να αισθανόμαστε κι ευγνωμοσύνη για τη μετατόπιση του στίγματος της αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας, που μας δημιουργούσε και πρόβλημα ταυτότητας, σε όλες τις εκατοντάδες αντιθέσεις οικολογικών, αισθητικών, φεμινιστικών κλπ. προβλημάτων.

 Η αριστεροσύνη μας εμφανιζόταν με δυο πρόσωπα, το ένα προσεκτικά ρεφορμιστικό το άλλο εκστατικά υπέρ επαναστατικό. Κι αν ο πρώτος τρόπος αριστερής έκφρασης  ήταν αποδεκτός  δεν ήταν όμως αρκετά θεαματικός, ενώ ο δεύτερος έμοιαζε αναζωογονητικός αλλά ήταν λίγο δύσκολο να γίνει και αληθοφανής. Και γι’ αυτό  υποστηρίζαμε κάθε αμφισβήτηση, σταθερά αντιδογματικοί,  και πάντα σε επιφυλακή για το φόβο μιας ορθοδοξίας. Κι εννοούσαμε βέβαια το ΚΚΕ με το ξύλινο λόγο και την παρωχημένη ιδεολογία. Κι εφευρίσκαμε νέες έννοιες, νέα ονόματα για την κατανόηση της κοινωνίας-εκείνη η αποδόμηση! -γιατί μήτε τη τάξη, μήτε το κράτος  μήτε τις έννοιες της υπερδομής ή της ιδεολογίας τις βρίσκαμε ιδιαίτερα χρήσιμες γι’  αυτό. Κι έτσι δεν ήταν καθόλου δύσκολο τώρα την κρίση να την αντιμετωπίζουμε σαν μοιραία  κατάληξη ενός φυσικού φαινομένου με ηθικές αφετηρίες.

 Θέλαμε μια πολιτική κατεξοχήν ριζοσπαστική που να προεκτείνεται έτσι που να συμπεριλάβει όλες τις πολυάριθμες αδικίες του κόσμου, να μην περιορίζεται   από τις βεβαιότητες  του μαρξισμού για τις ιστορικές εξελίξεις, μήτε από την ιεράρχηση των συγκεκριμένων προελεύσεων και αναλύσεων της εκμετάλλευσης ως πιο σημαντικές, μήτε από την πίστη του στις δράσεις  συγκεκριμένων ταξικών υποκειμένων. Μας υπνώτιζε σχεδόν η υπόσχεση μιας ανοιχτής δημοκρατικής πολιτικής, μιας νέας κοινωνίας που θα ανταποκρίνεται  στην παγκόσμια απαίτηση για κοινωνική πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη μέσω μια αόριστης δέσμευσης  για ριζοσπαστικότητα, δικαιώματα, ελευθερία, ισότητα κλπ. χωρίς οργανωμένο σχέδιο, μηχανισμούς και  ορθολογικά καλώς διατυπωμένες θεωρίες και προγράμματα. Και όσο πιο συγκεχυμένη η ανάλυση της πραγματικότητας τόσο  ενισχυόταν η ηθική δέσμευση για μια άλλη κοινωνία που μέσω της ίδιας της έλλειψης οποιουδήποτε υπόβαθρου εγγυόταν τη δική της ασυμβίβαστη ορθότητα –η απόλυτη εγκατάλειψη της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Δηλώσεις και συνεντεύξεις, βιβλία και άρθρα  δεξιών και αριστερών, συμμετοχή  σ’ ένα  προβληματισμό όπου όλα τείνουν στο μοναδικό  μοτίβο, η περισσότερη ελευθερία στις επιχειρήσεις, η ελευθερία του να αγοράζεις, να επενδύεις ή να πουλάς γίνεται συνώνυμη με τις ατομικές ελευθερίες, την ελευθερία γενικά.  Και οι αριστεροί υπερασπίζονται την ελευθερία, που η πεμπτουσία της βρίσκεται  στη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής, όπως την αντιλαμβανόμαστε μέσα στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Παραβλέποντας πως στις καπιταλιστικές οικονομίες υπάρχει εκμετάλλευση επειδή η αξία πλεονάσματος συσσωρεύεται  στα χέρια του ιδιοκτήτη κεφαλαίου και όχι στα χέρια  του εργάτη  του οποίου  η εργασία παράγει αυτό το πλεόνασμα, όχι μόνο δεν έχουμε  τις σωστές απαντήσεις αλλά δεν θέτουμε ούτε καν τις σωστές ερωτήσεις.

Και τώρα, όλες ετούτες οι αναζητήσεις των αριστερών ψηφοφόρων  καταλήγουν πια σ’ έναν  προβληματισμό για τις δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ, τις σκοπιμότητες του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, τις προθέσεις του Γ. Παπανδρέου, τη δυναμική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. που θα οδηγήσει στην υπερψήφιση τους, προτιμώντας πάντα το κόμμα που έχει τη δυνατότητα να κυβερνήσει,  με την ελπίδα πως θα τους ευνοεί περισσότερο ή τουλάχιστον θα τους καταστρέφει οικονομικά λιγότερο, το μοντέλο διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού που υπόσχονται. Και όσο θα απογοητεύονται τόσο θα εξαπλώνονται εκείνες οι κηλίδες ενός εγωιστικού απομονωτισμού και πάση θυσία  προστατευτισμού τους σε τόνους όλο και πιο μαύρους …