ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 13^ης Αυγούστου για την είδηση ότι το Κίεβο επιβάλει 29 διαφορετικούς τύπους των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένου του μπλοκαρίσματος μεταφοράς ρωσικής ενέργειας από το ουκρανικό έδαφος, επισημαίνεται πως «είναι φανερό ότι αυτές οι κινήσεις της κυβέρνησης του Κιέβου δημιουργούν και τριβές ανάμεσα σε μερίδες καπιταλιστών καθώς θίγονται συμφέροντα μονοπωλιακών ομίλων που αλληλοεξαρτώνται με ρωσικές επιχειρήσεις». Συγκρούσεις και ανταγωνισμοί ανάμεσα στα κράτη που οι μορφές και το είδος τους καθορίζονται από το συγκεκριμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτά ζουν και αναπτύσσονται, που  στις μέρες μας περιλαμβάνει όλη την παγκόσμια οικονομία κι είναι  οι πολυεθνικές, τα μονοπώλια, ο διεθνής καταμερισμός  εργασίας κλπ. που το καθορίζουν.

Την ίδια στιγμή και στη χώρα μας, που διακηρύττεται ότι πασχίζει για την οικονομική της ανόρθωση, οι επιπτώσεις από το ρωσικό εμπάργκο στην ΕΕ, απάντηση στις οικονομικές κυρώσεις που αυτή επέβαλλε στη Ρωσία,  γίνονται άμεσα ορατές. Φορτία από ροδάκινα επιστρέφουν στη χώρα, ακυρώνονται παραγγελίες, ενώ οι τιμές χονδρικής στο ίδιο προϊόν σε λίγες μέρες κατρακύλησαν στο 50%. Για να θυμηθούμε και τον Λένιν «οι μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, τα καρτέλ, τα συνδικάτα, τα τραστ, μοιράζουν μεταξύ τους, πριν απ’  όλα, την εσωτερική αγορά, κατακτώντας περισσότερο ή λιγότερο ολοκληρωμένα την παραγωγή της δοσμένης χώρας. Στις συνθήκες όμως του καπιταλισμού, η εσωτερική αγορά συνδέεται αναπόφευκτα με την εξωτερική. Ο καπιταλισμός από καιρό έχει δημιουργήσει την παγκόσμια αγορά». Στο  παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον της διεθνούς οικονομίας έχουν ενσωματωθεί πια  όλες οι χώρες του πλανήτη, χώρες με διαφορετικές προϊστορίες, με εξαρτημένα ή όχι καθεστώτα, αναπτυγμένες και υποανάπτυκτες. Διαμάχες ανάμεσα στις χώρες είναι παγκόσμιο φαινόμενο που συναντάται  σε διάφορα μήκη και πλάτη, σαν περισσότερη ή  λιγότερο ανοικτή σύγκρουση. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα κράτη δεν είναι παρά ο ανταγωνισμός των καπιταλιστικών ομάδων των αντίστοιχων κρατών, που είδαν πως εξασφαλίζουν μεγαλύτερα κέρδη  αν μπουν στο παιχνίδι των διεθνών ανταγωνισμών.

Κι αν συνεχίζεται ακόμα να υποστηρίζεται αυτό που κατήγγειλε ο Λένιν στο «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο στου καπιταλισμού», για τον Κάουτσκι και τους αστούς  συγγραφείς πως «τα διεθνή καρτέλ σαν μια από τις πιο ανάγλυφες εκδηλώσεις διεθνοποίησης του κεφαλαίου, δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζουμε ότι στις συνθήκες του καπιταλισμού μπορεί να επικρατήσει η ειρήνη ανάμεσα στους λαούς», η πραγματικότητα από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη έρχεται να το διαψεύσει.

Η οικονομική κρίση δεν έσπασε την αλληλεξάρτηση και διεθνοποίηση  της οικονομίας ακόμα και των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών, αντίθετα την σύσφιξε ακόμα περισσότερο. Σ’  αυτήν την περίοδο που όλοι εξαρτώνται από  όλους οι διεθνείς ανταγωνισμοί βρίσκονται  στον παροξυσμό τους. Η στρατιωτικοποίηση και οι πόλεμοι μοιάζει να είναι τρόπος λύσης διαφορών κάθε κράτους που βρίσκεται μέσα σ’  αυτή την αλυσίδα. Η καπιταλιστική ενσωμάτωση σχεδόν όλων των χωρών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα μοιάζει δρόμος χωρίς επιστροφή, ενώ τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης γυρεύουν διέξοδο στην οικονομική επέκταση, στη μεγαλύτερη διείσδυση στις γύρω περιοχές σε βάρος των πιο άμεσων αντιπάλων και των υποτελών τάξεων. 

Οι καπιταλιστές  όλων των χωρών, αναπτυγμένων και μη, μπήκαν όλοι στο παιχνίδι των διεθνών ανταγωνισμών, χρησιμοποιώντας το κράτος τους για την άσκηση αυτής της πολιτικής, γιατί είναι αυτό που μπορεί  να εξασφαλίσει με διάφορα μέτρα, οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά ακόμα και στρατιωτικά τη στήριξη του εγχώριου κεφαλαίου, κρατικού ή ιδιωτικού, στην συμμετοχή του στον διεθνή ανταγωνισμό. Το κράτος του μονοπωλιακού καπιταλισμού,  με προσανατολισμό  τη διεθνή  οικονομία αφήνει να εξαφανιστεί  ό,τι εσωτερικό κεφάλαιο δεν μπορεί να επιβιώσει σ’  αυτήν,  ενώ βοηθά με συμμαχίες, συγκρούσεις ακόμα και πολέμους όποια κομμάτια  μπορούν και επιβιώνουν σ’  αυτόν τον ανταγωνισμό. Με την πτώση του  υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν υπάρχουν πια αντιϊμπεριαλιστικές συμμαχίες και είναι πολύ  δύσκολο να ασκηθεί μια πολιτική που να προσπαθεί σε όφελος των υποτελών τάξεων να  εξισορροπήσει αντιθέσεις που  υπάρχουν μέσα στον καπιταλισμό.

Επιπλέον,  η εμφάνιση κάθε είδους  αντιδραστικών οικονομικών, πολιτικών, φιλοσοφικών θεωριών που υπερασπίζονται  και εξωραΐζουν τον ιμπεριαλισμό συμβάλλουν στη σύγχυσή μας. ¨Όπως στη δουλειά μας προσπαθούμε να βρούμε τον καλό καπιταλιστή, στις διεθνείς σχέσεις  αναζητούμε τον καλό ιμπεριαλιστή, στις οικονομικές συναλλαγές το καλό μονοπώλιο. Στις στρατιές των ανέργων και στο φάσμα της μεγαλύτερης μιζέριας η δυνατότητα επιλογής μεταξύ καλού και κακού μέσα στο ίδιο το  καπιταλιστικό σύστημα προσφέρει την απάντηση της μεγαλύτερης ταύτισης με τα συμφέροντα του «καλού» ιμπεριαλιστή καπιταλιστή, προς δόξαν του καπιταλισμού. Μέσα σ’  αυτό το σκεπτικό, ενισχυόμενο και από την ανάμνηση του  σοβιετικού παρελθόντος που και ο Β. Πούτιν χρησιμοποιεί κατά το δοκούν,  μοιάζει να  κινείται και η επιστολή Γλέζου στον Β. Πούτιν για εξαίρεση από το εμπάργκο της Ελλάδας.

 Η συμμετοχή της κυρίαρχης τάξης της χώρας μας σ’  αυτό το ιμπεριαλιστικό γαϊτανάκι που με συμμαχίες, ανταλλάγματα, προνομιακές προτιμήσεις ή και εκβιασμούς, όπου τη σηκώνει, θέλει να υπερβεί τις  αντιφατικές πιέσεις που δέχεται από τους πιο μεγάλους, ταυτίζεται με εθνικούς στόχους και γίνεται αποδεκτή και από τις υποτελείς τάξεις, ακόμα κι αν η εξαθλίωσή τους είναι δεδομένη.  Γι’ αυτό και το ΚΚΕ που  αγωνίζεται  για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος κάνει  σημαία του την απαγκίστρωση από αυτές τις ιδεολογίες και συμμαχίες. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί να δώσει κάθε άλλη μάχη.