«902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM»

           Η ΚΕ του ΚΚΕ σε ανακοίνωσή της  για την πώληση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης του 902 γνωστοποιεί ανάμεσα στα άλλα  ότι «Η σημερινή οικονομική κατάσταση της «Ραδιοτηλεοπτικής» δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλέον τη λειτουργία του σταθμού και την αντιμετώπιση συσσωρευμένων οικονομικών προβλημάτων. Δεν είναι σε θέση και δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στους εργαζόμενους και τα ασφαλιστικά Ταμεία. Υπήρξε τελικά δυνατότητα πώλησης και καταλήξαμε να δοθεί αυτή η λύση, ώστε να αντιμετωπιστούν οι υποχρεώσεις του σταθμού. Η πώληση αφορά υποδομές, μηχανήματα και αυτοκίνητα της εταιρείας. Ο διακριτικός τίτλος και τα σήματα, λεκτικά και ηχητικά, παραμένουν στο Κόμμα».

              Κι ύστερα άρχισαν επιθέσεις, κριτικές κλπ.  στο ΚΚΕ από τον αστικό τύπο, ΣΥΡΙΖΑ, ΕΣΗΕΑ, εργαζόμενους, δημοσιογράφους  κλπ. για την ίδια την πώληση,  για τον τρόπο που έγινε, για τη μυστική ταυτότητα του αγοραστή, για τις απολύσεις των εργαζομένων,  κλπ.

             Οι ανακοινώσεις, απαντήσεις κι εξηγήσεις του ΚΚΕ προσπαθούν να αποφύγουν κάποιους σκοπέλους στην κριτική χωρίς όμως να τους κονιορτοποιούν, με αποτέλεσμα   για πολλούς  και πολύ περισσότερο για κακόπιστους επικριτές του να μένει ηθικά και στην  παρούσα συγκυρία  και πολιτικά ευάλωτο. Κι έτσι να μπαίνει ακόμα ένα λιθαράκι στην εκστρατεία απαξίωσης  του ΚΚΕ. Κι ένα καινούργιο ανάγνωσμα για την ασυνέπεια του ΚΚΕ άρχισε να κυκλοφορεί… για να  αποδυναμωθεί, για να μην είναι στη συνείδηση των εργαζομένων ο συνεπέστερος εκφραστής των συμφερόντων τους, η  οργανωτική και καθοδηγητική  τους δύναμη στην πάλη τους για μετασχηματισμό της κοινωνίας.

         Η κομμουνιστική αριστερά όμως που θέλει να αλλάξει την κοινωνία ανατρέποντας τον καπιταλισμό δεν έχει την πολυτέλεια ούτε τα χρονικά περιθώρια  να αυτοεμπλέκεται σε επικίνδυνους ακροβατισμούς, να περιπλέκει τα πράγματα, ενώ θα έπρεπε να συγκεντρώνει όλες τις προσπάθειες της στο αληθινό, από τη σκοπιά του προλεταριάτου, πρόβλημα: τη ρήξη της με τη λογική  του υπάρχοντος συστήματος, την υπεράσπιση  της ταυτότητας της και τη ριζική απόρριψη των όρων με τους οποίους τίθεται η κρίση και  την αναμέτρηση  μαζί της σύμφωνα με τους δικούς της όρους, που προϋποθέτουν την αμφισβήτηση της λογικής του καπιταλισμού. Μακριά από κάθε είδους ενοχές για λάθη επιλογών και τακτικής δεν έχει άλλο δρόμο από το να προσπαθήσει  με όλα τα θεωρητικά και πρακτικά  μέσα να διεκδικήσει ξεκάθαρα το σοσιαλισμό της εργατικής τάξης και να αποκτήσει τους αριστερούς που θα αμφισβητήσουν την καπιταλιστική λογική. Προϋπόθεση είναι βέβαια η κάθετη, ριζική κριτική αντιπαράθεση με το ίδιο το σύστημα και κόψιμο ριζικό κάθε υλικής και πνευματικής γέφυρας με ένα σύστημα που προσπαθεί να  διασώζεται με τη θυσία της ζωής των εργαζομένων, για να πείσει ότι η επικαιρότητα του κομμουνισμού, άρα  και του κινήματος που τον επικαλείται και αγωνίζεται για αυτόν, δεν είναι μια ουτοπία.

             Μόνο που ήταν πολλά τα χρόνια μετά την ήττα που η ηττημένη αριστερά σε ένα περιβάλλον ανελέητων διώξεων αγωνιζόταν για την επιβίωσή της, και βέβαια έκανε συμβιβασμούς,  πασχίζοντας ακόμα για την νομιμοποίηση της, αναζητώντας συμμαχίες με πτέρυγες της αστικής τάξης που πρόβαλλαν πρόγραμμα δημοκρατικής αλλαγής, στηρίζοντας τη λεγόμενη δημοκρατική παράταξη για εδραίωση της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού.  Κι όταν ήρθε η νομιμοποίηση κι εκσυγχρονιζόταν ο καπιταλισμός μας όλο και περισσότερο αποσιωπούταν ο ταξικός χαρακτήρας του κομμουνιστικού κόμματος σε αναζήτηση μάλιστα  της εργατικής τάξης, που ο κυρίαρχος λόγος ήθελε να την πείσει ότι μεταλλασσόταν  σε αστική. Κι ενώ η αριστερά διαδήλωνε ενάντια στη μονόπλευρη λιτότητα θεωρούσε χρέος να αναλάβει  και τη σωτηρία του ελληνικού καπιταλισμού με την κατάθεση εποικοδομητικών προτάσεων για μια αριστερή διέξοδο από προβλήματά του.

               Κι ύστερα, στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 ήρθαν  τα γεγονότα με τη μορφή χιονοστιβάδας, τόσες εναλλαγές, κατακρημνίσεις σταθερών σημείων, τόσα απρόοπτα αλλά και τόσες ενοχές για την πρωτύτερη στάση. Κι απόμεινε χωρίς συμμάχους το ΚΚΕ κι έπρεπε να βαδίσει μόνο με τους λίγους φίλους και μέλη που απέμειναν σε ένα περιβάλλον αποθέωσης του καπιταλισμού που ήταν πια αδιαφιλονίκητος νικητής. Κι ενώ μέχρι και  τη δεκαετία του ’80  υπήρξε μια σχετική αναβάθμιση και ενσωμάτωση κάποιων πολιτικών φορέων της επίσημης αριστεράς σε πολλά κέντρα, οικονομικά, κρατικά και πολιτικά της ζωής της χώρας, στελέχωση κάποιων γραφειοκρατικών  συνδικαλιστικών πόστων και επαγγελματοποίηση στελεχών  που αποκλειστική τους λειτουργία κατέληγε να είναι η διατήρηση της εκλογικής δύναμης, μετά τη συγκυβέρνηση του ’89 ήρθε η απομόνωση.

             Η εκμετάλλευση λοιπόν όλων των μέσων από το ΚΚΕ που οι αντιφάσεις του καπιταλισμού επέτρεπαν να χρησιμοποιήσει ήταν ένας τρόπος να σπάσει την απομόνωση.  Να έχει τα δικά του μέσα επικοινωνίας για την προπαγάνδα, να αποκτήσει οικονομικούς πόρους για την κομματική επιβίωση κλπ.  Κι έγινε εργοδότης το ΚΚΕ σ’ ένα καπιταλιστικό περιβάλλον που δεν ήλεγχε. Κι ήταν επόμενο να φανεί στα μάτια μιας κοινωνίας που είναι γεμάτη καχυποψία με μηδενική σχεδόν πολιτική συνείδηση ότι και το κόμμα, στο βαθμό που συμμετέχει σε μια επιχείρηση μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια με  αξιακούς όρους που χρησιμοποιούν  ο καπιταλιστές εργοδότες που απολύουν, πτωχεύουν, πωλούν, είναι  τμήμα του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο καταγγέλλει.

           Το εγχείρημα αυτό απέδειξε ότι μια διαφορετική  διαχείριση λειτουργιών του κεφαλαίου,  μεμονωμένος και διαφορετικός  έλεγχος λειτουργιών της αγοράς είναι ανέφικτος αν δεν επικυρώνονται από την κεφαλαιοκρατική εξουσία. Και φυσικά ότι  δεν μπορούν να υπάρχουν σοσιαλιστικές νησίδες. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που επέτρεπε όσο δεν απειλούνταν να χρησιμοποιούν ακόμα και εναντίον του δικαιώματα που παραχωρούσε, δείχνει πως έχει τον τρόπο τελικά να τα χρησιμοποιεί προς όφελός του. Γιατί με όλη αυτή την εξέλιξη που πήρε η  διαχείριση από το ΚΚΕ των επιχειρήσεών του τροφοδοτήθηκε και πάλι η  κρίση εμπιστοσύνης με μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Ομάδες πληθυσμού που ομνύουν στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά  απαιτούν από ένα κομμουνιστικό κόμμα να διαχειριστεί τις επιχειρήσεις του αν όχι με σοσιαλιστικούς όρους τουλάχιστον με ανθρωπιστικούς.  Κι ενώ έχουν αναγορεύσει στην πράξη σε οικουμενικές αξίες το κέρδος, την επιχειρηματικότητα, την παραγωγικότητα αδυνατούν να αντιληφθούν το  πρόβλημα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής  και περιορίζουν το πρόβλημα σε καλούς και κακούς εργοδότες. Και το ΚΚΕ αποδεικνύεται κακός εργοδότης. Κι έρχονται όλοι αυτοί που δεκαετίες τώρα επεδίωκαν την εξαφάνισή του να το καταγγέλλουν για άθλιες συναλλαγές, υποχωρήσεις,  συμβιβασμούς κλπ. σαν όλοι αυτοί να ήθελαν ένα επαναστατικό  λαϊκό κίνημα κόντρα στο μεγάλο κεφάλαιο και τους  ιμπεριαλιστές, ασυμβίβαστο με τους πολιτικούς εκφραστές τους κλπ.

            Καιρός  πια να θάψουμε τον άταφο νεκρό της  ταξικής συναίνεσης, τα απόνερά της είναι όσα συμβαίνουν με τον 902,  που ακόμα περιφέρεται για να  συσκοτίζει τις συνειδήσεις, να αμβλύνει την ιστορική  μνήμη μας. Η ρήξη πια δεν μπορεί παρά να είναι οριστική.

            Μια μεγάλη σε στόχους, οράματα, απήχηση κι επιρροή κομμουνιστική αριστερά οφείλει να είναι αυτοδύναμη  από ουσιαστική άποψη, δηλ. να μην  έχει ανάγκη από την αστική τάξη, τα προγράμματά της, τη δικαιοσύνη της, την ηθική της, το κράτος της, την οικονομία της, τους μηχανισμούς καταστολής της.  Τότε και για τους εργαζόμενους θα είναι  αναγκαία αν πληροί την προϋπόθεση της αυτοδυναμίας της, δηλ. της ανεξαρτησίας από οικονομικά και κρατικά κέντρα, της αντιπαλότητας της προς την καπιταλιστική λογική που επικρατεί παντού.  Κι ίσως έτσι  θα έσπαγαν οι αντικομμουνιστικές προκαταλήψεις αν μάλιστα συνοδεύονται από το ξεδίπλωμα μιας επίθεσης κομμουνισμού σε όλα τα επίπεδα, στάσεις ζωής, ιδέες, πολιτική πραχτική. Γιατί  αυτό που είναι το κόμμα είναι αυτό που είναι στελέχη, μέλη,  φίλοι, κλπ. Και  η εμπιστοσύνη που το ΚΚΕ πρέπει να απολαμβάνει από τους εργαζόμενους και  η δυνατότητα να ακολουθεί και να επηρεάζει τη διάθεση των εργαζομένων χτίζονται  μέρα τη μέρα, αγώνα τον αγώνα …