ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ

               Κάποιες από τις τελευταίες αποφάσεις ή προθέσεις   των κυβερνώντων,  για πολλοστή φορά αποκαλύπτουν το είδος εξουσίας που ασκείται. Ετσι, θεωρείται ότι γίνεται το φορολογικό σύστημα δικαιότερο με την αύξηση του τέλους επιτηδεύματος  για επαγγελματίες, που διαρρέεται ότι  θα είναι το ισοδύναμο για να αποδεχθεί η τρόικα την ενίσχυση των επιδομάτων για τρίτεκνους και πολύτεκνους. Προβάλλεται ως εξορθολογισμός της δημόσια διοίκησης η αμετάκλητη απόφαση της κυβέρνησης για εφαρμογή της μνημονικής απαίτησης για την απόλυση δημοσίων υπάλληλων, που την φέρνει  σε ευθεία σύγκρουση με τους πρώτους επιλεγέντας  προς απόλυση δημοτικούς υπαλλήλους.  Επιδιώκοντας  λοιπόν να εφαρμόσει με κάθε μέσο τη διαθεσιμότητα, παρακάμπτοντας  την άρνηση κυρίως των δημάρχων, προωθεί Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που θέτει σε διαθεσιμότητα  το σύνολο των υπαλλήλων αορίστου χρόνου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Όσοι εργαζόμενοι  δεν εμπίπτουν στις διατάξεις περί διαθεσιμότητας πρέπει να προσκομίσουν οι ίδιοι τα δικαιολογητικά για την εξαίρεσή τους

          Και οι δυο οι αποφάσεις, που δίνουν την εντύπωση θρυμματισμού και διαχείρισης επιμέρους  προβλημάτων, λειτουργούν διχαστικά στο σώμα των εργαζομένων κατακερματίζοντάς τους και δημιουργώντας συνθήκες αντιπαλότητας  μεταξύ τους. Έτσι οι επαγγελματίες  που θα χρηματοδοτήσουν εκόντες άκοντες τους τρίτεκνους,  κι αυτοί που  θα τεθούν σε «διαθεσιμότητα», ενώ  δεν πληρούν τις προϋποθέσεις,  εμφανίζονται σαν να τιμωρούνται  εξαιτίας των αντιδράσεων αυτών που πλήττονται άμεσα από τα μέτρα.

         Συγχρόνως, μοιάζει  ο συνεταιρισμός των τριών κομμάτων που ασκούν  την εξουσία να μην ενδιαφέρεται πια ούτε καν για την  επίτευξη κάποιων, έστω κι ελάχιστα, αποδεκτών συμβιβασμών, για  να αποφεύγονται οι συγκρούσεις.  Με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που ενέχουν στοιχεία αυταρχικότητας και βίας που δεν μπορούν να αποκρυβούν,  καταρρίπτεται και η επικρατούσα αντίληψη  ότι οι αποφάσεις πάνω σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος προκύπτουν από την ελεύθερη και απρόσκοπτη δημόσια διαβούλευση.  Έχει πια αποκαλυφτεί και ότι ο διάλογος χωρίς τέλος, που τόσες φορές τον πρόβαλλαν οι κυβερνώντες  ως στοιχείο δημοκρατικότητας, αν και η πραγματική τους επιδίωξη ήταν απλώς η ανάπτυξη διαλογικών σχέσεων με τον αντίπαλο για να τον αφομοιώσουν, δεν τους ενδιαφέρει πια ούτε ως πρόσχημα.  Αφού λοιπόν ξέρουν πως μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να περάσει χωρίς την αντίσταση των εργαζομένων και  μόνο κυβερνήσεις  που με τις ενέργειές τους έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να δείξουν σεβασμό σε θεσμούς και δικαιώματα, που νοθεύουν κατά τη γνώμη τους  την ομαλή λειτουργία της οικονομίας της αγοράς, δηλ. μόνο κυβερνήσεις που είναι αποφασισμένες να κλείσουν  τα αυτιά τους στις διαμαρτυρίες  εργαζομένων μπορούν να την υλοποιήσουν, η κυβέρνηση Σαμαρά υποδύεται μια τέτοια κυβέρνηση, ελπίζοντας ότι έτσι θα αναχαιτιστούν οι λαϊκές αντιδράσεις. Βέβαια, η επίκληση στη συναίνεση δεν εγκαταλείπεται, μόνο που τώρα αυτή δεν  εδράζεται πια στα καλά του καπιταλισμού αλλά στην αποφυγή του χειρότερου κακού, κι αυτό βεβαίως είναι η Χρυσή Αυγή. Ως εφεδρεία, σε ακραίες καταστάσεις απειλής του συστήματος, υπάρχει και η Χ.Α, της οποίας η επιτυχία ήδη έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται για τη διατήρηση της συναίνεσης που δικαιολογεί την ύπαρξή της με την ανάγκη να εμποδιστεί η άνοδος της Χ.Α. Αφού τα κυρίαρχα κόμματα εκχώρησαν σχεδόν  στη Χ.Α το μονοπώλιο της  φαινομενικής σύγκρουσης με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, τώρα θεωρούν σαν τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισής της  τη δημιουργία δημοκρατικού μετώπου από τη δεξιά ως την αριστερή  άκρη του πολιτικού φάσματος, συγχωνευμένα όλα στην κυρίαρχη ιδεολογία, για να εξουδετερωθεί κάθε ουσιαστική αντίδραση στην καπιταλιστική επίθεση.

        Κι ενώ οι κυβερνώντες  δείχνουν  να αδιαφορούν ή, όταν δεν το μπορούν, να παρακάμπτουν με ενέργειες στα όρια της νομιμότητας λαϊκές αντιδράσεις, συγχρόνως  οξύνουν τη λεκτική σύγκρουση με τον κοινοβουλευτικό αντίπαλο, το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη φορά την πρωτοβουλία γι’  αυτό ανέλαβε η Ν.Δ, με αφορμή τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, κατηγορώντας τους βουλευτές του  ΣΥΡΙΖΑ «δοσίλογους κουκουλοφόρους  που στοχοποιούν αστυνομικούς και τις οικογένειές τους». Έτσι μέσα  απ’  αυτόν τον πόλεμο ανακοινώσεων δίνεται   η εντύπωση ότι  η συναινετική πολιτική, που στα χρόνια της ευμάρειας  φαινόταν να εξασφαλίζει τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, καταρρέει. Η τρικομματική κυβέρνηση, με άρωμα από «υπεύθυνη αριστερά», όσο σκληραίνουν τα μέτρα που παίρνει και  χάνει και τη διαχειριστική της ικανότητα, κι επομένως θα είναι άχρηστη για την εφαρμογή της πολιτικής που της έχει ανατεθεί, μέσα από λεκτικούς διαξιφισμούς  θέλει να πείσει για τη δυναμική της. Συγχρόνως όμως αυτός ο λεκτικός πόλεμος ανάμεσα στη Ν.Δ και το ΣΥΡΙΖΑ, που περιορίζεται σε ακραίους  περιγραφικούς χαρακτηρισμούς  δεν είναι παρά πολιτικές ακροβασίες, με δίχτυ ασφαλείας, για να μη προκληθεί ασφυξία στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, αν δεν αφεθούν   κάποια, έστω και μικρά, περιθώρια για την έκφραση αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής. Η Ν.Δ  μοιάζει να χάνει την ψυχραιμία της, ίσως γιατί φοβάται πως χάνει την εξουσία. Οσο πιο αναποτελεσματική όμως γίνεται η κυβέρνηση τόσο πιο εύκολο για την αξιωματική αντιπολίτευση η αξιοποίηση των θεμάτων,  για να αρθρωθούν οι εντεινόμενες αντιδράσεις  στον αναποτελεσματικό  και αυταρχικό τρόπο με τον οποίο κυβερνάται  η χώρα, χωρίς να θίγεται το ίδιο το οικονομικοπολιτικό σύστημα, που εξαθλιώνει χιλιάδες ανθρώπους.  Η ύπαρξη μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με αρκετά νεφελώδες λόγο διαχείρισης της κρίσης, εξασφαλίζει την εναλλακτική λύση που δεν απειλεί το ίδιο το σύστημα, μεριμνά για  την παράταση του ίδιου του  πολιτικού κατεστημένου, αφοπλίζει μεγάλες μάζες εργαζομένων.