ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

        Ο πρωθυπουργός δηλώνει, θριαμβολογώντας  για  την εκταμίευση 52,4 δισ. ευρώ ως τον Μάρτιο, ότι «τελειώνει μια μεγάλη και δύσκολη περίοδος για την χώρα» υποστηρίζοντας ότι «τα χρήματα και οι διαρθρωτικές αλλαγές θα είναι η αφετηρία για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας»

     Τρία χρόνια με τα μνημόνια πρωθυπουργοί, υπουργοί κλπ. υπόσχονται, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ανάκαμψη της οικονομίας  (ότι εισερχόμαστε σε τροχιά ανάπτυξης το 2012 διαβεβαίωνε ο Παπανδρέου δυο χρόνια πριν, μέχρι το 2012 θα έχουμε θετική ανάπτυξη … προφήτευε ως διευθυντής του ΙΟΒΕ ο υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας τον Ιούλιο του 2011, τις μέρες αυτές ο Σαμαράς  συνομιλεί με επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά με στόχο την ανάπτυξη, που υποστηρίζει πως θα έρθει από το β εξάμηνο του 2013 κλπ), που όλο αναβάλλεται.

      Κι όμως,  οι σύγχρονες φόρμουλες της απελευθέρωσης, της ευελιξίας, οι εκκλήσεις στον επιχειρηματία, στο άτομο που τα βγάζει πέρα, που δεν περιμένει τη βοήθεια  του κράτους,  και από τους οποίους θα έρθει η περιβόητη ανάπτυξη,  που είχαν κερδίσει την πλειοψηφία του κόσμου, συνεχίζουν να πείθουν πάρα πολλούς ακόμα. Η αστική τάξη συνεχίζει να δίνει μια μάχη χαρακωμάτων με έξυπνο τρόπο, έχοντας σχεδόν  κερδίσει χρόνια πριν  τη μάχη της πνευματικής και ηθικής κυριαρχίας. Κατόρθωσε λοιπόν να παράγει μια σειρά αξιών που σήμερα είναι πλέον κυρίαρχες. Η επιχειρηματικότητα για παράδειγμα σήμερα καταλήγει να είναι αξία, δεν υπάρχουν  πια αφεντικά αλλά αυτοί που επιχειρούν, που δημιουργούν, που καινοτομούν κλπ. και εν δυνάμει όλοι θα πρέπει να επιδιώκουν  να γίνουν επιχειρηματίες  Πρόκειται για μια οικονομιστική προοπτική, όπου τα πάντα αρχίζουν με την κινητικότητα, την απογείωση της οικονομίας, για να έρθει η ανάπτυξη μέσω της επιχειρηματικότητας και συγχρόνως η ανάρρηση των ειδικών και τεχνικών, ενώ  η πολιτική και η ταξική πάλη  απουσιάζουν σχεδόν ολοσχερώς. Η σχεδόν μηχανιστική αντίληψη για την κοινωνία, σαν κόσμο σχέσεων ισχύος και αντιτιθέμενων συμφερόντων στο αδιαμφισβήτητο καπιταλιστικό περιβάλλον,   που για να οδηγηθεί  στο δρόμο της ανάπτυξης χρειάζεται έναν επιδιαιτητή που θα επιτύχει τη συνεννόηση κι αυτός  είναι ο τεχνοκράτης, παρουσιάζει την ανεπτυγμένη κοινωνία σαν πεδίο δράσης του ορθού λόγου και της τεχνικής και επενδύει με επιστημονικούς όρους κάθε διεκδίκηση του κεφαλαίου. Οι διαγνώσεις και οι παρατηρήσεις των τεχνικών  χρησιμοποιούνται από τους πολιτικούς για να δώσουν κύρος στα συμπεράσματά τους, να μετατρέψουν τις απόψεις  για σημερινές συσχετίσεις σε προβλέψεις για μελλοντικές επιπτώσεις  οικονομικών μέτρων, αντλώντας μάλιστα μακροοικονομικά συμπεράσματα από το άθροισμα στάσεων ή αποφάσεων σε μικροοικονομικό επίπεδο.

         Ετσι, σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε εξαγγελίες υπουργικές τονίζεται, μέσα από αντίστοιχες περιπτώσεις,   η επιχειρηματικότητα σαν η μόνη ορθή λύση για το μέλλον,  εκδηλώνονται προθέσεις για προώθηση καινοτόμων δράσεων, υποστηρίζοντας ότι αυτός είναι ο δρόμος, η στάση και συμπεριφορά που αρμόζουν στα δεδομένα του προβλήματος που συνθέτουν η πολιτική, η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Ο κυρίαρχος λόγος σχεδόν διαφημίζει ότι η αντίθεση καπιταλισμού- σοσιαλισμού  δεν έχει πλέον κανένα νόημα, η ταξική πάλη δεν υφίσταται και  η μορφή ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής έχει δευτερεύουσα  σημασία σε σχέση με τις  απαιτήσεις της διαδικασίας παραγωγής και κατανάλωσης. Ακόμα και  η λύση του προβλήματος  της ανεργίας εντοπίζεται στην αναζήτηση ή και δημιουργία  κερδοφόρων κλάδων και τομέων παραγωγής. Η δε στάση της κυβέρνησης  συνολικά για την οικονομία  επαίρεται ότι συνδυάζει  το ρεαλισμό, που θα πεί την εκτέλεση των αποφάσεων των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κέντρων, στο επίπεδο της  τρέχουσας διαχείρισης με ένα ιδεολογικό λόγο  για ανάπτυξη και επενδύσεις, που δεν έχουν  φυσικά καμιά σχέση με τα όσα συμβαίνουν  πραγματικά, όχι μόνο γιατί  δεν υπάρχουν  αυτές οι διαδικασίες, αλλά επειδή  τα αποτελέσματά τους  δεν είναι θετικά ή καλύτερα δεν είναι κάν ορατά.

      Για να γίνεται πειστικότερος ο συλλογισμός για τις ευεργετικές επιδράσεις  του επιχειρείν, η περιφορά  επιχειρηματιών που  εκτρέφουν σαλιγκάρια, καλλιεργούν μανιτάρια, ιδρύουν ΜΚΟ κλπ  σε κανάλια και εφημερίδες χρησιμοποιούνται ως απτή απόδειξη της ορθότητάς του, που κατά βάθος στηρίζεται στην παλιά επιθυμία, εκσυγχρονισμένη βέβαια,  του «πλούσιου αφεντικού», που παραμένει ευρύτερα διαδεδομένη στα ενδιάμεσα  εκείνα τα στρώματα που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είναι θέμα εκμετάλλευσης ευκαιριών.   Η περιπτωσιολογία εκτρέφει το μύθο του αμερικάνικου ονείρου αλα ελληνικά. Η ιδεολογία των σωτήριων νέων τεχνολογιών και των καινοτόμων δράσεων ανοίγει το δρόμο για μια κοινωνία που θέλει να μη  θυμίζει τον παλιότερο  πολιτικό χάρτη. Σ’ αυτήν  οι λέξεις κλειδιά θα είναι ευελιξία, το άτομο η επιχείρηση, ενώ εμφανίζεται η  καπιταλιστική αγορά σαν πλαίσιο ανάπτυξης της  δημοκρατίας και ανάδειξης των ικανοτήτων των πολιτών, ώστε ακόμα και σ’  αυτήν την εποχή της εξαθλίωσης μας οι προοπτικές που πιστεύουμε ότι ανοίγονται να εξυπηρετούν τον καπιταλισμό, που όλοι αδιαμαρτύρητα θα αποδεχόμαστε, παρασυρμένοι από  τις φαντασιώσεις μας για ατομική επιτυχία.