ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ

          Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δηλώνει  ότι «Η Ελλάδα, μετά τις εκλογές του Ιουνίου, με την κυβέρνηση Σαμαρά, έχει πάρει για πρώτη φορά στα σοβαρά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων", η Handelsblatt ανακηρύσσει «Πολιτικό της χρονιάς» για το 2012 τον Αντώνη Σαμαρά, με σχόλιο του Γκένσερ για το θάρρος και τη συνέπειά του, η καγκελάριος Μέρκελ δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει  την Ελλάδα από την Ισπανία, ή τη Γερμανία, επειδή βρισκόμαστε όλοι μαζί στην ίδια βάρκα, υπογράφεται κοινή έκκληση από προσωπικότητες διεθνούς κύρους για κινητοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων  κατά του αναδυόμενου νεοναζισμού στην Ελλάδα.

        Γερμανική  επίθεση φιλίας προς την κυβέρνηση Σαμαρά και ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για τις εκδηλώσεις εκφασισμού  στην ελληνική κοινωνία προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανές τις ελπίδες στα λαϊκά στρώματα για τα οφέλη  της ενσωμάτωσης  στις οικονομικές και πολιτικές δομές της Ευρώπης και να δώσουν ανάσα ζωής στο εγχώριο μπλοκ εξουσίας.

        Μέσα από τα προγράμματα λιτότητας που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση ανασυντάσσεται ο καπιταλισμός και στη χώρα μας με κύριο εργαλείο το  κράτος, που πρέπει να  προσαρμοστεί για να   εξυπηρετήσει  αυτήν την πολιτική.  Κράτος, οικονομικοί παράγοντες, πολιτικός κόσμος, μηχανισμοί χειραγώγησης και καταστολής είναι  συνένοχοι σ’ αυτή τη διαδικασία επιβολής της  καπιταλιστικής ανασύνταξης. Αυτή η ανασύνταξη δεν είναι μια διαδικασία απλής τεχνικής φύσης  και ούτε έχει μια στενή οικονομική διάσταση, αλλά αντανακλά, αν και συσκοτίζοντας τον αληθινό της  χαρακτήρα, την ταξική πάλη.

       Για να είναι βέβαια  επιτυχής για την κυρίαρχη τάξη η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δεν μπορούσε  να κάνει αλλιώς από το να διαλύσει, εδώ και χρόνια,  το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα, που στα πρώτα χρόνια  μάλιστα της  μεταπολίτευσης  ήταν μεγάλο και ριζοσπαστικό και εκτείνονταν σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Εξάλλου, στη χώρα μας, μετά την πτώση της δικτατορίας,   η αστική κυριαρχία  κατάφερε να ανασυντάξει  τις δυνάμεις της και να εμπεδώσει την κυριαρχία της,  με τον έλεγχο και την εξουδετέρωση αυτού του κινήματος, που ήταν κι ένας από τους όρους  ομαλού περάσματος από τη χούντα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, θέτοντας ως διαχωριστική γραμμή πολιτικών διαιρέσεων την δημοκρατική θωράκιση του πολιτεύματος. Με  την άνοδο μάλιστα του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ολοκληρώθηκε η απορρόφηση της ριζοσπαστικότητάς του κινήματος και η διοχέτευσή της  σε ανώδυνα κανάλια.  

       Συγχρόνως  από εκείνη την εποχή διαμορφώνονταν νέα μεσοαστικά στρώματα, τεχνοκράτες πάσης φύσης, διαφημιστές, στελέχη Μέσων Ενημέρωσης, μάνατζερ, ανώτεροι υπάλληλοι κλπ. που αποτέλεσαν παλιότερα τη βάση του εκσυγχρονισμού ενώ στον καιρό της κρίσης ανέλαβαν την καθημερινή δουλειά για την προώθηση της ανασύνταξης του καπιταλισμού, μη πιστεύοντας ότι θα τα αγγίξει. Δεν έχουν καμιά ιδεολογία εκτός από την κοινωνική άνοδο και το χρήμα, καταβροχθίζουν όλα τα πρότυπα που προωθούν οι μηχανισμοί διαμόρφωσης συνείδησης, μετακινούμενοι προς όποια κατεύθυνση πιστεύουν ότι θα επαυξήσουν ό,τι έχουν και κατέχουν. Τα εύσημα που αποδόθηκαν στην κυβέρνηση Σαμαρά είχαν περισσότερο άμεσο αποδέκτη αυτά τα στρώματα, για να συνεχίσουν να κάνουν την καθημερινή δουλειά της ανασύνταξης του καπιταλισμού, παρόλο που έχουν κι αυτά πληγεί, αναθερμαίνοντας τις ελπίδες  τους για ευρωπαϊκή αρωγή και διάσωσής τους.

         Με την κυβέρνηση Σαμαρά μπαίνουμε στην επόμενη φάση της ανασύνταξης του καπιταλισμού στη χώρα μας,  όπου θα πρέπει να παγιωθεί  η οικονομικοπολιτική  κατάσταση που διαμορφώθηκε εν ονόματι της κρίσης και να μην αντιμετωπίζεται σαν μεταβατική. Σε επικοινωνιακό επίπεδο λοιπόν θα πρέπει να αποδεχτούμε το νέο οικονομικό περιβάλλον όπως διαμορφώνεται, να ξεπεραστεί η αντίληψη  ότι βρισκόμαστε σε μια έκτακτη, προσωρινή κατάσταση, η οποία θα ξεπεραστεί,  έχοντας συγχρόνως  την πεποίθηση ότι  τίποτε δεν μπορεί  και δεν πρέπει να αλλάξει ή  αμφισβητηθεί χωρίς να προκληθεί καταστροφή.  Αυτόν το ρόλο ανέλαβε ο Σαμαράς, όπως ο Παπανδρέου ανέλαβε να διαμορφώσει αυτό το περιβάλλον, προκαλώντας όσο τα δυνατό λιγότερες αντιδράσεις με τις σοσιαλιστικές του κορώνες. Τα πολιτικά κόμματα από Χρυσή Αυγή μέχρι ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ εξαιρουμένου, το γνωρίζουν αυτό και προσαρμόζονται στις νέες απαιτήσεις της πολιτικής διεθνώς, ευθυγραμμιζόμενα, αμέσως ή εμμέσως, με τις απαιτήσεις των προδιαγραφών της Ε.Ε. 

         Η κινητικότητα στην αποσύνθεση και ανασύνθεση πολιτικών σχηματισμών, η αναδιάταξη διαχωριστικών γραμμών και πολιτικών συμπεριφορών  κομμάτων και πολιτικών σχηματισμών μέσα στα όρια του συστήματος με τα ίδια παλαιά υλικά δείχνουν πως αυτό που επιδιώκεται δεν είναι ούτε καν η  αλλαγή πολιτικής αλλά η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων στις μεγάλες λαϊκές μάζες. Προγράμματα, κόμματα, πολιτικοί σκαρώνονται στη στιγμή και είναι μιας χρήσης, αναλώσιμοι. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους διατηρείται ασαφής, με μοναδική εκπεφρασμένη διαχωριστική γραμμή εκείνη της δημοκρατικότητας,  που νομιμοποιεί όλες τις συνεργασίες, εκτός της Χρυσής Αυγής, και όλες τις αλλαγές  πολιτικών θέσεων. Η παραδοσιακή Δεξιά αναδιοργανώνεται και η διαφήμιση σαν επιτυχίας της εκταμίευσης της δόσης δίνει στη Ν.Δ ερείσματα για να συνεχίσει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις, με μετασχηματισμό της αν χρειαστεί για να αναχαιτίσει, από τα δεξιά, την πιθανολογούμενη διόγκωση της λαϊκής αγανάκτησης. Για εκτόνωση της πόλωσης προσφέρεται και ο ΣΥΡΙΖΑ που με ιδεολογικό υπόβαθρο έναν μετασχηματισμένο μαρξισμό που είναι ακίνδυνος, διακηρύττει τη μεταρρύθμιση μέσα από  τους θεσμούς, οι οποίοι βέβαια είναι ευθυγραμμισμένοι  με την κυρίαρχη πολιτική. Οσο για τη Χ.Α, ή μάλλον ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει, πιθανόν αφού κάνει τη «λάντζα», απορροφήσει την οργή μεγάλων τμημάτων των λαϊκών στρωμάτων λοξοδρομώντας τη στο ρατσισμό, συντελέσει στην εξοικείωσή μας με τις πρακτικές της,  σε ένα δεύτερο στάδιο θα ενσωματωθεί στη … λαϊκή δεξιά, αποκτώντας το κατάλληλο προσωπείο, το οποίο θα μεταβάλλει αναλόγως των περιστάσεων και των κινδύνων του συστήματος.

     Τελικά, απομένει το ΚΚΕ ως μοναδικός πόλος για ανάπτυξη ενός ταξικού κινήματος, πραγματικού, στη βάση υπαρχόντων προβλημάτων που έχουν άμεση σχέση με την ταξική πάλη και τη σύνδεση, ενοποίηση των επιμέρους αγώνων με μια κύρια κατεύθυνση ενάντια στο υπάρχον σύστημα.