ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ

          Η πολύπλοκη αλληλουχία αιτιών και αποτελεσμάτων, που οι τεχνοκράτες προβάλλουν για να εξηγήσουν την οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με την κινδυνολογία για την καταστροφική  κατάρρευση όλου του συστήματος και ο επιμερισμός των ευθυνών για την αιτία και την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης στο σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, συνοδεύεται από τη συστηματική καλλιέργεια και προβολή  μιας κοινής γραμμής πλεύσης και αντιμετώπισης της κρίσης εκ μέρους  των διαφόρων τμημάτων της αστικής τάξης. Αυτή η γραμμή συνίσταται στην ανάγκη για πολύπλευρο κι αδυσώπητο χτύπημα του βιοτικού επιπέδου  των εργαζομένων μέσα από την διάλυση κάθε οργανωμένης μορφής αντίστασής τους.

            Η  φτώχεια  μαστίζει αδιακρίτως πληθυσμούς  πλούσιων και φτωχών χωρών τη στιγμή που  ο σημερινός παγκόσμιος  πλούτος  δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Ο πλούτος που κυκλοφορεί  είναι αμύθητος και η διάθεση μόνο ενός μικρού μέρους θα αρκούσε να  εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε κάθε άνθρωπο  στη γη. Ο καπιταλισμός όμως είναι άπληστος, μας επιβάλλει να συμβάλλουμε να ξεπερνά τα προβλήματά του,  παρουσιάζεται σαν  αδιαφιλονίκητη φυσική κατάσταση.  Το μεγαλύτερο μέρος  του πληθυσμού  θεωρεί το υπάρχον οικονομικό σύστημα ως τη μοναδική και κανονική  κατάσταση της ανθρωπότητας, τη μόνη εφικτή  οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που μας προσφέρεται  αδιαμφισβήτητη, σαν θεϊκό δημιούργημα.

            Σ΄ αυτή την πραγματικότητα,  η κυρίαρχη αξία  είναι ο ανταγωνισμός, που είναι η αρετή η οποία δεν μπορεί να προκαλέσει παρά μόνο καλά αποτελέσματα,  αφού θα κατανείμει τους πόρους, φυσικούς, υλικούς, ανθρώπινους για τη μέγιστη δυνατή απόδοση. Δεν θα πρέπει να υπάρχει ανησυχία για όσους μένουν  πίσω στη μάχη του ανταγωνισμού. Οι άνθρωποι από τη φύση τους δεν είναι ίσοι, αλλά αυτό είναι θετικό, μια και η ανάδειξη των ευημερούντων, των καλύτερα εκπαιδευμένων και εν γένει δυνατότερων αποτελεί συμφέρον  όλων μας. Οι κοινωνικές συγκρούσεις είναι φυσικές, αιώνιες και ανεξάλειπτες, έξω από τη σύνδεσή τους με τις ανταγωνιστικές κοινωνικές σχέσεις. Τίποτε απολύτως δεν ανήκει στους αδύναμους, που ό, τι και να τους συμβεί η ευθύνη βαραίνει του ίδιους και ποτέ την κοινωνία. 

        Αυτονόητη και φυσική λοιπόν  η μεταφορά πλούτου  από τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας στην κορυφή της, που γίνεται βάσει πολιτικών που είναι ειδικά σχεδιασμένες για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι με φοροαπαλλαγές και μειώσεις μισθών.  Η κοινωνική νομιμοποίηση τέτοιων πολιτικών στηρίζεται στη θεωρία ότι η αύξηση του εισοδήματος των πλούσιων σημαίνει αύξηση  των κερδών τους και νέες επενδύσεις, καλύτερη κατανομή πόρων και συνεπώς  δημιουργία  νέων θέσεων εργασίας, ευμάρεια και ευζωία για τους περισσότερους.  Ο οικονομικός παράγοντας πρέπει να επιβάλλει τους κανόνες στην κοινωνία, η οποία σχεδιάζεται να λειτουργήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να ευνοούνται οι δυνατοί. Ο ηττημένος στον οικονομικό ανταγωνισμό δεν έχει τίποτε κι ο καθένας ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποβληθεί από το σύστημα, λόγω ασθενείας, ηλικίας, διαφαινόμενης αποτυχίας ή γιατί απλώς  οι οικονομικές περιστάσεις και οι αμείλικτες  μετατοπίσεις του πλούτου το απαιτούν.  Ο ριζικός αποκλεισμός είναι πια καθημερινότητα και όλο και πιο ξεκάθαρα θα τίθεται το κεντρικό ερώτημα, ποιος έχει δικαίωμα να ζει και ποιος όχι.

         Και ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής; Στη χώρα μας είναι ολοφάνερο.  Άνθρωποι ανήμποροι να θερμάνουν τις εστίες τους το χειμώνα, που στερούνται  στέγη, ακόμα και ένα πιάτο φαγητό κλπ. Αυτό όμως σημαίνει ότι το ίδιο το σύστημα δημιουργεί  πολύ περισσότερους ηττημένους παρά νικητές, άρα ανθρώπους που εν δυνάμει μπορεί να είναι αντίθετοι στο σύστημα, αρκεί να αποκτήσουν συνείδηση της  κατάστασης και της θέσης τους.

            Κι ενώ φαίνεται ευλογοφανές πως πέρα  από τους πολιτικούς εκβιασμούς των κυβερνώντων, πέρα από τους πειθαναγκασμούς και ενοχοποιητικά  σύνδρομα η  αμείλικτη κοινωνική πραγματικότητα  θα αποκάλυπτε  στη συνείδησή μας το σκληρό πρόσωπο ενός συστήματος που νομίζαμε μέχρι την κρίση πως αλώσαμε εκ των έσω, κάτι τέτοιο μέχρις στιγμής δεν έγινε.  Αρνούμαστε  ακόμα να απορρίψουμε ένα σύστημα που μας τροφοδοτεί με ψευδαισθήσεις και αναζητούμε πολιτικές προτάσεις μέσα στα όρια του, οι οποίες επιβιώνουν όσο για να εφαρμοστούν  καινούργιοι  όροι λειτουργίας του.

          Η πραγματικότητα λοιπόν μέχρις στιγμής  ευνοεί το κυρίαρχο σύστημα, κι εδώ και στην Ευρώπη. Αντίσταση καθολική και διαρκής δεν έχει γίνει κατορθωτό ακόμα να οργανωθεί. Συντηρητισμός, οργανωτικός εκφυλισμός συνθέτουν την εικόνα  των περισσότερων ομαδοποιήσεων  αντίδρασης, που σβήνουν η μια μετά την άλλη, αποκαλύπτοντας την  αδυναμία να ανοιχθούν πολιτικά μέτωπα με όρους μαζικών  χώρων. Όλα γίνονται  εκφράσεις του πιο καθαρού υποκειμενισμού, της σύγχυσης  επιθυμίας και πραγματικότητας. Οι περισσότερες πρωτοβουλίες είναι  αποσπασματικές, ετερόκλητες, αντιφατικές. Μπήκαμε στην κρίση χωρίς ιδέες, χωρίς σκιρτήματα, χωρίς επιλογές, χωρίς καν την όχι σπάνια γόνιμη απόγνωση που γεννιέται από τα γκρέμισμα των παλιών βεβαιοτήτων.  Γι’ αυτό και είναι αναγκαίος όρος,  για  οργάνωση και ενότητα των αγώνων μας, η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης  κι από δω προκύπτει και η αναγκαιότητα για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που να «επιβεβαιώνει τον καθοδηγητικό του ρόλο στο βαθμό που κινητοποιεί την εργατική τάξη για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση»

          Γιατί η ακραία συνέπεια  της αδυναμίας να κατανοηθεί αυτό που συμβαίνει γύρω μας  είναι να ενσωματωνόμαστε  ολοκληρωτικά στην αντικειμενική κατάσταση και τους φορείς που κυριαρχούν η να παραιτούμαστε και να απέχουμε. Τελικά, μοιάζει να  περιμένουμε να επιβεβαιωθεί  η παλιά θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης σαν αναγκαία βάση για την ριζοσπαστικοποίησή μας.