O ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ

    Και φτάσαμε στον πυρήνα των επιβαλλόμενων αλλαγών.

  Για αποκρατικοποίηση και αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας κάνουν λόγο οι μεν,  για ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα  οι δε. Το σίγουρο είναι ότι κινδυνεύουμε όλοι οι εργαζόμενοι  στον 21^ο  αιώνα να γίνουμε εργάτες  με δικαιώματα του 19^ου αιώνα. Κι ενώ οι κυβερνώντες  με συνοπτικές διαδικασίες και καταιγιστική παραπληροφόρηση  προχωρούν στην εφαρμογή των σχεδίων τους,  οι εργαζόμενοι ασχολούνται με επιμέρους προβλήματα, ζητήματα προσωπικής ηθικής η αφελή σύνδρομα ενοχής.

       Αυτό που πρέπει  να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι για να επιβιώσει το υπάρχον χρηματοπιστωτικό  σύστημα  απαιτεί  έναν σε βάθος μετασχηματισμό   των σχέσεων εξουσίας τόσο  ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες όσο και μεταξύ επιχειρήσεων και κράτους.  Επιχειρήσεις και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, που σημειωτέον δεν παράγουν αλλά απλώς διαχειρίζονται κι εκμεταλλεύονται το παραγόμενο από τους εργαζόμενους προϊόν,  έχουν κατορθώσει να αποδεσμευτούν από την πολιτική εξουσία και να αναδυθούν  ως τα πραγματικά κέντρα κυριαρχίας. Είναι λοιπόν   επιτακτική ανάγκη να επιβεβαιωθεί και πάλι ο κεντρικός ρόλος της πολιτικής

       Στη χώρα μας, όπως έχουν φτάσει σήμερα τα πράγματα,  όλος ο πλούτος της  έχει απόλυτα ενσωματωθεί και παραχωρηθεί, μέσω  μνημονίου, στο σύστημα της παγκοσμιοποιημένης  νεοφιλελεύθερης  οικονομίας, που αντανακλά τη ραγδαία εμπορευματοποίηση των πάντων. Το ακανθώδες ζήτημα για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αποσιωπάται πλήρως η θεωρείται παρωχημένο. Οι κυβερνώντες υπερηφάνως   προτείνουν και επιδιώκουν η διαχείριση όλου του πλούτου να γίνεται από χρηματιστηριακές εταιρείες και μάνατζερ με βάση κριτήρια καθαρά ιδιωτικοοικονομικά. Οι εργαζόμενοι  δεν  θα έχουν τη δυνατότητα να ασκούν πια  κανέναν έλεγχο πάνω στον τρόπο με τον οποίο θα γίνεται η διαχείριση των προϊόντων της εργασίας τους.  

       Κι επειδή η επικοινωνία θεωρείται σχεδόν αυτοδύναμη αξία που μπορεί να επιβάλλει τα πάντα, η επικοινωνιακή πολιτική πάνω σ’  αυτό το θέμα έχει φτάσει στο ζενίθ της.

Γι΄ αυτό, και με όχημα είτε τις ατάκες του Πάγκαλου είτε  τις απαξιωτικές  κρίσεις  διαφόρων δημοσιογράφων για το δημόσιο τομέα,  έχει αρχίσει εδώ και καιρό να αμφισβητείται η ύπαρξη αυτής της εργασίας, άρα και του προϊόντος  της. Με το σκεπτικό ότι  οι πολίτες αυτής της χώρας   ελάχιστα  εργάζονται και άρα  ελάχιστα από τον πλούτο της τους ανήκουν,  δικαιολογούν  οι κυβερνώντες τις επιλογές  τους.  Ούτε ως υποσημείωση δεν αναφέρεται ότι οι παραγωγοί, δηλ. η πλειονότητα του λαού, όχι μόνο θα  χάσουν τον έλεγχο των μέσων παραγωγής αλλά  εν τέλει  θα ζημιωθούν και  από το προϊόν του ίδιου του μόχθου τους, το οποίο  θα καταλήξει αιμοδότης των ανεξέλεγκτων χρηματιστηριακών ροών  προς…  δανειστές που στρέφονται εναντίον τους.  Ότι δηλ. τελικά θα έχουμε να κάνουμε με έναν αναδιπλασιασμό της αλλοτρίωσης του εργάτη στον καπιταλισμό για την οποία έγραψε ο Μάρξ. 

   Με ποιο τρόπο θα  αντισταθούμε σε όλα αυτά;

   Το βέβαιο πάντως είναι ότι     μέχρι  να κατορθώσουμε να πιστέψουμε και να  αντιπαραθέσουμε στη δύναμη του πολυεθνικού κεφαλαίου μια άλλη παγκοσμιοποίηση εμφορούμενη από ένα διαφορετικό πολιτικό πρόταγμα,  ίσως ένα πρώτο βήμα θα ήταν να οργανώσουμε (αλλά πως;) ανά χώρα μια μορφή  μαζικής αντίστασης (αλλά ποια;) που δεν θα σπαταλιέται σε συνοικιακά   μικροπροβλήματα  κι αντιπαραθέσεις.