ΚΟΡΦΗ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ

Η οικονομική κρίση στη χώρα μας έχει ξεδιπλώσει τις πολιτικές, ιδεολογικές και ηθικές της πλευρές με πρωτοφανή ένταση και σ' απεριόριστη έκταση. Βέβαια σε υφεσιακές εποχές η δομική συνολική κρίση, ακόμη κι αν ο όγκος της ξαφνιάζει πολλούς, είναι αυτονόητη συνέπεια. Γι' αυτό πρέπει να πάψουμε να υποκλινόμαστε, έστω κι ασυνειδητα, στο μερικό και να προσπαθούμε να περισώσουμε το ατομικό.

           Μέσα στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης η άρχουσα τάξη και της Ελλαδας δεν έχει ελλειμματικό σχέδιο επιβολής των απόψεων της, αλλά μια στρατηγική ευρωπαικής εμβέλειας και σ' αυτό έχει συνεπίκουρους όλους τους θεσμούς -και αυτούς που εξασφαλίζουν την έκφραση της λαϊκής θέλησης, όπως το δημοψήφισμα. Γιατι, η άρχουσα τάξη κρατά για τον εαυτό της και τα κόμματά της και όλες τις εναλλακτικές λύσεις και το κράτος. Γι' αυτό όσο το τελευταίο διάστημα οι νύχτες αλλά και τα ελάχιστα δείγματα του χρόνου εγκυμονούν γεγονότα πολλαπλής σημασίας τόσο πιο υποψιασμένοι πρέπει να είναι οι εργαζόμενοι και πιο συνειδητοποιημένοι πως η δράση τους δεν μπορεί να είναι απολίτικη και αποσπασματική, που να εστιάζεται στην καλή πρόθεση ή την ηθική.

            Αυτό το διάστημα μας προέκυψε δημοψήφισμα εν ονόματι της δημοκρατίας, μ' ένα νεφελώδες ερώτημα σχετικά με συγκεχυμενα δεδομένα και με άδηλες συνέπειες. Δίνουν την εικόνα ότι παλι βουλιάζουν οι πολιτικοί της συγκυβέρνησης στην αντίληψη του μερικού, ότι στριφογυρίζουν γύρω από μικροπολιτικές μιζέριες με ιαχές πολεμικές, γιατί στην πραγματικότητα αρνούνται ξανά και ξανά μια αντιπαράθεση συνολική με την κυρίαρχη ιδεολογία και τους θεσμούς της.

         Ανακοινώνεται λοιπόν ενα δημοψήφισμα φαινομενικά αποκομμένο από τη συνολικότερη διαπραγματευτική πολιτική της κυβέρνησης, της οποίας η πρόταση έφτασε να αποκλίνει από εκείνη των πιστωτών κάποια εκατομμύρια, και δίνεται η εντύπωση ότι δεν εντάσσεται σε μια συγκεκριμένη στρατηγική της κυρίαρχης τάξης. Ισως γιατί το δημοψήφισμα δεν είναι παρά η κορφή του παγόβουνου των ενδοαστικών αντιθέσεων -χρηματοπιστωτικών, βιομηχανικών, εφοπλιστικών κλπ

            Πέντε μήνες τώρα η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως αγωνίζεται στην ΕΕ για τους εργαζόμενους, μόνο που αυτή η πάλη της δεν έχει ούτε καν συγκεκριμένη μεθοδολογική κοινωνική ανάλυση που να κάνει κατανοητές τις ενέργειες της και να ξεκαθαρίζει τους στόχους της. Είναι που στην πραγματικότητα δεν έχει άλλη κοσμοθεωρία από την κυρίαρχη, παρόλη τη μαρξιστική ορολογία και τα επαναστατικά τσιτάτα της, κι επομένως έχει το ίδιο σύστημα αξιών και αξιολογήσεων. Η εξαθλίωση των εργαζομένων, που ισχυρίζεται πως επιδιώκει να αποφευχθεί μέσα όμως στην ΕΕ, είναι ο στόχος της ΕΕ για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

         Κι εμείς μη ξεφεύγοντας από τα ασφυκτικά πλαίσια του μικροχώρου και μικροχρόνου μας κι ανατρέχοντας σ' ένα κατασκευασμένο παρελθόν και συλλαμβάνοντας το μέλλον με απόσπαση από την υλική κοινωνική πραγματικότητα, με ροπή προς τη μεταφυσική και τον ιδεαλισμό ακόμη πιστεύουμε πως η ΕΕ των χρόνων της κρίσης είναι μια παρέκκλιση που οφείλεται στους κακούς γερμανούς ή στην επικράτηση ακραίων φιλελεύθερων ιδεοληψιών -αγαπημένη ερμηνεία του ΣΥΡΙΖΑ. Το δημοψήφισμα που προκηρύχτηκε βλέποντας το αποσπασματικά και εντάσσοντας το στα πλαίσια μιας διαπραγματευτικής τακτικής εύκολα χαρακτηρίζεται ενέργεια εθνική, αντισταστασιακή, που διασώζει την αξιοπρέπεια του λαού, και δεν βλέπουμε το μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο στο οποίο υποτάσσεται, γιατί μοιάζει να ξεκόβει την ενέργεια από το στόχο. Γι' αυτό και το ερώτημα δεν αναφέρεται συνολικά στη σχέση μας με την Ευρωζώνη αλλά εξειδικευμένα για την "πρόταση των θεσμών". 

          Η πράξη αντίστασης στην οποία η συγκυβέρνηση καλεί το εκλογικό σώμα αφορά σε επιλογές για το ύψος του ΦΠΑ, για το χρόνο έναρξης του νέου ασφαλιστικού, για το ποσοστό των κρατήσεων για την υγειονομική περίθαλψη κλπ. Η άρχουσα τάξη, παρόλες τις αντιθέσεις της, διαθέτει ολότητα στη σκέψη και στρατηγική στην εφαρμογή της, και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ενέργειες και το λεκτικό του αν και δίνει την εντύπωση της αντίθεσης στην ουσία εντάσσεται στη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Με δημοψηφίσματα που θέτουν διλήμματα τέτοιας εμβέλειας μας προτείνουν στην πραγματικότητα ασκήσεις προπόνησης και ναυμαχίες σε πισίνες ξεγελώντας μας με δράσεις που στη πραγματικότητα ειναι τυφλές και αδιέξοδες, πολιτικά καθυστερημένες, που δεν αίρονται στο υψος των περιστάσεων ούτε καν διευρύνουν τον πολιτικό μας ορίζοντα, τη στιγμή που απαιτείται αποφαση σύγκρουσης με την κυρίαρχη τάξη.

        Πέρα όμως από τις σκοπιμότητες των κάθε λογής επίδοξων διαχειριστών του συστήματος, το πιο σπουδαίο είναι η στάση της εργατικής τάξης. Των ανθρώπων της εργασίας που χρειάζεται δυναμικά ν' αρνηθούν τη στάση των θεατών και να μετατρέψουν τις ενδοαστικές αντιθέσεις σε αντίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου και της εργασίας..

ΕΞΟΥΣΙΑ ...ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ

Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 18 Ιουνίου από μερικές χιλιάδες  για να διατρανώσουν την «προσήλωσή στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την προστασία των κατακτήσεων δύο γενεών». Σε όλα τα ΜΜΕ αφιερώθηκε ικανός  χρόνος  για θαυμάσουν οι παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων τον όγκο των διαδηλωτών, να ζουμάρουν στα ομοιόμορφα, λίγα βέβαια, πλακάτ με το αίτημα παραμονής στην Ευρώπη, (και, για να μη …ξεχνιόμαστε, την αντίθεση με το σταλινισμό) να δώσουν το μικρόφωνο σε πρώην υπουργούς και βουλευτές  που όλα αυτά τα χρόνια με τα μνημόνια «αγωνίζονταν» για την παραμονή  της χώρας στην Ευρώπη. Την προηγούμενη μέρα στις 17 Ιουνίου κάποιες άλλες χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα «έπαιρναν» τη διαπραγμάτευση στα χέρια τους και «γκρέμιζαν» τη λιτότητα με παρόντες υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

                Και βλέποντας τις εικόνες από τις συγκεντρώσεις σκέφτεται κανείς πόσο επικίνδυνες κάποιες φορές μπορεί να γίνουν κάποιες εικόνες, όπως αυτές από τις παραπάνω συγκεντρώσεις.  Γιατί μοιάζουν όμορφες αυτές οι εικόνες με τις  συγκεντρώσεις πλήθους  που παραπέμπουν σε αγώνες, διεκδικήσεις κλπ. και  μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κανείς με τα αιτήματά τους, εφόσον διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πλήθους θεωρούνται όπλα λαϊκών αγώνων.  Κι είναι ακριβώς αυτές που χρησιμοποιούνται από την κυρίαρχη εξουσία, γιατί μ’  αυτές διαφθείρονται τα πνεύματα. Αυτά που είναι τα μέσα, οι τρόποι διαμαρτυρίας και αγώνων χρησιμοποιούνται  από την κυρίαρχη τάξη σαν μέσα επίδειξης δύναμης, προβάλλοντας την απειλή κινδύνων και  κρατώντας σε διέγερση μεγάλα στρώματα εργαζομένων. Ενσωματωμένες στην εξουσία διάφορες μορφές αγώνα καταντούν διακόσμησή της και καταλήγουν διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις να γίνονται όμορφες καθησυχαστικές εικόνες, που δεν ανακινούν κανέναν πρόβλημα, που δεν εκφράζουν καμιά σύγκρουση, γίνονται κι αυτές για την κυρίαρχη τάξη μέσα που την υπερασπίζουν. Η κυρίαρχη τάξη εμφανίζεται υπο διωγμό,  προσπαθεί να κρατήσει  με το μέρος της τα μεσαία στρώματα με δημοκοπίες κι εκφοβισμούς, μεταμφιέζοντας τα εγκλήματα για τη σωτηρία της σε λαϊκές διεκδικήσεις. Η διαστρέβλωση των επιμέρους εικόνων συμβάλλει στην διαστρέβλωση της γενικής ερμηνείας της πολιτικοοικονομικής κατάστασης. Κι αν τέτοιου είδους εκδηλώσεις έχουν τη σημασία τους, καθόλου ευκαταφρόνητη, δεν είναι μόνο για το πλήθος που μπορεί να παρασύρουν όσο για τις ζυμώσεις  που μπορεί να προκαλούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων.

 Σε παλιότερες εποχές απαγορεύσεις και τιμωρίες περιόριζαν τις δυνατότητές μας για διαμαρτυρίες  και  διεκδικήσεις. Τις τελευταίες δεκαετίες που   η  πολιτική συναίνεση μας έπεισε πως η αντιπαλότητα στην κοινωνία δεν είναι ταξική και σίγουρα δεν είναι μεταφράσιμη σε οικονομικούς όρους  εξουδετέρωσε σε μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων όχι μόνο την ταξική συνείδηση αλλά ακόμα και τη διάθεση για κινητοποιήσεις. Θριάμβευε το επιμέρους έξω από τη γενική του σημασία, στο πνεύμα μας επιβάλλονταν τα συνετά όρια του.  Η οπτική μας εστιαζόταν σε λεπτομέρειες οι οποίες δεν έβαζαν σε κάποια τάξη την πραγματικότητα, δεν δυνάμωναν το σύνολο. Ακόμα κι όταν ο εστιασμός σ’  αυτές  έφερνε πράγματα που θα ήταν προτιμότερο να παρασιωπηθούν, όπως  φτώχεια συγκεκριμένων ατόμων ή συγκεκριμένες διαμαρτυρίες, η διαστρέβλωση και παραποίηση τακτοποιούσαν  την πραγματικότητα κατά το δοκούν της κυρίαρχης εξουσίας.   Κι έτσι   καθηλωνόμαστε σ’  αυτές φορώντας τις παρωπίδες  της κυρίαρχης εξουσίας.

                Και κάπως έτσι περιορίστηκε ο ορίζοντάς μας μέσα στην καπιταλιστική πραγματικότητα  που την πιστεύουμε για φυσική κι επομένως μοιραία και ακλόνητη. Και κάπως έτσι ελέγχθηκαν ακόμα κι οι ονειροπολήσεις μας, οι περιπλανήσεις του πνεύματός μας.  Γιατί το όνειρο όταν ενσαρκώνεται στη μάζα γίνεται πράξη και η πράξη των μαζών φτιάχνει την πραγματικότητα. Μόνο που τώρα αν υπάρχει μια ομοιότητα στα μυαλά μας, όνειρα και προσδοκίες,  είναι γιατί έχουμε πρότυπα που η κυρίαρχη εξουσία υπέβαλλε και, παρόλο που οι υλικοί όροι πάνω στους οποίους στηρίχτηκαν βλέπουμε να εκλείπουν, αυτά δεν λένε να συντριφτούν. Θέλουμε να νανουριζόμαστε με ιστορίες  ωραίες, που στιλβώνουν τα πράγματα, στολίζουν την πραγματικότητα. Η αστική ιδεολογία, ευέλικτη κι ανανεωμένη,  μας αποκοιμίζει. Κι όταν η πραγματικότητα θα μας ξυπνήσει υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να είμαστε σαν τους υπνοβάτες στην άκρη της στέγης που πέφτουν.

                

ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

Εν αναμονή για πολλοστή φορά της κατάληξης των διαπραγματεύσεων, οι αυταπάτες τελικά κατέληξαν να αναγγέλλουν όχι κάποια  νίκη αλλά την ήττα. Η μίμηση από τη για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς ενός  ενθουσιασμού για τις ενέργειες της και μιας  βεβαιότητας  για τα αποτελέσματά τους  αποδεικνύεται ότι δεν πετυχαίνουν και μεγάλα πράγματα. Η ιδεολογική αγυρτεία της για πρώτη φορά κυβέρνησης της αριστεράς μεταμφιέζει τις διαπραγματεύσεις της, τους συμβιβασμούς της και την αποδοχή του καπιταλιστικού  status quo σε μαχητικά συνθήματα, ταξικές διεκδικήσεις και λαϊκές νίκες. Κι αν καταφέρνει να ορθοποδεί ακόμα είναι γιατί εδράζεται στη δική μας φροντίδα να μη διακινδυνέψουμε τίποτε. Απαιτώντας η πλειοψηφία των μικροαστών πολιτική σταθερότητα και ηρεμία, που στις δεδομένες συνθήκες είναι στην πραγματικότητα αδύνατο αν υπολογίσουμε την αξιοθρήνητη κατάσταση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, είναι έτοιμη μετά από πέντε μήνες συνεχών απειλών κι εκβιασμών για πλήρη καταστροφή μας να δεχτεί σχεδόν με ανακούφιση όποια συμφωνία προκύψει. Κι έτσι  πολλαπλασιάζονται οι παραπλανητικοί ελιγμοί πέντε μήνες τώρα με τη συνεχή προπαγάνδα ότι η ΕΕ είναι εγγύηση ασφάλειας ώστε να μη ανοιχτούμε σε εχθρικές γι’  αυτήν θεωρίες, να μη ξυπνήσει το ταξικό μίσος της μεγάλης εξαθλιωμένης πλειοψηφίας.   

               Και μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, στο περιθώριο, οι τέσσερις νεκροί εργαζόμενοι στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου έγιναν υποσημείωση στο μεγάλο μακρόσυρτο εν εξελίξει στο προσκήνιο γεγονός των διαπραγματεύσεων. Η έκφραση συλλυπητηρίων, βαθιάς οδύνης, αμέριστης συμπαράστασης της διοίκησης και των αρμόδιων υπουργών μαζί με τις διαβεβαιώσεις για διαλεύκανση των αιτίων του δυστυχήματος δεν κάνουν τίποτε άλλο στην πραγματικότητα παρά να απομακρύνουν   ευσχήμως  κάθε προσπάθεια για εντοπισμό τους, να  συγκαλύπτουν τις συνθήκες εργασίας. Από κοντά  και οι δημοσιογράφοι που αποφεύγουν συστηματικά το ναρκοπέδιο. Ποιος να θελήσει να ρίξει λίγο φως σ’  αυτή τη ζέουσα πτυχή των συνθηκών εργασίας, όπου το κυνήγι του κέρδους από τη μια και η οικονομική εξαθλίωση από την άλλη με τους ανέργους καθιστούν γράμμα κενό  τα μέτρα ασφαλείας; Οι κυνηγοί ειδήσεων και οι πολιτικοί που μιμούνται τους αγωνιστές συμφωνούν   να μη ζυγώνουν το χείλος του κρατήρα που μέσα του αλέθονται άνθρωποι, τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων. Περίσσεψαν ο  αποτροπιαστικός κυνισμός, το ξεχείλισμα της υποκρισίας αλλά και ο ύμνος για τα ανθρωπιστικά μας αισθήματα που συμμερίζεται τον πόνο των εργαζομένων. Και διερωτάται κανείς αν υπάρχει κάποια αντίσταση, κάποιες εκρήξεις αγανάκτησης συμπιεσμένης ανθρώπινης ευαισθησίας που να εδράζεται στα πραγματικά γεγονότα που προκάλεσαν αυτούς τους θανάτους.

               Και κάπως έτσι οι περιπτώσεις αντίστασης μέσα σε ένα κακοφορμισμένο πλαίσιο ανθρώπινου  υποβιβασμού, όπου επιδιώκεται να κυριαρχήσει η άθλια  επιβίωση και  ο πανικόβλητος ατομισμός, είναι πολύ εύκολο να εξελιχθούν προς το ευκαιριακό αλλά εντυπωσιακό (μηχανοκίνητη πορεία προς τα διυλιστήρια Ασπρόπυργου).  Η  πελώρια πληγή κακοφόρμισε. Με το τέχνασμα, την απειλή, το φόβο, την  βαρύγδουπη απολογητική της για πρώτη φορά κυβέρνησης της αριστεράς γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να εξουθενωθεί κάθε φυσική αντίσταση των εργαζομένων, ώστε  η ηττοπάθεια και μοιρολατρία  δίχως φραγμούς πλέον να  κατακλύσει  και να σαπίσει τα πάντα. Το αποτέλεσμα  της δεξιότεχνης εφαρμογής αυτής της μεθοδολογίας αποβλέπει στον πλήρη εξανδραποδισμό μας για να  καμφθεί κάθε  αντίσταση. Κι όσο θα περνά ο καιρός η ωμότητα θα συναγωνίζεται την κτηνωδία.  Για να συμπληρωθεί το τσάκισμα του εργατικού κινήματος μέσα από μια  πολύχρονη διαδικασία κατά την οποία  δέχτηκε το τριπλό χτύπημα  από κράτος, εργοδοσία και ρεφορμισμό με τραμπουκισμούς, αποκλεισμούς, συμβιβασμούς και παραπλανητικές υποσχέσεις. Γύρω μας γίνεται ένας βίαιος αγώνας, όλες οι δυνάμεις της εξουσίας στρέφονται εναντίον των εργαζομένων κι εμείς δεν έχουμε  τη δυνατότητα να αντικρίσουμε  κριτικά την κατάσταση των πραγμάτων κι αρκεί μια ασήμαντη αποτυχία σε κάθε αγωνιστική προσπάθειά μας για να χάσουμε την πίστη μας στις δυνάμεις μας και στο μέλλον.

               Κι απομένει το ΚΚΕ να εκπληρώσει τον πρωτοποριακό του ρόλο, να κατευθύνει και να οργανώνει τις προσπάθειες της εργατικής τάξης να ξεδιπλώνει όλη την εμπειρία του για να μην υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις  πρέπει να έχουν βάση μέσα στον εργαζόμενο πληθυσμό  και οι εργαζόμενοι να  είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι  και προετοιμασμένοι για αγώνα. Χρειάζεται να συνενωθούν οι χωριστοί και σκόρπιοι αγώνες των μεμονωμένων ομάδων των εργατών ενάντια στους μεμονωμένους εργοδότες, να συγχωνευτούν στον κοινό ταξικό αγώνα στον  αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στους καπιταλιστές.

               Το ΚΚΕ βέβαια, μετά από τόσο χρόνια που πολιτεύεται σαν νόμιμη πολιτική δύναμη, χρεωμένο με την ήττα του υπαρκτού σοσιαλισμού και με απαξιωμένο το κομμουνιστικό όραμα, μοιάζει να χρειάζεται να κάνει πολλή δουλειά για πλατιά ζύμωση μέσα στις μάζες των εργαζομένων συνδέοντας την οικονομική πάλη τους με την πολιτική πάλη κατά του καπιταλισμού.

«Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ»

Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 28^ης Μαίου μεταφέρεται ανταπόκριση της Dailymail  από τη Κω, όπου περιγράφεται μια  «εικόνα βγαλμένη από την κόλαση» την οποία  βιώνουν «οι Βρετανοί που επιλέγουν το δημοφιλές ελληνικό νησί για τις διακοπές τους». Κι αυτό, γιατί «την ώρα που οικογένειες τουριστών απολαμβάνουν τον ήλιο στις ξαπλώστρες, λίγα μέτρα παραπέρα, μετανάστες από την Συρία και το Αφγανιστάν έχουν κάνει «κατάληψη» στους δρόμους και τους έχουν μετατρέψει σε κολαστήρια». Εν ολίγοις οι μετανάστες και πρόσφυγες στην Κω ρίχνουν τη τιμή του προϊόντος «τουρισμός στην Κω».

               Η περιγραφή αυτού του άρθρου εικονογραφεί τον κόσμο μας. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος κομμένος στα δύο, διαιρεμένος, μανιχαϊκός,  με μια διαχωριστική γραμμή που δεν πρέπει να ξεπερνιέται. Ο αναπτυγμένος καπιταλιστικός κόσμος εμπορεύεται την ευζωία και εξοστρακίζει κάθε τι που θα έριχνε την τιμή των προϊόντων που την εξασφαλίζουν. Γι’  αυτό και το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθουν πρόσφυγες, μετανάστες, φτωχοί κι εξαθλιωμένοι είναι να μένουν στη θέση τους, σκυμμένοι στα γόνατα, κυλισμένοι κατάχαμα, πεινασμένοι για ψωμί, για ρούχα κλπ. αθέατοι,  ευγνώμονες για τα  φιλεύσπλαχνα αισθήματα της καπιταλιστικής δύσης,  να μη περνούν τα όρια της ζώνης όπου τους επιτρέπεται να αναπνέουν από …φιλανθρωπία. Οι οικονομικές πραγματικότητες και  οι ανθρώπινες ανάγκες ανάμεσα στις δυο ζώνες δεν εφάπτονται πουθενά, παρά μόνο  αν είναι να διεισδύσουν οι εμπορευματικές σχέσεις που θα εξασφαλίσουν κέρδος.

«Στο καθεστώς της ιδιωτικής ιδιοκτησίας(…) κάθε άτομο σκέφτεται πώς να δημιουργήσει μια καινούργια  ανάγκη σ’ ένα άλλο άτομο, ώστε να το ωθήσει σε μια νέα θυσία, να το εγκλωβίσει σε μια νέα εξάρτηση και να το προσελκύσει σ’ ένα καινούργιο τρόπο απόλαυσης κι επομένως οικονομικής καταστροφής. Καθένας προσπαθεί να επιβάλει  στον άλλο μιαν αλλότρια δύναμη, ώστε μ’  αυτό τον τρόπο να ικανοποιήσει τη δική του εγωιστική ανάγκη. Η αύξηση της ποσότητας των αντικειμένων συνοδεύεται από μια επέκταση της κυριαρχίας των αλλοτρίων δυνάμεων στις οποίες  είναι υπόδουλος ο άνθρωπος, και κάθε καινούργιο προϊόν αντιπροσωπεύει μια νέα δυνατότητα αμοιβαίας εξαπάτησης και διαρπαγής. Ο άνθρωπος γίνεται τόσο φτωχότερος  σαν άνθρωπος, όσο μεγαλύτερη γίνεται η ανάγκη του για χρήμα με σκοπό να γίνει κύριος του εχθρικού όντος. Η δύναμη του χρήματος  του μειώνεται σε αναλογία αντίστροφη προς την αύξηση του όγκου της παραγωγής: δηλαδή μεγαλώνει η φτώχεια του καθώς αυξάνεται η δύναμη του χρήματος.

               Η ανάγκη για το χρήμα είναι λοιπόν η μοναδική και η αληθινή ανάγκη που παράγεται από το σύγχρονο οικονομικό σύστημα. Η ποσότητα του χρήματος  που γίνεται ολοένα και περισσότερο η μόνη αποτελεσματική του ιδιότητα. Όπως περιορίζει κάθε τι στην αφηρημένη μορφή του, έτσι περιορίζει και τον εαυτό του στη διάρκεια της ίδιας  της κίνησης του σε ποσοτική οντότητα. Η υπερβολή  και η έλλειψη παντός μέτρου καταλήγουν να είναι ο αληθινός του κανόνας. Από υποκειμενική άποψη, αυτό εκδηλώνεται εν μέρει στο ότι η επέκταση των προϊόντων και των αναγκών  υπόκειται σε εφευρετική και εσαεί  υπολογιστική υποδούλωση στις απάνθρωπες, αφύσικες και φανταστικές ανάγκες. Η ιδιωτική ιδιοκτησία δεν γνωρίζει τον τρόπο να μεταβάλει τη χυδαία ανάγκη σε ανθρώπινη ανάγκη. Ο ιδεαλισμός της είναι φαντασία, καπρίτσιο και ιδιοτροπία. Κανένας ευνούχος  ποτέ δεν κολάκεψε  τον άρχοντά του με τόση χαμέρπεια και δεν προσπάθησε με τόσο βρώμικα μέσα να ερεθίσει την αποχαυνωμένη του αίσθηση για ν’ αποσπάσει κάποιο  όφελος όσο ο βιομηχανικός ευνούχος –ο παραγωγός- για να κερδίσει λίγες δεκάρες, για να τραβήξει τα χρυσωμένα πουλιά έξω από τις τσέπες των πολυαγαπημένων εν Χριστώ αδελφών του. Κόπτεται να ικανοποιήσει τις πιο διεφθαρμένες φαντασιώσεις του άλλου, παριστάνει τον ρουφιάνο ανάμεσα σ’  αυτόν και στην ανάγκη του, ερεθίζει τις αρρωστημένες ορέξεις του, βρίσκεται εκεί περιμένοντας την παραμικρή του αδυναμία –κι όλα αυτά για να μπορέσει κατόπιν ν’  απαιτήσει την αμοιβή των καλών του υπηρεσιών τοις μετρητοίς. (Κάθε προϊόν είναι ένα δόλωμα για την προσέλκυση του είναι του άλλου, του χρήματός του. Κάθε πραγματική  και δυνατή ανάγκη είναι μια αδυναμία που θα τραβήξει τη μύγα στο φλυτζάνι με την κόλλα. Η γενική εκμετάλλευση της κοινωνικής ανθρώπινης  φύσης, όπως και κάθε ατέλεια του ανθρώπου είναι ένας δεσμός με τον ουρανό –ένας εύκολος  δρόμος που οδηγεί τον παπά κατευθείαν στην καρδιά του. κάθε ανάγκη είναι και μια ευκαιρία για να πλησιάσουμε το διπλανό μας φορώντας τη μάσκα της καλωσύνης  και να του πούμε: αγαπητέ φίλε, σου δίνω ό,τι χρειάζεσαι, γνωρίζεις όμως την condition sine qua non. Ξέρεις  με ποιο μελάνι πρέπει να υπογράψεις τη συμφωνία που σε δένει μαζί μου, δίνοντάς σου απόλαυση, σε ληστεύω)

               Αυτή η αποξένωση εν μέρει εκδηλώνεται στο γεγονός ότι παράγει αφ’ ενός έναν εκλεπτυσμό των αναγκών και των μέσων ικανοποίησης τους, κι αφ’ ετέρου έναν κτηνώδη εκβαρβαρισμό, μιαν απόλυτη, χονδροειδή, αφηρημένη απλούστευση της ανάγκης. Ή μάλλον στο γεγονός ότι διαρκώς αναγεννά τον εαυτό της με την αντίθετη όψη

               (…) Ο,τι σου παίρνει  ο πολιτικός οικονομολόγος σε ζωή και ανθρωπιά, σου τ’ αντικαθιστά με χρήμα και πλούτο. Κι όλα όσα εσύ δεν μπορείς, τα μπορεί το χρήμα σου»

                       (Κ. Μαρξ «Χειρόγραφα 1844», εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη)

ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ KI ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙΣ

Οι περιγραφές για τις  ατέλειωτες διαπραγματεύσεις της για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς με τους εταίρους, που παρατείνονται  όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες, ευνοούν τη λεπτομέρεια, αναλύουν τις πολύμορφες κινήσεις των συμμετεχόντων σ’  αυτές, μας καθηλώνουν σε επιμέρους περιστατικά για να τα παρακολουθούμε με θέρμη  και σχεδόν πάντα απομονωμένα. Από τις δηλώσεις του Π. Λαφαζάνη που βεβαιώνει πως  «οι προγραμματικές μας δεσμεύσεις θα υλοποιηθούν μέχρι το τέλος και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι πάντες στην ΕΕ», τα  «παραμύθια, παραμύθια» του Γ.  Βαρουφάκη σχετικά με την μαγνητοφώνηση του Γιούρογκρουπ, ως την σταθερή αισιοδοξία του Α. Τσίπρα για  «σταθερή, μακροπρόθεσμη και βιώσιμη λύση, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος». Εστιασμένοι πάντα σε συγκεκριμένα σημεία συμβαίνει να χάνουμε από τα μάτια μας την ενότητα των ενεργειών και των σκοπιμοτήτων. Οι μεταρρυθμίσεις που ζητούνται δεν είναι διαφορετικές απ’  αυτές των προηγούμενων χρόνων –πάλι η απελευθέρωση της  αγοράς εργασίας, πάλι το συνταξιοδοτικό κλπ. Οι βερμπαλισμοί της …επαναστατημένης αριστερής πλατφόρμας και λοιπών …επαναστατών, όπως η Ζ. Κωνσταντοπούλου, εντός του κυβερνώντος κόμματος επιδιώκουν τη συσκότιση σχετικά με  τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης,  για λογαριασμό της οποίας διαχειρίζεται την εξουσία  η για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς.

                    Η κυρίαρχη τάξη με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση διαχειρίζεται καλύτερα την οργή μέσα στις εκμεταλλευόμενες τάξεις –τη σταματάει πριν οργανωθεί και ξεσπάσει, και τις κρατάει υπό έλεγχο με την εξαπάτηση. Η  ΕΕ δεν αποτελεί μια κόλαση από την οποία θα ήθελε κανείς να απομακρυνθεί όσο το δυνατό γρηγορότερα, αλλά έναν παράδεισο για λίγους που γι’  αυτό  προστατεύεται και θα πρέπει να είναι κανείς άξιος γι’ αυτή.  Κι απέναντι σ’ αυτόν τον τακτοποιημένο κόσμο της αστικής τάξης όλοι οι άλλοι θεωρούνται ένοχοι με πρώτο και κύριο τον εργαζόμενο. Θεωρείται κατώτερος και πείθεται και γι’  αυτό.  

                   Κι ενώ προωθείται μια εντατική και τελικά καταστροφική απόλυτη εκμετάλλευση της μεγάλης μάζας των εργαζομένων από την πανίσχυρη πλούσια τάξη μιας ελάχιστης μειονότητας, η χρήση της έκφρασης ταξική σύγκρουση δεν …εγκρίνεται, ούτε λόγος για ταξικό αγώνα, εφόσον ουσιαστικά προπαγανδίζεται πως δεν υπάρχουν πια τάξεις, αλλά ευκαιρίες και ικανότητες που μεγαλώνουν τις  δυνατότητες επιτυχίας των ατόμων. Η άρχουσα τάξη με δεκαετίες προπαγάνδας  κατάφερε να μην υπάρχει σαφής επίγνωση της τάξης που ανήκουν οι εξαθλιωμένοι, ούτε ειδικά ταξικός αγώνας όταν μάλιστα είναι ελάχιστη και η συνείδηση του  αγώνα εν γένει.

                  Οι αντιφάσεις σε  λόγια, έργα, αξίες, κανόνες κλπ. δεν παίρνουν σαφή μορφή και τις θεωρούμε τυχαίες και περιστασιακές. Είναι που δεν τις συνειδητοποιούμε και δεν εντοπίζουμε τις αιτίες τους στην ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Γι’  αυτό δεν συνειδητοποιούμε καν τις  αντιφάσεις ανάμεσα στις …αξίες που ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί θεωρητικά και τους κανόνες και ενέργειες που εφαρμόζει πρακτικά, όπως εκφράζονται από τον πρωθυπουργό που αναζητά τη συμβολή όσων μπορούν να συμβάλλουν στο να βρεθεί βιώσιμη λύση για συμφωνίες που ευνοούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα, όπως εκφράζονται από την ΕΕ, την ίδια στιγμή που  κηρύττει πόλεμο εναντίον «των ελίτ των ολιγαρχών που φοροδιαφεύγαν τα προηγούμενα χρόνια».  Γι’  αυτό και μοιάζουν όλα τόσο παράλογα, εφόσον αντιφάσεις επί αντιφάσεων όχι μόνο δε συνειδητοποιούνται, αλλά εκφράζονται με συγκινησιακά βιώματα που οδηγούν σε αποσύνθεση το στοχασμό. Η αριστερή πλατφόρμα που απαιτεί εθνικοποιήσεις τραπεζών, διαφάνεια στα μέσα ενημέρωσης, άρση των προνομίων και της ασυλίας ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, φορολόγηση του μεγάλου πλούτου  συμπλέει  με τη  δήλωση στις Κάννες της Τ. Φόντα «Πρέπει να απαλλαγούμε από τον ασύδοτο καπιταλισμό. Είναι πολύ δύσκολο αλλά μπορεί να γίνει». Είναι η φωνή της  άρχουσας τάξης που κατασκευάζοντας ορισμένα γεγονότα έχει τη δυνατότητα να ελέγξει το στοχασμό και τη συμπεριφορά των ανθρώπων που υποτάσσονται ή προσαρμόζονται σ’  αυτά.

                 Κι όλ’  αυτά δεν   εντάσσονται παρά στη συσκότιση  της πραγματικότητας που η άρχουσα τάξη επιδιώκει. Πως δεν είναι ταξική η κοινωνία  που βασίζεται στην ύπαρξη της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, πως δεν υπάρχει οικονομική εκμετάλλευση που είναι και ο λόγος ύπαρξης ολόκληρου του ταξικού συστήματος. Κι επομένως ούτε εργατική τάξη υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται κόμμα της εργατικής τάξης το κομμουνιστικό. Γιατί ακριβώς είναι αυτή η κοινωνική τάξη που συνειδητοποιεί, βιώνοντάς τες, αυτές τις αντιφάσεις και μπορεί να αγωνιστεί να τις ξεπεράσει.