Η οικονομική κρίση στη χώρα μας έχει ξεδιπλώσει τις πολιτικές, ιδεολογικές και ηθικές της πλευρές με πρωτοφανή ένταση και σ' απεριόριστη έκταση. Βέβαια σε υφεσιακές εποχές η δομική συνολική κρίση, ακόμη κι αν ο όγκος της ξαφνιάζει πολλούς, είναι αυτονόητη συνέπεια. Γι' αυτό πρέπει να πάψουμε να υποκλινόμαστε, έστω κι ασυνειδητα, στο μερικό και να προσπαθούμε να περισώσουμε το ατομικό.
Μέσα στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης η άρχουσα τάξη και της Ελλαδας δεν έχει ελλειμματικό σχέδιο επιβολής των απόψεων της, αλλά μια στρατηγική ευρωπαικής εμβέλειας και σ' αυτό έχει συνεπίκουρους όλους τους θεσμούς -και αυτούς που εξασφαλίζουν την έκφραση της λαϊκής θέλησης, όπως το δημοψήφισμα. Γιατι, η άρχουσα τάξη κρατά για τον εαυτό της και τα κόμματά της και όλες τις εναλλακτικές λύσεις και το κράτος. Γι' αυτό όσο το τελευταίο διάστημα οι νύχτες αλλά και τα ελάχιστα δείγματα του χρόνου εγκυμονούν γεγονότα πολλαπλής σημασίας τόσο πιο υποψιασμένοι πρέπει να είναι οι εργαζόμενοι και πιο συνειδητοποιημένοι πως η δράση τους δεν μπορεί να είναι απολίτικη και αποσπασματική, που να εστιάζεται στην καλή πρόθεση ή την ηθική.
Αυτό το διάστημα μας προέκυψε δημοψήφισμα εν ονόματι της δημοκρατίας, μ' ένα νεφελώδες ερώτημα σχετικά με συγκεχυμενα δεδομένα και με άδηλες συνέπειες. Δίνουν την εικόνα ότι παλι βουλιάζουν οι πολιτικοί της συγκυβέρνησης στην αντίληψη του μερικού, ότι στριφογυρίζουν γύρω από μικροπολιτικές μιζέριες με ιαχές πολεμικές, γιατί στην πραγματικότητα αρνούνται ξανά και ξανά μια αντιπαράθεση συνολική με την κυρίαρχη ιδεολογία και τους θεσμούς της.
Ανακοινώνεται λοιπόν ενα δημοψήφισμα φαινομενικά αποκομμένο από τη συνολικότερη διαπραγματευτική πολιτική της κυβέρνησης, της οποίας η πρόταση έφτασε να αποκλίνει από εκείνη των πιστωτών κάποια εκατομμύρια, και δίνεται η εντύπωση ότι δεν εντάσσεται σε μια συγκεκριμένη στρατηγική της κυρίαρχης τάξης. Ισως γιατί το δημοψήφισμα δεν είναι παρά η κορφή του παγόβουνου των ενδοαστικών αντιθέσεων -χρηματοπιστωτικών, βιομηχανικών, εφοπλιστικών κλπ
Πέντε μήνες τώρα η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως αγωνίζεται στην ΕΕ για τους εργαζόμενους, μόνο που αυτή η πάλη της δεν έχει ούτε καν συγκεκριμένη μεθοδολογική κοινωνική ανάλυση που να κάνει κατανοητές τις ενέργειες της και να ξεκαθαρίζει τους στόχους της. Είναι που στην πραγματικότητα δεν έχει άλλη κοσμοθεωρία από την κυρίαρχη, παρόλη τη μαρξιστική ορολογία και τα επαναστατικά τσιτάτα της, κι επομένως έχει το ίδιο σύστημα αξιών και αξιολογήσεων. Η εξαθλίωση των εργαζομένων, που ισχυρίζεται πως επιδιώκει να αποφευχθεί μέσα όμως στην ΕΕ, είναι ο στόχος της ΕΕ για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Κι εμείς μη ξεφεύγοντας από τα ασφυκτικά πλαίσια του μικροχώρου και μικροχρόνου μας κι ανατρέχοντας σ' ένα κατασκευασμένο παρελθόν και συλλαμβάνοντας το μέλλον με απόσπαση από την υλική κοινωνική πραγματικότητα, με ροπή προς τη μεταφυσική και τον ιδεαλισμό ακόμη πιστεύουμε πως η ΕΕ των χρόνων της κρίσης είναι μια παρέκκλιση που οφείλεται στους κακούς γερμανούς ή στην επικράτηση ακραίων φιλελεύθερων ιδεοληψιών -αγαπημένη ερμηνεία του ΣΥΡΙΖΑ. Το δημοψήφισμα που προκηρύχτηκε βλέποντας το αποσπασματικά και εντάσσοντας το στα πλαίσια μιας διαπραγματευτικής τακτικής εύκολα χαρακτηρίζεται ενέργεια εθνική, αντισταστασιακή, που διασώζει την αξιοπρέπεια του λαού, και δεν βλέπουμε το μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο στο οποίο υποτάσσεται, γιατί μοιάζει να ξεκόβει την ενέργεια από το στόχο. Γι' αυτό και το ερώτημα δεν αναφέρεται συνολικά στη σχέση μας με την Ευρωζώνη αλλά εξειδικευμένα για την "πρόταση των θεσμών".
Η πράξη αντίστασης στην οποία η συγκυβέρνηση καλεί το εκλογικό σώμα αφορά σε επιλογές για το ύψος του ΦΠΑ, για το χρόνο έναρξης του νέου ασφαλιστικού, για το ποσοστό των κρατήσεων για την υγειονομική περίθαλψη κλπ. Η άρχουσα τάξη, παρόλες τις αντιθέσεις της, διαθέτει ολότητα στη σκέψη και στρατηγική στην εφαρμογή της, και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ενέργειες και το λεκτικό του αν και δίνει την εντύπωση της αντίθεσης στην ουσία εντάσσεται στη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Με δημοψηφίσματα που θέτουν διλήμματα τέτοιας εμβέλειας μας προτείνουν στην πραγματικότητα ασκήσεις προπόνησης και ναυμαχίες σε πισίνες ξεγελώντας μας με δράσεις που στη πραγματικότητα ειναι τυφλές και αδιέξοδες, πολιτικά καθυστερημένες, που δεν αίρονται στο υψος των περιστάσεων ούτε καν διευρύνουν τον πολιτικό μας ορίζοντα, τη στιγμή που απαιτείται αποφαση σύγκρουσης με την κυρίαρχη τάξη.
Πέρα όμως από τις σκοπιμότητες των κάθε λογής επίδοξων διαχειριστών του συστήματος, το πιο σπουδαίο είναι η στάση της εργατικής τάξης. Των ανθρώπων της εργασίας που χρειάζεται δυναμικά ν' αρνηθούν τη στάση των θεατών και να μετατρέψουν τις ενδοαστικές αντιθέσεις σε αντίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου και της εργασίας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου