ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

Εν αναμονή για πολλοστή φορά της κατάληξης των διαπραγματεύσεων, οι αυταπάτες τελικά κατέληξαν να αναγγέλλουν όχι κάποια  νίκη αλλά την ήττα. Η μίμηση από τη για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς ενός  ενθουσιασμού για τις ενέργειες της και μιας  βεβαιότητας  για τα αποτελέσματά τους  αποδεικνύεται ότι δεν πετυχαίνουν και μεγάλα πράγματα. Η ιδεολογική αγυρτεία της για πρώτη φορά κυβέρνησης της αριστεράς μεταμφιέζει τις διαπραγματεύσεις της, τους συμβιβασμούς της και την αποδοχή του καπιταλιστικού  status quo σε μαχητικά συνθήματα, ταξικές διεκδικήσεις και λαϊκές νίκες. Κι αν καταφέρνει να ορθοποδεί ακόμα είναι γιατί εδράζεται στη δική μας φροντίδα να μη διακινδυνέψουμε τίποτε. Απαιτώντας η πλειοψηφία των μικροαστών πολιτική σταθερότητα και ηρεμία, που στις δεδομένες συνθήκες είναι στην πραγματικότητα αδύνατο αν υπολογίσουμε την αξιοθρήνητη κατάσταση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, είναι έτοιμη μετά από πέντε μήνες συνεχών απειλών κι εκβιασμών για πλήρη καταστροφή μας να δεχτεί σχεδόν με ανακούφιση όποια συμφωνία προκύψει. Κι έτσι  πολλαπλασιάζονται οι παραπλανητικοί ελιγμοί πέντε μήνες τώρα με τη συνεχή προπαγάνδα ότι η ΕΕ είναι εγγύηση ασφάλειας ώστε να μη ανοιχτούμε σε εχθρικές γι’  αυτήν θεωρίες, να μη ξυπνήσει το ταξικό μίσος της μεγάλης εξαθλιωμένης πλειοψηφίας.   

               Και μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, στο περιθώριο, οι τέσσερις νεκροί εργαζόμενοι στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου έγιναν υποσημείωση στο μεγάλο μακρόσυρτο εν εξελίξει στο προσκήνιο γεγονός των διαπραγματεύσεων. Η έκφραση συλλυπητηρίων, βαθιάς οδύνης, αμέριστης συμπαράστασης της διοίκησης και των αρμόδιων υπουργών μαζί με τις διαβεβαιώσεις για διαλεύκανση των αιτίων του δυστυχήματος δεν κάνουν τίποτε άλλο στην πραγματικότητα παρά να απομακρύνουν   ευσχήμως  κάθε προσπάθεια για εντοπισμό τους, να  συγκαλύπτουν τις συνθήκες εργασίας. Από κοντά  και οι δημοσιογράφοι που αποφεύγουν συστηματικά το ναρκοπέδιο. Ποιος να θελήσει να ρίξει λίγο φως σ’  αυτή τη ζέουσα πτυχή των συνθηκών εργασίας, όπου το κυνήγι του κέρδους από τη μια και η οικονομική εξαθλίωση από την άλλη με τους ανέργους καθιστούν γράμμα κενό  τα μέτρα ασφαλείας; Οι κυνηγοί ειδήσεων και οι πολιτικοί που μιμούνται τους αγωνιστές συμφωνούν   να μη ζυγώνουν το χείλος του κρατήρα που μέσα του αλέθονται άνθρωποι, τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων. Περίσσεψαν ο  αποτροπιαστικός κυνισμός, το ξεχείλισμα της υποκρισίας αλλά και ο ύμνος για τα ανθρωπιστικά μας αισθήματα που συμμερίζεται τον πόνο των εργαζομένων. Και διερωτάται κανείς αν υπάρχει κάποια αντίσταση, κάποιες εκρήξεις αγανάκτησης συμπιεσμένης ανθρώπινης ευαισθησίας που να εδράζεται στα πραγματικά γεγονότα που προκάλεσαν αυτούς τους θανάτους.

               Και κάπως έτσι οι περιπτώσεις αντίστασης μέσα σε ένα κακοφορμισμένο πλαίσιο ανθρώπινου  υποβιβασμού, όπου επιδιώκεται να κυριαρχήσει η άθλια  επιβίωση και  ο πανικόβλητος ατομισμός, είναι πολύ εύκολο να εξελιχθούν προς το ευκαιριακό αλλά εντυπωσιακό (μηχανοκίνητη πορεία προς τα διυλιστήρια Ασπρόπυργου).  Η  πελώρια πληγή κακοφόρμισε. Με το τέχνασμα, την απειλή, το φόβο, την  βαρύγδουπη απολογητική της για πρώτη φορά κυβέρνησης της αριστεράς γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να εξουθενωθεί κάθε φυσική αντίσταση των εργαζομένων, ώστε  η ηττοπάθεια και μοιρολατρία  δίχως φραγμούς πλέον να  κατακλύσει  και να σαπίσει τα πάντα. Το αποτέλεσμα  της δεξιότεχνης εφαρμογής αυτής της μεθοδολογίας αποβλέπει στον πλήρη εξανδραποδισμό μας για να  καμφθεί κάθε  αντίσταση. Κι όσο θα περνά ο καιρός η ωμότητα θα συναγωνίζεται την κτηνωδία.  Για να συμπληρωθεί το τσάκισμα του εργατικού κινήματος μέσα από μια  πολύχρονη διαδικασία κατά την οποία  δέχτηκε το τριπλό χτύπημα  από κράτος, εργοδοσία και ρεφορμισμό με τραμπουκισμούς, αποκλεισμούς, συμβιβασμούς και παραπλανητικές υποσχέσεις. Γύρω μας γίνεται ένας βίαιος αγώνας, όλες οι δυνάμεις της εξουσίας στρέφονται εναντίον των εργαζομένων κι εμείς δεν έχουμε  τη δυνατότητα να αντικρίσουμε  κριτικά την κατάσταση των πραγμάτων κι αρκεί μια ασήμαντη αποτυχία σε κάθε αγωνιστική προσπάθειά μας για να χάσουμε την πίστη μας στις δυνάμεις μας και στο μέλλον.

               Κι απομένει το ΚΚΕ να εκπληρώσει τον πρωτοποριακό του ρόλο, να κατευθύνει και να οργανώνει τις προσπάθειες της εργατικής τάξης να ξεδιπλώνει όλη την εμπειρία του για να μην υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις  πρέπει να έχουν βάση μέσα στον εργαζόμενο πληθυσμό  και οι εργαζόμενοι να  είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι  και προετοιμασμένοι για αγώνα. Χρειάζεται να συνενωθούν οι χωριστοί και σκόρπιοι αγώνες των μεμονωμένων ομάδων των εργατών ενάντια στους μεμονωμένους εργοδότες, να συγχωνευτούν στον κοινό ταξικό αγώνα στον  αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στους καπιταλιστές.

               Το ΚΚΕ βέβαια, μετά από τόσο χρόνια που πολιτεύεται σαν νόμιμη πολιτική δύναμη, χρεωμένο με την ήττα του υπαρκτού σοσιαλισμού και με απαξιωμένο το κομμουνιστικό όραμα, μοιάζει να χρειάζεται να κάνει πολλή δουλειά για πλατιά ζύμωση μέσα στις μάζες των εργαζομένων συνδέοντας την οικονομική πάλη τους με την πολιτική πάλη κατά του καπιταλισμού.