ΠΑΡΑΚΜΗ ΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ;

 

Κι αυτές τις τελευταίες μέρες οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης στη Βουλή για να προστατέψει τους πρώην υπουργούς Βορίδη και Αυγενάκη, να μην ερευνηθούν για το αδίκημα της απιστίας στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, ευτέλισαν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και απαξίωσαν τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. 

         Σκάνδαλα που βαφτίζονται σκευωρίες, ολιγωρίες κυβερνητικές που κρύβονται πίσω από πομπώδη ψέματα, ανάλγητες πολιτικές που δικαιολογούνται από την αναγκαιότητα των καταστάσεων αποκαλύπτουν όλη την παρακμή του πολιτικού μας συστήματος. Δεν φαίνεται κανείς να στρέφεται εναντίον της αστικής μας δημοκρατίας, αλλά ο μετασχηματισμός της σε διαδικαστική δημοκρατία δεν σταματά. Τα απομεινάρια της διατηρούν τη μορφή λειτουργίας της, για να καμαρώνουν οι αστοί της για την ελεύθερη, ανοιχτή και πλουραλιστική κοινωνία,  ενώ υπονομεύονται όλοι οι θεσμοί της, όταν δεν παραβιάζονται κατάφωρα. Γίνεται πια φανερό ότι το αστικό κράτος δεν είναι η έκφραση της βούλησης της πλειοψηφίας του λαού, αλλά των συμφερόντων της άρχουσας αστικής τάξης, ενώ ο κοινοβουλευτικός μηχανισμός ανταποκρίνεται μόνο υπέρ των συμφερόντων αυτής της τάξης. Κυβερνητικά και εταιρικά  συμφέροντα εμφανίζονται αλληλένδετα και ανατροφοδοτούμενα, πάντα με επίκληση στο λαό. 

        Η λέξη βέβαια Δημοκρατία παραμένει πάντα δελεαστική στην πολιτική, ακόμα κι αν δεν λειτουργεί προς όφελος των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά μόνο για Το κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής μας δημοκρατίας διακηρύττει ότι με τη θεμελιώδη θέσπιση της νομικής και πολιτικής ισότητας ο δρόμος είναι ανοιχτός, χωρίς την ανάγκη περαιτέρω επαναστατικών αναταραχώνγια όλες τις εξελίξεις που οδηγούν σε έναν καλύτερο τρόπο συνύπαρξης των ανθρώπων και σε μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση. Κι αυτές τις τελευταίες δεκαετίες όλο και πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτεται αυτό το γιγάντιο ψέμα. Η πολιτική και νομική ελευθερία αντιστοιχεί σ’ αυτό που είναι το πραγματικό οικονομικό μέτρο των κοινωνικών σχέσεων, στην ελευθερία να πουλάει κανείς την ίδια του την εργασία, η οποία είναι ουσιαστικά μια συνθήκη σκληρής αναγκαιότητας για τους περισσότερους ανθρώπους, μια συνθήκη που δεν προσφέρει άλλη εναλλακτική λύση εκτός από την πείνα.

        Το πιο συχνό είναι να θεωρείται η λειτουργία της αστικής  δημοκρατίας ως προϊόν της επιλογής των εκλογέων.  Με αυτή την έννοια, η ανάπτυξή της γίνεται αντιληπτή ως αποτέλεσμα έξυπνης επιλογής και ορθολογικής οργάνωσης της συλλογικής αλληλεπίδρασης, ενώ  η αποδυνάμωσή της ως αποτέλεσμα λανθασμένων ενεργειών. Και βεβαίως οι οικονομικοί όροι δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη, γιατί η κυρίαρχη ιδεολογία προωθεί την ιδέα της δημοκρατίας ως τη δύναμη των πολλών, που λειτουργεί προς όφελος των κατώτερων στρωμάτων. Και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ η απαίτηση για πλήρη ελευθερία της αγοράς, η επιδίωξη  συρρίκνωσης  της δύναμης των συνδικάτων αποκάλυψαν  μια  αστική δημοκρατία  στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου με επίκεντρο τράπεζες και  επιχειρήσεις, με  όλη τη σφαίρα της οικονομίας εμφανώς εκτός δημοσίου ελέγχου. Και τα κόμματα, παρά τις μεταμφιέσεις τους σε σοσιαλιστές ή σοσιαλδημοκράτες χάνουν την επιρροή τους στις μεγάλες μάζες, αφού ομογενοποιούνται με φιλελελεύθερα και ακροδεξιά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. 

        Και στη χώρα μας οι πολιτικές της άρχουσας τάξης, όπως εφαρμόζονται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη τα τελευταία χρόνια και με ολοένα και ταχύτερο ρυθμό, εξελίσσονται προς μορφές αυστηρού ελέγχου, μονοπρόσωπης ηγεσίας και εξαιρετικά συγκεντρωτικών δομών. Το επικοινωνιακό επιτελείο του Κ. Μητσοτάκη το ονόμασε επιτελικό κράτος, που εγκαταλείποντας τη φαινομενική ανοχή στις πολιτικές ιδέες και οργανώσεις, κραυγαλέο παράδειγμα  οι αντιδράσεις της στο θέμα των διαμαρτυριών για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη,  υιοθετεί μια μέθοδο αυταρχικής διακυβέρνησης, καθιερώνοντας ολοένα και πιο συγκεντρωτικά δίκτυα σχέσεων και αλληλεξάρτησης σε κάθε τομέα. Και δεν είναι μόνο η άμεση εξάρτηση από τη βούληση του πρωθυπουργού, δεν είναι μόνο οι  υπηρεσίες και λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού που ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης τις μετέφερε κάτω από τη δική του εποπτεία. Είναι κυρίως συνολικά οι πράξεις των κυβερνώντων που επιβεβαιώνουν  τη διατήρηση της  ιεραρχίας ενός πελατειακού κράτους, αν και το αρνούνται με κούφιες ιδεολογικές διακηρύξεις, για  την εφαρμογή ενός κλειστού συστήματος ελέγχου των οικονομικών διαδικασιών και ακινητοποίησης κάθε διαδικασίας διαφάνειας. Κι έτσι οι μάζες χάνουν έτι περαιτέρω την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα και τα αστικά κόμματα χάνουν την μαζική τους προέλευση. Δεν χάνουν όμως  την επαφή με την πελατεία τους, την αναπτύσσουν κιόλας δίνοντας ψίχουλα από τα αποφάγια της κυρίαρχης τάξης. Τι άλλο από τα αποφάγια μιας κυρίαρχης τάξης, που επιδιώκει με τους δικούς της όρους την εκμετάλλευση του πρωτογενούς τομέα, με εξαφάνιση των μικροκαλλιεργητών, είναι η διασπάθιση  των επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ.

        Η ανάπτυξη των μονοπωλιακών μορφών του καπιταλισμού βυθίζουν ολόκληρους πληθυσμούς σε τρομερές κρίσεις, και όχι μόνο οικονομικές, όπως στη χώρα μας πριν 15 χρόνια. Η δημοκρατία μας χρησιμοποιείται  για να συναινούν οι μεγάλες μάζες στην κυριαρχία του συστήματος κερδοφορίας και ελέγχου. Από παντού κέρδος.  Η ιδιωτικοποίηση  της ενέργειας με τον δήθεν ανταγωνισμό των εταιρειών, παρά τις διακηρύξεις περί του αντιθέτου, έχουν φτάσει τις τιμές της στα ύψη, ενώ ασυστόλως πηγαινοέρχονται από εταιρικές σε κυβερνητικές θέσεις και τούμπαλιν οι αξιωματούχοι και είναι  η ιδιωτικοποίηση και υποχρηματοδότηση του σιδηροδρόμου που προκάλεσε το έγκλημα των Τεμπών.  Δημόσια αγαθά έχουν μετατραπεί σε επενδυτικά προϊόντα, η κεφαλαιοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος ενισχύει διεθνείς χρηματαγορές.

            Και κάπως έτσι υπονομεύονται τα θεμέλια ακόμα και της αστικής δημοκρατίας, στην οποία οι τάξεις που κατέχουν τα μέσα παραγωγής  ήταν αναγκασμένες να λαμβάνουν υπόψη τις απαιτήσεις των μαζών, όσο αυτές με ταξική συνείδηση οργανώνονταν σε συνδικάτα και αγωνίζονταν. Οι εκμεταλλευόμενες τάξεις εξαπατήθηκαν όμως ύπουλα, ακολούθησαν τυφλά τους ειδικούς των υπνωτικών φράσεων, κόμματα με μεταμφίεση φιλεργατική, σοσιαλδημοκράτες, και ως εκ τούτου έχασαν την πίστη τους στη δική τους δύναμη, στη δύναμη των δικών τους οργανώσεων, των συνδικάτων τους. Κι όταν με την οικονομική κρίση αποκαλύφτηκε ο ρόλος τους και κατέρρευσαν ακόμα και τα χαρακτηριζόμενα αριστερά κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, οι μεγάλες μάζες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στα αστικά κόμματα και τα κόμματα έχασαν τη μαζικότητά τους. Πιστεύοντας το εκλογικό σώμα ότι όποιο κόμμα ή υποψήφιους κι αν επιλέξει θα εξακολουθήσει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα, αφού οι εκλογές δεν δίνουν καμιά εναλλακτική λύση, το ίδιο το σύστημα  πια αναζητά εναγωνίως και πειραματίζεται με κόμματα και προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν ένα πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που αν δεν πείθει πλέον δεν θα μπορεί να ελέγχει.

         Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη η δυσωδία της πολιτικής και οικονομικής ζωής δεν οφείλεται ούτε σε ανικανότητα ούτε σε προσωπική διαστροφή κυβερνώντων. Το σύστημα έτσι λειτουργεί κι όταν μπορεί δωροδοκώντας με αποφάγια ν’ αποφύγει αντιδράσεις το κάνει. Δεν ορρωδεί  προ ουδενός και οι κυβερνώντες στα καπιταλιστικά κράτη δεν διστάζουν να οδηγήσουν τους λαούς ακόμα και σε αιματηρές σφαγές αν το απαιτούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Ο καπιταλισμός  όχι μόνο λογικά χρειάζεται την ένοπλη βία για να ξεπεράσει τις κρίσεις του, αλλά χρησιμοποιεί και παράγει βία σε κάθε φάση της ανάπτυξής του.