ΧΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ

 

Είναι που  ένα πλειοψηφικό τμήμα  της κοινωνίας θεωρεί το ίδιο το αστικό κράτος εκφραστή και εγγυητή του γενικού συμφέροντος, γι’ αυτό  και απορεί και απογοητεύεται όταν διαπιστώνει εν τοις πράγμασι τη νομιμοποίηση των διαδικασιών εκμετάλλευσης του. Για να μην μετατραπεί λοιπόν σε οργή και δράση η απορία και απογοήτευση,  όλοι όσοι βρίσκονται στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης, από κυβέρνηση μέχρι ΜΜΕ, θέλουν να πείσουν τα λαϊκά στρώματα για το ενδιαφέρον των κυβερνώντων και καπιταλιστών.   

         Κι έτσι, για άλλη μια χρονιά  από τη μια η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπισή των φωτιών  ήταν ενδεικτική του τρόπου λειτουργίας του κράτους, από την άλλη, η ρητορική των κυβερνώντων που δικαιολογούσε παραλείψεις και ολιγωρίες τους επαναλάμβανε επιχειρήματα χιλιοειπωμένα και εστίαζε σε σημεία που εξυπηρετούσαν την πολιτική τους.

          Έτσι, σε ανάρτησή του μετά τις συλλήψεις ανθρώπων που κατηγορούνται για την πυρκαγιά της  Αχαΐας ο Κ. Μητσοτάκης έσπευσε να υποσχεθεί ότι η Πολιτεία «δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να παίζει με τις ζωές και τις περιουσίες των συμπολιτών μας» γιατί η «ατιμωρησία τελειώνει εδώ» και να εκφράσει τη βεβαιότητά του «ότι αντίπαλός μας δυστυχώς δεν είναι μόνο η κλιματική κρίση. Είναι και ο ανθρώπινος παράγοντας, είτε από αμέλεια είτε από πρόθεση». Το να καυχιέται ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που αποδεικνύεται τουλάχιστον αναποτελεσματική στην πυροπροστασία δασών και αστικών περιοχών  για τις πάνω από 300 συλλήψεις για εμπρησμούς σε δάση είναι ενδεικτικό της  κατεύθυνσης  της πολιτικής του στην καταστολή και εκφοβισμό. Κι επιπλέον, με τη  σπουδή του να κάνει επίδειξη ανελαστικότητας στην εφαρμογή του νόμου αποφεύγει ν’ απολογηθεί για τη διαρκή ανικανότητα που επιδεικνύει η κυβέρνησή του στον περιορισμό των πυρκαγιών, ενώ κλείνει με κατανόηση το μάτι σ’ ένα ακροατήριο ακροδεξιό που την αυταρχικότητα της εξουσίας θεωρεί λύση για τα προβλήματα.

          Μόνο που οι αστυνομικές μεθοδεύσεις και η προφυλάκιση  νεαρού που κατηγορείται για εμπρησμό, προκαλούν προβληματισμούς για τις σκοπιμότητες μιας  πολιτείας που θέλει να δείξει άμεση αποτελεσματικότητα με την ανεύρεση παραβατικών ανθρώπων για  την απόδοση ευθύνης για την καταστροφική πυρκαγιά. Έχοντας μάλιστα υπόψη και την προηγούμενη περίπτωση 11μηνης προφυλάκισης ως εμπρηστή ενός εθελοντή στη μεγάλη φωτιά της Βαρυμπόμπης το 2021, που αθωώθηκε τελικά, η καχυποψία για τις καυχησιολογίες  του πρωθυπουργού και τις ενέργειες της αστυνομίας και της δικαιοσύνης μοιάζει να είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

         Σε κάθε πυρκαγιά, από την εκτελεστική εξουσία εκπορεύεται μια κεντρική γραμμή που στοχεύει στην υπεράσπιση των ενεργειών της, ακόμα και της αδράνειάς της.  Τη μια είναι η κλιματική αλλαγή που προκαλεί φωτιές σε όλο τον πλανήτη, την άλλη οι εμπρηστές, την παράλη η ανευθυνότητα των πολιτών που αφήνουν ακαθάριστα τα οικόπεδά τους. Και όλα αυτά για να κρύψουν την έλλειψη πρόληψης, σχεδιασμού κι ένδειας μέσων πυρόσβεσης, αφού τίποτε απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να αποφέρουν άμεση κερδοφορία.

         Συγχρόνως, η κυβέρνηση επαίρεται γιατί  μπορεί  για το δίλημμα που μόνη της βάζει, άνθρωποι ή πράγματα, να έχει στη διάθεση της την πλατφόρμα που με ένα μήνυμα δίνει εντολές εκκένωσης. Γίνεται λοιπόν δευτερεύον το ζήτημα την πυρόσβεσης, αφού δίνεται η εντύπωση ότι το κέντρο της προσοχής της πολιτείας γίνεται ο ίδιος ο άνθρωπος. Όλα κρίνονται από τους απειλούμενους από τη φωτιά και είναι ατομική τους ευθύνη να σωθούν και της κυβέρνησης να τους ειδοποιήσει να τρέξουν να φύγουν. Μόνο που, όπως επεσήμανε και ο δήμαρχος Πάτρας Κ. Πελετίδης και γι’ αυτό λοιδορήθηκε από τους κυβερνώντες,  όταν δεν υπάρχει σχέδιο τότε η εκκένωση των περιοχών είναι απλά εγκατάλειψη. Μια εγκατάλειψη που αφήνουμε στην ουσία τα πάντα στην μοίρα τους. Γιατί η εκκένωση είναι προληπτικό μέτρο που πρέπει να το ακολουθεί συγκεκριμένη δράση ανάλογα με την απειλή και με αντίστοιχα σχέδια. Με την υπερβολική χρήση του 112 γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί το πολιτικό κόστος από την αναποτελεσματικότητα στην κατάσβεση των πυρκαγιών, δίνοντας την εντύπωση της άμεσης ανταπόκρισης, ώστε να αποσπάται η προσοχή από κυβερνητικές ανικανότητες στην πρόληψη και καταστολή των πυρκαγιών και στις ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα. Κι έτσι να δίνεται μια ψεύτικη εικόνα για την ετοιμότητα της κυβέρνησης και να συγκαλύπτεται η αδιαφορία της για την ποιότητα ζωής των πολιτών όταν δεν θα τους έχει απομείνει τίποτε.

         Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την τεχνολογία με τέτοιο τρόπο που θυμίζει τους Ισπανούς κατακτητές κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας στην Αμερική, όταν με τη χρήση ευτελών αντικειμένων, όπως γυάλινες χάντρες, καθρεφτάκια κλπ.  προσπαθούσαν να εξαπατήσουν και να χειραγωγήσουν τους ιθαγενείς πληθυσμούς. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο για τα ακραία φαινόμενα παρουσιάζει ως πανάκεια για την αντιμετώπισή τους μαγικούς αριθμούς, αλλά και για πολλά κοινωνικά προβλήματα διαφημίζει διάφορες πλατφόρμες που δήθεν τα λύνουν. Βέβαια  η τεχνολογία διευκολύνει και βελτιώνει  τη ζωή μας, αρκεί όμως η χρήση της να κατευθύνεται σ’ αυτόν τον σκοπό. Όταν λοιπόν υπάρχει έλλειψη γιατρών όσες πλατφόρμες κι αν θέσει σε λειτουργία η κυβέρνηση τα ραντεβού με γιατρούς που δεν υπάρχουν δεν μπορεί να αυξηθούν.

         Από την εποχή που η  κατάθεση του  προϋπολογισμού του 2009 σε στικάκι από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου θεωρήθηκε πρωτοποριακή, αντικατοπτρίζοντας τη στροφή στην ψηφιοποίηση, φάνηκε ότι η χρήση της τεχνολογίας από την εξουσία έχει για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, εκτός κι αν εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα. Την στιγμή που εκείνος ο προϋπολογισμός με το υψηλό έλλειμμα έδειχνε την επικίνδυνη οικονομική διαχείριση των κυβερνήσεων, ο πρόεδρος της Βουλής Φ.Πετσάλνικος δείχνοντας το στικάκι χαριτολογούσε που «όμως σ’ αυτό περιέχεται ο προϋπολογισμός».

           Κι όλα αυτά κι άλλα τόσα γίνονται όταν είναι επιτακτική η ανάγκη χειραγώγησης και εκφοβισμού για κατευνασμό και καταστολή όποιων  αντιδράσεων μπορεί να προκαλούν οι  κρατικοί θεσμοί που επανειλημμένα αποδεικνύονται κραυγαλέα να μην είναι  καν ουδέτεροι απέναντι στην κοινωνία, αλλά να κάνουν χάρες και να μην  υπάρχει ουσιαστική ούτε και τυπική ισονομία, αλλά ένα ανάγλυφο προνομίων όπου δεν χωράνε όλοι. Όταν  αποκαλύπτεται η φενάκη της  συμβιβαστικής φόρμουλας που το αστικό κράτος πρόσφερε στα λαϊκά στρώματα, για να κάνει πιο φιλικό τον καπιταλισμό σ’ αυτά με την ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας.