ΗΜΕΡΑ ΝΙΚΗΣ

Ο Β. Πούτιν  την 9η Μαίου, που έχει μετατρέψει τον εορτασμό της σοβιετικής ήττας των Ναζί σε ετήσια αποθέωση της δύναμης του ρωσικού έθνους, στους φετινούς  εορτασμούς, παρά το δημοσίευμα του πρακτορείου Ρώυτερς για προειδοποιήσεις του Πούτιν περί επερχόμενης συντέλειας του κόσμου, για άλλη μια φορά θέλησε να παρομοιάσει τη σύγκρουση με την Ουκρανία, που θεωρεί  μια μάχη ενάντια σε επικίνδυνους εθνικιστές εμπνευσμένους από τους ναζί,  με την πρόκληση που αντιμετώπισε η Σοβιετική Ένωση όταν εισέβαλε ο Α. Χίτλερ το 1941. Από την άλλη οι  δυτικοί Ευρωπαίοι επιμένουν την αντίστοιχη μέρα να αναφέρονται πρωτίστως στην ημέρα της Ευρώπης, με τον Ε. Μακρόν στο Στρασβούργο να προτείνει τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής πολιτικής κοινότητας, με υποσχέσεις για ένταξη τους χωρών όπως Ουκρανίας, Μολδαβίας και Γεωργίας, επιμένοντας εμμέσως στη διάκριση των δυο στρατοπέδων κι ας δηλώνει ότι η Ευρώπη δεν είναι σε πόλεμο με τη Ρωσία. Ο δε πρόεδρος της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι σε μια ακόμα θεατρική του ομιλία μιλά για το κακό που επέστρεψε, συγκρίνοντας τη Ρωσία, που προσπαθεί να δώσει σ’ αυτό το κακό ιερό σκοπό,   με τη ναζιστική Γερμανία.

      Ακόμα λοιπόν κι αν κανείς θρηνεί για τον τρόπο με τον οποίο οι θυσίες του παρελθόντος χρησιμοποιούνται από τον πρόεδρο της Ρωσίας για να ενισχύσουν τον ρωσικό εθνικισμό και  από την ΕΕ για να δικαιωθεί η συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης,  αναμφισβήτητο όμως  γεγονός παραμένει και δεν λησμονείται ότι οι κομμουνιστές της ΕΣΣΔ νίκησαν κατά κράτος τους ναζιστές της Γερμανίας πριν από 77 χρόνια, αλλάζοντας την πορεία του κόσμου. Είναι η Σοβιετική Ένωση που επωμίστηκε το μεγαλύτερο βάρος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής και έπαιξε ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στην ήττα του Χίτλερ από τους Συμμάχους. Οι επικές μάχες που τελικά ανέτρεψαν την προέλαση των Ναζί, η βάναυση χειμερινή πολιορκία του Στάλινγκραντ, η σύγκρουση χιλιάδων τεθωρακισμένων στο Κουρσκ, η μεγαλύτερη μάχη τανκς στην ιστορία, δεν είχαν παράλληλο στο Δυτικό Μέτωπο, με την αγριότητα που επιδεικνύονταν από τους ναζί στο ανατολικό μέτωπο να είναι διαφορετικού βαθμού από αυτή που βιώθηκε στα δυτικά. Μέχρι το 1943, η Σοβιετική Ένωση είχε ήδη χάσει περίπου 5 εκατομμύρια στρατιώτες και τα δύο τρίτα της βιομηχανικής της ικανότητας από τη ναζιστική προέλαση, ενώ  η ναζιστική Γερμανία είχε σχεδόν το 75% των απωλειών της στο Ανατολικό Μέτωπο. Απόδειξη του θάρρους της σοβιετικής πολεμικής προσπάθειας ήταν πως παρ’ όλη αυτή τη σφαγή  και καταστροφή ήταν ακόμη σε θέση να ανατρέψει τη γερμανική εισβολή, όπως κι έκανε. Και  ύστερα από τη νίκη, μέσα απ’ αυτή την έκταση της καταστροφής κατάφεραν οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης μόλις σε 12  χρόνια να ανοίξουν το δρόμο του ανθρώπου προς το Διάστημα.

       Σ’ αυτά τα 77 χρόνια η σύγχρονη αφήγηση στη Δύση ξαναγράφει την ιστορία για να μειώσει τον ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, και της λαϊκής αντίστασης  σ’ αυτήν την νίκη. Μαθαίνουμε να βλέπουμε τον Β Παγκόσμιο πόλεμο σαν μια ταινία με γενναίους Αγγλοαμερικάνους και κακούς Γερμανούς εξαιτίας του παράφρονα Χίτλερ, με τέλος που δικαιώνει το καλό και γενναίο. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά και η αλήθεια είναι πολύ πιο περίπλοκη. Στην πραγματικότητα, πολλοί βιομήχανοι από όλο τον κόσμο, ακόμα και  από χώρες που βρίσκονταν σε πόλεμο με το Τρίτο Ράιχ (π.χ. ΗΠΑ), βοήθησαν τη Γερμανία και τον Αδόλφο Χίτλερ τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Και οι μεγαλύτεροι γερμανοί βιομήχανοι έμειναν πρακτικά ατιμώρητοι μετά τον πόλεμο, παρά το γεγονός ότι κρίθηκαν ένοχοι από το δικαστήριο για εγκλήματα. Και χώρες που χαρακτηρίζονταν ως ουδέτερες βοηθούσαν στην πραγματικότητα το Τρίτο Ράιχ με διάφορους τρόπους,  με δύο πιο εντυπωσιακά παραδείγματα τη Σουηδία, με χορήγηση δανείων, και Ελβετία, με το ρόλο της στην εκμετάλλευση των ναζιστικών οικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Από την άλλη, οι σύμμαχοι με την ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ και Βρετανία άργησαν πολύ να ανοίξουν ένα «Δεύτερο Μέτωπο» για την καταπολέμηση των γερμανικών δυνάμεων στη Δυτική Ευρώπη κι αυτή η καθυστέρηση επέτρεψε στον Χίτλερ να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του ενάντια στους Σοβιετικούς. Μ’ αποτέλεσμα να μην είναι αβάσιμη η υποψία ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία άφηναν τη Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση για να πολεμήσουν, ώστε να αποδυναμωθούν και οι δύο χώρες.

      Δεν υπάρχει ακόμα τέλος σ’ αυτόν τον πόλεμο,  οι αιτίες που τον προκάλεσαν συνεχίζουν να υφίστανται, τα αποτελέσματά του ακόμα μας επηρεάζουν και οι προσπάθειες για χειραγώγηση των λαϊκών μαζών  που ο πόλεμος αφύπνισε συνεχίζεται με διάφορους τρόπους. Αμέσως μετά τον πόλεμο οι «σύμμαχοι» έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φιλοξενήσουν και να στρατολογήσουν ναζί αξιωματούχους και εγκληματίες πολέμου. Ο σχηματισμός του ΝΑΤΟ,  ο πόλεμος στην Κορέα, το Βιετνάμ, η καταστροφή της ΕΣΣΔ, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν είναι επεισόδια  άσχετα με τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και η ιστορία για το πώς ο κόκκινος στρατός έσωσε την Ευρώπη από τους Ναζί όλο και περιορίζεται μέχρι εξαφανίσεως από τις αφηγήσεις της Δύσης, με τους σοβιετικούς στρατιώτες να απεικονίζονται όλο και περισσότερο ως καταπιεστές και κατακτητές και όχι ως σωτήρες. 

          Στον Β παγκόσμιο πόλεμο, αν και οι εργαζόμενες μάζες δεν έδρασαν ανεξάρτητα από την κυρίαρχη εξουσία των καπιταλιστικών χωρών, με τη Σοβιετική Ένωση όμως, που προσπαθούσε να χτίσει ένα κόσμο χωρίς εκμεταλλευτές, να σηκώνει το κύριο βάρος της σύγκρουσης με το ναζισμό και να νικά, οι αγώνες για έναν κόσμο χωρίς εξαρτημένα και αποικιοκρατούμενα έθνη, χωρίς καταπιεσμένους λαούς και με βελτιωμένες τις κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης συνεχίστηκε και μετά τον πόλεμο.

     Γι’ αυτό, και στην ταξική σύγκρουση που συνεχίζεται, με ποικίλες μορφές, σκληρή κι αδυσώπητη η ημέρα της νίκης των κομμουνιστών στον πόλεμο με τους ναζί δεν πρέπει να λησμονείται.