ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΙΘΑΣΣΕΥΣΗ

 

Κι όσο στη χώρα μας οι λαοθάλασσες σε πλατείες και δρόμους τρομάζει την πολιτική ηγεσία που με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη προσπαθεί με δικαιολογίες να κατευνάσει την οργή, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ με τη χυδαία διαφάνειά του διαρρηγνύει το πρόσχημα της ευπρέπειας στην πολιτική του, που συνεχίζει εκείνη των προηγούμενων προέδρων. Αποκαλύπτει ξεκάθαρα σχέδιο εθνοκάθαρσης της Γάζας, με μετεγκατάσταση του πληθυσμού σε Αίγυπτο και Ιορδανία. Στη Γερμανία η συνεργασία στο μεταναστευτικό  της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης με την περίφημη ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία, που ήταν κάποτε ταμπού, αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα ήταν πλασματικές οι  διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα αστικά κόμματα. Και όλη η Δύση περήφανη για τη δημοκρατία της εξαθλιώνει τους εργαζόμενους της και συμμετέχει σε πολέμους που αφανίζουν λαούς. Μόνο που η μαχητικότητα των Παλαιστινίων κονιορτοποιεί τη δύναμη της Δύσης, υλικά και ηθικά. Δεκάξι μήνες τώρα κάθε φορά, και τώρα με την ανταλλαγή κρατουμένων στο πλαίσιο κατάπαυσης πυρός στη Γάζα, επαναβεβαιώνεται η ακλόνητη ανθεκτικότητα και αντίσταση του παλαιστινιακού λαού στην Ισραηλινή κατοχή που συνεπικουρείται από όλη τη Δύση.

          Στη χώρα μας, η εξυπηρέτηση των κερδών της ιδιωτικής εταιρείας στην οποία πουλήθηκε ο σιδηρόδρομος, σε συνδυασμό με την ολιγωρία των κυβερνήσεων για τις κοινωνικές ανάγκες οδήγησαν σε εκπτώσεις στην ασφάλεια με το τραγικό αποτέλεσμα στα Τέμπη, όπου  φαίνεται ότι πολιτική εξουσία και κερδοφορία ιδιωτικών ομίλων, καθώς μπλέκονται σε ένα κουβάρι συμφερόντων, ενδιαφέρονται μόνο για τη συγκάλυψη των αιτιών του εγκλήματος.  Εξάλλου  η  κυβέρνηση έχει προτεραιότητά της  την ενίσχυση του σιδηροδρομικού δικτύου μόνο όταν  είναι για εξυπηρέτηση των αναγκών του ΝΑΤΟ, όπως έγινε στη σύνδεση Αλεξανδρούπολης -Ορμενίου. Κέρδη λοιπόν  από τη μια, ιμπεριαλιστικά συμφέροντα από την άλλη, σφίγγουν σαν μέγγενη τους λαούς και στην περίφημη δημοκρατική Δύση.

         Και οι λαοί, χρόνια ολόκληρα, καθώς εκπαιδεύονται από την κυρίαρχη εξουσία  όχι μόνο τι να σκέφτονται  αλλά και πώς να σκέφτονται, οι προβληματισμοί τους και οι ανησυχίες τους για τον κόσμο κινούνται στο  καθορισμένο  απ’ αυτήν πλαίσιο σκέψης. Όποια ανάλυση δεν κινείται σε αυτό το πλαίσιο αντιμετωπίζεται είτε με περιφρόνηση ή συγκατάβαση  στην καλύτερη περίπτωση, και ως επικίνδυνη ή εξτρεμιστική στη χειρότερη. Εκπαιδεύονται να υποθέτουν ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από την κυβέρνηση με βάση τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι ψηφίζουν στις εκλογές μεταξύ κομμάτων που αντιτίθενται μεταξύ τους και προωθούν τις πιο δημοφιλείς θέσεις σε σημαντικά θέματα προκειμένου να κερδίσουν ψήφους. Εκπαιδεύονται να υποθέτουν ότι αν υπάρχει πρόβλημα με τον τρόπο που πάνε τα πράγματα, υπάρχουν δίαυλοι μέσω των οποίων οι ισχυροί μπορούν να λογοδοτήσουν και να προωθηθούν οι πραγματικές προς το συμφέρον τους αλλαγές. Εκπαιδεύονται να πιστεύουν ότι, ενώ ορισμένα μέσα ενημέρωσης μπορεί να έχουν προφανείς προκαταλήψεις σχετικά με το ποια κύρια πολιτική παράταξη προτιμούν, είναι όμως ακόμα δυνατό να έχουν μια περισσότερο ή λιγότερο ακριβή ανάγνωση για το τι συμβαίνει στον κόσμο ακούγοντας όλες τις πλευρές της ίδιας κυρίαρχης σκέψης.  

            Μάλιστα στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι για να ανέλθουν στην επιρροή και την επιτυχία πρέπει να τηρούν έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης για τα πράγματα, διασφαλίζοντας έτσι ότι όλες οι φωνές με τη μεγαλύτερη επιρροή τηρούν επίσης το δοσμένο πλαίσιο. Η άγρια ​​διαφωνία επιτρέπεται, αλλά πριν ακόμη ξεκινήσει η όποια συζήτηση, όλοι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να τηρήσουν τις βασικές παραδοχές του επίσημου πλαισίου. Δεν αμφισβητείται η αστική μας δημοκρατία και πολύ περισσότερο ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που θεωρούνται φυσικά φαινόμενα.  Σ’ αυτά τα πλαίσια μπορεί  κανείς να διαφωνήσει με  όσο πάθος θέλει με άλλη πλευρά ενός κατασκευασμένου χάσματος, γιατί οι ιδέες τους δεν μπορούν να αποτελούν σοβαρή απειλή για την κυρίαρχη εξουσία. Και αυτός, τελικά, είναι ο λόγος που ο κόσμος έχει την μορφή που έχει. Επειδή οι ισχυροί άνθρωποι είναι  τόσο επιτυχημένοι στο να χειραγωγούν τον τρόπο με τον οποίο η πλειοψηφία σκέφτεται πράγματα. Το μυαλό των περισσότερων  κατακλύζεται από την προπαγάνδα.

           Και τώρα με την τραγωδία των Τεμπών αν υπάρχουν βάσιμες υποψίες για τις προθέσεις της κυβέρνησης, αν έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη, αν αμφισβητείται το έργο της δημοσιογραφίας, όλα αυτά δεν συνδέονται με το ίδιο το πλέγμα των καπιταλιστικών σχέσεων από το οποίο εξαρτώνται κυβέρνηση, δικαιοσύνη ή πληροφόρηση. Αντίθετα, για να λυθούν τα προβλήματα αναζητούνται ως υπεύθυνα μόνο πρόσωπα ή ομάδες που καταχρώνται εξουσία ή έχουν βουτηχτεί στη διαφθορά. Και για τα Τέμπη πιθανόν  να τιμωρηθούν μόνο οι "μπροστινοί" μιας εξουσίας που θα μείνει ανέπαφη, για το επόμενο έγκλημα, για να κατευναστεί η οργή.

             Οι λαοθάλασσες της προηγούμενης Κυριακής έχουν στην πλειοψηφία τους τα ίδια μοντέλα για να κοιτάζουν τον κόσμο με τους πολιτικούς που τους κολακεύουν όταν τους φοβούνται, όπως συμβαίνει τώρα με τον Κ. Μητσοτάκη και τους παρατρεχάμενους του. Προσυπογράφουν  στην πλειοψηφία τους τις ίδιες πρακτικές για το πώς λειτουργεί η εκλογική πολιτική, πώς λειτουργεί η κυβέρνηση, πώς λειτουργεί η οικονομία, πώς λειτουργεί γενικά η εξουσία. Μοιράζονται τα ίδια εννοιολογικά πλαίσια για την κατανόηση του κόσμου που αποτελούν τη βάση των διαφωνιών και συμφωνιών.  Και μόνο ψυχανεμίζονται ποιος είναι ο εχθρός. Ψάχνουν όμως στα αστικά κόμματα να βρουν το σύμμαχό τους, ψάχνουν σε αρχηγούς τους να βρουν τον σωτήρα τους. Και διοχετεύονται τεχνηέντως προβληματισμοί για την αδυναμία αντικατάστασης του Κ. Μητσοτάκη για την ανυπαρξία εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης.  Επομένως, μ’ αυτά που έχουμε μ’ αυτά θα πορευθούμε

            Και καθώς οι λαϊκές μάζες και μόνο με την παρουσία τους φόβισαν την κυρίαρχη εξουσία, γι’ αυτό θα προσπαθήσει  να διαλύσει την απειλή τους όσο είναι ακόμα ανοργάνωτες. Πλήθος διαλυτικά στοιχεία που ξέρει να κάνει μ’  αυτά το παιχνίδι της  καταγίνονται να εξουδετερώσουν τις ενέργειές τους, δελεάζοντας, απειλώντας, εκφοβίζοντας.

           Απέναντι λοιπόν σ’ αυτή την ατσαλένια εξουσία που προσποιείται ευγένεια και διακριτικότητα, όταν όλοι συναινούν στην κυριαρχία της, και μπορεί να γίνει αφάνταστα σκληρή με τους εφεδρικούς φασισμούς της όταν απειληθεί, μόνο η οργανωμένη δύναμη  των εργατικών μαζών που διεκδικεί την αλλαγή του κόσμου μπορεί να αντιπαρατεθεί.