Κι ολόγυρα, χρόνια τώρα, ψεύτικες επαναστάσεις, όπου κι αν
κοιτάξεις, να διοχετεύεται η ενέργεια σ’ αυτές για να παραπλανήσουν στρατιές
εργαζομένων ανά τον κόσμο να πολεμήσουν σε μια πραγματική. Όσο πιο επιτακτική μοιάζει η ανάγκη για
πραγματική επανάσταση, για ανατροπή αυτού του
συστήματος που εξοντώνει, τόσο περισσότερες ψεύτικες επαναστάσεις έχουν σχεδιαστεί για να
διατηρήσουν το status quo του καπιταλισμού σε ισχύ. Και
για να γίνεται αποδεκτή η πολιτική τουstatus quo πάνω στην οποία οι κυρίαρχες τάξεις
χτίζουν τα βασίλεια τους, το μυαλό των εργαζομένων θα πρέπει να το διαμορφώνει
η προπαγάνδα της κυρίαρχης τάξης, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η συναίνεση τους,
χωρίς αντιδράσεις και συγκρούσεις. Είναι λοιπόν η χειραγώγηση της συνείδησης
της εργατικής τάξης υπαρξιακής σημασίας για τους καπιταλιστές.
Και στο επίκαιρο θέμα της ανάληψης
της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Ντ. Τραμπ, οι προβληματισμοί και ανησυχίες για την επανεκλογή του ανά τον καπιταλιστικό
κόσμο της Δύσης από τμήματα της κυρίαρχης τάξης δεν αποβλέπουν σε άλλο από την χειραγώγηση
των πληθυσμών σε δοσμένες επιλογές που προβάλλονται ως διαφορετικές. Για να διασκορπίζονται
σκέψεις και δράσεις σε ψευδή διλήμματα,
τα οποία σταθεροποιούν το status quo Κάτι
αντίστοιχο γίνεται και στα καθ’ ημάς με την αναζήτηση του κατάλληλου προέδρου για
την καλύτερη λειτουργία του πολιτεύματος,
για νάχουμε να λέμε, όταν η ίδια η πολιτική ηγεσία απροκάλυπτα το χρησιμοποιεί
για εξυπηρέτηση ταξικών συμφερόντων απαξιώνοντάς το στις υποτελείς τάξεις με
αυθαιρεσίες και παραλείψεις.
Καθώς και οι εκλογές στις ΗΠΑ ακολουθούν το ρεύμα των πραγματικών διαφωνιών
μεταξύ φατριών εντός της αμερικανικής αστικής τάξης, γι’ αυτό και στην πραγματικότητα τα δυο
πολιτικά κόμματα των ΗΠΑ δεν αντιπροσωπεύουν παρά αποκλίνουσες στρατηγικές
δημοσίων σχέσεων με τις οποίες προωθείται η αυτοκρατορία των ΗΠΑ στις κατώτερες
τάξεις, οι οποίες με κάθε πρόεδρο συνεχίζουν να εξαθλιώνονται.
Εν μέσω μιας γενοκτονίας που διαπράττει το Ισραήλ με την αμέριστη στήριξη
και βοήθεια των ΗΠΑ, οι εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου πρόσφεραν μια επιλογή
μεταξύ ενός ατόμου που θα μπορούσε να …ζωγραφίσει ουράνια τόξα στις βόμβες που
θα προμήθευε στο Ισραήλ για να αφανίζει τους Παλαιστίνιους και ενός ατόμου που
θα καυχιόταν ότι ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο στις βόμβες που αυτός θα
έστελνε. Κανένας από τους δυο όμως δεν θα απέτρεπε μια γενοκτονία αν εξυπηρετούσε
τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα. Και φυσικά κανένας τους, όσο η συγκεντρωμένη
στις ΗΠΑ δομή εξουσίας εξακολουθεί να κυριαρχεί στον κόσμο μας, δεν πρόκειται
να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη για τις πράξεις και αποφάσεις του ή να λογοδοτήσει για την καταπάτηση του διεθνούς
δικαίου, αποδεικνύοντας ότι το διεθνές δίκαιο υπάρχει μόνο στο βαθμό που μπορεί
να επιβληθεί. Για την κυρίαρχη
προπαγάνδα θεωρείται αυτονόητο να ενδιαφέρει η επικράτηση μιας διεθνούς τάξης
βασισμένης σε κανόνες που ευνοούν τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.
Όλη η καπιταλιστική Δύση προβάλλεται ως πρότυπο στον τρόπο διακυβέρνησης
και πολιτικής. Περηφανεύεται για τη
φιλελεύθερη δημοκρατία της και δημαγωγεί για δικαιώματα σε όλα τα επίπεδα, απαιτώντας την
εφαρμογή τους απ’ όλους, όπου γης. Επιβάλλει μάλιστα κυρώσεις στους άλλους, στις
περιπτώσεις βέβαια που δεν εναρμονίζονται με την πολιτική της, και είναι τότε που ανακαλύπτει παραβιάσεις, εξαιρώντας πάντα τον εαυτό της.
Και στη χώρα μας, ιδιαίτερα από την κρίση και μετά, όταν ομογενοποιήθηκαν
όλα τα αστικά κόμματα, οι κυβερνήσεις που εναλλάχτηκαν στην εξουσία απέδειξαν
την ικανότητά τους να ενσωματώνουν στα κυβερνητικά παιχνίδια τους δημοσιογράφους
και τα μέσα ενημέρωσης. Ενώ η πολιτική ηγεσία δίνει εγγυήσεις διαφάνειας και
ελευθερίας για να αποκοιμίσει καλύτερα την κοινή γνώμη, ακολουθεί πανομοιότυπη
λογική με όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Ρυθμίζει τους κανόνες της δημοσιογραφικής
εργασίας χωρίς να απαγορεύεται τίποτε, καταλαμβάνει το πεδίο επικοινωνίας που
ελέγχεται από την κυρίαρχη τάξη που
εκπροσωπεί, περιθωριοποιώντας κάθε φωνή που αντιτίθεται. Κι έτσι ούτε και στη
χώρα μας από τα συστημικά μέσα επικοινωνίας φτάνει η φωνή της ματωμένης
Παλαιστίνης ούτε ακόμα και τα ερωτηματικά ή και αποκαλύψεις από δυστυχήματα όπως
των Τεμπών που η εμπλοκή αξιωματούχων μοιάζει να το μετατρέπει σε έγκλημα.
Την προηγούμενη εβδομάδα ή εκδίωξη από τη συνέντευξη Τύπου στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ δυο δημοσιογράφων, τον
ένα άντρες της ασφάλειας τον έβγαλαν σηκωτό από την αίθουσα, μοιάζει να συνοψίζει
σε μια εικόνα το είδος της ελευθερίας που απολαμβάνει η δημοσιογραφία. Εκδιώχθηκαν
οι δυο δημοσιογράφοι επειδή έκαναν άβολες ερωτήσεις. Ο ένας, Σαμ Χουσεϊνί, ρωτούσε τον υπουργό εξωτερικών Α. Μπλίνκεν
γιατί δεν βρίσκεται στη Χάγη για τα εγκλήματα πολέμου, ενώ ο άλλος, Μ. Μπλουμεντάλ,
γιατί επέτρεψε τη δολοφονία εκατοντάδων δημοσιογράφων στη Γάζα. Οι υπόλοιποι
δημοσιογράφοι παρακολουθούσαν αμέτοχοι,
το πολύ κάποιοι να κατέγραφαν στο περιστατικό στο κινητό τους.
Μέσα ενημέρωσης περιέγραψαν τους
δημοσιογράφους σαν ακτιβιστές κι εξέφρασαν την απορία τους που παρεισέφρησαν
στην αίθουσα τύπου προσβάλλοντας με το είδος των ερωτήσεων τον οικοδεσπότη. Είναι
χαρακτηριστικό ότι γίνεται αποδεκτό η κυβέρνηση να επιβάλλει περιορισμούς με
πρόσχημα τη διασφάλιση της εύρυθμης διαδικασίας. Κι ενώ από τη μια, στα λόγια, υποστηρίζεται
το δικαίωμα στους δημοσιογράφους να κάνουν σκληρές ερωτήσεις και να ζητούν
ευθύνες από αξιωματούχους, από την άλλη όταν αυτό γίνεται πράξη το απαγορεύουν επικαλούμενοι
υπέρβαση ορίων της καθιερωμένης ευπρέπειας και των κανόνων για τις δεσμεύσεις
του Τύπου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον Μπλίνκεν και τη γενοκτονία στη
Γάζα, το πρόβλημα δεν ήταν η γενοκτονία, αλλά ότι οι δημοσιογράφοι ήταν
ανεπαρκώς ευγενικοί σχετικά μ’ αυτήν. Και καταλήγουμε στο τραγελαφικό, οι δυτικοί αξιωματούχοι που αισθάνονται ταλαιπωρημένοι
και προσβεβλημένοι με τις ερωτήσεις για τις ευθύνες τους να πρέπει να μας ενδιαφέρουν
περισσότερο από τα παιδιά που διαμελίζονται και καίγονται από αμερικανικά
στρατιωτικά εκρηκτικά. Κι αυτός είναι ο
δυτικός φιλελευθερισμός με λίγα λόγια και σε μια εικόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου