Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ

 

Στις ΗΠΑ, το ντιμπέιτ, στα πλαίσια της προεκλογικής διαδικασίας,  ανάμεσα στον πρόεδρο  Τ. Μπάιντεν και τον πρώην πρόεδρο Ντ. Τραμπ ήταν αποκαλυπτικό για το ρόλο των εκλογών στις αστικές μας δημοκρατίες, που πόρρω απέχει απ’ αυτά που υποστηρίζει η κυρίαρχη προπαγάνδα. Ότι το να ζεις σε μια δημοκρατία σημαίνει να αναγνωρίζεις την κυριαρχία του λαού, να παραδέχεσαι ότι οι πολίτες εκχωρούν την εξουσία τους σε μια περιορισμένη ομάδα ανθρώπων που την ασκούν στο όνομά τους και προς χάρη  τους. Το ντιμπέιτ στις ΗΠΑ εικονογράφησε με αδρό τρόπο αυτή τη φενάκη.

         Ο νυν πρόεδρος, κατά κοινή ομολογία, ήταν αξιοθρήνητος, ένας γέροντας με προβλήματα άνοιας, απτή απόδειξη ότι δεν έχει σημασία ποιος είναι πρόεδρος. Τα συμπτώματα άνοιας που σε πολλές περιπτώσεις ήταν εμφανή και απορρίπτονταν  με διάφορες δικαιολογίες αποδεικνύεται ότι στην πραγματικότητα είναι ακριβώς όπως μοιάζουν. Και αυτόν  τον γέροντα  θέλουν να τον παρουσιάζουν ως τον ηγέτη της χώρας που θέλει να ηγεμονεύει στον κόσμο.  Ο γέροντας του Λευκού Οίκου κονιορτοποιεί  όλες αυτές τις  μεγαλοστομίες για την απειλή που είναι για την αμερικανική δημοκρατία ο Τραμπ, για τις χαώδεις διαφορές μεταξύ δημοκρατικών και ρεπουμπλικάνων. Κι αυτό  που δείχνει είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πορεύεται  με τον ίδιο τρόπο που πορευόταν και πριν αναλάβει πρόεδρος ο ίδιος, χωρίς να εμποδίζει το γεγονός ότι η νοητική κατάσταση του ατόμου  που υποτίθεται ότι είναι επικεφαλής του βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση.

           Μοιάζει να διαλαλεί η Αμερική, με την αλαζονεία της δύναμης που αδιαφορεί για την πειστικότητα της εκδοχής της, ότι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να κατέχει αυτό το αξίωμα χωρίς να έχει καμιά ουσιαστική διαφορά στον τρόπο που διοικείται η αυτοκρατορία των ΗΠΑ. Σαν να ομολογείται, με την εικόνα αυτού του  χαμένου γέροντα, ότι η σημασία που δίνονται στις εκλογές και στις δυνατότητες επιλογών ανάμεσα σε δυο κόμματα δεν είναι παρά μια εικόνα. Σαν να γίνεται αποδεκτό ότι τα συμφέροντα που εξυπηρετεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι πολύ μεγάλα για να επιτρέπεται στο εκλογικό σώμα να έχει λόγο, γι’  αυτό και του επιτρέπεται απλώς να διαλέξει από ήδη δυο καθορισμένες επιλογές.  Όποιον να ψηφίσουν οι εκλογείς στις ΗΠΑ η κυβέρνησή τους θα συνεχίζει να υποστηρίζει τη γενοκτονία στη Γάζα, να ενισχύει τον πόλεμο δια των Ουκρανών αντιπροσώπων με τη Ρωσία. Τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα θα εξυπηρετούνται χωρίς καμιά διακοπή. Η οικονομική αδικία θα συνεχιστεί. Ο αυξανόμενος αυταρχισμός θα συνεχιστεί. Η ολιγαρχία και η διαφθορά θα συνεχιστούν.

          Η δομή εξουσίας οικοδομείται έτσι που η εξουσία δεν ασκείται από την επίσημα μετά από εκλογές εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά από  μη εκλεγμένους διαχειριστές αυτής της ιμπεριαλιστικής δύναμης  που διατηρούν σταθερή παρουσία σε κυβερνητικές υπηρεσίες και κυβερνητικούς θεσμούς, που σχηματίζουν συμμαχίες με επιχειρηματικές δυνάμεις, αναπτύσσουν σχέσεις με άλλα έθνη και επιβάλλουν μακροπρόθεσμα τις πολιτικές κατευθύνσεις.  

          Η ψηφοφορία στις δυτικές δημοκρατίες γίνεται για να δώσει την ψευδαίσθηση του ελέγχου  στις μεγάλες μάζες, να αισθάνονται ότι συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας. Κι έτσι να νομιμοποιείται η κυριαρχία της άρχουσας τάξης, αποσπώντας τη συναίνεση των μεγάλων μαζών. Συστημικά μέσα ενημέρωσης, πολιτικοί και διανοούμενοι αναλίσκονται για να πείσουν πόσο σημαντική είναι η ψήφος και ότι προβλήματα προκύπτουν από τη λανθασμένη ψήφο. Σαν αυτή που μπορεί να πριμοδοτήσει το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, που έχει το όνομα ως ακροδεξιό κόμμα, αλλά είναι ο Μακρόν που μέχρι τώρα έχει τη χάρη να εφαρμόζει την ακροδεξιά πολιτική του. Σαν αυτή που στη χώρα μας  στρέφεται στα κόμματα που τοποθετούνται δεξιά της Ν. Δημοκρατίας, μέχρι να τα απορροφήσει, όπως έγινε με το ΛΑΟΣ.   

          Σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον, όπου ο καθένας μπορεί να έχει την αίσθηση ότι υφίσταται τις συνέπειες των επιλογών των οικονομικών παραγόντων που ασχολούνται με τα γρήγορα και υψηλά κέρδη, η προώθηση του  εθνικιστικού λόγου, που καταγγέλλει δυναμικά και απλοϊκά το   «όλα είναι  σάπια» προσελκύει ένα αυξανόμενο εκλογικό σώμα που καθοδηγείται να στοχοποιεί μετανάστες ως αίτιους για τη δική του εξαθλίωση, για να συσκοτίζονται οι ταξικές διαιρέσεις και να μένει στο απυρόβλητο η κυρίαρχη τάξη.

           Κι επειδή για να λειτουργεί απρόσκοπτα το σύστημα θα πρέπει να είναι καθορισμένες οι επιλογές που προσφέρονται για εκλογή, η διάλυση μέσα σε μια ατέλειωτη γελοιοποίηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να αποκαλύψει την αδυναμία του συστήματος για διαφορετικές επιλογές. Γι’ αυτό και εντείνονται οι ενέργειες για σύμπτυξη σχηματισμών αρκετά πειστικών που θα οδηγούν τους ψηφοφόρους να συναινούν στις ίδιες αντιλαϊκές  πολιτικές με διαφορετικές επιλογές. Να φαίνεται ότι υπάρχει η δυνατότητα επιλογής σαν αντιπερισπασμός για να εμποδιστούν οι λαϊκές μάζες να πιέζουν για πραγματική αλλαγή, με τρόπους που αποτελούν κίνδυνο για την εξουσία.

           Γι’ αυτό για την άρχουσα τάξη ο  ρόλος της  αστικής μας δημοκρατίας, θεωρούμενη ως ανθρώπινη μοίρα, είναι κομβικός.  Κρύβοντας κάτω από το χαλί το παρελθόν της σκλαβιάς, της αποικιοκρατίας, του δολοφονικού ιμπεριαλισμού, ως πράκτορας μιας συλλογικής αμνησίας, αποκρύπτει  το διακοσμητικό της ρόλο και ολοκληρώνει τη συμφιλίωσή μας με την αγορά, το έδαφος αναπαραγωγής των νέων προτύπων σκλαβιάς. Το αίτημα του μετασχηματισμού της κοινωνίας απορρίπτεται με την κατηγορία  του ολοκληρωτισμού, ο Μαρξ εξαφανίζεται και η αριστερά ευτελίζεται ή, και ισοδυναμεί με το ίδιο, γίνεται δεξιά, για να γίνει αποδεκτό ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

       Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει διέξοδος από αυτό το χάος, αλλά απλώς ότι δεν υπάρχει διέξοδος απ’ αυτό που να περιλαμβάνει αυτού του είδους την εκλογική διαδικασία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο εκλογικό σύστημα. Κι αν η ψήφος στο ΚΚΕ σε κάθε εκλογική διαδικασία θεωρείται σημαντική, είναι επειδή   εκφράζει  την απόφαση για οργάνωση και αγώνα, την ύπαρξη μαζικού λαϊκού κινήματος. Κανένα εκλογικό τελετουργικό δεν μπορεί να διαχωριστεί από το πραγματικό έργο, τον αγώνα για επιβολή των λαϊκών συμφερόντων.

        Γιατί είναι το μαζικό λαϊκό κίνημα που βάζει σημαντικά εμπόδια. Όπως έγινε με το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ των λιμενεργατών της COSCO που απέτρεψε την προσέγγιση στο λιμάνι του Πειραιά πλοίου για να ξεφορτώσει πολεμικό υλικό για το κράτος του Ισραήλ πριν από δυο βδομάδες. Σαν τη πολυήμερη απεργία στων μεταλλωρύχων στο Στρατώνι Χαλκιδικής που πιέζει την εργοδοσία και αποτρέπει το πλοίο BBC London να φορτώσει μετάλλευμα για λογαριασμό της Ελληνικός Χρυσός.