Η ΠΕΙΘΩ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

 

Για μέρες το κατά Λύτρα ανάγνωσμα, που περιλάμβανε πλούτο, διασημότητα, έμφυλα δικαιώματα,  απασχόλησε τα μέσα ενημέρωση και κοινωνικής δικτύωσης, σχεδόν αποκλειστικά,  με τους συνήθεις προβληματισμούς  στα όρια που επιτρέπει η κυρίαρχη προπαγάνδα, για να αναδειχτούν οι ευαισθησίες των κυβερνώντων και η ποιότητα της δικαιοσύνης. Στα ίδια μέσα οι κινητοποιήσεις για τη ΛΑΡΚΟ αξιώθηκαν ελάχιστης έως μηδενικής  προσοχής, και οι φωτιές που ολοκληρώνουν καταστροφές των προηγούμενων χρόνων παρουσιάζονται ως  δικαίωση του αφηγήματος της κλιματικής αλλαγής που η προσωπική ευθύνη του καθενός δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά. Γεγονότα που προβάλλονται στη πρώτη γραμμή της επικαιρότητας επιλέγονται, περιγράφονται  και σχολιάζονται πάντα με στόχο τη διαμόρφωση συνειδήσεων που καταξιώνει   την κυρίαρχη εξουσία. Γιατί έτσι χειραγωγούνται συνειδήσεις για να καταστέλλονται εν τη γενέσει τους τυχόν διαμαρτυρίες.

         Με τον ίδιο στόχο και όλοι ετούτοι που ντε και καλά ενεργούν σαν αντιπολίτευση και δεν απορρίπτουν κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες,  αλλά κάθε φορά θέλουν εγγυήσεις για την επιτυχία τους, που τις ανακαλύπτουν στην αλλαγή φρουράς στον κυβερνητικό θώκο. Από κοντά και οι ψύχραιμοι και νηφάλιοι που επικαλούνται αντικειμενικότητα, ιδιαίτερα όταν επιστρατεύουν μαθηματικά νούμερα, για να συμβουλεύουν και να προωθούν ξεκάθαρα την αποδοχή μιας  κατάστασης στην οποία δεν υπάρχει εναλλακτική. Δημοσιογράφοι και influencer, διανοούμενοι και πολιτικοί μοιράζονται ρόλους, δημιουργούν την ιδανική εικόνα μιας εφιαλτικής πραγματικότητας.  Και κάπως έτσι η  δημόσια συναίνεση για το  status quo εξακολουθεί να κατασκευάζεται με πολύ υψηλό βαθμό επιτυχίας.

          Γι’ αυτό το  ζητούμενο είναι η ανάδειξη  προβλημάτων με τις αιτίες τους. Απέχουμε πολύ από το να μπορούμε να επιβάλλουμε πραγματικές λύσεις όταν η πλειοψηφία δεν γνωρίζει όχι μόνο τις αιτίες για πολλά από τα προβλήματα που υπάρχουν, αλλά δεν αναγνωρίζει και τα ίδια τα προβλήματα. Όλοι ετούτοι που περνούν το χρόνο τους στο διαδίκτυο παίζοντας τους γενναίους επαναστάτες και μιλώντας για την ετοιμότητά τους να στήσουν γκιλοτίνες και να πάρουν τα όπλα ενάντια στην άρχουσα τάξη, παραμυθιάζουν και παραμυθιάζονται για κάτι που έχει μηδενικές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα, όπως έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή. Κάθε στάση εργασίας, κάθε 24ωρη απεργία, κάθε διαδήλωση απαξιώνεται κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι πρωτοστατεί στο μπλοκάρισμα της επαναστατικότητας. Παίζουν ρόλους σαν επαναστάτες σε έναν κόσμο φαντασίας, με το παιχνίδι τους να μην έχει κανένα βάρος, να μην συνεπάγεται πραγματικό υλικό κίνδυνο. Αυτές οι μαξιμαλιστικές προτάσεις αγωνιστικότητας επί του πρακτέου δεν διαφοροποιούνται από όλες  αυτές   τις φωνές που ισχυρίζονται ότι αντιπολιτεύονται κυβερνητικές επιλογές, εφόσον αμφότερες οδηγούν σε παθητικότητα και αποδοχή της πραγματικότητας. Θα είχαν κάποιο νόημα τέτοιες κορώνες επαναστατικές αν ο φορείς τους αγωνίζονταν για να δημιουργηθούν οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορούσαν να αποκτήσουν νόημα. Αυτό όμως  γίνεται μόνο  όταν αφυπνίζονται οι  εργαζόμενοι  από τη δυστοπία που ζουν, αποκτούν συνείδηση της κατάστασης που βιώνουν και της δύναμης που έχουν να την αλλάξουν.  

         Το αποκαρδιωτικό είναι ότι ενώ  βρισκόμαστε  μέσα σε ένα φλεγόμενο σπίτι, οι άνθρωποι μέσα δεν πιστεύουν ότι θα καούν και νομίζουν ότι εν πολλοίς όσοι το λένε αυτό είναι τρελοί   και εκτός πραγματικότητας. Και αυτή είναι η  επιτυχία της κυρίαρχης προπαγάνδας, που μπορεί  χωρίς βία να  μας δένει στο άρμα των συμφερόντων της. Το να καταφέρει κανείς να κάνει τους ανθρώπους να δουν τη φωτιά μέσα στην οποία είναι, αποτελεί το πιο δύσκολο βήμα, και το ΚΚΕ αυτό προσπαθεί να κάνει.

          Συμμετέχουμε σε επιχειρήσεις πολεμικές, όπως η ευρωπαϊκή επιχείρηση «ΑΣΠΙΔΕΣ» στην Ερυθρά θάλασσα, διακινδυνεύοντας ζωές και αναλώνοντας πόρους που κατά τους κρατούντες  δεν περισσεύουν, και τη μεγάλη πλειοψηφία μοιάζει να μην την αφορά, δεν συνειδητοποιεί τους πραγματικούς κινδύνους που φτάνουν στην πόρτα μας,  πιστεύοντας στην προπαγάνδα για μια εθνική εξωτερική πολιτική κύρους.

         Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ελευθερία μας είναι η πεποίθηση των ανθρώπων ότι είναι ήδη ελεύθεροι. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια δίκαιη και ελεύθερη  κοινωνία είναι η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι ζούμε ήδη σε μια τέτοια κοινωνία. Ο προπαγανδιστικός λόγος περί δικαιωμάτων, ισότητας και ελευθερίας σκεπάζουν με ομίχλη την πραγματική κατάσταση και ακόμα και όταν βιώνουμε τη σκληρότητά της αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε τις αιτίες της. Κι έτσι πειθόμαστε για το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων για την ευημερία των λαϊκών στρωμάτων, επειδή αυτές  διακηρύττοντας το στόχο της δίκαιης φορολόγησης επιβάλλουν πρόστιμα μερικών χιλιάδων ευρώ, ούτε όσο τα κέρδη μιας ημέρας, σε πολυεθνικές. Και παραβλέπουμε πολιτικές και νόμους που δεν κάνουν άλλο από το να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, καταδικάζοντας τους εργαζομένους σε ατέλειωτη μιζέρια.   

         Πρέπει λοιπόν πρώτα ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας να αντιληφθούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Γιατί κανένα  πρόβλημα δεν λύνεται ποτέ από τους ανθρώπους έως ότου οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα που υπάρχει, καταλάβουν το πρόβλημα και τις αιτίες του και δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για να καταστούν εφικτές οι λύσεις του. Αν  δεν καταλάβουμε τις ταξικές διαστάσεις των προβλημάτων θα απαξιώνουμε αγωνιστικές κινητοποιήσεις για τη λύση τους. Θα περιμένουμε  λύσεις σε ένα καπιταλιστικό κράτος από μια πολιτική ηγεσία που κύριο μέλημά της είναι η προώθηση συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης. Έτσι όπως αποδεχτήκαμε την ενοχοποίησή μας για την πτώχευση του κράτους θα  αποδεχόμαστε και τη μίζερη ζωή που μας επιφυλάσσεται με επιδόματα ή  με ελπίδες για βελτίωσή της αν προσαρμοστούμε στις πολιτικές της ηγεσίας που διαφημίζει τη συμπαράστασή της στους ευάλωτους.

        Δυο πόλεμοι γύρω μας, μια παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία και ακόμα σε μια μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων η αλήθεια για το πολιτικό κατεστημένο και την κυβέρνηση, για τα μέσα ενημέρωσης και τον κόσμο τους μοιάζει κρυμμένη πίσω από τόνους προπαγανδιστικού λόγου. Είναι δύσκολο να περάσει κανείς από την πλήρη πίστη στην κυρίαρχη κοσμοθεωρία προπαγάνδας, στη συνειδητοποίηση ότι όλα όσα έχει εκπαιδευτεί να πιστεύει για τον κόσμο είναι ένα ψέμα. Αυτή την οκνηρία πνεύματος, τις γνωστικές προκαταλήψεις εκμεταλλεύεται η κυρίαρχη προπαγάνδα και προωθεί πληροφορίες και πολιτικές που εξυπηρετούν την εξουσία με τρόπους που είναι …εύγευστοι και εύπεπτοι.