ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΚΕ

 

Οι Ευρωπαϊκές εκλογές μοιάζει να είναι στην πραγματικότητα μια αντιπαράθεση εθνικών εκλογών για την εκλογή ενός Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου του οποίου η αντιπροσωπευτικότητα και η δημοκρατική λειτουργία είναι εύκολο να αμφισβητηθεί. Παρόλες τις προσπάθειες δημοκρατικού εξωραϊσμού της Ε.Ε και ευσεβών ή παραπλανητικών πόθων των αστικών κομμάτων που διακηρύσσουν τη μετατροπή της ΕΕ σε ένωση των λαών, αυτή παραμένει πάνω από όλα Ένωση καπιταλιστικών κρατών. Παρόλες τις περί αντιθέτου διακηρύξεις της ΕΕ ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της, ακόμα και με όρους αστικής δημοκρατίας  γίνεται εμφανής όταν εξετάζεται η νομοθετική της διαδικασία, που καθίσταται ιδιαίτερη …ευαίσθητη στις ομάδες ειδικών συμφερόντων και καλά οργανωμένων συμφερόντων όπως οι μονοπωλιακοί όμιλοι. 

 Μπορεί λοιπόν το αποτέλεσμα των εκλογών ακόμα κι αν επηρεάσει τη σύνθεση του ευρωκοινοβουλίου να μην είναι καθοριστικό για τη λήψη των αποφάσεων, αφού οι νόμοι προτείνονται από την Επιτροπή και πρέπει να εγκρίνονται από το  Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μπορεί όμως να τροποποιήσει τους υπάρχοντες συσχετισμούς. Και καθώς η κυρίαρχη εξουσία, εγχώρια και ευρωπαϊκή, χρειάζεται τη συναίνεση  στην επιβολή των πολιτικών επιλογών της αυταρχικότητας,  της στρατιωτικοποίησης, της οικονομικής λιτότητας, ακόμα και η παραμικρή αντίδραση προκαλεί ανασφάλεια στην άσκηση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής, εφόσον ξεφεύγει από τον έλεγχό της.  Και καθώς  αυτό που την ενδιαφέρει είναι να  αποφευχθεί η αμφισβήτηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος κι επειδή έχει γίνει κοινός τόπος η παραδοχή  και από τους αστούς πολιτικούς της δυσλειτουργίας του συστήματος, αυτή  κάθε φορά χρεώνεται είτε στην ανικανότητα των ανθρώπων που το διαχειρίζονται είτε σε παράγοντες εξωτερικούς, σχεδόν φυσικούς,  που δεν σχετίζονται με την ίδια τη λειτουργία του. Γι’ αυτό κάθε φορά τα αστικά κόμματα βλέπουν τη λύση στις εκλογές  και μιλούν για μια νέα σελίδα που πρέπει να γραφεί με στόχο αυτή να ξεπεραστεί με την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού.  

Και βέβαια το σύστημα των εκλογών μπορεί να αποτελεί ένα εργαλείο ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης το οποίο επινοήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για να ενισχυθεί η ηγεμονία της άρχουσας τάξης, όμως συγχρόνως προσφέρεται και ως πεδίο πάλης για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Γιατί συμβάλλει  στην πολιτική ζύμωση και στην πάλη κατά της παθητικότητας, είναι ένα μέσο που μπορεί να εκμεταλλευτεί η τάξη των εργαζομένων για να οργανωθεί και να απειλήσει την κυρίαρχη τάξη.  Απ’  αυτήν την άποψη, η καθολική ψηφοφορία ουσιαστικά αυτό που κυρίως κάνει είναι να επικυρώνει έναν συσχετισμό δυνάμεων που έχει προηγουμένως επικρατήσει. Το ζήτημα λοιπόν  είναι να μη σταματά η συμμετοχή  της πλειοψηφίας  στη δημόσια ζωή με την ψηφοφορία, αλλά μάλλον να αρχίζει με αυτήν.  Ένας από τους λόγους της πτώσης του κινήματος όλα αυτά τα χρόνια οφείλεται και σ’ ένα  βαθμό και στην εσωτερική καταστολή του από τον ρεφορμισμό της σοσιαλδημοκρατίας που οι αμφισβητούμενες έως ύποπτες δράσεις της κατευθύνονταν να περιορίζουν την όποια δυναμική του σε μετάφρασή της μόνο σε εκλογικά ποσοστά, εκτρέποντάς τη από το πεδίο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Οι εκλογές  μπορούν να παίξουν τον διπλό ρόλο, της πολιτικής αγωγής και διαπαιδαγώγησης αφενός, της  πάλης κατά της παθητικότητας των μαζών αφετέρου, χωρίς αυτό να  σημαίνει ότι ο συσχετισμός των ταξικών δυνάμεων ανάγεται μόνο σε ζήτημα εκλογικών ποσοστών. Όπως το εκλογικά ποσοστά,  αντεστραμμένα, δεν αντικατοπτρίζονται στις προεκλογικές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Οι αναιμικές συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν. Δημοκρατίας, που δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τον όγκο και τον παλμό της συγκέντρωσης του ΚΚΕ δεν αποδεικνύει την πλειοψηφική κυριαρχία του ΚΚΕ, αλλά το δυναμισμό και την αγωνιστικότητά του, έτσι και μέσα από τις εκλογές  μπορεί να εκφραστεί η δυναμική μιας κοινωνίας ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική.

Κι αυτός είναι ο φόβος του συστήματος. Οι εκλογές να καταλήξουν, από ένα  ισχυρό ιδεολογικό  όπλο του καπιταλιστικού συστήματος μέσω του οποίου χειραγωγεί τη συναίνεση και αναβαπτίζει την νομιμότητά του, να γίνουν εφαλτήριο για την οργάνωση και συσπείρωση ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές. Γι’ αυτό η καταγραφή της κοινωνικής συσπείρωσης γύρω από το ΚΚΕ μέσα από την άνοδο της εκλογικής του δύναμης είναι σημαντική. Όχι γιατί έτσι θα αποκτήσει άμεσα τη δυνατότητα παρέμβασης στη διαμόρφωση της πολιτικής των κυρίαρχων κέντρων, αλλά γιατί είναι το πρώτο βήμα για την οργάνωση  και κινητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί ακόμα κι αν η βασική αντίθεση δεν είναι παρά κεφάλαιο–εργασία, αυτή η αντίθεση πραγματώνεται και λειτουργεί μέσω όλων των κοινωνικών εκφράσεων, και βέβαια μέσω και των εκλογών, που αναδιατάσσουν τους πολιτικούς συσχετισμούς και μέσω των οποίων εκδηλώνεται αυτή η πάλη.

 Με  τη διαρκή οικονομική κρίση που πλήττει τα λαϊκά στρώματα, με την απειλή πολέμου που δεν είναι πια καθόλου θεωρητική, η άρχουσα τάξη επείγεται να τιθασεύσει όλους τους παράγοντες αντίστασης κάτω από τη δύναμη της αστικής δημοκρατίας. Μετά  την κρίση έβγαλε από το μπουκάλι το τζίνι του φασισμού σαν εφεδρεία,  για να εκφοβίσει και να προκαλέσει σύγχυση. Μάλιστα, όσο περισσότερο ενσωματώνονται στην κυρίαρχη πολιτική φασίζουσες  πρακτικές τόσο πιο πολύ κραυγάζει για τον κίνδυνο φασισμού. Στη συνέχεια,  αφού έδειχνε να κονταροχτυπιέται  με το ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζοντάς τον βασικό αντίπαλο, για να ολοκληρώσει εξ αριστερών την καπιταλιστική πολιτική  εγκλωβίζοντας  σε αδράνεια τις λαϊκές αντιστάσεις,  μετατόπισε τη σημασία των εκλογών στη δυνατότητα εναλλαγής προσώπων. Κι επειδή όλα τα αστικά κόμματα διακηρύττουν ότι οι επιλογές στην άσκηση της πολιτικής είναι δεδομένες και δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, γι’ αυτό η εκλογική διαδικασία αν διαιρεί το εκλογικό σώμα αυτό επιδιώκεται να γίνεται πάνω σε πρόσωπα, μόδες και στυλ. Άξιος εκπρόσωπος γι’ αυτό το ρόλο θέλει να είναι ο Σ. Κασσελάκης που συμπυκνώνει τον γελοιοποιημένο εκφυλισμό της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια σε κάθε εκλογική αναμέτρηση οι κλώνοι των αστικών κομμάτων ανανεώνονται και πολλαπλασιάζονται από άκρα δεξιά, Νίκη, μέχρι άκρα αριστερά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για εκτόνωση της οργής.

Γι’ αυτό η ισχυροποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος σ’ αυτές μάλιστα τις συνθήκες θα είναι καταλυτική. Όχι μόνο γιατί δεν θα επικυρώσουν εκείνον το συσχετισμό δυνάμεων που είναι αποτελεσματικός για τη διατήρηση και προώθηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, ώστε να φαίνεται ότι η πολιτική που εφαρμόζεται στηρίζεται στη συναίνεση της πλειοψηφίας.   

  Θα είναι καταλυτική και   για τη διεύρυνση του μικρόκοσμου μας και τη σύνδεσή του με τη κοινότητα της αγωνιστικής δράσης. Γιατί ο ατομικισμός μας είναι ικανός να δράσει και να μην σημαδεύεται από στειρότητα, αν ενωθεί με τις μεγάλες μάζες που αγωνίζονται. Όπως οι χιλιάδες αγωνιστές του ΚΚΕ όλο αυτόν τον αιώνα που η υπέρβαση του εαυτού τους έδωσε υποδείγματα ζωής  και αγώνα εναντίον της εξουσίας των οικονομικών δυνάμεων που μανουβράρουνε τις ζωές των ανθρώπων.

 Γι’ αυτό λοιπόν ψήφο στο ΚΚΕ. 

Δεν είναι μόνο το αγωνιστικό παρελθόν ενός αιώνα, δεν είναι μόνο η συνέπεια λόγων και έργων, που δεν ωραιοποιεί ούτε κολακεύει,  δεν είναι μόνο  ο αγωνιστικός πυρήνας των μελών του που βρίσκεται παντού όπου απαιτούν τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι όλα αυτά  αλλά είναι και η πίστη που εμπνέει σ’ αυτό το όραμα μετασχηματισμού της κοινωνίας, μέσα από αγωνιστική δράση που ποτέ δεν παραιτείται και δεν ομφαλοσκοπεί. Η  αισιοδοξία ότι οι άνθρωποι είναι σε θέση να αλλάξουν τις συνθήκες ζωής τους και μέσω αυτής της αλλαγής να είναι και ο ίδιος ο άνθρωπος που τελικά θα μεταμορφωθεί δίνει δύναμη και νόημα σε μια ζωή που αλλιώς καταντά μίζερη, γεμάτη μεμψιμοιρία και επαναλαμβανόμενη δυστυχία.