Η ΦΡΙΚΗ ΣΕ ΣΥΝΕΧΗ ΡΟΗ

 

Η σιωπηρή υπόθεση που κρύβεται πίσω από το διακηρυγμένο στόχο του κράτους του Ισραήλ, της εξάλειψης της Χαμάς  σκοτώνοντας και εξουδετερώνοντας κάθε μέλος της, είναι η  καταστροφή της Γάζας και ο αφανισμός των κατοίκων της, ώστε όλοι οι Παλαιστίνιοι ή άνευ όρων να υποταχτούν στην εξουσία του Ισραήλ ή να εκδιωχτούν από τη γη τους. Συγχρόνως η εθνοκάθαρση που συντελείται σ’ αυτή τη γωνιά της γης με τη συνδρομή όλης της δημοκρατικής Δύσης, και της ελληνικής κυβέρνησης,  φιλοδοξεί να λειτουργήσει και σαν απειλή για κάθε είδους αντίσταση στα δυτικά  ιμπεριαλιστικά σχέδια   ανά τον κόσμο.

         Μόνο που αυτό το έγκλημα διαρκείας του κράτους του Ισραήλ στη Γάζα λειτουργεί  και αντίστροφα. Όπως η φρίκη του Άουσβιτς νομιμοποίησε κάθε στρατιωτική απάντηση κατά της ναζιστικής Γερμανίας, έτσι πια και η φρίκη της γενοκτονίας στη Γάζα νομιμοποιεί κάθε είδους αντίσταση σ’ αυτήν. Οι φρικιαστικές πράξεις των Ισραηλινών στους άμαχους και ιδιαίτερα τα παιδιά δεν αποδεικνύει παρά την ανικανότητα του ισραηλινού στρατού που διαπράττει αγριότητες σε άμαχους, γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τους μαχητές. Και οι εικόνες φρίκης με τους ομαδικούς τάφους δείχνουν σ’ όλο τον κόσμο ότι ο βάρβαρος, επικίνδυνος κι απολίτιστος είναι το κράτος του Ισραήλ, που πολυδιαφημιζόταν και σαν η μόνη δημοκρατία στη Μ. Ανατολή.  

           Επτά μήνες τώρα βλέπουμε σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα σώματα των παιδιών να  έχουν μετατραπεί σε σκελετούς από την πείνα, να έχουν γίνει κομμάτια από τις βόμβες, τους  άμαχους  να είναι φαντάσματα μέσα σε ερείπια. Και όμως τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία συνεχίζουν τα πιο εξωφρενικά ψέματα για την αυτοάμυνα του Ισραήλ, κατηγορώντας τη Χαμάς ότι κρύβεται σε σπίτια και νοσοκομεία  που ισοπεδώνονται,  και  παρουσιάζοντας μια γενοκτονία ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι.  Όλες αυτές οι φρικαλεότητες των Ισραηλινών δικαιολογούνται από την επίθεση  της Χαμάς που έγινε τον Οκτώβρη και που δεν συνέβη καν με τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης λένε ότι συνέβη. Σαν όλη αυτή η φρίκη να ξεκίνησε πριν επτά μήνες, διαγράφοντας ιστορία διωγμών 75 χρόνων.  Όλους αυτούς τους μήνες οι δυτικοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι προσποιούνται ότι προφανή στοιχεία για τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ είναι ένα μυστήριο που πρέπει να διερευνηθεί για να βρεθεί μια μέρα κάποια απάντηση. Επτά μήνες τώρα εκεί στην Παλαιστίνη η δημοκρατική και ευαίσθητη Δύση κοιτά κατευθείαν στην κόλαση και συνεχίζει να προσβάλει και την ανθρωπιά  μας με τις δικαιολογίες για τα εγκλήματα του Ισραήλ, και τη νοημοσύνη μας με τις κατηγορίες για την ενοχή της ένοπλης παλαιστινιακής αντίστασης. Επτά μήνες οι δυτικές κυβερνήσεις  καταστέλλουν στις χώρες τους κάθε διαμαρτυρία γι’ αυτή τη σφαγή, απαγορεύουν κινητοποιήσεις συμπαράστασης με το πρόσχημα του αντισημιτισμού.

         Επιδιώκεται από τη δημοκρατική Δύση να επικρατήσει απόλυτη σιγή για το συνεχές έγκλημα στη Γάζα. Και μοιάζει το φοιτητικό κίνημα συμπαράστασης στην Παλαιστίνη που εξαπλώνεται και στην Ευρώπη, πέρα από τις ΗΠΑ, να της προκαλεί μεγάλες ανησυχίες, όπως και κάθε διαμαρτυρία παντού στον πλανήτη. Ακόμα και στο πανηγυράκι της Γιουροβίζιον  υπήρξε φροντίδα για την τραγουδίστρια του Ισραήλ να μην ακουστεί στο βίντεο το γιουχάισμα σ’ αυτήν, ενώ πατασσόταν άμεσα οποιαδήποτε συμπεριφορά ήγειρε ακόμη και υποψίες για φιλοπαλαιστινιακή διάθεση.  Σαν το Ισραήλ να εκπροσωπεί όλη τη δυτική αστική τάξη και η γενοκτονία στην Παλαιστίνη αποκαλύπτει για άλλη μια φορά την απώτατη φρίκη που μπορεί να φτάσει ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός.

        Η Δύση βέβαια θέλοντας πάντα να εμφανίζεται ως μια ήρεμη δύναμη που υπερασπίζεται τη δημοκρατία και ελευθερία πρέπει να διατηρεί μια καλή δημόσια εικόνα για να συνεχιστεί η ηγεμονία της χωρίς βία. Κι επειδή αυτό επιτυγχάνεται με την προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τον έλεγχο των πληροφοριών,  θα πρέπει να αποτρέπεται η διάδοση όλων των εγκλημάτων που γίνονται στη Γάζα. Γι’ αυτό και αποκρύπτονται από τα συστημικά μέσα ενημέρωση ως  απειλή για την απώλεια της αξιοπιστίας των συστημάτων χειραγώγησης που συντηρούν αυτήν την ηγεμονία.

         Γιατί η πραγματική δύναμη ελέγχου των μεγάλων μαζών προέρχεται από την χειραγώγηση των αφηγήσεων που λέγονται για την υλική πραγματικότητα. Γιατί μπορεί η δύναμη των όπλων στην  Παλαιστίνη να ελέγχει το τι συμβαίνει, όμως η αληθινή δύναμη για να ανασταλεί κάθε αντίδραση είναι αυτή που ελέγχει μακροπρόθεσμα  τι σκέφτονται οι άνθρωποι  για το τι συμβαίνει. Μπορεί κανείς να ελέγξει την κοινωνία ελέγχοντας τις κυρίαρχες αφηγήσεις της. Κι αυτές οι αφηγήσεις μπορεί να αλλάξουν με τρόπο που να προωθούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

          Κραυγαλέο παράδειγμα για διαστρέβλωση των αφηγήσεων και επομένως ελέγχου της συλλογικής μνήμης είναι  ο 2^ος παγκόσμιος πόλεμος. Για τη Δύση είναι μια νίκη που επιτεύχθηκε με τα όπλα των ΗΠΑ, το σθένος του Τσώρτσιλ, την τρομερή δύναμη της ατομικής βόμβας, ενώ η Σοβιετική Ένωση που επωμίστηκε το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου και έπαιξε τον πιο σημαντικό ρόλο στην ήττα του ναζισμού  περνά στο περιθώριο. Μάλιστα έφτασε η Ε.Ε να ταυτίζει ναζισμό και κομμουνισμό, περιλαμβάνοντάς τα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, και  να εγκρίνει στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισμα στο οποίο η Σοβιετική Ένωση και η ναζιστική Γερμανία είχαν την ίδια ευθύνη για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

         Μόνο που η προσφυγή στην προπαγάνδα της ΕΕ για  την 9^η Μαϊου, μέρα που υπογράφηκε στα 1945 η παράδοση των τελευταίων ναζιστικών στρατευμάτων στον Κόκκινο Στρατό, που θέλει να τη γιορτάζει αποκλειστικά ως ημέρα της ενότητάς της, λέει ξεκάθαρα περισσότερα για τους τρέχοντες σκοπούς της Ε.Ε από ό,τι για την ίδια την ιστορία. Θέλοντας  να υποστηρίξει η Ε.Ε μια δήθεν καθαρή δημοκρατία που αντιστέκεται σε γενικούς αντιπάλους αριστερά και δεξιά,  στο ψήφισμα 2019/2819 του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου ισχυρίζεται ότι  «οι μνήμες του τραγικού παρελθόντος της Ευρώπης πρέπει να μείνουν ζωντανές, για να τιμηθούν τα θύματα, να καταδικαστούν οι θύτες και να τεθούν οι βάσεις για μια συμφιλίωση μέσα από την αλήθεια και τη μνήμη». Και είναι που σ’ αυτήν την μνήμη στοχεύοντας μ’ αυτό το ψήφισμα θέλει να διαστρεβλώσει τη σοβιετική συμβολή στη ναζιστική ήττα. Όμως οι Ναζί δεν ηττήθηκαν από γελαστούς και καλοπροαίρετους Αμερικανούς και Άγγλους όπως δείχνουν νοσταλγικές ταινίες του Χόλυγουντ.  Αμερικανοί και Άγγλοι έπαιξαν τα ρόλο τους, αλλά είναι τα εκατομμύρια Σοβιετικών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στο ανατολικό μέτωπο, εκτός από τα ιταλικά, γαλλικά, ελληνικά, γιουγκοσλάβικα  και άλλα κινήματα, τα περισσότερο από τα οποία εμπνέονταν από κάποιο όραμα του κομμουνισμού, που έδωσαν τη νίκη. Ξαναγράφοντας την ιστορία του 2^ου παγκοσμίου πολέμου η Ε.Ε «ζητεί μια κοινή κουλτούρα μνήμης που να απορρίπτει τα εγκλήματα των φασιστικών, σταλινικών και λοιπών ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων του παρελθόντος», ομολογώντας την προσπάθεια κατασκευής μιας συλλογικής μνήμης που αναδεικνύει σαν υπέρτατη κατάκτηση την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Η  Ε.Ε  δεν ξεχνά ποτέ να επιβεβαιώσει ότι «είναι θεμελιωμένη στις αξίες του σεβασμού, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, και του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων».  Μόνο που η Ε.Ε με την πολιτική της, τόσο στον πόλεμο με την Ουκρανία όσο κυρίως στη γενοκτονία στη Γάζα υπονομεύει κατάφωρα ακόμα κι αυτές τις λεκτικές δεσμεύσεις που αποδεικνύεται ότι τις επικαλείται μόνο για να δικαιολογήσει τον αντικομμουνισμό της.

            Εν ολίγοις,  σύμφωνα με  όλα αυτά τα ηχηρά της κυρίαρχης ιδεολογίας  θα πρέπει να αποδεχτούμε  να χαράξουμε το μέλλον σαν λαοί της ενωμένης Ευρώπης, έχοντας ως δεδομένο ότι είναι φυσιολογικό και λογικό για τις κυβερνήσεις μας να υποστηρίζουν εν γνώσει τους μια ασυγχώρητη πράξη μαζικής δολοφονίας των κατοίκων ενός γιγαντιαίου στρατοπέδου συγκέντρωσης, ψελλίζοντας το πολύ κάτι εκκλήσεις για κατάπαυση εχθροπραξιών ή περιορισμό τους, διακηρύττοντας συγχρόνως όμως με στόμφο την πίστη στη δημοκρατία και ελευθερία, ενώ οδηγούνται  λαοί στη σφαγή.