ΟΧΙ ΠΙΑ ΘΕΑΤΕΣ

 

Και δεν σταματούν οι κραυγές των ανθρώπων που υποφέρουν, ένα  βουητό  σαν της θάλασσας γεμίζει τον κόσμο. Πρέπει να είναι κανείς κουφός, όπως  θέλει να είναι μια εγωιστική αστική τάξη που κλείνεται μέσα στα υπολείμματα της άνεσής της που απειλούνται, για να μην ακούει  αυτό το κύμα του πόνου  και της οργής που φουσκώνει. Από την Ουκρανία μέχρι την πολύπαθη Παλαιστίνη.

        Το Ισραήλ με τη γενναιόδωρη χορηγία των ΗΠΑ και την ευγενή συμπαράσταση της ΕΕ, εδώ και έξι μήνες  στη Λωρίδα της Γάζας βομβαρδίζει νοσοκομεία, σχολεία, πολυκατοικίες και ασθενοφόρα, διαπραγματεύεται  την πρόσβαση σε βοήθεια,  ελέγχει την παροχή  ενέργειας και νερού,  προσπαθώντας ενεργά να προκαλέσει λιμό στον άμαχο πληθυσμό. Δεν είναι πόλεμος αυτό που κάνει το Ισραήλ, είναι γενοκτονία ενός λαού  φυλακισμένου  σε μια λωρίδα γης. Και από την άλλη, οι Ουκρανοί δεν είναι  θύματα μόνο της ρωσικής επιθετικότητας, αλλά ακόμα περισσότερο του ΝΑΤΟ, με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε, και των  προσπάθειών τους να επιβάλουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους.    

       Παραιτημένοι και άπραγοι, η μεγαλύτερη πλειοψηφία, παρατηρούμε σαν θεατές δράσεις και ενέργειες  της κυρίαρχης εξουσίας που στρέφονται εναντίον μας. Ενστερνιστήκαμε όλη την προπαγάνδα, εκ Βρυξελλών ορμώμενη και εξ Αθηνών διαχεόμενη, όταν το 2010 θα έπρεπε να σωθούν οι τράπεζες για να συνεχίσει απρόσκοπτα  η κερδοφορία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και αυτομαστιγωνόμασταν και ψάχναμε σωτήρες για να υποστούμε το μικρότερο κακό. Βέβαιοι ότι δεν δουλεύαμε όσο έπρεπε, ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, χωρίς να αναρωτιόμαστε ποιος όριζε τα κριτήρια και τους κανόνες που μας ενοχοποιούσαν σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων απλώς και μόνο που διεκδικούσαμε βελτίωση των συνθηκών ζωής. Και όλο προσδοκούσαμε άνωθεν την ώρα της εξόδου από το καταστροφικό τούνελ που κατάπινε τις ζωές μας, με όλες τις ενοχές που μας φόρτωσαν και μας διέλυαν. Και έκτοτε συνηθίσαμε να μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρικά κοπάδια που πρέπει να συντριβούν και να δαμαστούν.

        Η αστυνομική βία και καταστολή επιστρατεύεται κάθε φορά που υψώνεται μια φωνή διαμαρτυρίας, που πάει να οργανωθεί ένα κίνημα αντίστασης. Σε όλα τα προβλήματα η απάντηση της πολιτικής εξουσίας είναι  η αύξηση της αστυνομοκρατίας, ιδιαίτερα σ’ αυτά που το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο μετά επιτάσεως προβάλλει και για τα οποία κινδυνολογεί, όπως συνέβη με τη σχολική βία, που μήνες τώρα είχε γίνει πρώτο θέμα είδησης. Η θεραπεία που προκρίθηκε περιλαμβάνει μόνο τιμωρητικά μέτρα και περισσότερη εμπλοκή της αστυνομίας, σε σημείο που η καχυποψία για τις κυβερνητικές προθέσεις όταν επιμένει στην μονομερή προβολή ενός προβλήματος να μοιάζει πια αυτονόητη.

        Τη βιαιότητα της αστυνομικής καταστολής, που έκανε επίδειξη δύναμης και βαναυσότητας σε φοιτητές, αντιμετώπισαν και  οι κινητοποιήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας ενάντια  στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, πέρα από τον συκοφαντικό λόγο σχεδόν της πλειοψηφίας των Μέσων Ενημέρωσης με την εξειδικευμένη συμπαράσταση μερίδας ακαδημαϊκών. Είναι η ίδια αστυνομία που εκ των πραγμάτων όχι μόνο παρουσιάζεται απρόθυμη να προστατέψει τους αδύναμους, όπως έγινε με τη γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα, αλλά είναι και παντελώς απούσα όταν οι σφαίρες σφυρίζουν σε καφετέριες και πρατήρια βενζίνης, ανάμεσα σε αντίπαλες μαφίες, αποδεικνύοντας ποιες είναι οι προτεραιότητές της.   Και πάντα βρίσκεται ο κυρίαρχος λόγος να δικαιολογεί αυτές τις επιλογές, δια στόματος προπαγανδιστών του που ονομάζονται δημοσιογράφοι, όπως του Α. Πορτοσάλτε. Γι΄ αυτόν η δημοκρατία κινδυνεύει από τρικάκια και σπρέυ σε τοίχους, αλλά οι δολοφονίες από εκτελεστές μαφιόζικων οργανώσεων δεν είναι επικίνδυνες, γιατί «αυτοί ξέρουν από σημάδι και καθαρίζουν κατευθείαν».

        Και ο τομέας της ενημέρωσης ανακυκλώνοντας την προπαγάνδα της κυρίαρχης εξουσίας που βασίζεται σε μισές αλήθειες, στρεβλώσεις και παραλείψεις μας δίνει τέτοια εικόνα του κόσμου που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, για να κατασκευάσει τη συγκατάθεσή  μας στην εκμεταλλευτική της πολιτική. Κάθε της ενέργειά  η πολιτική εξουσία ισχυρίζεται ότι εκπορεύεται από τις αγαθές προθέσεις της και στοχεύει στην εξομάλυνση των προβλημάτων της κοινωνίας.  Έτσι και στο ζήτημα της υγείας ακόμα και οι κάθε είδους περικοπές προβάλλονται ως μοναδικές λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα, που θα πρέπει να ικανοποιούν την πλειοψηφία κι ας στρέφονται εναντίον της.    

          Με σχεδόν διθυραμβικό  λοιπόν τόνο, ως μέτρο που βελτιώνει το σύστημα υγείας,  εξαγγέλθηκαν τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία  στα δημόσια νοσοκομεία από τον Υπουργό Υγείας Α. Γεωργιάδη. Η  ακατάσχετη φλυαρία του με ανακρίβειες και ψεύδη, πάντα με τη συνεπικουρία του κυρίαρχου συστήματος ενημέρωσης και διακυβέρνησης, προσπαθεί να συγκαλύψει την κλιμακούμενη κατάργηση του δημόσιου συστήματος Υγείας. Σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα της μιζέριας και της αυταπάτης προωθείται η σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Για τη βαθμιαία  ενίσχυση, με την ανάκτηση του ελέγχου των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων των εργαζομένων, της μεγάλης χείρας του κεφαλαίου στη χάραξη πολιτικής για την υγεία, αδιαφορώντας για τις ολέθριες επιπτώσεις στον πληθυσμό. Έχει συνοψιστεί αυτή η πολιτική στη ρήση «όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει» από έναν, τον  Στ. Πέτσα,  από τους μικροαστούς πολιτικούς που σαν μαντρόσκυλα της καπιταλιστικής τάξης πλειοδοτούν σε υποταγή σ’ αυτήν  για να μαζέψουν περισσότερα φιλοδωρήματα.   

         Κι αν  βαραίνει πάνω μας  ο ακατάπαυστος αυτός θρήνος  και το συναίσθημα της αδυναμίας μας που η κυρίαρχη εξουσία καλλιεργεί, είναι καιρός πια να πάψουμε να είμαστε απλοί θεατές. Είναι καιρός ν’ ακουστούν οι φωνές αυτών που διεκδικούν και αγωνίζονται,  πριν να πνιγούμε από την ανομολόγητη ντροπή, επειδή έχουμε απομακρυνθεί  από κάθε δράση. Πρέπει να πάρουμε θέση και να αποδεχτούμε ότι είμαστε μέσα στις  μάζες των καταπιεσμένων που με διάφορες μορφές βρίσκονται παντού όπου οι ιμπεριαλιστικές και  καπιταλιστικές δυνάμεις κυριαρχούν. Δεν συνειδητοποιούμε τη δύναμή μας. Ακόμα και δίχως μάχη, με σταυρωμένα χέρια αν πούμε όχι καμιά ανάλγητη πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί.