ΕΝΙΑΙΑ ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Και όλος ο δυτικός καπιταλισμός,  μαζί και η δική μας κυβέρνηση με όλη την αστική αντιπολίτευση, που ομνύουν στο όνομα των ΗΠΑ, έσπευσε να καταδικάσει τις επιθέσεις του Ιράν προς το Ισραήλ, που ήταν αντίποινα για τον βομβαρδισμό από το Ισραήλ της Ιρανικής πρεσβείας στη Δαμασκό τον οποίο τους …διέφυγε να καταδικάσουν. Απ’ όλες όμως τις αστικές δημοκρατίες της Δύσης, και τη δική μας, καμιά καταδίκη της γενοκτονίας που συντελείται έξι μήνες τώρα στη Λωρίδα της Γάζας δεν έγινε και όλες επέμεναν στις γενικόλογες ευχές για  περιορισμό των θυμάτων ανάμεσα  στους άμαχους και σε εκκλήσεις για ανθρωπιστική βοήθεια. Για να γίνει μάλιστα  πειστική η Δύση για το δίκιο του Ισραήλ,  με όλη της την προπαγάνδα βρήκε πάλι την ευκαιρία να αντιπαραβάλλει την ελευθερία της με το καταπιεστικό, θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης, που είναι για  τη Δύση και τους συμμάχους της επαρκής δικαιολογία  για κάθε παραβίαση Διεθνούς Δικαίου, για κάθε καταπάτηση διπλωματικών κανόνων.

          Αδυνατούμε, μια μεγάλη πλειοψηφία,  να δούμε πόσο βαθιά κακές και καταστροφικές είναι οι δομές εξουσίες που μας κυβερνούν. Έχουμε αναλώσει ολόκληρη τη ζωή μας από την παιδική μας ηλικία, ζυμωμένοι  με την προπαγάνδα της ιμπεριαλιστικής Δύσης, η οποία εξομαλύνει και κατασκευάζει τη συγκατάθεσή μας για τη δολοφονική, εκμεταλλευτική εξουσία κάτω από την οποία ζούμε. Όλη η Δύση μια ενιαία πολιτική ακολουθεί και μόνο σε ζητήματα που δεν ενοχλούν τα κυρίαρχα συμφέροντά της παρουσιάζονται διαφωνίες, όπως για τα έμφυλα δικαιώματα, όχι όμως για τα εργασιακά δικαιώματα. Αλλά και αυτά τα ζητήματα  μάλλον χρησιμοποιούνται μόνο για να κρατήσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή όλων προσηλωμένα στη δυναμική της κυρίαρχης πολιτικής, μέσα στο εύρος της οποίας επιτρέπονται οι διαφωνίες. Κι έτσι κατασκευάζονται φανταστικά πεδία μάχης για να πολεμήσουν τα αστικά κόμματα, προσποιούμενα ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Μόνο που σε περιόδους γεωπολιτικής και οικονομικής όξυνσης, όπως στα καθ’ ημάς στην περίοδο της οικονομικής κρίσης ή  τώρα των πολεμικών συγκρούσεων, τα  αστικά κόμματα αποκαλύπτουν  την ταυτότητα των απόψεων και επιλογών τους.  

           Η Νέα Δημοκρατία, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τα πιο ακροδεξιά κόμματα του κοινοβουλίου, υποστηρίζουν τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και καπιταλισμό και ευθυγραμμίζονται με την κυρίαρχη πολιτική της υποστήριξης του Ισραήλ, που μια ακραία της συνέπεια με περισσή αφέλεια μας υπενθύμισε ο πρώην πρόεδρος της Ν. Δ Β. Μεϊμαράκης, «να αφήσουμε τον καναπέ και να μπούμε στην πρώτη γραμμή της μάχης», απαιτώντας να γίνουμε τροφή για τα κανόνια του πολέμου τους. Ενδεικτικό παράδειγμα  αυτής της ενιαίας ευθυγράμμισης είναι και οι πανομοιότυπες ανακοινώσεις που δημοσιοποιήθηκαν από τα κόμματα για την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό δείγμα της ταύτισης κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διαλαλεί το αριστερό της πρόσημο, οι  ελαφρά διαφοροποιημένες  ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί, χωρίς να παρεκκλίνει από την οριοθετημένη από τις ΗΠΑ  και Ε.Ε γραμμή υποστήριξης του Ισραήλ, να αποκρύψει ανεπιτυχώς τον πειθαρχημένο του βηματισμό με την πιο αντιδραστική πολιτική.

         Η χώρα εμπλέκεται άμεσα και ενεργά, με προμήθεια υλικού, παραχώρηση λιμανιών, συμμετοχή σε επιχειρήσεις,  και στους δυο πολέμους,  με το  προσωπικό της κυβέρνησης να μοιάζει περισσότερο αδιάφορο παρά ανίκανο να κατανοήσει την πολιτική πραγματικότητα με τους κινδύνους που συνεπάγονται για το λαό της χώρας. Η προθυμία της πολιτικής ηγεσίας να πλειοδοτεί σε εκδουλεύσεις των κυρίαρχων κέντρων των ΗΠΑ ή της ΕΕ σε συνδυασμό με μειωμένη  οξυδέρκεια την οδηγεί σε  ενέργειες όχι μόνο κατώτερες των περιστάσεων, όπως έχουν δείξει και άλλες της επιλογές της είτε στη Λιβύη με τις επαφές της με τον Χαφτάρ είτε στη Βενεζουέλα, με την αναγνώριση του Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικού προέδρου της, αλλά και επικίνδυνες.  

         Χρόνο με το χρόνο, κρίση με την κρίση, πόλεμο με τον πόλεμο, καταρρίπτονται οι αυταπάτες για τον ΟΗΕ ως φύλακα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με δικαίωμα και καθήκον την υπεράσπισή τους, πολύ περισσότερο  για  το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό εξισορρόπησης δυνάμεων για έλεγχο και περιορισμό των συγκρούσεων. Τα εναπομείναντα ιδεολογικά απομεινάρια εκλογίκευσης της λειτουργίας τους είναι πια τόσο φορτωμένα με κακή πίστη και έχουν απαξιωθεί τόσο ολοκληρωτικά από τον κυνισμό της εφαρμογής της κυρίαρχης πολιτικής, που οι λαοί της αναπτυγμένης Δύσης θα έπρεπε να είχαν συνειδητοποιήσει ότι όλο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα βασίζεται στο ψέμα και καθοδηγείται από την απληστία. Συνεχίζοντας λοιπόν να παρασύρονται στη σκέψη ότι ο ιμπεριαλισμός όπως και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης είναι πιθανές μόνο πολιτικές της αστικής τάξης, πιστεύουν ότι μπορούν να βελτιωθούν με ρεφορμιστικά μέσα εντός ενός καπιταλισμού που διορθώνεται με τις αλλαγές προσώπων στην εξουσία.  Κι έτσι εφησυχάζοντας παίζουν το παιχνίδι της αστικής τάξης, επιμένοντας σε κοινοβουλευτικές διεκδικήσεις μακριά από εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.  

         Με δυο πολέμους στη γειτονιά μας, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις χειραγωγημένες από την κυρίαρχη τάξη κι εγκλωβισμένες στα δικά της διλήμματα επιδιώκεται να γίνουν πιόνια για τα δικά της σχέδια. Μόνο που η άρχουσα τάξη είναι απειροελάχιστη μικρή απέναντι στους λαούς και γι’ αυτό, επιβάλλοντας τη θέλησή της στις μάζες, δύσκολα μπορεί να δηλώσει ανοιχτά τους στόχους της. Αντίθετα, πρέπει να αντιστρέφει αδιάκοπα την πραγματικότητα, να προβάλλει τα δικά της συμφέροντα ως δικά μας, να παρουσιάζει τα δικά μας ως εχθρικά. Η οργάνωση λοιπόν όλων των εργαζομένων και οι αγώνες τους είναι ο μοναδικός δρόμος για να μη προσδεθούν στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

        Και είναι το κόμμα της εργατικής τάξης που μπορεί να οργανώσει και να οδηγήσει πρωτοπόρο την ταξική πάλη, δείχνοντας στους εργάτες πώς να συνειδητοποιήσουν τις ανάγκες τους πολεμώντας τους ανθρώπους που τους εμποδίζουν.  Επί του πρακτέου, αυτό έχει επαληθευτεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όταν εξαντλήθηκαν τα ψέματα της σοσιαλδημοκρατίας και αποκαλύφτηκε όλη η αναλγησία της κυρίαρχης πολιτικής. Όλες οι κινητοποιήσεις και αντιστάσεις απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική από το Κομμουνιστικό Κόμμα οργανώνονται και  υποστηρίζονται.

          Και στην αυριανή απεργία οι κομμουνιστές είναι πρωτοπόροι που οδηγούν τους εργαζόμενους σε δράση ενάντια στους ιμπεριαλιστές καπιταλιστές.