Η ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Δεκαετίες τώρα η φιλοξενία της πολιτισμένης Ευρώπης, του διαφωτισμού και της δημοκρατίας, επιφυλάσσει μόνο φριχτούς εξευτελισμούς, αντιμετωπίζοντας σαν κοπάδια τους μετανάστες και πρόσφυγες, τους  σπρώχνει στο βάραθρο, τους εκμεταλλεύεται και ύστερα τους εγκαταλείπει, μετατρέποντάς τους σε απλούς αριθμούς. 78 νεκροί, 105 ζωντανοί, εκατοντάδες στο βυθό της θάλασσας.

Δεν είναι πρόβλημα των τελευταίων χρόνων ο ξεπεσμός της ζωής, η απάνθρωπη μεταχείριση που η μεταναστευτική πολιτική της πολιτισμένης Ευρώπης επιβάλλει σε όλους τους απελπισμένους που χτυπούν την πόρτα της. Μοιάζει να έχουν ξεχαστεί οι εικόνες από τους ανθρώπους που κρέμονταν σαν τσαμπιά στο πλοίο Βλόρα, όταν τον Αύγουστο του 1991 οι ιταλικές αρχές  προσπαθούσαν να εμποδίσουν, χτυπώντας «στο ψαχνό», τους χιλιάδες Αλβανούς να εισέλθουν στο Μπάρι. Και ούτε αναφέρεται πια η τραγωδία του Οτράντο, όταν το 1997 το αλβανικό πλοίο με 120 μετανάστες εμβολίστηκε από ιταλικό πολεμικό σκάφος με αποτέλεσμα 83 άτομα να χάσουν τη ζωή τους, απ’ αυτά 61 ήταν γυναικόπαιδα. Και εκ των υστέρων  πάντα ένα  Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ψάχνει τον υπεύθυνο, όπως σ’ αυτήν την περίπτωση  έκρινε υπεύθυνη την Ιταλία. Τελικά βέβαια το ιταλικό δικαστήριο καταδίκασε μόνο τους καπετάνιους και των δυο σκαφών. Κι έμειναν στο απυρόβλητο η διοίκηση του ιταλικού ναυτικού και ιδιαιτέρα οι πρακτικές διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών για να συνεχίζεται η ίδια πολιτική  να επαναλαμβάνεται.

           Οι απελπισμένοι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο συνεχίζουν να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να προσπαθήσουν να φτάσουν στην Ευρώπη της ευμάρειας, παρά τους κινδύνους που τους απειλούν από τους ίδιους τους ανθρωπιστές Ευρωπαίους. Οι οποίοι κατέβαλλαν  μεγάλες προσπάθειες για να μην φτάνουν  στην Ευρώπη και έχουν συνάψει  συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης για την απώθηση μεταναστών και αιτούντων άσυλο, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ανθρωπιστικές συνέπειες που προκύπτουν από τέτοιες συμφωνίες. Βάζοντας συνεχώς νέα εμπόδια στις αφίξεις από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, την ίδια στιγμή που έχουν γίνει δεκτοί  κοντά στα έξι εκατομμύρια Ουκρανοί πρόσφυγες, αναγκάζουν τους κατατρεγμένους για να τα παρακάμψουν να βρίσκουν πιο επικίνδυνες διόδους εξόδου από τον τρόμο της χώρας τους. Κι έτσι να μπορούν να κατηγορούν τους διακινητές ως αίτιους για αυτά τα εγκλήματα, όπως έκανε ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης που τους χαρακτήρισε καθάρματα,  προσπαθώντας να διατηρήσει μια επίφαση ανθρωπισμού και αθωώνοντας τον εαυτό του και την πολιτική του που σκοτώνει, που περιλαμβάνει και ανομολόγητες επαναπροωθήσεις, και για την οποία είναι υπερήφανος.

Ο αριθμός μεταναστών και προσφύγων είναι  σε μεγάλο βαθμό συνάρτηση του αριθμού των πολέμων, των δικτατοριών, της  κατάχρησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μια σειρά από εσωτερικές και περιφερειακές ένοπλες συγκρούσεις σε διάφορες περιοχές,  που οι περισσότερες βρίσκονται στην Αφρική και Ασία, έχουν προκληθεί από τις επεμβάσεις της Δύσης, όπως στη Συρία ή τη Λιβύη, το Ιράκ και Αφγανιστάν. Η Δύση υποκρίνεται την αθώα για την καταστροφή τόσων χωρών και πλαισιώνει τη ρατσιστική της συμπεριφορά προς τους ξυπόλυτους που καταδιώκει με διακηρύξεις για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Γι’ αυτό η τραγωδία στην Πύλο, δεν είναι ένα απλό δυστύχημα. Είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζει η Ε.Ε  του ανθρωπισμού στο μεταναστευτικό που αναγκάζουν τους μετανάστες να ακολουθούν όλο και πιο επικίνδυνες διαδρομές ή εκθέτοντάς τους σε αυξανόμενα επίπεδα βίας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Αυτές οι πολιτικές αποφέρουν τα σωστά αποτελέσματα από την άποψη της Ε.Ε, το ​​μειωμένο αριθμό διελεύσεων μεταναστών, όπως επαίρονται και οι δικές μας κυβερνήσεις με αποκορύφωμα τους κομπασμούς του Κ. Μητσοτάκη για την απόκρουση της …εισβολής από τους ρακένδυτους στον Έβρο πριν τρία χρόνια.

Τρεις μέρες τώρα οι ελληνικές αρχές αντιφάσκουν σχετικά με τις ενέργειές τους και τη βοήθεια προς το αλιευτικό των μεταναστών.  Από τη μια   αρνείται το Λιμενικό κάθε επαφή με το πλοιάριο και διαψεύδει τη πρόσδεση σχοινιού στο αλιευτικό από την άλλη  μετά από μερικές ώρες το παραδέχεται. Κι αυτές οι αντιφάσεις μοιάζει να κρύβουν αρκετά άτσαλα μια ενοχή, για ένα καθήκον που φαίνεται δεν εκπληρώθηκε. Και  το καθήκον παροχής βοήθειας σε περιπτώσεις κινδύνου στη θάλασσα είναι μία από τις καλύτερα καθιερωμένες αρχές στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, στο ναυτικό δίκαιο και στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και κατοχυρώνεται σε πολλές διεθνείς συμβάσεις.

Παράλληλα, πρώην αξιωματούχοι ή υποψήφιοι βουλευτές της Ν.Δ μαζί με δημοσιογράφους σε ρόλο κομματικών εκπροσώπων δεν παραλείπουν είτε συγκαλυμμένα είτε απροκάλυπτα  να επισημαίνουν τους κινδύνους από τη μαζική είσοδο μεταναστών στη χώρα, υποστηρίζοντας πάντα ότι δεν είναι ρατσιστές. Στις γραμμές όμως του κόμματος της Ν.Δ, εκτός των άλλων,  σε ηγετικές θέσεις βρίσκονται δηλωμένοι φασίστες, οι Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, που με τις κατά καιρούς απροκάλυπτες ρατσιστικές δηλώσεις τους, ενισχύουν τους απόηχους από τους φασίστες δικτάτορες της δεκαετίας του 1930. Εκμεταλλεύονται την τεράστια οικονομική ταλαιπωρία και εξαθλίωση που  έχει προκαλέσει  η σκληρότητα του καπιταλισμού και αξιοποιώντας έναν συνδυασμό φόβου και αναλγησίας, ενθαρρύνουν μιαν άγρια ανομία που κατευθύνεται σε όσους θεωρούνται αναλώσιμοι, όπως οι μετανάστες, χωρίς έτσι να στοχοποιείται ο καπιταλισμός.

 Και η κεντροαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ με πιρουέτες προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αποδοχή της ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής ευρωπαϊκής πολιτικής και του αποτροπιασμού για τις εγκληματικές συνέπειές της. Μόνο που τελικά  η αντιρατσιστική ρητορική τους  δεν τους απαλλάσσει από την ευθύνη του ρατσισμού που τροφοδοτείται από την πολιτική που εφαρμόζουν.

 Και όλο και πιο ξεκάθαρο γίνεται πως η δημοκρατική μας Ευρώπη ξεπερνά το όριο που μπήκε το 1945 με τις θηριωδίες των ναζί. Η θηριωδία του Χίτλερ με την τελική λύση είναι που στέρησε το ρατσισμό από κάθε δικαιολογία μέσα στην καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία. Ο στόχος του ρατσισμού  δεν είναι πια να εξοντώνει απροκάλυπτα ανθρώπους,  αλλά να τους κρατά μέσα στο σύστημα ως υπανθρώπους, κοπάδια για να υφίστανται οικονομική εκμετάλλευση και να χρησιμοποιούνται  πολιτικά ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Και δεκαετίες τώρα προλειαίνεται το έδαφος για να γίνει αποδεκτός αυτός ο ρατσισμός χωρίς τη τελική λύση της εξόντωσης, όπως έκαναν οι ναζί οργανωμένα και μεθοδικά. Οι μετανάστες λοιπόν όταν αυξήθηκε η ανεργία έγιναν ένας βολικός αποδιοπομπαίος τράγος και οι ακροδεξιές δυνάμεις που είχαν χάσει τη νομιμότητά τους μετά το 1945 άρχισαν να επανεμφανίζονται, είτε ως χωριστά κόμματα είτε ενσωματωμένες στα μεγάλα συντηρητικά κόμματα. 

Καιρός επομένως να απορρίψουμε την ιδέα ότι καπιταλισμός και δημοκρατία είναι το ίδιο πράγμα, καιρός να σταματήσουμε το φασιστικό σενάριο να ξετυλίγεται με ακόμα μεγαλύτερη φρίκη, καιρός να ανανεωθεί η πίστη στις υποσχέσεις ενός σοσιαλισμού, καιρός να δημιουργηθεί ένα ισχυρό κίνημα γύρω από το κομμουνιστικό κόμμα, για να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπειά μας και για κάθε άνθρωπο,  για να μην κανονικοποιηθούν τα στοιχεία βαρβαρότητας και ξαναζήσουμε  ανανεωμένη με ανθρωπιστική ρητορική τη φρίκη του παρελθόντος του φασισμού.

Ξεπερνιέται η φρίκη αν τα εκατοντάδες πτώματα του πλοιαρίου από τον πάτο  ανέβουν μετά από λίγο καιρό στην επιφάνεια μιας θάλασσας γεμάτης με λουόμενους που κάνουν τις διακοπές τους;