ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑ ΕΥΘΥΝΩΝ

 

Μια εβδομάδα μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, με 55 ταυτοποιημένους νεκρούς και αδιευκρίνιστο αριθμό επιβαινόντων και επομένως αγνοουμένων, η κυβέρνηση και οι παρατρεχάμενοί της χωρίς διακοπή διοχετεύουν  στα μέσα ενημέρωσης πολλαπλά και πολλές φορές και αντικρουόμενα επιχειρήματα, υποθέσεις, αφηγήσεις σχετικά με τις ευθύνες για το θανατηφόρο δυστύχημα.  Την κατεύθυνση έδωσε ο ίδιος ο  πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης που βιάστηκε στο πρώτο του τηλεοπτικό μήνυμα να αποσείσει τις ευθύνες από την κυβέρνησή του επιρρίπτοντας τες όλες στο ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη. Κι όταν η οργή  του κόσμου δεν χειραγωγήθηκε από τους κυβερνητικούς υπαλλήλους που παριστάνουν τους  δημοσιογράφους, οι οποίοι εμπλούτιζαν με ποικίλες εκδοχές το αρχικό αφήγημα του ανθρώπινου λάθους, η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης θεώρησε έξυπνο να δείξει με τέτοιο τρόπο τη συντριβή του ο πρωθυπουργός  που να εξυπηρετεί τις μικροπολιτικές σκοπιμότητές του. Γι’ αυτό και με ανάρτηση του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ζήτησε «μια μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Τόσο προσωπική, όσο και στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και χρόνια», επιρρίπτοντας την ευθύνη αυτή την φορά, μετά το σταθμάρχη, σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις και αποκαλύπτοντας ακουσίως την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων που αδιαφόρησαν για την ασφάλεια μας.

           Η σκυταλοδρομία των ευθυνών μεταξύ των κομμάτων που σχημάτισαν κυβερνήσεις την τελευταία τουλάχιστον εικοσαετία, του ΠΑΣΟΚ της Ν.Δ, του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτει τους διαχρονικούς στόχους και τους βαθύτερους δεσμούς ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας. Δεκαετίες τώρα απ’ όλα τα κόμματα εξουσίας οι προσπάθειες για τσάκισμα του συνδικαλισμού, για επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, για υποβάθμιση των παντός είδους κοινωνικών υπηρεσιών, για το γκρέμισμα του συστήματος υγείας, για την εκπαιδευτική υποβάθμιση ήταν κυβερνητικές  προτεραιότητές τους. Με την επιβολή των μνημονίων από την Ε.Ε και με το πρόσχημα της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας η εξαθλίωση επιταχύνθηκε και επεκτάθηκε σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος διάσωσης δημόσιοι οργανισμοί ξεπουλήθηκαν σε ιδιώτες αντί ευτελούς τιμήματος, αυξάνοντας στην πραγματικότητα το κόστος παροχής υπηρεσιών, αφού το δημόσιο συνέχιζε να χρηματοδοτεί τις ιδιωτικές επιχειρήσεις με διάφορες αιτιολογίες (π.χ. ενίσχυση της Aegean Airlines με 120 εκατομμύρια, ετήσια επιδότηση της Hellenic Train με 50 εκατομμύρια ευρώ κλπ) ), χωρίς όμως να ενδιαφέρεται για τη βελτίωσή τους.  Προπαγανδίστηκε από τον κυρίαρχο λόγο ότι ενάντια στα κρατικά μονοπώλια, την γραφειοκρατία, τη χαμηλή παραγωγικότητα, την αδυναμία εξυπηρέτησης των πελατών, μόνο αντίδοτα ήταν ο ανταγωνισμός και οι αγορές που θα προωθούσαν την αποτελεσματικότητα και την καινοτομία, θριαμβολογώντας για κάθε ιδιωτικοποίηση που πραγματοποιούνταν.

              Στους σιδηρόδρομους, αφού το σύστημα χωρίστηκε σε αμέτρητα κομμάτια, το επικερδές κομμάτι πουλήθηκε σε ιταλική κρατική εταιρεία με συμφωνία μάλιστα επιδότησής της από το ελληνικό δημόσιο, το οποίο στα κομμάτια που κράτησε αδιαφόρησε για τον εκσυγχρονισμό τους.  Η δε Hellenic Train, η εταιρεία εκμετάλλευσης της γραμμής τα  τελευταία πέντε χρόνια, πέρα από εξαγγελίες δεν ανταποκρίθηκε σε καμιά από τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν. Το φοβερό δυστύχημα ήταν η τραγική κατάληξη μιας σειράς εγκληματικών παραλείψεων στον τρόπο λειτουργίας του σιδηροδρόμου, που περιλάμβανε καθυστερήσεις και ατυχήματα. Και συγχρόνως αυτό το τραγικό δυστύχημα φαίνεται πως  αποκτά μια μεγαλύτερη διάσταση,  γίνεται το  ορατό σημείο για την τραγική κατάσταση της χώρας. Η εξαθλίωση πια,  μετά και τους αυξημένους θανάτους από τον κορωνοϊό αναλογικά με τον πληθυσμό,  παίρνει τη μορφή μαζικών θανάτων.

            Τα κόμματα εξουσίας, Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ, προπαγάνδιζαν την επιτυχία της διακυβέρνησής τους είτε προβάλλοντας την έξοδο από τα μνημόνια είτε την επιτυχία μας στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση κι ενώ ξέρουνε αμφότερα για το υψηλό τίμημα για τα δάνεια που θα πληρώνουμε, για τη διαρθρωτική προσαρμογή που υποβλήθηκε η οικονομία κι έτσι  εξαθλιώθηκε ο λαός αυτής της χώρας. Τόσοι νεκροί όμως, και μάλιστα νέα παιδιά, επειδή το κράτος που  …ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης επέτρεπε τη λειτουργία σιδηροδρόμων με όρους της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης, είναι πολύ δύσκολο οι κυβερνώντες να το διαχειριστούν επικοινωνιακά. Γιατί μ’ αυτό το τραγικό γεγονός έχει γίνει πια ξεκάθαρο ότι τα έργα των κυβερνώντων δεν χάνουν ποτέ το στόχο τους, να εξυπηρετούν πρωτίστως τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, ενώ  ο λόγος τους έχει αξία μόνο επικοινωνιακή,  για να παραπλανούν και εφησυχάζουν.

          Κι αν στα συστημικά μέσα ενημέρωσης φαίνεται τις τελευταίες μέρες ότι κάποιοι σε σατιρικές ή ψυχαγωγικές εκπομπές γίνονται εκφραστές της λαϊκής οργής, δεν είναι  ότι αποστασιοποιούνται από μια χρεωκοπημένη πολιτική, αλλά μάλλον ότι προσπαθούν να παραπλανήσουν, προσποιούμενοι  πως σαν σύνολο όλοι υποφέρουν και  συμμετέχουν στο βαρύ πένθος ενός λαού που περισσότερο από μια δεκαετία κατηγορείται για όλα  τα δεινά που υφίσταται. Λειτουργούν σαν μέρος από ένα πλήθος διαλυτικών στοιχείων που ξέρουν να κάνουν μ’ αυτά το παιχνίδι τους όσοι μας εκμεταλλεύονται και καταγίνονται να εξουδετερώσουν τις δράσεις μας.  Όταν  όμως τμήμα των λαϊκών στρωμάτων αναζητά οδηγούς σ’ αυτούς που για χρόνια εξωραΐζουν την πραγματικότητα, προβάλλοντας το ευτελές για σημαντικό και ισοπεδώνοντας τα πάντα,  τότε δεν μπορούν να διαχωρίσουν τη θέση τους απ’ αυτούς και σέρνονται ζητιάνοι της κυρίαρχης τάξης. Γιατί η συμπαράσταση που εκφράζεται απ’ όλους ετούτους πραγματικό σκοπό της και αποτέλεσμα έχει  να αποναρκώσει έναν νωθρό λαό για να τον παραδώσει ηττημένο χωρίς μάχη στην αδηφάγα τάξη που κυβερνά χωρίς έλεος.

Από την άλλη, όπως την ευθύνη για τα μνημόνια, κατά την περίφημη ρήση του Θ. Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», η κυρίαρχη προπαγάνδα μας έπεισε να την μοιραστούμε μεταξύ μας, έτσι  και τώρα η επικέντρωση  μόνο στο σταθμάρχη, η  …ανακάλυψη για τον προϊστάμενο που πήρε αναρρωτική άδεια (μάλιστα την επόμενη του δυστυχήματος) κλπ. διαχέει τις ευθύνες στους τελευταίους τροχούς μιας άμαξας που όταν δεν εξυπηρετεί τα κυρίαρχα συμφέροντα οι κυβερνώντες αδιαφορούν για την καταστροφή της, αν δεν την προκαλούν.

          Το ενθαρρυντικό όμως για τους χιλιάδες που μέρες τώρα διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται είναι ότι οι κινητοποιήσεις τους φοβίζουν. Και δεν φαίνεται αυτό μόνο από τις αστυνομικές επιθέσεις που θέλουν να αποτρέψουν τη μαζικοποίηση των διαμαρτυριών, αλλά κυρίως από την ποικιλία των αφηγημάτων και των φορέων τους που χρησιμοποιεί ο κυρίαρχος λόγος, άλλοτε κολακεύοντας κι άλλοτε αποθαρρύνοντας. Η απειλή μας βέβαια είναι ακόμα ανοργάνωτη κι αυτό θέλει η κυρίαρχη τάξη να παραμείνει έτσι, για να διατηρήσουν οι εκπρόσωποί της τον επικερδή τους ρόλο. Γι’ αυτό είναι τόσο κρίσιμος και αναγκαίος ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, για την οργάνωση και την κατεύθυνση των αγώνων μας.