ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

 

Την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώθηκαν από το υπουργείο Οικονομικών οι αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων της φονικής σύγκρουσης  των τρένων στα Τέμπη, που περιλαμβάνουν ειδική σύνταξη, διαγραφή χρεών, δικαίωμα διορισμού. Η  κυρίαρχη εξουσία θέλει να τις προβάλλει ως απόδειξη της κρατικής προστασίας και μέριμνας, για να μετριάσει την οργή για την ολοκληρωτική  απουσία της στη λειτουργία του σιδηροδρόμου, ώστε να αποτραπεί το δυστύχημα. Και μοιάζει απογοητευτικό μετά από δεκαετίες αγώνων του λαϊκού κινήματος για ένα κοινωνικό κράτος που θα εξασφάλιζε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων να χρειάζεται να καταφεύγουμε στην κρατική μεγαλοψυχία με απαιτήσεις ελεημοσύνης που δοκιμάζουν την περηφάνεια και αξιοπρέπεια των παθόντων.   

Κι επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια μέσα από παροχές και επιδόματα, που άλλοτε μένουν απλές υποσχέσεις κι άλλοτε, κατά την καταβολή τους,  η συρρίκνωσή τους είναι δραστική, η θλιβερή ιστορία ενός φτωχού λαού, που παραμένει έρμαιο του κρατικού οίκτου. Στο διαφημιζόμενο εκσυγχρονισμένο κράτος μας της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, η έννοια της κρατικής ελεημοσύνης-παροχής συνεχίζει να κυριαρχεί και να διαιωνίζεται με διάφορες μορφές. Τι άλλο είναι όλα αυτά τα επιδόματα του τελευταίου χρόνου της φτωχοποίησής μας,  παραπέμποντας σε εποχές παλιότερες που η ευημερία των πολιτών εξαρτώνταν αποκλειστικά από την εύνοια του ηγέτη;     Κι έτσι ζώντας μια καθημερινότητα με αξίες ανταλλακτικές και ανταλλάξιμες,  σκύβοντας το κεφάλι και ζητιανεύοντας, μέσα από διαδικασίες καθημερινές εδραιώνονται συνήθειες ικανές να σακατεύουν ζωές και συνειδήσεις. Το είδαμε σε μικρογραφία στον πατέρα ενός θύματος που τον πρόβαλλαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, γιατί χαρακτήρισε βάλσαμο τις κρατικές αποζημιώσεις, και στις αντιδράσεις που προκάλεσε η δήλωσή του στους θαμώνες των μέσων  κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία να εφαρμόσουν τις γνώσεις ψυχολογίας ή να διακηρύξουν την ηθική τους ανωτερότητα. Στην πραγματικότητα αποτυπώθηκε η μικροαστική μας μιζέρια που δεν αντιμετωπίζει την κυρίαρχη τάξη ως βασικό αντίπαλο, αλλά μόνο μεμονωμένα άτομα, και ούτε αναγνωρίζει  τους δραστικούς μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης, παρά μόνο τους πασιφανέστατα προπαγανδιστικούς. Γι΄  αυτό κι ένα μεγάλο μέρος από μικρομεσαίους μικροαστούς αποδέχεται αυτήν την πραγματικότητα και οδηγείται στην αντιμετώπιση της ζωής ως θεάματος. Γι’ αυτό και πνίγεται στα δάκρυα από τις ατέλειωτες ιστορίες οδύνης,  γίνεται τιμητής του πόνου των άλλων, επαίρεται για την ηθική του, αναζητώντας σε ανεξάρτητη δικαιοσύνη ή και σε αδιάφθορους ηγεμόνες δικαίωση.

Σ’ αυτό το εγκληματικό δυστύχημα είδαμε την απόγνωση και την απελπισία των θυμάτων,  την οργή και την αγωνιστικότητα του λαού,  τη μικροπρέπεια και την αναλγησία της πολιτικής του ηγεσίας.

          Η κυβέρνηση και οι παρατρεχάμενοί της αναζητούν τρόπους να χειραγωγήσουν τις αντιδράσεις, να εκτρέψουν σε ανώδυνα μονοπάτια την οργή και είναι ενδεικτικό αυτό στην παραπληροφόρηση του υπουργείου Εσωτερικών σχετικά με την 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 16 Μαρτίου. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή που έγινε το δυστύχημα φαίνεται μόνο μέλημά τους να είναι η αποδυνάμωση κάθε δράσης που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους. Γι’ αυτό και εδώ και δυο εβδομάδες που έγινε το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, αλλάζουν κάθε δυο ημέρες τα αφηγήματα που επιστρατεύουν για να δικαιολογήσουν την εγκληματική ολιγωρία τους, στην προσπάθειά τους να παραπλανήσουν για να χειραγωγήσουν τις αντιδράσεις. Ξεκίνησαν οι δικαιολογίες με τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη, που αφού στο πρώτο τηλεοπτικό του μήνυμα χρέωσε το δυστύχημα στο ανθρώπινο λάθος, όταν έγινε αντιληπτό ότι δεν έπεισε προχώρησε σε μια συγγνώμη που χρησιμοποιήθηκε σαν πρόσχημα για να επιμεριστούν οι ευθύνες στις προηγούμενες κυβερνήσεις με μόνο στόχο τη δική του απαλλαγή, για να ακολουθήσουν υπουργοί και δημοσιογράφοι με μια ποικιλία δικαιολογιών.  

Τελευταία μοιάζει να προκρίνεται εκείνο το αφήγημα που θέλει να δικαιώσει  την κυβερνητική πολιτική, η οποία συνεχίζεται ακάθεκτη, μη παρεκκλίνοντας ούτε κεραία, όπως με την ψήφιση του νομοσχεδίου για το ογκολογικό κέντρο παίδων Μ. Βαρδινογιάννη.  Είναι λοιπόν η απουσία αξιολόγησης των υπαλλήλων του ΟΣΕ και οι συνδικαλιστικές αγκυλώσεις  που δημιούργησαν τις ευνοϊκές συνθήκες για το τρομερό δυστύχημα, σύμφωνα με  το κυβερνητικό αφήγημα, που δειλά στην αρχή, με βεβαιότητα όσο περνούν οι μέρες, επαναλαμβάνεται, αδιαφορώντας αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός και πάλι, στις κοινές δηλώσεις  με τον νέο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Ν. Χριστοδουλίδη,  συμπυκνώνει το οριστικό αφήγημα που ο κυρίαρχος λόγος υιοθετεί. Επιδεικνύει ένα αχρείαστο θράσος δηλώνοντας την ανάληψη ευθύνης εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, υπόσχεται αλλαγές στα «κενά δεκαετιών στις υποδομές» και τις «απαράδεκτες συμπεριφορές κρατικών υπαλλήλων που έρχονται από το χθες» και ξεκινά τη μάχη εναντίον του παλιού αναχρονιστικού κράτους, που περιλαμβάνει βέβαια και τις συντεχνίες, σύμφωνα με δηλώσεις του στη σύσκεψη για επαναλειτουργία του σιδηρόδρομου στο μέγαρο Μαξίμου, που αντιστέκονται στον εκσυγχρονισμό.

Το δίπολο παλιό-νέο, εκσυγχρονιστικό-παρωχημένο αποδεικνύεται μια βολική αντίθεση αρκετά γενική και ασαφής  που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ωραιοποιήσει τις πιο αντιδραστικές πολιτικές, τσάκισμα συνδικαλισμού, επιβολή αξιολόγησης αυταρχικού τύπου,  καθώς γίνεται εκμετάλλευση της για χρόνια ταύτισης του νέου και της μεταρρύθμισης με κάθε θετικό και φιλολαϊκό. Με τη νέα νοηματοδότηση των λέξεων καλύπτει η κυρίαρχη εξουσία τις σκοπιμότητές της στην επιλογή των πιο διεφθαρμένων μονοπατιών για επιβολή των συμφερόντων της, χειραγωγώντας τους πληθυσμούς για να μην αντιδρούν.

Ενώ την ίδια στιγμή είναι οι αγωνιστικές παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος  που τροφοδοτούν την περηφάνεια ενός λαού το οποίο εμπνέει και οργανώνει τους χιλιάδες νέους για να απαιτούν και να διεκδικούν την αξιοπρέπεια της ζωής τους, όπως στην απεργία της 16ης Μαρτίου.