ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

 Γιορτές Πρωτοχρονιάς και περίσσεψαν οι απειλές από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη σχετικά με την αστυνομία, που για την προστασία μας από την επιδημία  «δικαιούται σε συνεργασία με τον εισαγγελέα να συλλάβει και να καταλογίσει σε αυτούς που παρανομούν αυτά που πρέπει σύμφωνα με τον νόμο», δηλώνοντας ασυστόλως «Κάθε γιορτή είναι μια μαχαιριά». 

          Ο ιός αντιμετωπίζεται με τρόπο που μεγιστοποιείται  η σύγχυση, για να δικαιολογείται  η καταστολή, ενώ ελαχιστοποιείται  η προστασία. Όχι, δεν υπάρχει καμιά συνωμοσία κάποιων σκοτεινών κέντρων πίσω από  την πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας. Είναι ακριβώς ο τρόπος που οι αστικές κυβερνήσεις λειτουργούν με τη λογική των καπιταλιστικών συμφερόντων.

          Με πρόσχημα τον κορωνοϊό νομιμοποιείται κάθε κατάχρηση εξουσίας από τη μεριά της αστυνομίας, η οποία  μοιάζει να συγκεντρώνει μια δύναμη που ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, παρεμβαίνοντας στη ζωή των πολιτών, ασκώντας βία κατά βούληση, αρνούμενη να λογοδοτήσει για τις αυθαιρεσίες της. Κι αν ο πολιτικός της προϊστάμενος Μ. Χρυσοχοϊδης με όλη την αλαζονεία του μικροαστού που φαντάζεται πως τον δέχτηκε η κυρίαρχη τάξη ως συνδαιτυμόνα της, ενώ απλώς του έχει δώσει ρόλο επιστάτη, επαίρεται πως  η κυβέρνηση «εκδημοκρατίζει και φιλελευθεροποιεί» την Αστυνομία» που γίνεται «λιγότερη βίαιη και πιο δημοκρατική», η καθημερινή πρακτική των αστυνομικών οργάνων όχι μόνο τον διαψεύδει, αλλά προκαλεί και φόβους για το μέλλον των δημοκρατικών δικαιωμάτων εξαιτίας της αστυνομικής απειλής. Δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στην αστυνομική αυθαιρεσία και την προστασία από τον ιό. Όταν όλη η χώρα βρίσκεται υπό αστυνομική επιτήρηση, με τους αστυνομικούς να βρίσκονται παντού και να απειλούν πως ακόμα και στην ιδιωτική κατοικία μπορούν να εισβάλλουν, να χρησιμοποιούν βία, να αναζητούν και να  συλλαμβάνουν πολίτες, τι καλό μπορεί να προοιωνίζεται;

            Προφανώς μερικές από τις βασικές κοινωνικές λειτουργίες της αστυνομίας δεν είναι γραμμένες σε κάποιο νόμο. Είναι μέρος της αστυνομικής παράδοσης, του περιβάλλοντος, της κουλτούρας που μαθαίνουν οι αστυνομικοί ο ένας από τον άλλο με την ενθάρρυνση και την κατεύθυνση από τους προϊσταμένους τους. Ο ρόλος δηλ. και η συμπεριφορά της αστυνομίας ακόμα κι αν ισχυρίζεται πως ακολουθεί το  νόμο, επηρεάζεται από τις ευρύτερες οδηγίες που εκπορεύονται ως πολιτική από την  κυρίαρχη εξουσία.  Και τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την περίοδο της πανδημίας, ενθαρρύνεται η ασυδοσία και αυθαιρεσία της αστυνομίας. Κι αυτό σημαίνει πως η αστική μας δημοκρατία μετατρέπεται με …βελούδινο τρόπο και με τη συναίνεσή μας ή την άγνοιά μας σε ένα αστυνομικό κράτος.

            Ο αστυνομικός τρόπος που αντιμετωπίζεται η πανδημία, βάζοντας σε δεύτερο επίπεδο, έως εξαφανίσεως, το υγειονομικό κομμάτι, δεν δείχνει παρά πως και η ίδια η επιδημία ως υγειονομική απειλή μπαίνει σε δεύτερο επίπεδο. Η πληθώρα των κατασταλτικών μέτρων, σε αντίθεση με τα περιορισμένα μέτρα  υγειονομικής ενίσχυσης, δεν δείχνει παρά πως ο στόχος είναι ο βαθμιαίος εκφοβισμό μας για να εξασφαλιστεί ο έλεγχος της συμπεριφοράς μας, πάντα με το πρόσχημα της πανδημίας. Ολόκληρος  ο λαός αντιμετωπίζεται σαν ένα τσούρμο ανηλίκων που αγνοούν τον κίνδυνο,  που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης, που δεν ξέρουν να προστατεύονται και ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης σε ρόλο κηδεμόνα με τους παρατρεχάμενους υπουργούς τους σαν βοηθούς καταβάλλουν προσπάθειες να μας σώσουν, περισσότερο από τον εαυτό μας παρά από την επιδημία.

             Η πανδημία όχι μόνο προκαλεί καταστροφή στην παγκόσμια οικονομία και στη δημόσια υγεία,  με τις αστικές κυβερνήσεις όμως να αδιαφορούν για τη θωράκισή της, αλλά διαταράσσει και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ο κορωνοϊός, όπως φαίνεται, μεταμορφώνει πυλώνες της αστικής διακυβέρνησης  και δια της τεθλασμένης  επαναφέρει τους όρους μιας συζήτησης σχετικά με τα πλεονεκτήματα του αυταρχισμού έναντι της δημοκρατίας. Με τη χρησιμοποίηση  της υγειονομικής κρίσης και την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αποδυναμώνονται έλεγχοι και ισορροπίες της εξουσίας και παραβιάζονται θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών. Με το πρόσχημα  της καταπολέμησης της παραπληροφόρησης σχετικά με τον ιό αυξάνεται ο  έλεγχος της ελεύθερης έκφρασης και των μέσων ενημέρωσης, τα οποία αποζημιώνονται με κρατικό χρήμα. Επιταχύνεται η χρήση νέων τεχνολογιών επιτήρησης από τις κυβερνήσεις, χρησιμοποιείται η έκτακτη ανάγκη για περιορισμό των δημόσιων συγκεντρώσεων.

Τα μέσα της ζωής των εργαζομένων  γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Μια ολόκληρη τάξη, η εργατική, με τους περιορισμούς και τον οικονομικό στραγγαλισμό, αποδεκατίζεται και καταστρέφεται από την  ανεργία, την χρεωκοπία των φτωχικών οικονομιών της,  από τους μισθούς πείνας. Γι’ αυτό, απέναντι στην επίθεση της κυρίαρχης τάξης που δε ορρωδεί προ ουδενός και ακόμα και την πανδημία χρησιμοποιεί ως ευκαιρία για ικανοποίηση των συμφερόντων της, μόνο οργανωμένα το κίνημα, με το κομμουνιστικό κόμμα μπορεί να αντιπαραταχθεί σ’ αυτήν.

Μέρες γιορτών και δεν μένει τίποτε να γιορτάσουμε. Ούτε να μιμηθούμε τους πιστούς σε μια θρησκεία που συνδέεται με τη μεγάλη πλειοψηφία με τις τελετουργίες της, ούτε ν΄ ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του καπιταλισμού για αγορά και κέρδος. Φοβισμένοι και αποκλεισμένοι περπατάμε στις πόλεις με ωράριο και άδειες περιμένοντας όπως μας υποσχέθηκαν τώρα με την  «λύτρωση» των εμβολίων να ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή μας. Μόνο που αυτή θα είναι πια σακατεμένη.

           Εκτός κι αν οι αγώνες μας είναι διαρκείς για να διεκδικήσουμε τη ζωή μας και της αξιοπρέπειά μας