ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Στο διάγγελμά του πρωθυπουργού, για σταδιακή άρση των λόγω κορωνοϊού μέτρων,  περίσσεψε η χρήση πρώτου ενικού προσώπου, εξαίροντας τον εαυτό του για τις επιλογές του και  παίζοντας  με αυταρέσκεια το ρόλο του πατέρα ηγέτη. Κι από κοντά οι υπόλοιποι υπουργοί του που εξειδίκευαν τη διαδικασία άρσης των μέτρων θεωρούσαν υποχρέωσή τους να αναφερθούν είτε άμεσα είτε έμμεσα στη συμβολή του μεγάλου ηγέτη στη νίκη εναντίον του κορωνοϊού. Με νύχια και με δόντια προσπαθούν να εμφανίζουν τη μείωση των κρουσμάτων σαν προσωπική επιτυχία του ηγέτη που πήρε στον κατάλληλο χρόνο τις σωστές αποφάσεις. Και συνεχίζουν να μας κολακεύουν πως είμαστε μαχητές που κερδίζουμε μάχες, μόνο στρατηλάτης δεν χαρακτηρίστηκε ο Κ. Μητσοτάκης, αρκεί να ακολουθούμε οδηγίες είτε για να μένουμε σπίτι είτε για να κινήσουμε την οικονομία.

 Ο στόχος ήταν  μάλλον η επιπέδωση της επιδημικής καμπύλης  γενικά με οριζόντιες απαγορεύσεις για να μην καταρρεύσει το σύστημα υγείας και όχι κατά προτίμηση η προστασία των ιδιαίτερα ευάλωτων. Και το εύλογο ερώτημα πότε και πώς τελειώνει αυτή η διαταραχή σε ολόκληρη την κοινωνία μοιάζει δύσκολο να απαντηθεί. Πότε θα είναι ασφαλές για τα υγιή παιδιά και τους νεότερους δασκάλους να επιστρέψουν στο σχολείο, πότε οι περισσότερο ηλικιωμένοι δάσκαλοι και οι δάσκαλοι με χρόνιες ασθένειες; Πότε θα είναι ασφαλές για το εργατικό δυναμικό, όσο δεν συνέχιζε αδιάκοπα να δουλεύει,  να επανέλθει στο χώρο εργασίας, δεδομένου ότι ορισμένοι ανήκουν στην ομάδα κινδύνου για σοβαρή λοίμωξη; Πότε θα είναι ασφαλές να επισκεφθεί κανείς τους δικούς του σε γηροκομεία ή νοσοκομεία; Πότε θα μπορούσαν και πάλι οι παππούδες να αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους;

Υπάρχουν πολλές πιθανές απαντήσεις, αλλά η πιο πιθανή μοιάζει να είναι πως κανείς δεν γνωρίζει τεκμηριωμένα και έτσι επιλέγονται οι πιο βολικές. Γι’ αυτό και με τις αντιφάσεις στις ενημερώσεις του Υπουργείου Υγείας ο καθηγητής Σ. Τσιόδρα καταλήγει να δικαιώνει πολιτικές προειλημμένες αποφάσεις, δίνοντας την εντύπωση πως οι επιστημονικές γνωματεύσεις είναι που προσαρμόζονται σ’ αυτές. Και ίσως επειδή μέσα στην αβεβαιότητα και αοριστία μπορεί να δικαιολογηθεί κι επιστημονικά εγκαταλείφθηκε το μέσο του εγκλεισμού σε μια καταρρέουσα οικονομία. Και  οι κυβερνήσεις προχωρούν, η μια μετά την άλλη, στην άρση των μέτρων προκρίνοντας πια την ανάπτυξη της ασυλίας της αγέλης, κι ας μην ομολογείται. Σ’ αυτό το πνεύμα και η δική μας κυβέρνηση, υιοθετεί σαν εθνική στρατηγική εκείνη που οι κυβερνήσεις της Ενωμένης Ευρώπης, σε αντιδιαστολή με τις οδηγίες του ΠΟΥ, εφαρμόζουν για χάριν της οικονομίας.

      Ζώντας λοιπόν στην καπιταλιστική εποχή, όπου η παγκοσμιοποίηση δεν έχει, όπως διαφημιζόταν στην αρχή, δημιουργήσει έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο διάφανο, αλλά, αντιθέτως, έχει δημιουργήσει ένα σύστημα που είναι πιο δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί και να κατανοηθεί και που μοιάζει παντοδύναμο, οι προσπάθειες συντονισμού  δράσεων σε περίπλοκες καταστάσεις δεν μοιάζει να διευκολύνουν στην εύρεση λύσης, όταν δεινοπαθούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Τελικά η επίκληση σε Παγκόσμιους οργανισμούς εκ μέρους των εθνικών κρατών μοιάζει να χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για τις δικές τους ενέργειες. Στην προκείμενη περίπτωση της επιδημίας, ο Π.Ο.Υ πότε φαίνεται να καθοδηγεί τις αποφάσεις των κυβερνήσεων πότε να συγκρούεται μ’ αυτές.

               Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, όπως και άλλοι οργανισμοί που γεννήθηκαν από τις στάχτες του β παγκοσμίου πολέμου, σαν ένα διακρατικό υπερυπουργείο που υπερισχύει εκείνων των εθνικών κρατών, κήρυξε στις 11 Μαρτίου τον κορωνοϊό πανδημία. Υπήρξαν αμφισβητήσεις για τις γνωματεύσεις του και κατηγορίες για φιλοκινεζισμό, όπως και πριν μια περίπου δεκαετία, το 2009,  υπήρξαν κατηγορίες για διαφθορά και συμπαιγνία με τις φαρμακευτικές εταιρείες στο πλαίσιο της παγκόσμιας εκστρατείας εμβολιασμού για μια πανδημία που αποδείχτηκε λιγότερο επικίνδυνη από το αναμενόμενο. Τότε ο Π.Ο.Υ υπεραμύνθηκε των εγγυήσεων που υπάρχουν για τη διαχείριση πιθανών συγκρούσεων συμφερόντων, ενώ κι αυτά ξεχάστηκαν καθώς τα φώτα της δημοσιότητας έσβησαν γι’ αυτά τα θέματα.

         Όταν διακυβεύεται η υγεία μας η άγνοια και ο φόβος κάνουν τις ζωές μας εύκολα ελεγχόμενες από επαϊόντες, αποτρέποντας κάθε αμφισβήτηση, ευνοώντας την παραίτηση από το να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Εφησυχάζουμε με τις συμβουλές των αξιόπιστων και ικανών εμπειρογνωμόνων με τις διαβεβαιώσεις εργαστηρίων και φαρμακευτικών εταιρειών που ξεχειλίζοντας από φιλανθρωπία εργάζονται νυχθημερόν για τη σωτήρια μας, βρισκόμενοι σε πλήρη σύγχυση όταν όλοι αυτοί αντιφάσκουν μεταξύ τους.

          Ο  Π.Ο.Υ τονίζει σαν  ιδανική απάντηση στην πανδημία ότι τα μεμονωμένα κράτη θα πρέπει να περιορίσουν την έκθεση του κοινού, ειδικά αν εντοπίσουν και εντοπίσουν όλες τις γνωστές περιπτώσεις - μια στρατηγική που λειτούργησε στη Νότια Κορέα και φαίνεται να λειτουργεί στη Γερμανία, ενώ σε διεθνές επίπεδο, τα κράτη πρέπει να μοιράζονται επιστημονικές πληροφορίες και πόρους. Ωστόσο, οι χώρες έχουν αγνοήσει επανειλημμένα τις συμβουλές του Π.Ο.Υ. Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες πολλά πλούσια έθνη όχι μόνο έχουν ακολουθήσει τις δικές τους εθνικές στρατηγικές για τη δημόσια υγεία, αλλά έχουν επίσης αποσυρθεί από τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο της διπλωματίας και του εμπορίου που τα ίδια ίδρυσαν. Παραδείγματα εθνοκεντρικής συμπεριφοράς: Το Ηνωμένο Βασίλειο παραγγέλνει μάσκες σε γαλλική εταιρεία αλλά η γαλλική κυβέρνηση ζητά όλες τις μάσκες που παράγονται στη χώρα, έτσι οι μάσκες δεν φτάνουν ποτέ στη Βρετανία, ενώ η  Γερμανία κατηγορεί τις ΗΠΑ για κατάσχεση αποστολής μασκών που προοριζόταν για το Βερολίνο από λιμάνι στην Ταϊλάνδη.

        Και ο κίνδυνος να χαθεί σε μεγάλη κλίμακα η εμπιστοσύνη προς παγκόσμιους οργανισμούς όπως ο Π.Ο.Υ ή κυβερνητικούς χειρισμούς δεν είναι μόνο μια πιθανότητα, όταν με τις δράσεις τους η καχυποψία για πολιτικές σκοπιμότητες και οικονομικά συμφέροντα αυξάνεται. Και η αμφιβολία αν η πανδημία χρησιμοποιείται σαν άλλοθι εξαναγκάζοντας σε μια πλασματική ενότητα καπιταλιστές και εργαζόμενους για να ενθαρρύνει την υπακοή των τελευταίων όλο και επανέρχεται.