Η ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

Η παρέλαση αξιωματούχων από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στη FYROM μπορεί να μην έφερε το επιδιωκόμενο απ’ αυτούς αποτέλεσμα στο προ ημερών δημοψήφισμα, όμως οι παντός είδους πιέσεις και προκλήσεις από τους ίδιους αξιωματούχους  σε βουλευτές της FYROM στην ψηφοφορία της βουλής για αποδοχή της συμφωνίας των Πρεσπών απέδωσαν. Βρέθηκαν οι δυσεύρετοι οκτώ βουλευτές για να ανοίξει ο δρόμος για την έναρξη της συνταγματικής αναθεώρησης. Άλλωστε πάντα αποδίδουν τα τεχνάσματα του διαίρει και βασίλευε, όταν διεξάγονται μέσω ευρύτερων πολιτικών και οικονομικών σχέσεων.

               Κι εμείς, έχοντας βουλιάξει στο τέλμα της ονοματολογίας, θέλουμε να το αποσυνδέουμε από  τις ευρύτερες πολιτικές στο Βαλκανικό χώρο και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Έτσι, σ’ όλη αυτή την διαδικασία, παραβλέπουμε –ή κι άλλοι χλευάζουν για εθνικιστική τη θέση του ΚΚΕ που συνδέει τη συμφωνία των Πρεσπών με τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, γιατί «είναι αυτοί που δημιουργούν τις εστίες πολέμου και τις εντάσεις»,-  τις  πρωτοβουλίες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιβάλουν την κυριαρχία τους  στην περιοχή. Γι’ αυτό κι επιδιώκουν τη δημιουργία μιας άμεσης σύνδεσης όχι μόνο της FYROM, αλλά και  όλων των χωρών που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με τους μεγάλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Περίπου ένα τέταρτο του αιώνα από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η περιοχή των Βαλκανίων συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειές της. Μικρά και φτωχά κράτη που προέκυψαν από τη διάλυσή της, στα οποία η διαφθορά είναι ανεξέλεγκτη και στα οποία οι έλεγχοι και οι ισορροπίες είναι στοιχειώδεις, προσφέρουν κάθε είδους ευκαιρίες για απόκτηση επιρροής σε  ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία καθώς μπορεί ακόμα και να  αγοράζουν συμμάχους και πελάτες από τις εγχώριες ελίτ. ΗΠΑ και ΕΕ εφαρμόζουν μια στρατηγική που εκμεταλλεύεται τις συχνά αφελείς φιλοδοξίες των βαλκανικών χωρών όσον αφορά την ένταξή τους  στην ΕΕ και την προσδοκώμενη οικονομική  τους άνοδο.

Ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στη διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας συχνά παραβλέπεται και  από αυτούς που επικρίνουν την παρέμβαση της Ουάσιγκτον στις εσωτερικές υποθέσεις ανεξάρτητων και κυρίαρχων χωρών. Με την ύστερη γνώση που αποκτήσαμε, έγινε φανερό πως στην  πρώην Γιουγκοσλαβία καθορίστηκε το πρότυπο για τη  μελλοντική αμερικανική παρέμβαση στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία. Η Κροατία, η Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, αποτελούν την αφετηρία για την ιδέα της ανθρωπιστικής επέμβασης της Δύσης, η οποία στην πραγματικότητα αποτέλεσε το  πρόσχημα για τη διαφύλαξη και την ενίσχυση της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ, επικουρούμενης από την ΕΕ. Για τις ΗΠΑ, η συνεισφορά τους  στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όχι μόνο θα δημιουργούσε κράτη-πελάτες για τις ΗΠΑ, αλλά στην καλύτερη περίπτωση θα κρατούσε τη Ρωσία έξω από τα Βαλκάνια ή, στην χειρότερη περίπτωση, θα περιόριζε τη ρωσική επιρροή στην περιοχή με την οποία  ιστορικά η Ρωσία έχει στενές σχέσεις.

Και επειδή η επιστροφή της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή στέφεται από επιτυχίες της εξωτερικής της πολιτικής στην Κριμαία και στη Συρία, όσο αυξάνεται το ενδιαφέρον για τη γεωστρατηγική σημασία των Βαλκανίων για τη ρωσική εθνική ασφάλεια, τόσο και οι ΗΠΑ επιταχύνουν τις διαδικασίες για την ενεργό συμμετοχή της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Ενώ η πΓΔΜ είναι ανεξάρτητη εδώ και 27 χρόνια, είναι όμως μια πολύ εύθραυστη χώρα και αυτό οφείλεται και στην ανήσυχη Αλβανική κοινότητα της, η οποία αποτελεί το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Από τότε που οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν τη Σερβία για την υποστήριξη του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου, με δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα, η Ουάσιγκτον καλλιέργησε μια εξαιρετικά ισχυρή σχέση με τους Αλβανούς στα Βαλκάνια - στην Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο και την πΓΔΜ,- που σε μεγάλο βαθμό στην ένθερμη στήριξή τους πατά η αμερικανική υπεροχή στην περιοχή. Στο Κοσσυφοπέδιο  είναι που έχει στηθεί μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις στο εξωτερικό, το στρατόπεδο Bondsteel.

 Μοιάζει αυτή μια αμοιβαία επωφελής σχέση, γι’ αυτό  και η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία και η ετεροβαρής, όπως κρίνεται από πολλούς, υπέρ των Αλβανών  της FYROM συμφωνία της Οχρίδας το 2001, μετά τις ένοπλες συγκρούσεις που προκάλεσε ο UCK, επιβλήθηκαν από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Με τις ΗΠΑ να παίζουν το αλβανικό χαρτί στη FYROM η χώρα θα μπορούσε να σταματήσει να υπάρχει ή θα μπορούσε να μειωθεί σημαντικά, ανάλογα με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Από κοντά και η Ελλάδα επιδιώκει να συμμετέχει στο γεωστρατηγικό σχεδιασμό στην περιοχή, αλλά και να επεκτείνει τη συμμετοχή της σε πρωτοβουλίες στον τομέα της οικονομίας και σ’ αυτόν που σχετίζεται  και με τους νέους ενεργειακούς δρόμους. Κι έτσι η αστική τάξη της χώρας φιλοδοξεί ν’ αυξήσει τη δύναμή της ως τοπικός εταίρος των μεγάλων δυτικών κυβερνήσεων, να εξελιχθεί σε μια περιφερειακή  δύναμη στην περιοχή. Π. Καμμένος και Ν. Κοτζιάς κονταροχτυπιούνται  για την πρωτοκαθεδρία στον τομέα εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγάλων μας συμμάχων, με το Ν. Κοτζιά να ισχυρίζεται πως αποσύρεται προς το παρόν, προσπαθώντας να μη φθαρεί, με την ελπίδα της μελλοντικής του αξιοποίησης.   

Στα Βαλκάνια με τις μειονότητες, τη φτώχεια και τη διαφθορά μπορεί πολιτικές, ιστορικές, εθνοτικές, οικονομικές αντιπαλότητες να  πυροδοτούνται κατά τακτά χρονικά διαστήματα, να  δίνουν ευκαιρίες για να στραφούν, αναλόγως των συμφερόντων τους,  ο ένας εναντίον του άλλου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις παρασύροντας ακόμα και σε λουτρό αίματος τους λαούς της περιοχής.  

Στη FYROM  εμφανίζεται και πάλι η αποφασιστικότητα των ΗΠΑ για να παραμείνουν κυρίαρχες στα Βαλκάνια. Οι επεμβάσεις τους όμως κάθε φορά είναι θανατηφόρες  για την ασφάλεια και την ειρήνη σ’ αυτήν την ιστορικά ασταθή περιοχή.  

Μόνο που ό,τι συμβαίνει στα Βαλκάνια υπάρχει πάντα κίνδυνος να μη περιοριστεί μόνο στα Βαλκάνια