ΕΧΟΥΣΙ ΓΝΩΣΙΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ

Με το 20^ο συνέδριο του ΚΚΕ οι κριτικές, με θετικό ή αρνητικό πρόσημο αναλόγως οπτικής και σκοπιμοτήτων, ένθεν κακείθεν επικεντρώνονται στη συστημικότητά του και το ρόλο του στο αστικό καθεστώς. Είναι το κομβικό σημείο όπου συναντώνται αστοί και υπερεπαναστάτες, οι μεν για να επαινέσουν τη σύνεση του κόμματος ( π.χ. άρθρο του Μ. Κοττάκη στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ «Συστήνω σε συντηρητικούς πολίτες να μελετήσουν την ομιλία Κουτσούμπα στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Θα εντυπωσιαστείτε, αγαπητοί, με τη συμφωνία σας σε βασικές θέσεις του ΚΚΕ),  οι δε για να το κατηγορήσουν για την έλλειψη επαναστατικότητας (π.χ από τον Εργατικό Αγώνα,Η μεγάλη τραγωδία είναι, πως ένα τέτοιο κόμμα, με τη γνωστή ηρωική ιστορία του, διασύρεται με αυτήν την πρακτική της ηγετικής ομάδας του, ευνουχίζεται και διαρκώς συρρικνώνεται και με τις ανεδαφικές και αδιέξοδες θέσεις του, όπως για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι να έρθει ο σοσιαλισμός!!! κλπ, δεν μπορεί να παίξει τον ιστορικό του ρόλο υπέρ του λαού»).  
            Στα κοινωνικά δίκτυα οι κριτικές παίρνουν ένα πιο φιλοσοφικό χαρακτήρα αναλύοντας την τροτσκιστική στροφή του ΚΚΕ. Γενικά όμως, εντυπωσιάζει η ρηχότητα των υπαινιγμών, (π.χ. από ρεπορτάζ της ΕφΣυν, «τρία μέχρι πρότινος μέλη της Κ.Ε. «μετακόμισαν» στην ΚΕΟΕ» ή «Στο συνέδριο έλαβαν τον λόγο 70 σύνεδροι, επτά λιγότεροι σε σχέση με το 19ο Συνέδριο») η ευκολία στην ανάλυση, ( π.χ. από το ΠΡΙΝ «Στην εισήγηση του Δ. Κουτσούμπα, το πρώτο στοιχείο που ξεχωρίζει είναι η υποτίμηση της καπιταλιστικής κρίσης και της διεθνούς της διάστασης») η κοινοτοπία στο συμπέρασμα, («Εντύπωση προκαλεί και η δήλωση ότι το ΚΚΕ «έχει μελετήσει σχέδιο δράσης και πρότασης» για το ενδεχόμενο αποπομπής από το ευρώ και ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, με διεκδικήσεις για άμεση ανακούφιση και ανάκτηση απωλειών. Το ερώτημα είναι γιατί στη σημερινή εξαθλίωση πλατιών λαϊκών στρωμάτων δεν αντιστοιχεί κάτι ανάλογο, παρά μόνο κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας και «οικονομία δυνάμεων»), η  λογική που  λαχανιασμένα προσπαθεί να συνδέσει και να γεφυρώσει  τα χάσματα που δημιουργεί η σκόπιμη επιλεκτικότητα στην ανάδειξη θέσεών του ΚΚΕ και  η διαστρέβλωση τους (από το ΙΣΚΡΑ π.χ. «Αναρωτιούνται πολλοί στον κομμουνιστικό αριστερό χώρο αν άξιζε τον κόπο να διεξάγει το ΚΚΕ ένα ολόκληρο Συνέδριο αφιερωμένο, περίπου, στη ”μάχη” ενάντια στους οπορτουνιστές (βλέπε ΛΑ.Ε) και ιδιαιτέρως στην κατατρομοκράτηση του λαού με το ενδεχόμενο εθνικού νομίσματος. Διότι, δυστυχώς, σε αυτές τις δυο κατευθύνσεις αφιερώθηκε στην πραγματικότητα το 20ο Συνέδριο».)
           Αν  διυλίζονται λοιπόν οι αποφάσεις, αλλά και τα πάντα γύρω από το συνέδριο, είναι γιατί  όλες αυτές οι απόψεις γεμάτες ταυτολογίες,  όπου το ζητούμενο εκλαμβάνεται ως δεδομένο, που αναπτύσσονται  με συστηματικό τρόπο έχουν στόχευση συγκεκριμένη: Η επιδοκιμασία του ΚΚΕ για τη σύνεσή του από τους ταξικούς του αντιπάλους είναι ο έμμεσος τρόπος εξουδετέρωσής του καθιστώντας το αναξιόπιστο, ενώ οι κατηγορίες από τους αυτοαποκαλούμενους συμμάχους πως το ΚΚΕ δεν συλλαμβάνει  σωστά και έγκαιρα τις ανάγκες της ιστορικής στιγμής για μεγαλύτερη επαναστατικότητα πετυχαίνει το ίδιο. Οι …ανυπόμονοι επαναστάτες προτείνουν ρήξεις εδώ και τώρα χωρίς προβληματισμό ούτε για τις προϋποθέσεις ούτε για το στόχο, ενώ αυτές οι ρήξεις (π.χ. έξοδος από ευρώ)  χωρίς το λαό οργανωμένο μαζικά σε ταξικό  κοινωνικό-πολιτικό κίνημα που να τις επιβάλλει με  τους όρους του,  στην τελική θα εξυπηρετήσουν την κυρίαρχη τάξη ή τμήματά της.
            Γι’ αυτό κι όλες αυτές οι κατηγόριες, που προσπαθούν να πάρουν τη μορφή κριτικής,  εκφρασμένες με φραστικές καινοτομίες ή συναισθηματικές κορώνες, έχουν  μόνο δευτερεύουσα σημασία. Πριν και πίσω από όλα αυτά,  προέχει η πολιτική ιδεολογία και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, γιατί οι αιτίες μιας σύγκρουσης πολλές φορές δεν ταυτίζονται  με το πεδίο στο οποίο αυτή διεξάγεται. Μοιάζει λοιπόν στην πραγματικότητα  η σύγκρουση με το ΚΚΕ  να μην είναι η διαφωνία με κάποιες του  αποφάσεις, αλλά να είναι διαφωνία με το ίδιο το ΚΚΕ ως κόμμα της εργατικής τάξης και με τον τρόπο οργάνωσής του και λειτουργίας του, ακυρώνοντας την ίδια την ύπαρξή του· κι έτσι  τορπιλίζεται η προσπάθεια ανάπτυξης ταξικής συνείδησης και οργάνωσης συλλογικών μορφών δράσης με ταξικό προσανατολισμό. Για να μη  δημιουργηθεί ένα ευρύ πολιτικό-κοινωνικό κίνημα με μεγάλη επιρροή και ριζωμένο στο λαό, απλωμένο σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, συνδεδεμένο στενά με τις λαϊκές μάζες στον αγώνα για διεκδίκηση καλύτερης ζωής και μπολιασμένο με το όραμα του σοσιαλισμού –όπως στη δεκαετία του ’40. Στην πραγματικότητα δηλ. συνεχίζεται η προσπάθεια για  το ξερίζωμα του ΚΚΕ από την ελληνική κοινωνία, με όποιον τρόπο. Στρατιωτικό  στον εμφύλιο, πολιτικό στα μετεμφυλιακά χρόνια και ιδεολογικό στη μεταπολίτευση.
            ΄Εχουσι τὴν γνῶσιν οἱ φύλακες…