ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Μετά από 131 χρόνια από την Πρωτομαγιά στο Σικάγο, που κορυφώθηκε ο αγώνας των εργαζομένων για την μείωση των ωρών εργασίας σε οκτώ, με απεργίες στα εργοστάσια, δολοφονίες εργατών από την αστυνομία, συλλήψεις αγωνιστών και καταδίκες τους σε θάνατο, ο εορτασμός της αυριανής  Πρωτομαγιάς στη χώρα μας για άλλη μια χρόνια  βρίσκει την εργατική τάξη να διαμαρτύρεται για τα αυτονόητα δικαιώματά της στην εργασία και στην αμοιβή, που με αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες είχε κατακτήσει.

  Για δεκαετίες η πρωτομαγιά είχε γίνει ο μόνιμος εφιάλτης της κυρίαρχης εξουσίας καθώς αποτελούσε  αφορμή για γενικευμένες συγκρούσεις που αμφισβητούσαν την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων της μισθωτής εργασίας. Και καθώς μετά τον πόλεμο στη Δύση η βελτίωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης, που  οι αγώνες της  επέβαλλαν, χρησιμοποιήθηκε από την αστική τάξη για να εξασφαλιστεί μια γενικευμένη συναίνεση στην άσκηση της εξουσίας της, η πρωτομαγιά έμοιαζε να χάνει από τη συνείδηση των εργαζομένων το δικό της μήνυμα, που ήταν η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργαζομένων στον άγριο ταξικό πόλεμο εναντίον των καπιταλιστών και την εκμετάλλευσή τους.  Η αστική τάξη οικειοποιήθηκε το περιεχόμενό της, ήταν επίσημη αργία πια η Πρωτομαγιά, εξαφανίζοντας κάθε επαναστατική χροιά και μετατρέποντάς τη από ημέρα απεργίας και ανάδειξης της ταξικής πάλης σε γιορτή της δημοκρατίας του κεφαλαίου.

Και φτάσαμε στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου  αιώνα να βιώνουμε με την εξαθλίωσή μας και την απειλή για την ίδια μας τη ζωή  αυτό που μοιάζει παραλογισμός του κεφαλαίου και που  είναι σύμφυτο μ’  αυτόν.  Γιατί μοιάζει παράλογο ένας κόσμος που ενώ έχει ξεμπερδέψει με την σπάνη, να αφήνει εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από δίψα και πείνα, που ενώ μπορεί να ζήσει καλύτερα ελαχιστοποιώντας την αποξενωμένη και αποξενωτική εργασία, έχοντας αναγάγει την ίδια τη μισθωτή εργασία σε καθολική αξία, να ρίχνει τους  ανθρώπους σε ανεργία καταδικάζοντάς τους σε εξαθλίωση, που δημιουργεί γενικευμένους πολέμους όχι για σφετερισμό αγαθών που σπανίζουν αλλά και για να καταστρέψει το πλεονάζον εμπόρευμα διευρύνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τις αγορές του ο  καπιταλισμός. 

Κι είναι τώρα που όλα αυτά τα συνθήματα (π.χ. νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη) για τη δύναμη του εργάτη, την αναλγησία του καπιταλισμού, που έμοιαζαν τα προηγούμενα χρόνια να έχουν χάσει τη σημασία τους από τη μηχανική επανάληψη και την επετειακή χρήση,  ξαναποκτούν το πρωτογενές νόημά τους. Σ’ όλα αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, οι λέξεις εργάτης, καπιταλισμός, κέρδος, ιμπεριαλισμός, απεργία, απεργοστπάστη, κομμουνισμός κλπ. αποκτούν ξανά βάρος πολιτικό και ιδεολογικό, βάρος που τους έδωσε η ιστορία, βάρος και νόημα που πήραν από τη ζωή και τον  αγώνα των ανθρώπων. Δεν είναι πια λέξεις  άδειες από νόημα,  φουσκωμένες με αέρα,  που μας κοιτούν από το υπερπέραν, απογειωμένες σε ένα άλλο σύμπαν και κόσμο όπως πιστεύαμε στα προηγούμενα χρόνια της υπεσχημένης ευμάρειας, όταν είχαν πετάξει το συγκεκριμένο περιεχόμενό τους. Αναγνωρίζουμε σ’ αυτές την  ακαταμάχητη δύναμη του ιστορικού παρελθόντος  που δεν μας επιτρέπει να εγκαταλείψουμε χωρίς αγώνα την παραδομένη από τις προηγούμενες γενιές αγωνιστών ταξική μας θέση σ’ έναν αντίπαλο που δεν αποκαλύπτει το πρόσωπό του, οικειοποιούμενος τη γλώσσα μας, σφετεριζόμενος τα οράματά μας.

Κι αν απόσπασμα από την έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την Πρωτομαγιά του 1936 θα μπορούσε να αφορά και εμάς, και σαν έκκληση για αγώνα, δεν είναι γιατί χρησιμοποιούνται τυποποιημένες εκφράσεις, κοινοτοπίες κομματικές, …ξύλινη γλώσσα, αλλά γιατί 81 χρόνια τώρα η ουσία του καπιταλισμού δεν έχει αλλάξει, η επιδίωξη του κέρδους  προκαλεί την εξαθλίωση των εργαζομένων, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί τον γενικευμένο πόλεμο.

«Η Πρωτομαγιά, μέρα μαχητικής επίδειξης των επαναστατικών δυνάμεων του διεθνούς προλεταριάτου, πρέπει να γίνει φέτος μια ορμητική διαδήλωση της ενότητας της εργατικής τάξης και των πλατειών λαϊκών μαζών όλων των χωρών για την υπεράσπιση της ειρήνης ενάντια στους εμπρηστές του πολέμου(…)

«Στις κεφαλαιοκρατικές χώρες φουσκώνει ακατάπαυστα η εξέγερση και η διάθεση για πάλη στις γραμμές του προλεταριάτου της αγροτιάς  και όλων των εργαζομένων ενάντια στην  επίθεση του κεφαλαίου, την αντίδραση και τη φασιστική βία. Ο εργαζόμενος λαός που συνενώνει τις γραμμές του στο πλατύ ενιαίο μέτωπο, σηκώνεται ολοένα και πιο αποφασιστικά στην πάλη για ψωμί, λευτεριά και ειρήνη. Υπερνικώντας τη διάσπαση στις γραμμές του, το προλεταριάτο σαν καθοδηγητική τάξη των εργαζομένων ενάντια στην κεφαλαιοκρατική σκλαβιά και ιμπεριαλιστική υποδούλωση, ρίχνεται ολοένα και με περισσότερη τόλμη στον αγώνα(…)» (Ριζοσπάστης, 29/4/1936)