ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ Μ.Κ.Ο

Κατά την επίσκεψή του τον Φεβρουάριο  στην Κύπρο ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας σε συνάντησή του με εκπροσώπους ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είχε δηλώσει ότι στηρίζεται  πάνω τους  και στις προσπάθειές τους  προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος που είναι η επανένωση του κυπριακού λαού. Σε άλλες δηλώσεις του, στα μέσα Μαρτίου, για τα  γεγονότα στην Ειδομένη, όπου εκατοντάδες πρόσφυγες επιχείρησαν επικίνδυνη μετάβαση μέσα από λάσπες και φουσκωμένα ποτάμια  προς το έδαφος των Σκοπίων, τα  χαρακτήρισε απαράδεκτα, καθώς εκατοντάδες πρόσφυγες έπεσαν θύματα παραπληροφόρησης και ενθαρρύνθηκαν από αγνώστους και  από παράγοντες που φέρουν τον τίτλο του εθελοντή ή έχουν τον μανδύα των ΜΚΟ για να επιχειρήσουν αυτό το  επικίνδυνο πέρασμα προς τα Σκόπια.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αρχές Μαρτίου, πρότεινε ένα νέο μέσο βοήθειας έκτακτης ανάγκης για τις χώρες της ΕΕ που επωμίζονται το προσφυγικό βάρος συνολικού ποσού 700 εκατ. ευρώ, τη διετία 2016-2018, που θα παρέχεται σε στενή συνεργασία με τα κράτη-μέλη και οργανισμούς, όπως οργανώσεις του ΟΗΕ, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και διεθνείς οργανισμούς.

Την έντονη αντίθεσή της στην παρουσία Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων, εκφράζει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία .

               Ειδήσεις που καταγράφουν συμπεριφορές και γνώμες σχετικές με τις Μη Κυβερνητικές οργανώσεις. Αυτές τις  Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις –νομικά συγκροτημένες οργανώσεις  που διαφημίζονται πως δρουν έξω από τα κρατικά κανάλια με στόχους ευρύτερα κοινωνικούς εφαπτόμενους όμως της πολιτικής- που υποκαθιστούν σε πολλές δραστηριότητες το κράτος  ή ανοίγουν δρόμους για άσκηση συγκεκριμένης πολιτικής. Τονίζεται μάλιστα  ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας τους, η στήριξή τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία και η ανεξαρτησία τους από το κράτος κι ας χρηματοδοτούνται και από κυβερνήσεις. Αρκεί  που αποκλείουν εκπροσώπους κυβερνήσεων από την ένταξή τους στην οργάνωση.

               Έχοντας παραιτηθεί από το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος και μιας ιδανικής κοινωνίας εναποθέτουμε ελπίδες σε ιδιωτικού τύπου πρωτοβουλίες που στοχεύουν να επιτύχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα και  τέτοιες πρωτοβουλίες θεωρούνται οι ΜΚΟ. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ιδιωτικοί φιλανθρωπικοί οργανισμοί, επιδοτούμενοι από κυβερνητικά ή άλλα αδήλου προελεύσεως κονδύλια,  που διαφημίζουν ότι παλεύουν ενάντια στην αθλιότητα του κόσμου, υποκαθιστώντας τοπικά και χρονικά το κράτος.  Η δημιουργία τους δεν δείχνει παρά μια βαθειά δυσπιστία απέναντι στα κρατικά όργανα, μόνο βέβαια όσον αφορά στις κοινωνικές παροχές, που όμως συνδυάζεται με μια βαθύτατη συμφωνία με την νομιμοποιητική αρχή που στηρίζει τις κρατικές δομές.

 Όπου εμφανίζονται προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε συγκρούσεις, η εμφάνιση των ΜΚΟ εξασφαλίζει τη δημιουργία νέων πρακτικών που επαναπροσδιορίζουν τις αρμοδιότητες που έχουν μεταβιβασθεί στο κράτος ενισχύοντας την ψευδαίσθηση για ανάληψη από τους ίδιους τους πολίτες της διαχείρισης του κοινωνικού τους βίου.  Κι έτσι ενώ  υποψιαζόμαστε συνήθως  τις κρατικές αρχές ως διαφθαρμένες και διαφθείρουσες, δεν  τίθεται όμως ζήτημα αμφισβήτησης της κυρίαρχης ιδεολογίας πολύ περισσότερο των θεμελίων της κοινωνικής τάξης. Γι’  αυτό  μια αναθεώρηση των υφιστάμενων μορφών πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης που δεν εκφράζουν ούτε απορρέουν από ταξικές αντιθέσεις  και δεν στοχεύουν στην αλλαγή οικονομικών και πολιτικών δομών υποστηρίζεται από την ίδια την κυρίαρχη εξουσία διοχετεύοντας έτσι συγκρούσεις σε πεδία πέραν της παραγωγής και του ταξικού κράτους. Κι επειδή τα γεγονότα αντιμετωπίζονται σαν αυτοτελή μη εντασσόμενα σ’ ένα συνολικό πλαίσιο, όπου θα τονιζόταν η αλληλεξάρτηση όλων των φαινομένων και όχι απλώς η διαδοχή τους, στα μεγάλα ζητήματα, όπως τώρα στο προσφυγικό, η ανεπάρκεια και πολλές φορές ο ύποπτος ρόλος τους γίνονται πασιφανείς.

               Οι ΜΚΟ δείχνουν να προσπαθούν  να συμφιλιώσουν κάθε είδους αντιφατικά δεδομένα. Τα μέσα ενημέρωσης διεκτραγωδούν το γεγονός, περιγράφουν όλη τη φρίκη του κακού και του πόνου και οι ΜΚΟ μοιάζει να θέλουν να είναι αποτελεσματικές και πρακτικές δεν φιλοδοξούν ούτε ελπίζουν να νικήσουν τη δυστυχία που είναι τόσο μεγάλη. Κι όλες αυτές δηλώνουν ότι υπηρετούν ανθρωπιστικούς σκοπούς και  υποστηρίζουν πως παραμένουν άκριτοι παρατηρητές όλων αυτών των δυστυχιών που θέλουν να περιθάλπουν, ενώ μπορεί να λειτουργούν και σαν μοχλός τους. Αρκεί να θυμηθούμε ότι στο Κόσσοβο αναπτύχθηκαν γερμανικές, ισπανικές, ελληνικές ΜΚΟ κάτω από την ομπρέλα των αντίστοιχων εθνικών τμημάτων του ΝΑΤΟ, γεγονός που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια  για να μη φανεί η σύμπλευση του ανθρωπισμού τους  με την στρατιωτική επέμβαση. Εξάλλου ο ανθρωπισμός έχει γίνει άλλοθι επεμβάσεων και βομβαρδισμών, επομένως το να προσφέρεις βοήθεια στο όνομα του ανθρωπισμού και με την αρωγή αυτών που προκαλούν τις δυστυχίες δεν τις κάνει τις ΜΚΟ παρά εξάρτημα αυτών των επεμβάσεων. Σαν να μπορεί να μείνει ο ανθρωπισμός έξω από την πολιτική των εξουσιών και τα ταξικά συμφέροντα, σαν να μη χειραγωγούνται οι ΜΚΟ από τις κυβερνήσεις και να μη δρουν πολλές απ’ αυτές σαν Δούρειος ίππος στην πολιτική ζωή διαφόρων χωρών. Αποδείχτηκε αυτό με τη συμπεριφορά ΜΚΟ στο πόλεμο της  Γιουγκοσλαβίας, όπου μέλη των  Γιατρών χωρίς Σύνορα (π.χ. Ρονί Μπρομάν, επίτιμος μέλος) όχι μόνο τάσσονταν υπέρ των βομβαρδισμών αλλά πρότειναν και χερσαίες επιχειρήσεις, ενώ και στη χώρα μας ο Αλεξ Ρόντος, άλλοτε στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου, απολογούμενος πέρυσι στην ανακρίτρια που χειρίστηκε την υπόθεση της παράνομης, σύμφωνα με τη δικογραφία, χρηματοδότησης της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ΙΜΙ, "Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης", μεταξύ άλλων υποστήριξε ότι οι αποφάσεις για τη λειτουργία και το νομικό πλαίσιο των ΜΚΟ είχαν ληφθεί σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, διότι συνδέονταν με την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

               Η αναγόρευση του ανθρωπισμού και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε κεντρικό επιχείρημα και νομιμοποιητικό παράγοντα των κάθε λογής επεμβάσεων δείχνει την κατά το δοκούν αξιοποίηση της ανθρωπιστικής ευαισθησίας. Στην ίδια λογική κινούνται και όλες αυτές οι Μη Κυβερνητικές αλλά κυβερνητικά χρηματοδοτούμενες οργανώσεις, οι οποίες καταλήγουν να είναι η μόνη ελπίδα για χιλιάδες κατατρεγμένους, άλλοθι της ανάλγητης πολιτικής κυβερνήσεων. Γίνεται όλο και πιο χειροπιαστό ότι αυτό που μπορεί να ονομαστεί ανθρωπιστικό κίνημα αν μοιάζει παγιδευμένο είναι γιατί στο μόνο που αποβλέπει είναι η εκτόνωση  της αγανάκτησης με την υπόσχεση για βελτίωση της προσωπικής ζωής κάποιων «τυχερών», πάντα μέσα στα πλαίσια του υφιστάμενου κοινωνικού συστήματος, όταν ακριβώς από δω πηγάζουν οι δυστυχίες που περιθάλπονται.   Ο χρόνος αυτό που έχει δείξει είναι πως κινήματα ή οργανώσεις που στηρίζονται σε ένα νεφελώδη γενικό κι αόριστο ανθρωπισμό εκτός τόπου και χρόνου παραμένουν χειραγωγημένα και μεταφερόμενα στις αποσκευές του ΝΑΤΟ και των κυβερνήσεων.