ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΛΟΓΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ

Η εγχώρια ειδησεογραφία αναφέρεται στα σαραντάχρονα του ΠΑΣΟΚ και  στον επεισοδιακό τρόπο με τον οποίο  εξελίχθηκαν οι εκδηλώσεις του ΙΣΤΑΜΕ για τον εορτασμό τους,  επιμένει στα διάφορα σενάρια για την εκλογή προέδρου δημοκρατίας, επαναλαμβάνει υποθέσεις και προσδοκίες για τις  συνομιλίες εις Παρισίους με την τρόικα. Κι έχει κανείς την εντύπωση πως πολιτικοί και δημοσιογράφοι σαν να έχουν χάσει  το δεσμό τους με την πραγματικότητα, δεν καταλαβαίνουν τίποτε πια κι εξακολουθούν να ρητορεύουν, να διαπληχτίζονται, να διατάζουν δίχως να βλέπουν πως έχουν ξεπεραστεί. Κι ίσως επειδή το νιώθουν αυτό να φλυαρούν ατέρμονα, να  ουρλιάζουν  όλο και περισσότερο προς το θεό και το διάβολο, τη δημοκρατία και το φασισμό, προς την  Ευρώπη και τη χώρα τους αρνούμενοι ότι ανήκουν σε έναν κόσμο που βουλιάζει και χάνεται. Και μια πλειοψηφία, πιασμένη από τα ρετάλια της προηγούμενης ευημερίας, όσο νιώθουμε όλο το οικοδόμημα των δοκιμασμένων ηθικών και κοινωνικών συνθηκών  να καταρρέει τόσο στρεφόμαστε στη δουλειά μας,  στα οικονομικά μας, στην καλοπέρασή μας, προσπαθώντας να προφυλάξουμε το σπίτι μας χωρίς να νοιαζόμαστε  για τις αναταράξεις εκεί έξω,ενώ η οσμή από το μπαρούτι φτάνει μέχρι την αυλή μας.

               Κι όσο περνά ο καιρός αυτό που χαρακτηρίστηκε σαν οικονομική κρίση παίρνει μόνιμα χαρακτηριστικά και διαμορφώνει έναν ορισμένο τρόπο ζωής και αντίληψης της πραγματικότητας. Αφού  στροβιλιστήκαμε  χωρίς κανένα  σταθερό σημείο, μοιάζουμε ναρκωμένοι, σαν να μη ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Σαν να αράξαμε σε μια παθητικότητα από φτώχεια, εξάντληση κι αηδία. Ίσως να είναι η αηδία τόσο δυνατή ώστε να έχουμε εγκαταλειφθεί σ’  αυτή και να βουλιάζουμε. Δεν έχουμε πια να διαλέξουμε ανάμεσα στο λιγότερο η περισσότερο κακό. Θεωρείται δεδομένη η κατάσταση που ζούμε και το κυριότερο μοιάζει να έχει πάψει να είναι αντικείμενο αμφισβήτησης, σαν ένα είμαστε έτοιμοι να πέσουμε κάτω από φρίκη και ασφυξία. Η αποσύνθεση ενός κόσμου πεσμένου στο λάκκο του που  αναπνέει  τις βρώμικες αναθυμιάσεις που βγαίνουν  από το πτώμα του…

               Πνιγήκαμε στο λόγια –κι εδώ. Στη βουλή, στο διαδίκτυο, στην καθημερινότητα ένα παραλήρημα. Ελάχιστα από τα λόγια είναι  εκείνα στα οποία  να συμπυκνώνονται εκτιμήσεις  για την εσωτερική και  διεθνή κατάσταση, και έτσι να διαγράφονται τα κύρια σημεία στα οποία να προσανατολίζονται οι σκέψεις. Νιώθει κανείς τέτοια ανεπάρκεια και αδυναμία να εντοπίσει ιεραρχήσεις, στόχους, έστω και μέσα από αμήχανες αναλύσεις και παραλείψεις, αλλά και ορισμένα κλειδιά  με  τα οποία  εν μέρει τουλάχιστον να μπορούν να ερμηνευθούν κάποια φαινόμενα.

 ¨Όσο πιο σύνθετη γίνεται η πολιτική πραγματικότητα τόσο πιο μεγάλη γίνεται η αδυναμία να δοθεί μια διαυγής  εικόνα των αντιθέσεών της και κατά συνέπεια  τόσο πιο δύσκολο να οργανωθεί  η κατάλληλη πολιτική δράση.  Ο μαρξισμός μας δίνει τα εργαλεία για να κατανοήσουμε τα γεγονότα, να δούμε πίσω από αυτά, να δούμε  τη δυνατότητα δημιουργίας νέου συνόλου γεγονότων, τη  δυνατότητα για πρόβλεψη όσον  εξαρτάται από το βαθμό της δράσης μας. Και πάντα όμως υπάρχει ο κίνδυνος αντί να διερευνήσουμε την αντικειμενική κατάσταση βάσει όλων των παραγόντων της, της εξέλιξής τους από κάθε πλευρά και στις αμοιβαίες σχέσεις τους να περιοριστούμε στη βάση μιας τυχαίας σχέσης δυο ή περισσότερων παραγόντων της αντικειμενικής κατάστασης κι αυτό να  καθορίσει την τακτική που θα ακολουθηθεί.

Και στη χώρα μας εξαντληθήκαμε να απομονώνουμε έναν ή  δυο παράγοντες, να τους περιορίζουμε στο χώρο της γειτονιάς του ο καθένας, είτε αυτή είναι η δουλειά του είτε η ηλικία  του κλπ., και να φλυαρούμε ατέρμονα για  σπρεντ, PSI, πλεονάσματα, ΕΝΦΙΑ κλπ. ανάλογα με την εποχή. Όταν πολεμικές συγκρούσεις κυκλώνουν την Ευρώπη από τη τη Β. Αφρική, τη Μ. Ανατολή μέχρι την Ουκρανία η επιμονή απομόνωσης των τεκταινόμενων στην Ελλάδα και  στην οικονομική ζώνη της Ευρώπης δημιουργεί μια μαγική εικόνα όπου σ’ αυτή  έχουν θέση  οι υπονομεύσεις ανάμεσα σε πρώην και νυν αρχηγούς στο ΠΑΣΟΚ, τα ευφυολογήματα υπουργών, οι υποσχέσεις για φοροαπαλλαγές, τα ατέλειωτα σενάρια προεδρολογίας, τα σύμφωνα συμβίωσης κλπ.

Μόνο που η κοινωνία, και όχι μόνο η δικιά μας,  που βασίζεται στον ταξικό  ανταγωνισμό διαρθρώνεται οικονομικά και πολιτικά με πολύ σύνθετο τρόπο και η αντιπαράθεση των συγκρουόμενων δυνάμεων είναι που διαμορφώνει την πορεία της  στην αναζήτηση διαφορετικών κάθε φορά  διεξόδων  από τα προβλήματα που προκύπτουν. Και τίποτε δεν είναι ευθύγραμμο. Αυτό που έδειξε η τετραετής οικονομική κρίση είναι πως  ακόμα κι αν οι άνθρωποι κινούνται και  δρουν  αυθόρμητα υπό την πίεση των οικονομικών γεγονότων αυτό δε σημαίνει πως οδηγούνται αυτομάτως στην αποκάλυψη του ρόλου του καπιταλισμού και στη συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης.

Κι αν θεωρείται αυτονόητο να επαναλαμβάνονται κι εδώ οι ίδιες διαπιστώσεις    για το ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος και της θεωρίας για την κριτική του καπιταλιστικού  τρόπου παραγωγής και τις κατευθύνσεις της υπέρβασής του είναι γιατί πια θα πρέπει να ξεπεράσουμε αυτόν τον τύπο ιδεαλισμού όπου πιστεύουμε πως στις κοινωνίες μας ούτε τάξεις υπάρχουν ούτε καπιταλιστές. Μόνο καλοί και κακοί άνθρωποι και νίκες χωρίς αγώνες, εξαντλώντας τις δυνάμεις μας σε προσδοκίες για ξαναχτίσιμο  του αστικού  μας  οικοδομήματος που η οικονομική κρίση υπονόμευσε για τα καλά και οι κανονιές ακόμα κι αν ακούγονται από μακριά το αναταράζουν.