ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

    Σπάνιο πράγμα να βρεθούν ηγεμονικές ομάδες που  να παραχωρούν εξαιτίας  των  λαϊκών διεκδικήσεων  ένα μέρος από την εξουσία τους και να έχουν  τόση φρόνηση, ώστε να παρατήσουν  μόνοι  τους ό,τι  θ’ αναγκαστούν  με την πίεση των πραγμάτων να στερηθούν υστερότερα, γιατί πάντα πιστεύουν ότι έχουν την δυνατότητα και ικανότητα να υπερασπιστούν το σύστημά τους… μέχρι να φθαρούν και να πέσουν – και φυσικά ούτε το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο στη χώρα μας  αποτελεί εξαίρεση. Αντίθετα,  τρομοκρατούν  τις λαϊκές μάζες, εξάπτουν το φανατισμό και τους φόβους προβάλλοντας την απειλή κινδύνων και εκμεταλλεύονται τα λαϊκά πάθη. Η αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών, στην κυβέρνηση Παπανδρέου,   τη μόνη διαφοροποίηση που έφερε  ήταν ο βερμπαλιστικός, δογματικός, γεμάτος θεατρινίστικο εγωισμό  λόγος του Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος ακατάσχετα  δημοκοπεί, θέλοντας να δώσει την εντύπωση ότι αγωνίζεται για να υπερασπίσει  μια δικαιότερη κατανομή οικονομικών βαρών, που είναι φυσικά αναπόφευκτα, ενώ στην πραγματικότητα  αγωνίζεται να υπερασπίσει την κυριαρχία του συστήματος  και βοηθά να θεμελιωθεί  η νέα μορφή του για να το σταθεροποιήσει.  Οι προνομιούχες τάξεις αναζητούν κάθε φορά καινούργια μέσα δύναμης  - π.χ. ο προβοκατόρικος ρόλος κουκουλοφόρων - μέσα από το φόβο τους μη τους αφαιρέσουν τα παλιά.Τελικά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δεν θα   καταλήξουν να κάνουν εγκλήματα για τη σωτηρία τους.

     Εκ παραλλήλου,  η κυβερνητική εξουσία έχει κάθε συμφέρον να δείχνει ότι συνεργάζεται με λαϊκές ομάδες,  αφού έτσι  θα μπορούσε  να φανεί ότι ανανεώνεται η εξουσία της  ή να στρέψει τη μια κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης  για  να αποφύγει τις οδυνηρές συνέπειες της όποιας αντίδρασης ή εξέγερσης.  Εξάλλου δεν παραλείπει  η κυβέρνηση να θέλει να δίνει την εντύπωση ότι κάνει οικονομίες για ν’  αποτραπεί η χρεωκοπία, με την οποία συνεχώς απειλεί ολόκληρη την κοινωνία. Μόνο που  είναι εικονικές οι οικονομίες αυτές και γι’  αυτό  δεν έχουν κανένα άμεσο αντίχτυπο, αφού το μόνο που κάνουν είναι να μην αφήνουν καμιά πηγή του τόπου αστράγγιστη.

      Συγχρόνως η αδυναμία των πολιτικών ηγετών, τόσο των εγχώριων όσο και της Ευρωπαϊκής  Ένωσης,   να κατανοήσουν τις πραγματικές διαστάσεις των επιπτώσεων από τις  αποφάσεις που παίρνουν,  τους εμποδίζουν να εκπονήσουν σχέδια που να ανταποκρίνονται στην ανάγκη των καιρών, ακόμα και μέσα στα πλαίσια των δικών τους συμφερόντων. Σοφίζονται λοιπόν δικαιολογίες για όλα  και δείχνουν ότι δεν έχουν κατανοήσει ότι τελειώνει ο ρόλος τους εκεί που τελειώνουν οι ιδέες τους. Απειλούν με το χάος, τρομοκρατούν λαούς και συνεχίζουν να μιλούν για δημοκρατία.

     Οι εγχώριοι πολιτικοί μας πάλι – κυβέρνηση, μείζονα αντιπολίτευση με ουρά το κόμμα του Καρατζαφέρη -  συναγωνίζονται στις εκδηλώσεις πατριωτισμού και εκκλήσεις για εθνική ενότητα.  Η εθνική ενότητα όμως, που επίσημα η κυρίαρχη εξουσία  ενθαρρύνει, είναι  μια καλά υπολογισμένη πρόταση, την οποία  πιπιλίζει το στόμα των πολιτικών, που τα μεγάλα αφεντικά των οικονομικών συγκροτημάτων  έχουν εγκαταστήσει μέσα στη  βουλή, για να νομιμοποιήσουν  την εκμετάλλευσή τους και να μεταδίνουν στους εκμεταλλευομένους μαζί με τα ψίχουλα των  δικαιωμάτων την  δημοκρατική αποδοχή των αποφάσεών τους. Οι εργαζόμενοι όμως πια  δεν παίρνουν τίποτε, μόνο δίνουν. Η δημοκρατία των πλουσίων είναι πάντοτε έτοιμη  να ρίξει πάνω στο λαό με τα σφιγμένα ζωνάρια, το μάννα της ελευθερίας, των δικαιωμάτων και των νόμων- με την προϋπόθεση ότι τα ελέγχουν. Προτρέπουν αυτούς που εκμεταλλεύονται και τους εκμεταλλευόμενους να αλληλοκατανοηθούν, εκείνους που ληστεύονται να θυσιάσουν τα αγαθά τους για τα ωραία μάτια της ευημερίας … που θα έρθει. Χρειάζεται γι’ αυτό περισσότερη ρητορική. Και ο  Βενιζέλος τη διαθέτει. Χρειάζεται όμως και ένας ιδεαλισμός που ο Παπανδρέου ξέρει να προβάλλει όχι βέβαια και να τον αποδεικνύει έμπρακτα - δεν δίστασε να διαγράψει τον διαφωνούντα βουλευτή Π. Κουρουμπλή επειδή έπραξε κατά συνείδηση. Κάθε κοινωνική ομάδα όμως έχει και το δικό της  ιδεαλισμό, που δεν είναι γραμμένος στον ίδιο τόνο. Για να μη βρίσκονται σε δυσαρμονία και για να αποκαταστήσουν τη συναυλία πρέπει ν’  αγγίζονται  κι άλλες χορδές, ιδιαίτερα εκείνες του φόβου και του κοινού συμφέροντος- και να πάλι  προβάλλει ο πατριωτισμός.  Από την άλλη μεριά, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση   έρχεται να συντονίσει  την αρμονία των μεγάλων ψαριών, γιατί  είναι αυτά που δίνουν τον τόνο. Είναι οι κύριοι του ποταμού όπου όλοι οι εργαζόμενοι είναι τα μικρά ψαράκια. Έχουν συμφέρον λοιπόν όλα τα μεγάλα ψάρια  να συνεταιριστούν για να αμυνθούν εναντίον εκείνων που μπορεί να απειλήσει το κελάρι τους. Γι΄ αυτό και η έκδηλη ικανοποίηση της καγκελαρίου της Γερμανίας που ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο στην Ελλάδα. Τα κελάρια συνεχίζουν να φυλάγονται και στην Ελλάδα Ο κόσμος που έχει κυρτωμένη τη ράχη κάτω από το βάρος της προνομιούχας τάξης δεν άλλαξε μεν  καβαλλάρη    αλλά   το πλήθος των χημικών που έπεσαν στο Σύνταγμα δείχνει το  φόβο του συστήματος  μήπως κάποια στιγμή όλος αυτός ο κόσμος  πηδήξει ό ίδιος πάνω στη σέλλα.

     Εγχώριοι κι ευρωπαίοι  πολιτικοί με τους γραφειοκράτες της Ε.Ε δείχνουν ότι έχουν χάσει το δεσμό τους με την κοινωνική πραγματικότητα, δεν καταλαβαίνουν τίποτε κι εξακολουθούν να ρητορεύουν, να διαφωνούν, να διατάζουν,  απαιτώντας, με κάθε μέσο,  να μη διαψεύδεται η εικόνα του κόσμου που έχουν σχηματίσει.  

   Οι ψευδαισθήσεις όμως ποτέ δεν κρατούν πολύ