ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΠΟΘΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

         Στο ΒΗΜΑ  της Κυριακής ο Πρετεντέρης  θεωρεί τις συνταγές που εφαρμόζει στην Ελλάδα το ΔΝΤ κατάλληλες για το Τρίτο Κόσμο, που πριν όμως τις επιβάλλουν «εκεί τουλάχιστον έπαιρναν τα μέτρα τους: ξεκινούσαν πάντα από  το πραξικόπημα! Καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα έχουμε ακόμη δημοκρατία»

        Στο “επταήμερο του Διόδωρου”, πάλι στο Βήμα, ο Ψυχογιός που προπαγανδίζει υπέρ του Παπαδήμου με φαινομενική απλοϊκότητα, «διαχύθηκε το γούρι του σε όλη την Ευρώπη» όπως ισχυρίζεται, καταφέρεται εναντίον των κομμάτων.

      Και σε άλλη σελίδα της ίδιας εφημερίδας ο τίτλος σαν να έρχεται από το παρελθόν «τα συσσίτια επιστρέφουν στα σχολεία»

      Την ίδια στιγμή στο ρ/σ flash, σε σημερινό  πρωινό δελτίο ειδήσεων,  γίνεται  λόγος για την  γενική  απεργία στο Θριάσιο, χωρίς καμιά αναφορά στη μεγάλη απεργία στη χαλυβουργία.

        Ειδήσεις και σχόλια που νομίζεις πως έρχονται από το παρελθόν.

         Ξαναγυρνάμε στη μετεμφυλιοπολεμική  περίοδο που επιδιωκόταν η μεταβολή της πλειοψηφίας της  κοινωνίας σε άμορφη και εξαχρειωμένη μάζα.  Τότε, η φαινομενικά επικρατούσα ιδεολογία δικαίωνε  υποτιθέμενα πατροπαράδοτα ελληνοχριστιανικά ιδεολογήματα ενώ  τώρα απροκαλύπτα  δικαιώνεται η συσσώρευση του κεφαλαίου με την αποθέωση του κέρδους. Και μάλιστα θέλουν να εκμαιεύσουν και τη συναίνεσή μας σ’ αυτό.

         Η μείωση μισθών και ημερομισθίων, με την παράλληλη  εκρηκτική  αύξηση της ανεργίας, έχουν στόχο, δηλωμένο σε πολλούς τόνους άλλωστε,  τη μείωση του κόστους παραγωγής, δηλ. την  αύξηση  των κερδών των κεφαλαιούχων που θα επικρατήσουν. Η λογική του ατομικού κέρδους και της εκμετάλλευσης θα φτάσει στις ακρότατες συνέπειές της.

         Με τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου και τις επαγγελίες για αποτελεσματικότητα, μέσα σε μια κατάσταση προϊούσας παρακμής.  βρήκε πρόσφορο έδαφος και πολλούς οπαδούς το αίτημα για κυβέρνηση από ειδήμονες, τεχνοκράτες και υποτιθέμενους άφθαρτους. Άλλωστε  η επαγγελία της σωτηρίας  της οικονομίας, παρά τις ασάφειές της η μάλλον χάρη σ’  αυτές, προσπαθεί να στηριχτεί  στις νέες ανομοιογενείς συσπειρώσεις πολιτών που  εκφράζονται με  τη δημοσκοπική επιδοκιμασία του εγχειρήματος.

        Το γνωρίζουν  οι κυρίαρχες τάξεις ότι τα πραξικοπήματα με τάνκς  στους δρόμους είναι  παλαιάς κοπής και γι΄ αυτό τα εκσυγχρονίζουν. Ο Πρετεντέρης εμμέσως το ομολογεί. Όπως στη δεκαετία του ’60 το στρατιωτικό πραξικόπημα προηγήθηκε των εκλογών, αφού όμως με τα Ιουλιανά δημιουργήθηκε το κλίμα για να το υποδεχτεί, έτσι και τώρα, με το πρώτο μνημόνιο δημιουργήθηκε το κλίμα για υποδοχή ενός εκσυγχρονισμένου πραξικοπήματος,  το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι  η κυβέρνηση Παπαδήμου  δεν είναι απλώς ο πρόλογος.

       Δεν έχει πια καμιά σημασία να απαιτείται από την κυβέρνηση ή τους «επαΐοντες» περισσότερη ή λιγότερη ενημέρωση για την πορεία της οικονομίας. Δεν έχει νόημα να καταγινόμαστε με ελλείμματα, επαχθή δάνεια, δίκαια ή άδικα φορολογικά  ή άλλα μέτρα. Δεν οδηγεί πουθενά να  αποδεχόμαστε προσχηματικούς διαλόγους για να διαμορφωθούν δήθεν προτάσεις για την κρίση.   Κι’ αυτό, γιατί αποδείχθηκε ότι όλες οι προσπάθειες εδώ και δυο χρόνια δικαιολόγησης της  οικονομικής πολιτικής ήταν απλώς δημαγωγικοί πομφόλυγες,  για να μας πείσουν για την αναγκαιότητά της, ώστε να την αποδεχθούμε αναντίρρητα, ενώ ο πραγματικός της στόχος ήταν ακριβώς αυτά που βιώνουμε τώρα.

       Επομένως η αντίδρασή μας πρέπει να είναι γενικευμένη και ταξική, αρκεί να πειστούμε όλοι οι εργαζόμενοι ότι δεν ανήκουμε στην τάξη των προνομιούχων κι ούτε υπάρχει πιθανότητα να ενταχτούμε ποτέ σ’ αυτή.

         Δυο χρόνια τώρα χονδροειδή ψέματα, προκατασκευασμένοι  πολιτικοί διάλογοι, δουλοπρεπείς παροχές  προς την εξουσία, ντόπια και ευρωπαϊκή, εντείνονται και ενθαρρύνονται καθημερινά, μόνο και μόνο για να μπορούμε ακόμα να διατηρούμε ελπίδες για την αποτελεσματικότητα των ενεργειών τους  και να απελπιζόμαστε για τις δικές μας δυνατότητες.

        Το ΒΗΜΑ, μέσα από τα γραπτά των συνεργατών του, αποκαλύπτει τους ευσεβείς πόθους της άρχουσας τάξης και διαγράφει, με διακριτικότητα ακόμα,  σκηνές από το μέλλον μας.

         Η αστική δημοκρατία πνέει τα λοίσθια και ετοιμάζεται η αντικατάστασή της από πιο εύκολα διαχειρίσιμο, για την κυρίαρχη οικονομικοπολιτική τάξη,  πολιτικό καθεστώς, που θα μπορεί να καταστέλλει η να υπονομεύει άμεσα τις όποιες αντιδράσεις θα πυροδοτήσει η έκρηξη της φτώχειας.

       Η φιλανθρωπία, η ελεημοσύνη, που θα βαφτιστεί κοινωνική αλληλεγγύη, θα είναι ένα από τα μέσα για να μας καθησυχάζουν ναρκώνοντάς μας, ώστε να μη διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε.  Η ιδέα της φιλανθρωπίας  έχει σαν στόχο να κάνει κοινωνικά πιο ανεκτή  την εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας, που θεωρούνται οι αναπόφευκτες συνέπειες του σεβασμού των νόμων της αγοράς, οι οποίοι προπαγανδίζονται ότι  θα μας «σώσουν».

        Θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν αποτέλεσμα αγώνων   και όχι φιλάνθρωπων παραχωρήσεων από την εξουσία.

     Η μόνη πολιτική που μπορεί να είναι προς το συμφέρον μας είναι της αντίθεσης και της αντίστασης στην κυρίαρχη εξουσία.