Πολλοί από μας, γεμάτοι ανασφάλεια, φόβο, απασχολημένοι αποκλειστικά με την επιβίωσή μας σ’ αυτήν την πολιτικοοικονομική κατάσταση, καταλήγουμε σχεδόν να αδιαφορούμε για όλη την τραγωδία που έχει ήδη ξεκινήσει κι εδώ και στην Ευρώπη, όσο δεν μας αγγίζει άμεσα .
Η αδιαφορία μας δεν επεκτείνεται φυσικά στο ίδιο τον εαυτό μας και στο κοντινό μας περιβάλλον, και βέβαια σε κάποιους από μας δεν θα μπορούσε να βρει κανείς πιο φανατικούς πολέμιους κάθε κοινωνικής αναστάτωσης.
Οι περισσότεροι μικροαστοί, εργατικοί και θυσιασμένοι, δεν έχουμε τις περισσότερες φορές να χάσουμε και πολλά πράγματα από μια αλλαγή. Κι ωστόσο λέξεις όπως απεργία, κατάργηση ιδιοκτησίας, κλπ. μας πανικοβάλλει.
Επικαλούμαστε συνεχώς την ανεξαρτησία μας από κόμματα και συνδικάτα και βάζουμε τα χέρια μας να προστατέψουμε την πολύτιμή ελευθερία μας χωρίς να παραδεχόμαστε ότι αυτή είναι πια ένα κόσμημα ξεχαρβαλωμένο, που όλοι οι τυχοδιώκτες πέρασαν απ’ αυτή και τελικά ό,τι έχει απομείνει είναι αυτό που οι λογιών λογιών τρακαδόροι δεν ενδιαφέρθηκαν να πάρουν. Ληστευόμαστε και σχεδόν χρωστούμε και ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς που μας ληστεύουν, γιατί δήθεν προστατεύουν αυτόν τον κρυφό θησαυρό, που είναι πολύ κρυφός, κανένας δεν υποψιάζεται πως υπάρχει, την ελευθερία μας. Πάνω σ’ αυτό κλέφτες και λεηλατημένοι είμαστε σύμφωνοι.
Επιμένουμε με υπεροψία στην ματαιοδοξία της ατομικιστικής στάσης, της απομονωμένης από τον υπόλοιπο κόσμο. Παρόλ’ αυτά και τότε η ατομική σωτηρία δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από ένα ολίσθημα εγωισμού, αν τουλάχιστον ήταν πραγματοποιήσιμη. Δεν είναι όμως και είναι παραλογισμός να το σκέπτεται κανείς. Πως είναι δυνατό να σώσεις το κλωνάρι ενός δέντρου όταν ολόκληρο το δέντρο είναι καταδικασμένο; Ακόμα κι αν το δέντρο πεθαίνοντας εξακολουθεί να πρασινίζει αυτό δεν είναι παρά μια τελευταία αναλαμπή. Δεν θα αργήσει να σβήσει κι αυτή. Κολλημένοι πάνω στο εγώ μας, αν βυθομετρήσουμε θα αναγνωρίσουμε πως ο χυμός και η διάρκεια που έχει τα χρωστάει στους αγωγούς που ανεβαίνουν από τη σύνδεσή μας με την κοινότητα. Για να σωθεί κανείς πρέπει να σώσει και την κοινότητα ή να καταστραφεί μαζί της. Και η κοινότητα στην οποία ανήκουμε όλοι οι εργαζόμενοι, μισθωτοί και συνταξιούχοι, περίτρανα αποδεικνύεται με το μνημόνιο ότι είναι η εργατική τάξη.
Για να είναι λοιπόν ικανός ο ατομικισμός μας να δράσει, να μην είναι σημαδεμένος από στειρότητα θα πρέπει να αναζητήσουμε ομάδες να ενταχθούμε.
Τον τελευταίο καιρό πολλαπλασιάζονται οι παντιέρες που κυματίζουν στον αέρα, κι ακόμα κι αν δεν μας συγκινούν οι παντιέρες, ακόμη κι αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις σημαίες, ξέρουμε όμως πως η πλειοψηφία από μας έχει ανάγκη από την ασφάλεια της ομάδας, της συνδικαλιστικής οργάνωσης, ακόμα και του κόμματος που υπηρετεί τα συμφέροντά μας.
Τελευταία, αυτοί που μιλούσαν εναντίον του μνημονίου έχουν τώρα πολυάριθμη συντροφιά. Στην πρώτη σειρά επαγγελματίες της διανόησης και της πολιτικής που τρυπώνουν παντού, για να διαποτίσουν με τη μυρουδιά τους που θυμίζει βάλτο, τα πάντα. Σ΄ όλα τα σημεία αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται επιτροπές, κινήματα, οργανώσεις μέσα στα οποία προσπαθούν πολλοί να σκαρφαλώσουν στις κορυφές τους, ανάμεσα στις τάξεις των επιφανών. Ακόμα κι αν οι θέσεις αυτές ακόμα δεν κρατιούνται καλά, ωστόσο είναι πολύ αναπαυτικές, για την ώρα. Οσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς τόσο λιγότερο δρα. Πολλοί, σε πυκνές τάξεις μάλιστα, βρίσκονται σε κίνηση, όχι χωρίς θόρυβο, στις εφημερίδες, στα ΜΜΕ, στις επιτροπές, ακόμα και στα κόμματα του μνημονίου, και κάποιοι έχουν σαν αντικείμενό τους προσωπικά συμφέροντα, εφόσον θέλουν ο ιδεαλισμός τους να αποδίδει.
Μπορείς όμως να σκεφτείς για λάφυρα αφού πρώτα θα έχει δοθεί η μάχη. Κι αυτή τη στιγμή πρέπει να ζητά κανείς τους κινδύνους και όχι τα οφέλη. Τώρα η μάχη αρχίζει.
Γι΄ αυτό και η απεργία στη χαλυβουργία έχει τόση τεράστια σημασία.
Είναι μια καθαρά ταξική απεργία πέρα και σ΄ αντίθεση με τη γενική σύμπραξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων για βασικές ρυθμίσεις των όρων εργασίας που επιβάλλονται από το μνημόνιο, έτσι που να εξυπηρετούν στόχους της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται. Οι εργαζόμενοι στη χαλυβουργία αρνήθηκαν με σθένος συμφωνίες που πολλές έγιναν αποδεκτές σε εθνικό επίπεδο μεταξύ κράτους, εργοδοτών και συνδικαλιστικών οργανώσεων για να περιορίσουν, εν ονόματι της κρίσης, κεκτημένα δικαιώματα εργαζομένων.
Όλα αυτά τα δυο χρόνια η σύμπραξη της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην πραγμάτωση της οικονομικής πολιτικής ήταν η κατάληξη μιας σειράς ενεργειών επί σειρά ετών, με προεξάρχοντα το συνδικαλιστικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ, με έντεχνες διασπάσεις διαφόρων συνδικαλιστικών παρατάξεων, με την εξάρτηση από την κρατική χρηματοδότηση, με την απειλή του δικαστικού ελέγχου κλπ. Ετσι επιτράπηκαν διαδοχικές προσεγγίσεις της κρατικής παρέμβασης στις συγκρούσεις στους εργασιακούς χώρους, που στο τέλος δρούσε μόνη της, χωρίς την παραμικρή ανάμειξη των εργαζομένων η των αυθεντικών εκπροσώπων τους.
Καταλήξαμε σ΄ ένα συνδικαλισμό που ήθελε να δημιουργήσει μεταξύ των εργοδοτών και εργαζομένων σχέσεις ειρηνικές, αρμονικές, που ήθελε να απομακρύνει τη διχόνοια, τις συγκρούσεις, τον ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ των δυο τάξεων και φιλοδοξούσε να εξαφανίσει την πάλη των τάξεων. Εξαφανίζοντας όμως τις προϋποθέσεις που θα επέτρεπαν στους εργαζόμενους να αυτοαμυνθούν, ήταν εύκολη η παράδοσή τους – όπερ και εγένετο.
Η απεργία στη χαλυβουργία αναδεικνύει την ύπαρξη της σύγκρουσης των οικονομικών συμφερόντων εργοδοτών – εργαζομένων, αρνείται τη σιωπή στην οποία η κυρίαρχη εξουσία αναγκάζει τους εργαζόμενους και ξεθεμελιώνει τη εργασιακή σχέση, που διαφημίζεται, με βάση την αρμονία μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, υποχρεώνοντάς τους τελευταίους να αποδεχτούν αυτήν την αρμονία εις βάρος τους.
Ακόμα κι αν γενικά στα συνδικάτα αντανακλώνται συσχετισμοί δυνάμεων της κυρίαρχης πολιτικής, οι απεργοί της χαλυβουργίας έδειξαν πως αυτοί μπορούν να ακυρωθούν.
Ολοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να πιέσουμε τα συνδικάτα μας στους χώρους δουλειάς μας για έμπρακτη συμπαράσταση στους απεργούς, που τολμούν ενάντια σ΄ όλον αυτόν τον εκφοβισμό να αγωνιστούν, αντί όπως χιλιάδες άλλοι, σε πιο εξασφαλισμένους χώρους δουλειάς, να υποκύψουν στο διαφημιζόμενο μικρότερο κακό.
Τελικά η πραγματική σύγκρουση από την εργατική τάξη αρχίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου