Βιώνοντας τις ολέθριες συνέπειες της κυβερνητικής απόφασης της 23ης Απριλίου του 2010, όταν σχεδόν θριαμβικά ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελλόριζο «ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης», ή αλλιώς μνημόνιο, σχεδόν δυο χρόνια τώρα, πολλές φωνές ακούγονται για σύμπραξη των αντιμνημονιακών δυνάμεων, και ιδιαίτερα των δυνάμεων της αριστεράς, για ανατροπή αυτής της πολιτικής. Τονίζεται πως είναι επιτακτική η ανάγκη της ένωσης όλων των αριστερών τάσεων, γιατί αυτό που προέχει είναι η οργάνωση της αντίστασης του λαού ενάντια στη λαίλαπα του μνημονίου.
Το αίτημα για σύμπραξη φαίνεται να μην εμφανίζεται με όρους αντιπαλότητας προς την κομμουνιστική αριστερά, αν και ξεπηδάει περισσότερο από τους κόλπους της υπόλοιπης αριστεράς. Το ΚΚΕ διεκδικώντας την κυριαρχία στον αριστερό χώρο βλέπει με καχυποψία αυτό το αίτημα, και υποψιάζεται ότι επιδιώκεται να το συμπαρασύρουν προς την κατεύθυνση διαφορετικών πολιτικών αναζητήσεων, που θέλουν να το εκτρέψουν από την πιο στοιχειώδη αφετηρία του, που είναι η αλλαγή της κοινωνίας, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός.
Από την άλλη, ο βαθύς προβληματισμός όχι μόνο για τη μορφή της αντίστασης αλλά και για τους στόχους της, που δεν μπορεί να περιορίζεται απλώς στην απόρριψη και κατάργηση των δανειακών συμβάσεων του ελληνικού κράτους, δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τη μη κομμουνιστική αριστερά.
Πάντως, είναι βάσιμος ο φόβος μήπως η συνένωση όλων των αντιμνημονιακών κινημάτων, και ιδιαίτερα των αριστερών, με μόνη κοινή πλατφόρμα την αντίδραση στα μνημόνια, χωρίς αμφισβήτηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οδηγήσει πάλι από άλλους δρόμους στην παραδοχή των καπιταλιστικών αναγκών και στις μονοσήμαντες πολιτικές επιλογές που προσαρμόζονται στη λογική της αγοράς και τελικά του κεφαλαίου.
Η προσαρμογή όμως στις ανάγκες του καπιταλισμού είναι η αιτία που επιβάλλει «πολιτικές μνημονίου» σε όσους τον διαχειρίζονται. Αυτό δε σημαίνει ότι ακόμα και στην περίπτωση ανάληψης εξουσίας από ένα κομμουνιστικό κόμμα θα καταργηθούν δια μιας οι κεφαλαιοκρατικές παραγωγικές σχέσεις, σίγουρα όμως δεν θα θεωρείται ότι η ανοχή στους νόμους αυτών των σχέσεων είναι μια σοσιαλιστική πολιτική, αλλά ένα αναγκαίο στάδιο που με την πολιτική του και τον αγώνα του επιδιώκει να συμβάλλει στο ξεπέρασμά του.
Τούτη την εποχή, που πίσω από πατριωτικές κορώνες κρύβεται η ταξική σύγκρουση, είναι απαραίτητη η προβολή της κομμουνιστικής ιδεολογίας και ως εκ τούτου η διατήρηση και προβολή του κομμουνιστικού κόμματος, με όλες τις αγκυλώσεις η αδυναμίες που μπορεί να το χαρακτηρίζουν.
Η σύγκρουση είναι ταξική και θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη φθίνουσα σημασία του εθνικού κοινωνικού σχηματισμού σ’ αυτή τη σύγκρουση. Οι αντιθέσεις μεταξύ εθνικών κοινωνιών αναδεικνύονται και χρησιμοποιούνται περισσότερο για να αποτρέψουν την ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.
Αλλωστε, ο σχηματισμός μιας ενοποιημένης διεθνούς οικονομίας, που τα τελευταία είκοσι χρόνια επεδίωξε να στηριχθεί στην ομογενοποίηση των διαφορετικών κοινωνικών σχηματισμών και κατέστησε δυνατή την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, ισχυροποίησε τη θέση του κεφαλαίου απέναντι στο διεθνές εργατικό κίνημα.
Ετσι, η αδυναμία μας ν’ αναγνωρίσουμε ταξικές αντιθέσεις στην πολιτική του μνημονίου και ο φόβος μας για το μέλλον, που δεν ελέγχουμε αλλά πιστέψαμε πως με τις ενέργειές μας υπονομεύσαμε, καθόρισαν ως ένα βαθμό τον μοιρολατρικό τρόπο που αποδεχτήκαμε το μνημόνιο.
Εξάλλου, η ψαλίδα των κοινωνικών τάξεων, που πλήττει το μνημόνιο, είναι αρκετά μεγάλη, αλλά οι επιπτώσεις του δεν είναι ισοδύναμες για όλες τις τάξεις. Προβάλλοντας στις αντιδράσεις μας τη διαταξική ενότητα απέναντι στο μνημόνιο, που το επέβαλλαν οι "εταίροι" μας, δίνεται η δυνατότητα για σύνθεση των συμφερόντων των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, για να παραχθεί μια συμπαγής πολιτική δραστηριότητα, που το αποτέλεσμά της δεν θα είναι το βάθεμα των ταξικών σχέσεων αλλά μάλλον η κλιμάκωση των διαφορών μεταξύ των δυο αντίπαλων πολιτικών σχηματισμών, μνημονιακών –αντιμνημονιακών, που θα τέμνουν οριζόντια τις κοινωνικές τάξεις. Η σύμπραξη όμως των διαφόρων τάσεων της αριστεράς θα πρέπει να γίνει για να αναδείξει τον ταξικό χαρακτήρα της σύγκρουσης και όχι τον διαταξικό της χαρακτήρα.
Επιπλέον, η επιδίωξη των κομμουνιστών για συμμαχίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις, για να μπορούν να συνδιαμορφώσουν και επηρεάσουν την γενικότερη πολιτική, θα πρέπει να είναι αυτονόητη, αρκεί να μη επιδιώξουν την ιδεολογική και οργανωτική αφομοίωσή τους απ’ αυτές.
Ο ρόλος ενός κομμουνιστικού κόμματος πάει πιο πέρα από την εκάστοτε συγκυρία και σε τέτοιες συμμαχίες είναι πολύτιμη η επίγνωση που μπορεί να έχει το κομμουνιστικό κόμμα του πραγματικού χαρακτήρα του κάθε ιστορικού, συγκεκριμένου σταδίου και η ικανότητά του να επιδιώκει μαζί με τις κυριαρχούμενες τάξεις την ανατροπή του. Ακόμα και η διατήρηση του τίτλου είναι σημαντική, γιατί υποδηλώνει αναζητήσεις που αφορούν στην αλλαγή της κοινωνίας με αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, δηλ. την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.
Η οικοδόμηση λοιπόν συμμαχίας μεταξύ των αριστερών κομμάτων και κινημάτων απαιτεί εφόδια για να είναι αποτελεσματική. Απαραίτητο είναι η οριοθέτηση και η αποσαφήνιση του ιδεολογικού και πολιτικού χώρου που θα εκφράζεται μ’ αυτή τη συμμαχία, χωρίς να εγκαταλειφθεί η βασική προβληματική που αφορά στην αλλαγή της κοινωνίας, αλλά αντίθετα θα πρέπει χαράσσεται η συνολική στρατηγική για το σοσιαλισμό και την κοινωνία.
Και μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν ένα σωρό τάσεις στο πλαίσιο των γενικών παραδοχών της αριστεράς, που είναι σίγουρο πως θα καταστήσουν εύθραυστες τέτοιες συμμαχίες.
Πολύς κόσμος, που απαιτεί συμμαχία όλων αυτών των αντιμνημονιακών δυνάμεων μάλλον σαν αντανάκλαση της συναίνεσης που έχει επιτευχθεί στο άλλο στρατόπεδο, προβάλλει σαν αιτία τον κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων για την αποδυναμωμένη λαϊκή αντίδραση.
Μόνο που η σχέση ανάμεσα στα κόμματα η πολιτικούς σχηματισμούς και λαϊκές τάξεις κάθε άλλο παρά γραμμική είναι. Τα κόμματα και οι οργανώσεις πρέπει να εξασφαλίζουν ενότητα στόχων και δράσης στο λαϊκό κίνημα προσδίδοναντας στις ενέργειές του οργανωμένο χαρακτήρα, συγχρόνως όμως με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος αναπτύσσονται και οι ίδιοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που εκφράζουν την εργατική τάξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου