ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ Ο ΛΟΓΟΣ

 Μοιάζει η εποχή των ψευδαισθήσεων να φτάνει στο τέλος της πολύ σύντομα και οι δυτικές αστικές δημοκρατίες με τις βερμπαλιστικές αναλύσεις επί αναλύσεων για οικονομικά ή πολιτικά προβλήματα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της φτώχειας και της πολεμικής σύγκρουσης. Η ψυχολογική χειραγώγηση έχει ενταθεί με την πολεμική προπαγάνδα που διαχωρίζει στρατόπεδα να έχει αυξηθεί για να γίνει αποδεκτή η φτώχεια και η εμπλοκή σε πολεμικές επιχειρήσεις

      Πέρα από τον Πούτιν που προσωποποιεί το ίδιο το κακό, σε έναν νέο άξονα του κακού, όπως έλεγε παλαιότερα ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπους ο νεότερος, περιλαμβάνεται εκτός από την Κίνα και το Ιράν, που συχνά πυκνά τα μέσα επικοινωνίας της Δύσης κατακρίνουν  την έλλειψη ελευθερίας, δημοκρατίας και τα συναφή των δικών μας δημοκρατιών. Και τώρα με το θάνατο της νεαρής από την κακοποίηση της αστυνομίας των ηθών βρήκαν τα μέσα ενημέρωσης μια καταπληκτική ευκαιρία να κατακρίνουν και να υπονομεύσουν την  ισλαμική κυβέρνηση του Ιράν με  την εξουσία και τους νόμους της

       Μια διαμαρτυρία μπορεί να πυροδοτηθεί από ένα πραγματικό περιστατικό, κάποιες φορές ίσως και ασήμαντο,   και να τροφοδοτηθεί και να διευρυνθεί αρχικά από δικαιολογημένη λαϊκή οργή. Δεν είναι όμως θεωρία συνωμοσίας ότι  μπορεί αργότερα, στην πορεία, μια αγωνιστική κινητοποίηση να κατευθυνθεί πλήρως από εξωτερικά υποστηριζόμενες επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος, όταν δεν υπάρχει οργανωμένο κίνημα στην χώρα που να οδηγεί σε κατευθύνσεις προς όφελος του πλήθους που διαμαρτύρεται και κινητοποιείται. 

     Για άλλη μια φορά τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, καθώς ευθυγραμμίζονται σχεδόν απόλυτα  με τα γεωπολιτικά συμφέροντα της δύσης, δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις διαδηλώσεις στο Ιράν. Πού ήταν όμως αυτή η δημοσιότητα όταν οι Ιρανοί διαμαρτύρονταν για τις κυρώσεις των ΗΠΑ που έχουν συνθλίψει την οικονομία του Ιράν; Δεν θα έπρεπε λοιπόν, πέρα από την υποστήριξη στις διαμαρτυρίες για το θάνατο της Μαχσά Αμινί,  να προβληματιζόμαστε και για τον  τρόπο με τον οποίο σημεία πολιτικών συμπεριφορών στα οποία  επιλέγουμε να εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας οδηγούν σε πολιτικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης της Δύσης και να τονίσουμε τον τρόπο που οι ενέργειες του ιμπεριαλισμού συνέβαλαν άμεσα στα προβλήματα που τις οδυνηρές συνέπειες τους βλέπουμε σήμερα; Χώρες όπως το Ιράν έχουν δεχτεί επιθέσεις από τη Δύση, η περίπτωση του Μοχάμεντ Μοσαντέκ στις αρχές της δεκαετίας του ’50 το επιβεβαιώνει, όταν φέρνουν προοδευτικές κυβερνήσεις στην εξουσία που εφαρμόζουν πολιτικές συμφέρουσες στη χώρα σε αντίθεση με τα δυτικά συμφέροντα, όταν προσπαθούν να εθνικοποιήσουν τις βιομηχανίες και τις πηγές πλούτου προς όφελος του λαού. Και τότε αποδεικνύεται ότι η Δύση ενδιαφέρεται μόνο για την πρόσβαση κι εκμετάλλευση σ’ αυτούς τους πόρους.

       Είναι εύκολο επομένως να βγάζουμε δεκάρικους λόγους για το Ισλάμ και την καταπίεσή του στις γυναίκες που πρέπει σαν αδελφές μας  να ελευθερώσουμε, αλλά  μας είναι  δύσκολο να κρίνουμε τις ενέργειες των δυτικών κρατών που διέλυσαν εν ονόματι της δημοκρατίας χώρες όπως το Ιρακ και τη Λιβύη για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επικρίνεται το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.  Μόνο που οι επικρίσεις μας δεν μπορεί να είναι αρθρωμένες πάνω στο σχήμα της προοδευτικής και ελεύθερης Δύσης από τη μια και της σκοταδιστικής ανατολής του Ισλαμ. Αντίθετα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους ρόλους των ιμπεριαλιστικών χωρών σ’ αυτές τις εξελίξεις και να είμαστε αρνητικοί στην προπαγάνδα που λειτουργεί για να ενθαρρύνει τη δυτική παρέμβαση όπου γης,

       Βέβαια και θα πρέπει να είμαστε ενάντια σ’ αυτό που συμβαίνει   στο Ιραν σχετικά με  την καταπίεση των γυναικών που βρίσκονται  στην ίδια μοίρα με τη Μαχσά Αμινί, ακόμα κι αν δεν καταλήγουν να χάσουν τη ζωή τους.  Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η Δύση επιλέγει για να προβάλλει εκείνα τα ζητήματα που υποστηρίζουν και ενισχύουν τις δικές της πολιτικές για εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, ενώ αγνοεί ή αφήνει στη σκιά ζητήματα που αντιτίθενται στα συμφέροντά της. Είναι καλό επομένως να προχωράμε κάτω από το επιφανειακό επίπεδο και να μην αρκούμαστε να  βλέπουμε την κοινωνία και πολιτική ως μια σειρά ανεξάρτητων γεγονότων, χωρίς να εξετάζουμε το δομικό και συστημικό πλαίσιο που ανήκουν. Αν η προοδευτικότητα της Δύσης ενδιαφέρεται για τη θέση της γυναίκας στο Ιραν δεν θα έπρεπε να ξεχνά ότι οι κυρώσεις της στρέφονται ενάντια και στις καταπιεσμένες από το θεοκρατικό καθεστώς γυναίκες, όπως π.χ. περιορίζοντας την πρόσβαση τους στην υγειονομική περίθαλψη και το βασικότερο, διαταράσσοντας τομείς που απασχολούν σε μεγάλο βαθμό γυναίκες, όπως κλωστοϋφαντουργία, γεωργία. Ο αγώνας λοιπόν συμπαράστασης στη Δύση για τις καταπιεσμένες γυναίκες πρέπει να περιλαμβάνει και την  απαίτηση για άρση των κυρώσεων των ΗΠΑ, όχι υπέρ αυτών.

Οι γυναίκες του Ιραν που διαμαρτύρονται για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται από τη Δύση με φλυαρίες και βερμπαλισμούς. Ακόμα και οι πιο σκοταδιστικές δυνάμεις της Ευρώπης βρήκαν ευκαιρία να υποκριθούν προοδευτικότητα, καταδικάζοντας τον σκοταδισμό του θεοκρατικού καθεστώτος και προπαγανδίζοντας την ανωτερότητα της Δύσης. Ενώ  συνεχίζεται οι  μουσουλμάνοι στη Δύση να αντιμετωπίζονται, το λιγότερο, με καχυποψία και να βιώνουν διάφορες μορφές κρατικής βίας και ελέγχου. Ενώ και στη Δύση η   ένδυση των γυναικών  βρίσκεται πάλι στο επίκεντρο, σε μια αντιστροφή του συμβολισμού της. Η απαγόρευση ή περιορισμός του καλύμματος της κεφαλής δεν αποτελεί παρά κωδικοποίηση του κοινωνικά δέοντος, που η Δύση ταυτίζει με την ελευθερία, ξεχνώντας ότι είναι συμμόρφωση σε απαγόρευση, που εν συνεχεία δημιουργεί νέες υλικές, πραγματικές συνέπειες. Σε μια Ευρώπη που ο μουσουλμάνος σχεδόν δαιμονοποιείται, η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός του κάνει το κάλυμμα της κεφαλής, που τον διαφοροποιεί  από μια κοινωνία που τον απορρίπτει, σύμβολο αντίστασης, όπως στο Ιράν αντίθετα η απόρριψή του. 

Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα κι αν εργαλειοποιούνται οι διαμαρτυρίες των απανταχού καταπιεσμένων, ακόμα κι αν τα αιτήματά τους κακοποιούνται από τη Δύση και εκτρέπονται από τον πραγματικό στόχο, τίποτε  δεν μπορεί να μειώσει την ελεύθερη βούληση και γενναιότητα αυτών που αγωνίζονται.