«ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ»

 

O ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός εισέρχονται σε μια βαθιά κρίση νομιμότητας, η οποία ακολουθεί μια χρόνια κρίση υπερπαραγωγής, παραγωγικότητας και κερδοφορίας, ενώ οι ζωές των ανθρώπων χειροτερεύουν. Η άρχουσα τάξη δεν σταματά να ψάχνει και να βρίσκει λύσεις που τη βγάζουν από αδιέξοδα. Η πιο …κλασική και συχνά η πιο αποτελεσματική για την προώθηση των συμφερόντων της είναι η προώθηση λύσεων που να μοιάζουν για τους καταπιεσμένους ριζοσπαστικές, έως και επαναστατικές, όπως ήταν στα καθ’ ημάς η προώθηση της εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ,  όπως αντικατοπτρίζεται ακόμα και στις ΗΠΑ στην επιλογή για δημάρχου της Νέας Υόρκης του Ζ. Μαμντάνι. Η νίκη του χαρακτηρίστηκε νίκη προοδευτικών δυνάμεων ενώ ο πρόεδρος Τραμπ δεν δίστασε  να τον χαρακτηρίσει και κομμουνιστή.

        Μόνο που  αποφεύγεται η υπενθύμιση ότι πίσω από τη νίκη του βρίσκονται εκατομμυριούχοι χρηματοδότες και προβάλλονται στο προσκήνιο οι ωραίες του ομιλίες, χωρίς και πάλι να επισημαίνεται ότι οι πράξεις υπερισχύουν των λέξεων και ότι αμέτρητες φορές στο παρελθόν τα όμορφα λόγια τα μεγάλα δεν λύνανε προβλήματα, μόνο ξεγελούσαν όσους τα είχαν. Κι αναρωτιέται κανείς πόσες φορές ο εργαζόμενοι πρέπει να εξαπατηθούν από την ελπίδα για την αλλαγή των συνθηκών διαβίωσης τους, πριν συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι η αλλαγή των ανθρώπων στην εξουσία που θα το καταφέρει, αλλά η πίεση των μαζικών κινημάτων,  γιατί είναι το καπιταλιστικό σύστημα και όχι απλώς κάποιοι άνθρωποι ανάλγητοι που υποχρεώνει την πλειοψηφία των εργαζομένων ανά τον κόσμο να περιμένει κάτω από το τραπέζι για τα αποφάγια της άρχουσας τάξης.

           Οι εκλογές ξεκάθαρα δεν έχουν αρκετή σημασία για να μετακινήσουν τη βελόνα έτσι που να επηρεάζει, αλλά αντίθετα το  status quo συνεχίζει μετά από κάθε εκλογική διαδικασία  σαν να μην συνέβη τίποτα στην κάλπη, εκτός από ένα θέατρο. Οι συμβολικές εκλογές έχουν σχεδιαστεί και ελέγχονται για να δώσουν στους ψηφοφόρους την ψευδαίσθηση της ελπίδας και της προόδου.

        Ειδικά, πρέπει να γίνεται κατανοητό  γιατί οι δισεκατομμυριούχοι χρηματοδοτούν όλα τα κόμματα που εμφανίζονται σε πολιτικές  κοκορομαχίες, αλλά δεν αμφισβητούν, ίσα ίσα που υποστηρίζουν, τον πυρήνα της αστικής πολιτικής. Για να  έχουν τα αποτελέσματα που θέλουν και με τη συναίνεση  της μεγάλης πλειοψηφίας.

Αυτό λοιπόν  που έκανε τον  Ζ. Μαμντάνι να εκλεγεί στην Ν. Υόρκη δεν ήταν μόνο οι υποσχέσεις του.  Ήταν ο θυμός του κόσμου. Είναι μια ένδειξη ότι η γενοκτονία στη Γάζα και η παλαιστινιακή αντίσταση, μαζί με τις δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης έχουν αλλάξει μεγάλο μέρος του κόσμου, με τις δυτικές κυβερνήσεις να ψάχνουν τρόπους να τιθασεύσουν αυτήν την οργή και θυμό.  Παρόμοια με αυτό που οδήγησε στα καθ’ ημάς στην εκλογή Μητσοτάκη, από θυμό για την «προδοσία» Τσίπρα και προηγουμένως, η αγανάκτηση για τα μνημόνια,  στην εκλογή ΣΥΡΙΖΑ.  Η πλειοψηφία θέλει την αλλαγή, μόνο που αυτή δεν συμβαίνει ποτέ, όταν δεν οργανώνεται κανένα μαζικό κίνημα ενάντια στον καπιταλισμό, τον πόλεμο, τις συνθήκες διαβίωσης. Κι απλώς παρασυρμένο ένα πλήθος ανθρώπων από τις υποσχέσεις αρχηγών που προβάλλονται ως εναλλακτικοί οδηγούνται ξανά να υπερασπίζονται ό,τι καταστρέφει τη ζωή τους.

Κι αφού κατάκατσε η σκόνη με την εκλογή του Μαμντάνι, αποδεικνύεται ότι μάλλον περισσότερο βοηθά παρά πληγώνει το σύστημα, γιατί  το προμηθεύει με σημαντικά πολιτικά πυρομαχικά με ελάχιστο έως μηδενικό κόστος, συμβάλλοντας στη διαιώνισή του.  Και φαίνεται αυτό από τον  ιδεολογικό του αντίπαλο, τον Ντ. Τραμπ που βρήκε εύκολο πεδίο αντιπαράθεσης και κυριαρχίας του, καθώς αυθαίρετα τον  αποκαλεί κομμουνιστή, κι έτσι εξασφαλίζει  εύκολα απεριόριστα σημεία συζήτησης σ’ ένα εικονικό περιβάλλον αντιπαλότητας.

            Τελικά η σχέση αυτών των δυο πόλων αποτυπώνεται στην εικόνα του Μαμντάνι που χαμογελά με τον πρόεδρο Τραμπ στη συνάντηση μαζί του, ιδιαίτερα τη στιγμή που ο Τραμπ άνετα  επιτρέπει να τον αποκαλούν φασίστα σε ζωντανή μάλιστα μετάδοση. Κι αυτή η χαλαρότητα δεν είναι απλώς ένα προειδοποιητικό σημάδι, είναι η συμπύκνωση του είδους την πολιτικής που προωθείται και από τους εναλλακτικούς υποψήφιους. Σε ερώτηση δημοσιογράφων στον Μαμντάνι αν επιβεβαιώνει ότι πιστεύει πως ο Τραμπ είναι φασίστας, ο ίδιος ο πρόεδρος, πατρονάροντάς του, τον προέτρεψε να το παραδεχτεί. Κι ενώ ο Μαμντάνι προσπάθησε να προχωρήσει σε μια μακροσκελή, αμήχανη και ήπια εξήγηση των δηλώσεών του ο Τραμπ τον γλίτωσε …ευγενικά από την αμηχανία και του επέτρεψε να πει απλώς «ναι», αφού «Είναι πιο εύκολο από το να εξηγήσεις. Δεν με πειράζει» Κι έτσι έκανε το δήμαρχο σαν μαθητούδι να φαίνεται γελοίος.

             Μόνο που τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν η αυθαιρεσία  γίνεται αστείο, όταν ο αυταρχισμός γίνεται φυσιολογικός, όταν η λογοδοσία γίνεται προαιρετική τότε ακόμα και η αστική δημοκρατία δεν έχει πολλά περιθώρια να κρατήσει έστω και τα προσχήματα. Δεν είναι μια απλή ατάκα η προτροπή του Τραμπ, αλλά αποκαλύπτει πόσο άνετη έχει γίνει η εξουσία με το δικό της σκοτάδι που δεν τη νοιάζει πια να το κρύβει. Και φαίνεται για άλλη μια φορά με την εκλογή του Μαμντάνι  ότι η όποια γοητεία ή σαγήνη των πολιτικών δεν λειτουργεί στον πραγματικό κόσμο της πολιτικής που έχει να κάνει με την καθαρή εξουσία, παρά μόνο στο βαθμό που θα πρέπει να παραπλανήσει τα πλήθη.

             Στον πραγματικό κόσμο όλη η Δύση υποκρίνεται ότι στη Γάζα υπάρχει κατάπαυση πυρός, ενώ η καταστροφή και βία της εθνοκάθαρσης συνεχίζονται, με το Ισραήλ ανεξέλεγκτα σε ρόλο τρομοκράτη. Οι ΗΠΑ με την σιγουριά  της υπερδυναμίας τους παρακάμπτοντας τους Ευρωπαίους προωθούν σχέδιο ειρήνευσης,  που ευνοεί τη Ρωσία, στην Ουκρανία, 28 σημείων πιέζοντας την τελευταία να το αποδεχτεί.  Αρχηγοί κρατών και λοιποί αξιωματούχοι ανά την Ευρώπη με δηλώσεις τους συμμετέχουν σε μια ιδεολογική προθέρμανση για πιθανή πολεμική σύγκρουση, ενώ αυξάνονται οι στρατιωτικές δαπάνες και μεθοδεύεται η προπαγάνδα που θα παρασύρει τα μεγάλα πλήθη.  Και οι σαγηνευτικοί πολιτικοί που δεν θίγουν καν τους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς για ζώνες επιρροής, νέες αγορές δεν είναι παρά μέρος αυτής της προπαγάνδας που εφησυχάζει και πραγματικά «δεν πειράζουν».