ΜΕ ΕΠΑΡΣΗ ΚΑΙ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ

 

Με έπαρση και αλαζονεία που σταθερά χαρακτηρίζουν τον Κ. Μητσοτάκη, ως εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης στην πολιτική ηγεσία, ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη βουλή πάνω στην τροπολογία για την προστασία του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη επικαλέστηκε την ιερότητα του μνημείου και την ενότητα την οποία συμβολίζει, για να δικαιολογήσει τα μέτρα για περιορισμό διαδηλώσεων στον πέριξ του μνημείου χώρου. Ο οποίος περιορισμός, επιμένει να ισχυρίζεται, δεν σχετίζεται με κανέναν περιορισμό δικαιωμάτων, αλλά αντίθετα με «αποκατάσταση των πραγμάτων και μαζί της την αποκατάσταση των  αξιών». Στην ουσία, με τη διάταξη που ψηφίστηκε προστέθηκε άλλο ένα μέτρο περιστολής δικαιωμάτων που μεταμφιέστηκε σε ενδιαφέρον για προστασία του μνημείου και των συμβολισμών του.

         Και επιδεικνύεται εμπράκτως ο κυβερνητικός αυταρχισμός με τα ΜΑΤ που δραστηριοποιούνται με ξύλο και χημικά  σε κάθε διαμαρτυρία, είτε εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών είτε γενικά εργαζομένων.  Δεν έχει προλάβει να ψηφιστεί η τροπολογία με τις απαγορεύσεις   για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και αστυνομικές δυνάμεις, σε επίδειξη δύναμης,  εμφανίζονται πέριξ του μνημείου είτε μόλις πλησιάζουν διαδηλωτές είτε γίνονται οποιεσδήποτε εκδηλώσεις, όπως οι παρελάσεις επετείων.

Και είναι αυτή μια ακόμα ενέργεια της κυρίαρχης εξουσίας που υποκρίνεται ότι ανέχεται δράσεις διαμαρτυρίας, αρκεί να  διατηρούν ένα χαρακτήρα γενικότητας και  ιδεαλισμού, για να επαίρεται για μια ιδεολογική ελευθερία που δεν της στοιχίζει τίποτε. Και μ’ αυτόν τον τρόπο να δικαιώνεται η αντίληψη ότι η αστική μας δημοκρατία αντέχει τον αντιπολιτευτικό λόγο, ώστε αυτός να ρίχνει τη σκιά του  και να θολώνει  η διφορούμενη έννοια της φουσκωμένης από ευγενικές αρχές δημοκρατίας μας που φλερτάρει με το φασισμό.

Και καθώς για την κυβέρνηση η «επικοινωνία» έχει απομείνει η  μοναδική σταθερά της ως απόλυτη αξία που γίνεται αντιληπτή αυτόνομα ως αυτοσκοπός, η ίδια μαζί με τα προσκείμενα μέσα ενημέρωσης εστιάζουν στα ασήμαντα που τα σκηνοθετούν για ν’ αναδειχτούν σε κεντρικά της πολιτικής δράσης, με στόχευση τη δικαίωση των πολιτικών επιλογών της. Παράδειγμα πρόσφατο, το επαναλαμβανόμενο από κυβέρνηση και παρατρεχάμενους της  επιχείρημα για τη μνησικακία της αριστεράς, ώστε η απαξίωσή της  να ενισχύσει τη Ν. Δημοκρατία, με τις επαναλαμβανόμενες αναλύσεις   για  τα καρτελάκια στις άδειες καρέκλες της αντιπολίτευσης στη κηδεία του Σαββόπουλου, λες και η κηδεία ενός καλλιτέχνη ακολουθεί κάποιο πρωτόκολλο παρεμφερή μ’ εκείνο της κηδείας π.χ. της βασίλισσας Ελισάβετ. 

Και κάπως  έτσι μπορεί να επιβιώνει  ακόμα μια κυβέρνηση σαν του Κ. Μητσοτάκη που από τους βουλευτές της μέχρι τον πρωθυπουργό, σίγουροι για τον συσχετισμό δυνάμεων υπέρ τους μπορούν να επιδεικνύουν την υπεροψία τους και σε επιχειρήματα που ταλαιπωρούν τη λογική, όπως σ’ αυτά που επαναλαμβάνουν, για να αποποιηθούν κάθε εμπλοκή, όλοι οι πέριξ της Ν. Δημοκρατίας αναφερόμενοι στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Με θρασύτητα ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κι ενώ επί πρωθυπουργίας του έλαβε χώρα το μεγάλο πάρτι διασπάθισης ευρωπαϊκού χρήματος και  υπουργοί του και στελέχη της Ν.Δ εμπλέκονται στην αξιοποίηση προς όφελός τους των επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ, διαβεβαιώνει για την έλευση μιας νέας εποχής διαφάνειας και «αξιοπιστίας στη διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων» και υπόσχεται ότι «δεν θα κάνουμε πίσω».

Πέρα όμως απ’ αυτές τις ηχηρές άνευ νοήματος υποσχέσεις της κυβέρνησης, η αλήθεια είναι ότι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι κυρίως και πρωτίστως σκάνδαλο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όσες προσπάθειες και να καταβάλει η κυβέρνηση για να εξαφανιστούν από το κάδρο οι ευθύνες της, τη διαψεύδουν αποκαλύψεις και καταθέσεις στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, όπως της Π. Τυχεροπούλου, από την ευσυνείδητη εργασία της οποίας άρχισαν οι αποκαλύψεις του σκανδάλου, και η οποία  αναφέρθηκε στο φόβο που της προκαλούσαν οι διοικήσεις τις οποίες διόριζε ο αρμόδιος υπουργός. Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα  που  επιστρατεύει η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πείθουν  ότι το μεγάλο φαγοπότι στο ΟΠΕΚΕΠΕ έγινε ερήμην της,   αλλά ακόμα και στο ζήτημα της αντιμετώπισης της ευλογιάς των αιγοπροβάτων δύσκολα καλύπτουν την ολιγωρία της. Γενικά,  στους περισσότερους τομείς οι συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής έχουν προκαλέσει πληγές που οι επικοινωνιακές πομφόλυγες των κυβερνώντων και των συν αυτοίς μαζί με την υπεροπτική αποστασιοποίηση δεν μπορούν να αποκρύψουν.

Η επικίνδυνη συρρίκνωση του πρωτογενούς τομέα, που απλώς η κακοκαιρία  Ντάνιελ και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έφερε στο προσκήνιο, όταν θα έχει άμεσες συνέπειες στην υλική βάση της ζωής μας, δηλ. στη διατροφή μας, τότε πολύ δύσκολα οι διαφημιστικές καμπάνιες εξωραϊσμού μιας απελπιστικής κατάστασης θα μπορέσουν να πείσουν.   

Η σημασία της γεωργίας για την επισιτιστική ασφάλεια αποτελούσε παραδοσιακό χαρακτηριστικό της εκτίμησης της γεωργίας στην κοινωνία. Κι αν η τεράστια  τεχνική και οικονομική ανάπτυξη έχει σίγουρα οδηγήσει σε μια αλλαγή στις αξίες που θεωρούνται σημαντικές, η γεωργία όμως συνεχίζει να είναι η προϋπόθεση της ανθρώπινης επιβίωσης, αφού βοηθά στη διατήρηση της ζωής παρέχοντας τα τρόφιμα. Στις τελευταίες όμως δεκαετίες η αυξανόμενη μηχανοποίηση συντέλεσε στη μείωση της απασχόλησης με τη γεωργία, ενώ  ο ανταγωνισμός δεν ευνοεί την παραδοσιακή οικογενειακή  συμμετοχή στην καλλιέργεια. Συνεχίζει όμως η   γεωργία να  έχει μοναδικά χαρακτηριστικά  και γι’ αυτό  δεν μπορεί να ρυθμιστεί από τις αρχές της αγοράς και να αξιολογηθεί αποκλειστικά με βάση τα απόλυτα οικονομικά χαρακτηριστικά.

Παρόλ’  αυτά   όμως, όταν η ανησυχία για την επισιτιστική ασφάλεια έπαψε να είναι πια πιεστική,  η προσέγγισή της άρχισε να γίνεται  όλο και περισσότερο και αποκλειστικά με όρους αγοράς που την αντιμετωπίζει ως ένα ανταγωνιστικό τομέα ο οποίος λειτουργεί σύμφωνα με τις αρχές του ανταγωνισμού και πρέπει να χρησιμοποιεί τους πόρους αποτελεσματικά για τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Οι αγρότες δηλ. πρέπει να ανταγωνίζονται άλλους τομείς της οικονομίας για περιορισμένους δημοσιονομικούς πόρους, ενώ ενισχύεται ο έλεγχος της παραγωγής από τα μονοπώλια.

Βέβαια η κυβέρνηση, και όχι μόνο η συγκεκριμένη, προωθεί ένα παραγωγικό μοντέλο παροχής υπηρεσιών που φτωχοποιεί μια μεγάλη πλειοψηφία, αλλά εξασφαλίζει κέρδη στου λίγους και επαίρεται γι’ αυτό. Συγχρόνως όμως διακηρύττει τη στήριξή της στους αγρότες, αλλά και γενικά στους εργαζόμενους που τους εξασφάλισε το δικαίωμα να δουλεύουν 13αωρο, και το ενδιαφέρον της για την εξασφάλιση ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου για όλους, μεθοδεύοντας την εμπορευματοποίηση όλων των δημοσίων αγαθών, με το νερό να …παίρνει σειρά για ιδιωτικοποίηση.

             Και κάπως έτσι, με την προπαγάνδα των ΜΜΕ, τον εκφοβισμό με τα ποικίλα νομοθετήματα, τις υποσχέσεις με  εξωραϊστικούς λόγους παγιδεύεται μια μεγάλη πλειοψηφία εγκλωβίζοντάς την  σε ψευδή διλήμματα. Η τελευταία δημοσκόπηση που εμφανίστηκε με το ψευδές δίλημμα Μητσοτάκης ή χάος είναι χαρακτηριστική της χειραγώγησης που επιχειρείται, όταν ανακηρύσσεται ο Κ. Μητσοτάκης ο μοναδικός υπερήρωας που απέναντί του έχει μόνο το χάος. Μόνο που όταν οι υλικές συνθήκες διαβίωσης   δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την αξιοπρέπειά της ζωής, τότε την αγανάκτηση και οργή κανένα επικοινωνιακό μοντέλο δεν μπορεί να χειραγωγήσει.